All Chapters of บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง: Chapter 331 - Chapter 340

ไป๋จื้อเซียนยิ้มบาง ๆ “ไม่บอกเจ้า บอกไปเจ้าก็ไม่รู้จัก”“เจ้าต้องรู้แค่ว่า อีกเดี๋ยวเจ้าก็ต้องตายแล้วก็พอ”ซือเจ๋อเยว่เลิกคิ้วเล็กน้อย ถอนหายใจเบา ๆ ทีหนึ่ง “คิดไม่ถึงจริง ๆ เลยนะ!”ไป๋จื้อเซียนถาม “คิดไม่ถึงอะไร?”ซือเจ๋อเยว่กล่าวพร้อมรอยยิ้ม “คิดไม่ถึงว่าคนที่ในสายตามีเพียงการฆ่าล้างแค้นคนหนึ่งเช่นเจ้า จะมีคนที่ใส่ใจด้วย ช่างเกินความคาดหมายเสียจริง”“เพียงแค่พลังชั่วร้ายทั่วทั้งตัวเจ้า ต่อให้เจ้าเรียกเพื่อนเก่าคนนั้นของเจ้ามาได้ คาดว่าเขาก็คงจะจำเจ้าไม่ได้แล้วล่ะ”ไป๋จื้อเซียนหน้าถอดสี ยื่นมือออกไปบีบลำคอของนางกล่าว “หากเจ้าไม่อยากตายเร็วขนาดนั้นละก็ ก็หุบปากเสีย!”ซือเจ๋อเยว่กล่าวอย่างยากลำบาก “โอ๊ะ นี่เจ้าโมโหหรือ? นี่ข้าพูดจี้ใจดำสินะ?”ไป๋จื้อเซียนมองหน้านางแสยะยิ้ม “ข้าเปลี่ยนใจแล้ว”ซือเจ๋อเยว่หันหน้ามองเขา เขากล่าวเสียงเย็นชา “ข้าไม่ตั้งใจที่จะเหลือศพที่สภาพสมบูรณ์ให้เจ้าแล้ว”“ข้าไม่เพียงจะทำให้วิญญาณของเจ้าแตกสลาย แต่ยังจะทำให้ศพของเจ้าแหลกละเอียดอีกด้วย”ซือเจ๋อเยว่กระแอมเบา ๆ ทีหนึ่ง “แล้วแต่เจ้า”ไป๋จื้อเซียนเห็นท่าทางดื้อรั้นของนาง ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ในใจถึ

ไป๋จื้อเซียนพ่นลมหายใจอย่างเยาะหยัน แล้วก็ฟันอีกครั้งทันทีซือเจ๋อเยว่ชักกระบี่ออกมาจากมิติ เข้าไปรับโดยไม่ลังเลวันนี้ต่อให้นางต้องสู้จนตาย ก็จะต้องสังหารตัวหายนะอย่างเขาเพียงแค่ชั่วพริบตาเดียว ทั้งสองคนก็ต่อสู้กันเกินสิบกระบวนท่าแล้วยิ่งสู้ ไป๋จื้อเซียนก็ยิ่งหวาดกลัวก่อนหน้านี้ในการรับรู้ของเขา คาถาเต๋าของซือเจ๋อเยว่แข็งแกร่งมาก แต่วรยุทธ์กลับด้อยมากแต่ตอนนี้ทันทีที่ลงมือ เขาก็พบว่าวรยุทธ์ของนางเลิศล้ำมากเขารู้ว่านี่ตัวเขาเองมีเกี่ยวข้องกับมิติดินแดนแห่งความฝัน แต่หากนางไม่มีพื้นฐานเหล่านี้ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทำได้ถึงขนาดนี้ดังนั้นหากนางไม่ได้ถูกขังอยู่ในร่างกายของนาง ถึงอย่างไรนางก็ยังเป็นผู้มีวรยุทธ์สูงส่งคนหนึ่งอยู่ดีที่นี่ คาถาของไป๋จื้อเซียนใช้การไม่ได้เลยสักนิด ทำได้เพียงใช้กำลังสู้กับนางเท่านั้น ทว่ากำลังของนางสูงส่งจนน่ากลัวไป๋จื้อเซียนกล่าวเสียงเย็นชา “ก่อนหน้านี้ข้าประเมินเจ้าต่ำไปจริงๆ”ซือเจ๋อเยว่ยิ้มบาง ๆ “ข้าไม่เคยประเมินเจ้าต่ำเลยสักครั้ง!”“วันนี้พวกเราตายด้วยกันที่นี่ จบบุญคุณความแค้นครั้งนี้กันเถอะ!”นางพูดจบก็ถือกระบี่ฟันใส่ไป๋จื้อเซียน ฟันอยู่

