All Chapters of บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง: Chapter 301 - Chapter 310

เหล่าไท่จวินในเวลานี้ก็ไม่สะดวกจะออกจากจวนไปซื้ออีก จึงให้คนนำรูปปั้นวีรบุรุษเต๋านี้ย้ายไปไว้ที่ห้องข้าง ๆ ถวายธูปเทียนและเครื่องเซ่นไหว้หลากชนิดบรรดาสตรีที่อยู่ในจวนอ๋องก็มากราบไหว้มรรคาจารย์เต๋าด้วยกัน เพื่อขอพรให้มรรคาจารย์เต๋าปกป้องซือเจ๋อเยว่กับเยียนเซียวหรานซือเจ๋อเยว่ไม่รู้ว่านางเพียงคนเดียวทำให้ทุกคนในจวนอ๋องนับถือลัทธิเต๋า ไม่นับถือพระพุทธศาสนาอีกต่อไป นางและรถม้าของเหยียนเซียวหรานในเวลานี้ได้ออกจากเมืองหลวงไปแล้วตอนที่พวกเขาขับออกนอกเมืองหลวง ไป๋จื้อเซียนที่กำลังมุดหัวดูดกลืนพลังชั่วร้ายอยู่อย่างบ้าคลั่งก็ลืมตาขึ้นเขาบำเพ็ญเพียรมาพันปี ถึงแม้จะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่วิญญาณยังคงแข็งแกร่งตามเดิมความแค้นของเขาที่มีต่อซือเจ๋อเยว่ ได้ฝังลึกเข้าไปในส่วนลึกของวิญญาณเขาแล้วเขาค่อนข้างอ่อนไหวต่อการเคลื่อนไหวของนางเป็นอย่างยิ่ง ทันทีที่นางออกจากเมืองหลวง เขาก็รู้ได้ทันทีภายในดวงตาที่อ่อนโยนเป็นอย่างยิ่งคู่นั้นก็ปรากฏความเย็นยะเยือกออกมา “คิดจะหนีรึ? ไม่ง่ายแบบนี้หรอก!”เหวยอิ้งหวนในเวลานี้ได้มาถึงศาลต้าหลี่แล้ว ตอนที่เขากำลังตรวจหนังสือราชการก็เหมือนกับสัมผัสอะไรบางอย่างไ

ซือเจ๋อเยว่ในเวลานี้นั่งอยู่บนรถม้า จามอย่างรุนแรงอยู่หลายทีนางสูดจมูกกล่าว “ใครกำลังด่าข้า?”เยียนเซียวหรานมองนางแวบหนึ่งกล่าว “คงจะเป็นใต้เท้าเหวยกระมัง”ซือเจ๋อเยว่นึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่แอบเบิกตาทิพย์ให้แก่เหวยอิ้งหวน วิธีการเบิกดวงตาแห่งสวรรค์ของนางเมื่อคืนนี้ค่อนข้างพิเศษ ตอนนั้นไม่ได้เปิด จะต้องรอจนถึงตอนเช้าวันนี้ถึงจะเปิดเมื่อลองนับดูเวลา ตอนนี้ตาทิพย์ของเหวยอิ้งหวนก็คงจะเปิดได้ครู่หนึ่งแล้ว คนที่แอบด่านางเป็นไปที่จะเป็นเหวยอิ้งหวนในเวลานี้คงจะโมโหจนกระหืดกระหอบแล้วซือเจ๋อเยว่เบะปากเล็กน้อย กล่าวว่า “เขาใจแคบเกินไปแล้ว! การแอบด่าคนอื่น ช่างไม่เป็นสุภาพบุรุษอย่างยิ่ง”สำหรับคำพูดนี้ของนาง เยียนเซียวหรานทำเพียงยิ้มเล็กน้อยเท่านั้นหลังจากพลบค่ำ พวกเขาก็เข้าพักที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง ภายในโรงเตี๊ยมเหลือเพียงห้องเดียวเท่านั้นเถ้าแก่ของโรงเตี๊ยมกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “คุณชายกับฮูหยินเดิมทีก็เป็นสามีภรรยากัน นอนห้องเดียวกันก็เป็นเรื่องปกติมาก”ซือเจ๋อเยว่ “...”เยียนเซียวหราน “...”ทั้งสองคนออกจากออกนอกบ้านถูกคนมองว่าเป็นสามีภรรยา ยังรู้สึกแปลก ๆ กับความรู้สึกแบบนี้เพียง

