All Chapters of บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง: Chapter 291 - Chapter 300

เขานึกถึงภาพในช่วงหลายวันที่ผ่านมายามนางนอนอยู่บนเตียงโดยไม่มีวี่แววของลมหายใจใด ๆ หัวใจเขาเจ็บปวดราวกับถูกบีบคั้นจนแทบทนไม่ได้ ถึงแม้เขาจะรู้อยู่เสมอว่าสภาพร่างกายของนางไม่แข็งแรง แต่ทุกครั้งที่เขาได้พบนาง นางกลับมีรอยยิ้มเปี่ยมล้นบนใบหน้า ร่างกายของนางดูเต็มไปด้วยชีวิตชีวา เขาไม่เคยคิดว่านางเป็นคนที่กำลังจะสิ้นลม และไม่เคยคิดว่าสภาพร่างกายของนางจะแย่ถึงเพียงนี้ แต่เหตุการณ์ครั้งนี้กลับเตือนเขา ว่านางบอบบางยิ่งกว่าที่เขาเคยคาดคิดไว้มากนัก เขาเอ่ยเสียงเบา “เรื่องนี้ข้าจัดการเองได้ องค์หญิงพักรักษาตัวอยู่ที่เรือนให้ดีเถอะ”ซือเจ๋อเยว่หัวเราะเสียงเบา “สภาพร่างกายของข้า ผู้อื่นอาจไม่รู้ แต่เจ้าจะไม่รู้ได้อย่างไร?” “เมื่อมีเจ้าอยู่ข้างกาย ข้าอาจอยู่ได้นานขึ้นอีกสักหน่อย แต่หากเจ้าไม่อยู่ ข้าก็จะตายเร็วขึ้นกว่าเดิม” เยียนเซียวหรานขมวดคิ้วแน่น บัดนี้เขาไม่อยากได้ยินคำว่า ‘ตาย’ อีกแล้ว ซือเจ๋อเยว่นั่งลงข้างเขา ใช้มือทั้งสองประคองคางของตนเองไว้พลางเอ่ยขึ้น “อีกอย่าง ไป๋จื้อเซียนนั่นเป็นข้าที่ปล่อยออกมาเอง” “เรื่องครั้งนี้จะไปโทษเจ้าไม่ได้หรอก หากจะโทษก็ต้องโทษข้า” “

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นางจึงไม่มีความจำเป็นต้องถามอีกต่อไป นางลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยขึ้น “ไม่ว่าจะอย่างไร ข้าก็ต้องขอบคุณเจ้า” ครั้งนี้เยียนเซียวหรานไม่ได้หันกลับมามองนางอีก และนางก็ไม่ได้รั้งเขาไว้ นางหมุนตัวแล้วเดินจากไป เยียนเซียวหรานมองเปลวเทียนที่ลุกไหวอยู่ในศาลบรรพชน ก่อนจะถอนหายใจเสียงยาว เมื่อซือเจ๋อเยว่กลับมาที่ห้อง นางครุ่นคิดถึงการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของเยียนเซียวหรานในปีนี้ นางคิดหลายตลบก็ยังไม่เข้าใจว่าเป็นเพราะเหตุใด ในสถานการณ์เช่นนี้ คำอธิบายเดียวที่ดูคล้ายจะสมเหตุสมผล คืออาจเป็นเพราะลุงเขยของเยียนเซียวหรานมาเยือน จึงทำให้เขาอารมณ์แปรปรวนเช่นนี้ นางยักไหล่เล็กน้อย ไม่ใส่ใจจะคิดต่อ และหันไปวางแผนว่าหากได้พบกับราชครูในวันรุ่งขึ้น นางจะเกลี้ยกล่อมให้เขาช่วยจัดการไป๋จื้อเซียนได้อย่างไร เช้าวันรุ่งขึ้น เยียนเซียวหรานมาตามที่นัดไว้ เขาพานางไปยังหอพยากรณ์ดวงดาวเพื่อพบกับราชครู แม้จะเรียกว่าหอ แต่ที่แท้แล้วคือกลุ่มอาคารขนาดใหญ่ เป็นสถานที่ที่อดีตฮ่องเต้สร้างขึ้นเพื่อราชครู ตั้งอยู่บนยอดเขาที่สูงที่สุดในเมืองหลวง ซึ่งที่แห่งนั้น ก็สามารถเฝ้าดูดวงดาวและทำนา

"น้องสาม เจ้าอย่ามาว่าข้าเลย ตั้งแต่มาถึงเมืองหลวงเจ้าเองก็เอาแต่มาหลบอยู่ที่นี่ ไม่กล้าไปพบหน้านางใช่หรือไม่?" น้องสามที่เขาเอ่ยถึงไม่ใช่ผู้ใดอื่น แต่เป็นอาจารย์สามของซือเจ๋อเยว่ อาจารย์สามตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "ผู้ใดบอกว่าข้ากลัวจนไม่กล้าไปพบนาง? ข้าว่ายามนี้นางคงมองเห็นคุณค่าของข้าแล้วล่ะ" "เมื่อคราวนั้นนางเกือบเอาชีวิตไม่รอด หากไม่ใช่เพราะข้าจัดการส่งเยียนเซียวหรานคนนั้นไปต่อหน้านาง ป่านนี้นางคงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว" "ข้ามีบุญคุณช่วยชีวิตนาง นางคงขอบคุณข้าอยู่ในใจเป็นแน่" ราชครูหัวเราะเย็นชา "ในเมื่อเจ้าคิดเช่นนั้น แล้วเหตุใดจึงไม่ไปพบนางเล่า?" อาจารย์สามนอนเอกเขนกบนเก้าอี้พลางจิบชา "ศิษย์เติบโตแล้ว เมื่อต้องเผชิญหน้ากับปัญหา ก็ต้องเรียนรู้ที่จะแก้ไขเอง" "หากพวกเราเอาแต่เฝ้าอยู่ข้าง ๆ นาง แล้วนางจะมีความก้าวหน้าได้อย่างไร?" ราชครูมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ "เจ้าก็เอ่ยวาจาเหลวไหล หากไม่กล้าก็เอ่ยมาตรง ๆ อย่าได้หาข้ออ้าง" อาจารย์สามหาวเสียงเบา แล้วตอบอย่างเกียจคร้าน "ในเมื่อเจ้าเอ่ยเช่นนี้ ประเดี๋ยวข้าจะไปพบนาง แล้วถือโอกาสบอกความลับเรื่องตัวตนของเจ้าด้วยเลย"