เสียงเรียกเสี่ยวไป๋ของซือเจ๋อเยว่สำหรับไป๋จื้อเซียนนั้นเปรียบเสมือนฟ้าผ่ากลางวัน!น้ำเสียงนั้นคล้ายคลึงกับเสียงในความทรงจำของเขาราวกับเป็นเสียงเดียวกันไม่มีผิดเพี้ยนความอาฆาตที่เต็มเปี่ยมอยู่ในใจของไป๋จื้อเซียน ยามนี้ราวกับดอกท้อในถ้ำที่กำลังจะร่วงเพราะถูกสายลมพัด กลีบดอกพัดปลิวเพราะสายลมพัดกรรโชก ดวงตาของเขาแดงก่ำ “ที่แท้เจ้าก็คือโยวหราน!”ในยามนี้ซือเจ๋อเยว่ได้รับผลกระทบจากค่ายกลบูชา ทำให้ร่างวิญญาณอ่อนแอลงไปไม่น้อย ร่างกายของนางโอนเอนคล้ายจะล้มลงได้ทุกเมื่อไป๋จื้อเซียนเอ่ยเสียงร้อนรน “เจ้ารีบทำลายดินแดนแห่งความฝันนี้เสีย!”ซือเจ๋อเยว่ส่ายหน้า “นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าใช้ดินแดนแห่งความฝัน ข้าไม่สามารถทำลายมันได้”สีหน้าของไป๋จื้อเซียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย ความร้ายกาจของค่ายกลบูชานี้ เขาย่อมรู้ซึ้งเป็นอย่างดีหากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ นางจะต้องตายแน่!ไป๋จื้อเซียนรีบคว้าตัวนางเข้ามาแนบอก หน้าผากแนบชิดหน้าผากของนางเขาโอบกอดร่างของนางไว้อย่างแนบแน่น ก่อนจะเร่งเร้าพลังพลังชั่วร้ายที่เขาสั่งสมมาทั้งหมดให้พุ่งทะลักออกมาอย่างถึงขีดสุดพลังพลังชั่วร้ายอันเข้มข้นแผ่ซ่านออกไปทุกทิศทุกทาง

เยียนเซียวหรานกระชับกระบี่ไม้ท้อในมือแน่นขึ้น โอบร่างของซือเจ๋อเยว่ไว้แน่น ราวกับเกรงว่าไป๋จื้อเซียนจะทำร้ายนางไป๋จื้อเซียนมองภาพที่เยียนเซียวหรานกอดซือเจ๋อเยว่ ดวงตาแดงก่ำ ปลายนิ้วเปลี่ยนเป็นคมราวกับมีดแต่เมื่อเขาหันไปมองซือเจ๋อเยว่ที่ใบหน้าซีดเผือด ปลายเล็บที่แหลมคมก็ถูกหดกลับไปอีกครั้งยามนี้ซือเจ๋อเยว่ยังคงรอให้เยียนเซียวหรานช่วยเหลืออยู่ เขาจะอดทน!ตั้งแต่เยียนเซียวหรานก้าวเข้ามาในที่แห่งนี้ ก็คิดว่านี่เป็นกับดักของไป๋จื้อเซียน แต่เพราะต้องช่วยซือเจ๋อเยว่ ต่อให้เป็นกับดักเขาก็ต้องยอมเสี่ยงเข้าไปบัดนี้เขารับรู้ได้ถึงจิตสังหารของไป๋จื้อเซียน แต่ไป๋จื้อเซียนกลับไม่ลงมือเสียที ทำให้เยียนเซียวหรานรู้สึกผิดคาด และสงสัยว่าไป๋จื้อเซียนอาจมีแผนการอื่นซ่อนเร้นอยู่เขาประคองซือเจ๋อเยว่ไว้ในอ้อมแขนรออยู่ชั่วครู่ แต่ไป๋จื้อเซียนกลับยังคงไม่เผยตัวออกมา จึงทำให้เยียนเซียวหรานรู้สึกถึงความผิดปกติเขาคาดเดาว่าซือเจ๋อเยว่คงเดิมพันด้วยชีวิตของตนเอง เพื่อลงมือทำร้ายไป๋จื้อเซียนจนสาหัส แม้ไป๋จื้อเซียนอยากจะลงมือ แต่กลับไร้ซึ่งกำลังจะทำได้เยียนเซียวหรานมีความคิดจะฉวยโอกาสนี้สังหารไป๋จื้อเซี

ซือเจ๋อเยว่ยังเอ่ยไม่ทันจบ เยียนเซียวหรานก็คว้ากระบี่ไม้ท้อขึ้นมา ก้าวไปยืนขวางหน้านางโดยสัญชาตญาณไป๋จื้อเซียนรู้ดีว่าเขาย่อมไม่อาจปกปิดซือเจ๋อเยว่ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้คิดจะปิดบังตั้งแต่ต้นร่างของเขาปรากฏขึ้นมาให้เด่นชัดอย่างช้า ๆ ที่หน้าประตูศาลเจ้า อาภรณ์สีแดงฉานดั่งโลหิต ยังคงอหังการไม่เคยเปลี่ยนแปลง แววตาของเขามองเยียนเซียวหรานด้วยความท้าทาย สายตาเต็มไปด้วยความดูแคลนเยียนเซียวหรานหรี่ตาลงเล็กน้อย แม้จะเผชิญหน้ากับการท้าทายของไป๋จื้อเซียน เขากลับนิ่งสงบอย่างยิ่ง ในสมองของเขากำลังคิดหาวิธีรับมืออย่างรวดเร็วในครั้งก่อนไป๋จื้อเซียนยังไม่อาจรวบรวมร่างกายให้เป็นรูปเป็นร่างได้ แต่บัดนี้เมื่อเวลาผ่านไปเพียงเจ็ดวัน เขากลับสามารถทำได้แล้วการฟื้นตัวของไป๋จื้อเซียนเร็วกว่าที่เขาคาดไว้มากนัก วันนี้ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต เขาก็จะไม่ยอมให้ไป๋จื้อเซียนแตะต้องซือเจ๋อเยว่อีก!แต่สิ่งที่ทำให้เยียนเซียวหรานประหลาดใจก็คือ วันนี้ไป๋จื้อเซียนไม่ได้ลงมือทันทีอย่างทุกครั้งที่ผ่านมาชื่อปาเลี่ยเพียงเห็นเงาของไป๋จื้อเซียน ก็รีบหลบเข้าไปอยู่หลังรูปปั้นเทพเจ้าภูเขาที่แตกหักอย่างขี้ขลาดซือเจ๋อเยว่