ช่องเขากรงเสือคือสถานที่ที่เยียนอ๋องซื่อจื่อสิ้นชีพในการต่อสู้ วิญญาณมักมีความใส่ใจต่อสถานที่ที่ตนเองจากไปเป็นพิเศษ การที่พวกเขาจะเดินทางไปยังช่องเขากรงเสือในครั้งนี้อาจจะได้พบเจอกับเขา ซือเจ๋อเยว่เมื่อเห็นว่าเยียนเซียวหรานมีอารมณ์หม่นหมอง นางจึงยื่นมือไปตบไหล่เขาเบาๆ พลางเอ่ยขึ้น “การเดินทางไปยังช่องเขากรงเสือในครั้งนี้ พวกเราต้องได้อะไรบางอย่างแน่นอน” “เมื่อพวกเรากลับมา คดีของจวนเยียนอ๋องก็น่าจะปิดลงได้เสียที” “หลังจากที่คดีสิ้นสุดลง เจ้าก็หาวิธีที่จะสืบทอดตำแหน่ง ข้าเชื่อว่าเมื่อเจ้าได้เป็นเยียนอ๋องคนใหม่ เจ้าจะสามารถนำพาจวนเยียนอ๋องไปสู่ความรุ่งโรจน์ในระดับใหม่ได้อย่างแน่นอน” เมื่อเยียนเซียวหรานสบสายตาที่กระจ่างใสของซือเจ๋อเยว่ หัวใจของเขาก็สงบลงทันที  เขาพยักหน้าเบาๆ พลางเอ่ยขึ้น “ท่านพูดถูก” ซือเจ๋อเยว่แย้มยิ้มให้เขาเล็กน้อย “เอาล่ะ ยามนี้ค่ำแล้ว พวกเราควรนอนแต่หัวค่ำ พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางอีกแต่เช้า”  เมื่อเอ่ยจบนางก็ปีนขึ้นเตียงไป เยียนเซียวหรานสบตานางด้วยแววตาที่แฝงไปด้วยความคิด แต่ไม่ได้กล่าวอันใด เขาเดินไปยังเตียงแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ นาง ใช้สองนิ้วดับตะเกียงน

ชื่อปาเลี่ยกล้าพนันด้วยชีวิตของเขาว่าเยียนเซียวหรานจะต้องหลงใหลสตรีที่งดงาม แม้จะมีรูปร่างที่ซูบผอมนางนี้อย่างแน่นอน สตรีผู้นี้มีเสน่ห์ที่ยากจะอธิบาย เพียงแค่กวาดตามองก็เผยให้เห็นความสง่างามที่แตกต่างไปจากคนอื่น แม้นางจะไม่ใช่ผู้ที่มีความงามไร้ผู้ที่มาทัดเทียม แต่กลับมีความโดดเด่นในแบบของตนเอง ดวงตาของนางใสกระจ่าง ราวกับสามารถมองทะลุถึงจิตใจของผู้คนได้  เมื่อซือเจ๋อเยว่เห็นชื่อปาเลี่ยมองนาง นางจึงแย้มยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ชื่อปาเลี่ยรู้สึกว่ารอยยิ้มของนางนั้น เจิดจรัสยิ่งกว่าดอกท้อที่บานสะพรั่งอยู่หน้าที่พักม้าเสียอีก  เขาไม่ทันได้ระวัง จึงเกือบสะดุดล้มจนหน้าคะมำ เยียนเซียวหรานหันศีรษะกลับมามองเขา ชื่อปาเลี่ยจึงรีบเอ่ยขึ้นมาทันที “เมื่อครู่ข้าก้าวพลาดไปนิดหน่อย หากเสียงดังรบกวนคุณชายสาม ข้าต้องขออภัยด้วย” เยียนเซียวหรานกระตุกยิ้ม ก่อนจะหันกลับมามองซือเจ๋อเยว่ นางยกมือขึ้นเล็กน้อยพร้อมทำสีหน้าที่ไม่รับรู้เรื่องใด  เมื่อชื่อปาเลี่ยเห็นท่าทางของทั้งสอง ก็ยิ่งมั่นใจว่าทั้งคู่มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกัน ทว่าพวกเขากลับเปิดห้องพักสองห้อง เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่สามีภรรยา  หรือจะเ

เยียนเซียวหรานเล่าถึงตรงนี้ น้ำเสียงของเขาก็เริ่มผ่อนคลายลงเล็กน้อย “เมื่อครั้งที่ข้าตามเสด็จพ่อมายังชายแดน ในยามนั้นชื่อปาเลี่ยดุดันและดื้อรั้นอย่างยิ่ง ข้าจึงต้องจัดการเขาอยู่หลายครั้ง จนในที่สุดเขาก็เริ่มเชื่อฟัง” ซือเจ๋อเยว่รู้ว่าการจัดการที่เขาเอ่ยถึง นอกจากการลงมือสั่งสอน ก็ยังรวมถึงการใช้วิธีบางอย่างที่ทิ้งความทรงจำลึกซึ้งไว้ให้ชื่อปาเลี่ย  จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาหวาดกลัวเยียนเซียวหรานอย่างที่สุด นางว่าพลางยิ้มขึ้น “ดูคล้ายว่าเขาจะถูกเจ้าจัดการอย่างหนัก” เยียนเซียวหรานเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “ไม่ถึงกับหนักหนาอันใดนัก ข้าเพียงแค่สอนให้เขารู้จักการเป็นคนที่ดีกว่าเดิม แล้วกำหนดกฎเกณฑ์บางอย่างให้เขาเท่านั้น” “ในตอนต้นเขาก็ไม่ค่อยยอมรับนัก แต่เมื่อข้าจัดการเขาหลายครั้งเข้า เขาก็เริ่มเรียนรู้และไม่กล้าทำตัวหยาบคายหรือดื้อรั้นอย่างเมื่อก่อนอีก” “ที่ชายแดนมีอาชีพหนึ่งที่เรียกว่าผู้ลั่นระฆัง ข้าเห็นว่าเขามีแรงเยอะ จึงให้เขานำพวกพ้องของเขาไปทำหน้าที่นี้” ซือเจ๋อเยว่ถามขึ้น “ผู้ลั่นระฆังคืออะไร?” เยียนเซียวหรานถอนหายใจเสียงเบา “ที่ชายแดนมีคำกล่าวกันว่า เมื่อคนตายและวิญ