หากเป็นเช่นนี้ หนิงกั๋วกงไม่มีทางปล่อยเขาไปอย่างเด็ดขาดเขาเบิกตาโตมองไป๋จื้อเซียนกล่าว “ขอเพียงท่านช่วยข้าสังหารพี่ใหญ่ได้ ช่วยให้ข้าได้เป็นซื่อจื่อแห่งจวนกั๋วกง ไม่ว่าท่านจะให้ข้าทำอะไรข้าก็ยอมทำทุกอย่าง!”ก่อนหน้านี้เขาคิดหาหนทางเพื่อขโมยดวงชะตาของเยียนเซียวหราน แต่ว่าก็เพื่อกดหัวของอวิ๋นเยว่ปิงเท่านั้นแต่ตอนนี้นักพรตจื่อหยางตายไปแล้ว ค่ายกลที่เขาจัดวางเอาไว้ก็ถูกทำลายไปแล้วเช่นกัน หลายวันมานี้อวิ๋นเยว่หยางรู้สึกเจ็บปวดที่บริเวณหน้าอกมากมาตลอด รู้สึกทรมานยิ่งนักหลายวันมานี้ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ไม่ราบรื่นเป็นอย่างยิ่ง เขาไม่อยากจะใช้ชีวิตแบบนี้อีกแล้วไป๋จื้อเซียนยิ้มบาง ๆ “ข้าชอบคนนิสัยเช่นเจ้า เรื่องนี้ก็ตกลงกันตามนี้”อวิ๋นเยว่หยางไม่รู้ว่าทางเข้าของค่ายกลนั่นอยู่ที่ไหน หลายวันมานี้ไป๋จื้อเซียนได้ดูดซับพลังชั่วร้ายทุกวัน จึงรู้จักสถานที่แห่งนั้นเป็นอย่างดีตอนที่เขาพาอวิ๋นเยว่หยางไปที่นั่น จึงเป็นครั้งแรกที่อวิ๋นเยว่หยางได้รู้ว่ามีสถานที่แบบนั้นอยู่ภายในจวนหนิงกั๋วกงอีกด้วยไป๋จื้อเซียนให้อวิ๋นเยว่หยางนำกระจกสัมฤทธิ์อันหนึ่งที่แขวนอยู่ที่ประตูถอดลงมา เขาจึงหายตัวเข้าไปข้า

“สถานการณ์แบบนี้มีความเป็นไปได้สองอย่าง อย่างแรกคือตอนนั้นเยียนอ๋องอยู่ที่ภูเขาเชียนจั้งมีกองทหารตั้งอยู่ที่นั่น ดังนั้นจึงได้มีการกระทำที่ไม่สมเหตุสมผลเช่นนี้”“อีกอย่างหนึ่งคือขุนนางผู้ดูแลการขนส่งเสบียงอาหารมีปัญหา แต่ขุนนางท่านนั้นตายอยู่ที่ด่านอวิ๋นหลิ่งระหว่างทางกลับมาจากการขนส่งเสบียงอาหาร”การคาดเดาของเขามีเหตุผลมาก แต่ก็เป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้นเขาหันหน้าไปหาซือเจ๋อเยว่กล่าว “ดังนั้นที่ข้าเชิญองค์หญิงมา เป็นเพราะอยากจะให้องค์หญิงอันเชิญอ๋องเยียนมาที่นี่ แล้วอยากจะถามเขาด้วยตนเอง”ซือเจ๋อเยว่ขมวดคิ้วแล้วมองเขากล่าว “ข้าจำได้ว่าก่อนหน้านี้เจ้าเคยพูดว่า คนตายไปแล้ว ปกติวิญญาณจะกลับไปยังยมโลกในวันที่ฝังศพ”“ตามขั้นตอนของยมโลกแล้ว ตอนนี้ท่านพ่อน่าจะกลับชาติมาเกิดใหม่แล้ว ไม่น่าจะมีความทรงจำในอดีตอีกแล้ว”เหวยอิ้งหวนเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยกล่าว “ที่แท้องค์หญิงก็ไม่ได้เป็นคนที่สามารถทำได้ทุกอย่างนี่!”“ข้ายังคิดว่าองค์หญิงจะสามารถทำให้คนเห็นวิญญาณได้ทุกเมื่อ เรื่องการเรียกวิญญาณออกมาก็ง่ายเสียยิ่งกว่าปอกกล้วย”ซือเจ๋อเยว่ “...”นางมองออกแล้ว เจ้าหม้อนี่แค้นเรื่องที่ครั้งก่อนน