เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 301
บทที่เกี่ยวข้อง
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 302
เหล่าไท่จวินในเวลานี้ก็ไม่สะดวกจะออกจากจวนไปซื้ออีก จึงให้คนนำรูปปั้นวีรบุรุษเต๋านี้ย้ายไปไว้ที่ห้องข้าง ๆ ถวายธูปเทียนและเครื่องเซ่นไหว้หลากชนิดบรรดาสตรีที่อยู่ในจวนอ๋องก็มากราบไหว้มรรคาจารย์เต๋าด้วยกัน เพื่อขอพรให้มรรคาจารย์เต๋าปกป้องซือเจ๋อเยว่กับเยียนเซียวหรานซือเจ๋อเยว่ไม่รู้ว่านางเพียงคนเดียวทำให้ทุกคนในจวนอ๋องนับถือลัทธิเต๋า ไม่นับถือพระพุทธศาสนาอีกต่อไป นางและรถม้าของเหยียนเซียวหรานในเวลานี้ได้ออกจากเมืองหลวงไปแล้วตอนที่พวกเขาขับออกนอกเมืองหลวง ไป๋จื้อเซียนที่กำลังมุดหัวดูดกลืนพลังชั่วร้ายอยู่อย่างบ้าคลั่งก็ลืมตาขึ้นเขาบำเพ็ญเพียรมาพันปี ถึงแม้จะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่วิญญาณยังคงแข็งแกร่งตามเดิมความแค้นของเขาที่มีต่อซือเจ๋อเยว่ ได้ฝังลึกเข้าไปในส่วนลึกของวิญญาณเขาแล้วเขาค่อนข้างอ่อนไหวต่อการเคลื่อนไหวของนางเป็นอย่างยิ่ง ทันทีที่นางออกจากเมืองหลวง เขาก็รู้ได้ทันทีภายในดวงตาที่อ่อนโยนเป็นอย่างยิ่งคู่นั้นก็ปรากฏความเย็นยะเยือกออกมา “คิดจะหนีรึ? ไม่ง่ายแบบนี้หรอก!”เหวยอิ้งหวนในเวลานี้ได้มาถึงศาลต้าหลี่แล้ว ตอนที่เขากำลังตรวจหนังสือราชการก็เหมือนกับสัมผัสอะไรบางอย่างไ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 1
“แม้ซือเจ๋อเยว่จะมีศักดิ์เป็นถึงองค์หญิง แต่ก็ต้องแต่งงานกับเยียนอ๋องซื่อจื่อที่ตายในสมรภูมิรบ ช่างน่าเวทนาเสียจริง!”“อย่างนางนับเป็นองค์หญิงที่ใดกัน? นางก็แค่เด็กบ้านนอกที่เติบโตในสำนักเต๋า แถมยังเป็นดาวอัปมงคลอีกด้วย”“ข้ายังได้ยินมาว่า นางเป็นเหตุให้ฮ่องเต้องค์ก่อนสิ้นพระชนม์ด้วย”“ดาวอัปมงคลแต่งกับคนตาย ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมนัก!”ซือเจ๋อเยว่นั่งอยู่ในเกี้ยวแต่งงานหน้าประตูวังหลวงด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก ฟังเหล่าข้าราชบริพารรอบข้างวิพากษ์วิจารณ์กันไม่หยุด ริมฝีปากของนางเผยรอยยิ้มเย็นเยียบอดีตฮ่องเต้กับฮ่องเต้เจาหมิงเป็นพี่น้องร่วมสายโลหิตกัน เมื่อครั้งอดีตฮ่องเต้สวรรคตอย่างกะทันหัน มีพระธิดาเพียงองค์เดียวคือซือเจ๋อเยว่ บรรดาขุนนางจึงยกย่องให้ฮ่องเต้เจาหมิงขึ้นครองบัลลังก์เมื่อฮ่องเต้เจาหมิงขึ้นครองราชย์ พระองค์ประกาศว่าจะทรงเลี้ยงดูพระธิดาน้อยวัยสองขวบอย่างดี แต่ไม่นานนัก นางกลับล้มป่วยหนัก และใช้ข้ออ้างที่ว่าต้องพักฟื้นร่างกายเพื่อส่งนางไปยังสำนักเต๋าพวกเขาไม่รู้เลยว่าอาการเจ็บป่วยครานั้นได้คร่าชีวิตเด็กน้อยวัยสองขวบไปแล้ว ที่อยู่ในร่างนี้คือวิญญาณของผู้ใหญ่จากศตวรรษที่ยี
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 2
สีหน้าของเยียนเซียวหรานเปลี่ยนไปทันที มองนางด้วยความประหลาดใจนางยิ้มเล็กน้อยพลางกล่าวว่า “ข้าจะช่วยท่านเชิญซื่อจื่อออกมาเอง”นางเป็นอัจฉริยะในสำนักเต๋า มีดวงตาแห่งจิตวิญญาณโดยกำเนิด เกิดมาก็สามารถมองเห็นสิ่งที่คนอื่นไม่เห็นแต่ความเป็นอัจฉริยะของนางนั้น มาพร้อมการแบกรับห้าเคราะห์สามบกพร่อง และนางมีถึงสามประการ นั่นคือ โดดเดี่ยว ไร้คู่ครอง และอายุสั้นตั้งแต่ปีที่แล้ว นางมักจะรู้สึกเจ็บแปลบที่กลางอกอยู่บ่อยครั้ง อีกทั้งยังมีเส้นสีแดงปรากฏบนข้อมือของนางอาจารย์ใหญ่เคยกล่าวว่าวันใดที่เส้นสีแดงบนข้อมือนั้นยาวถึงข้อศอก วันนั้นจะเป็นวันที่ชะตาชีวิตของนางสิ้นสุดนางยกข้อมือขึ้นมอง เส้นสีแดงนั้นยาวถึงครึ่งทางระหว่างข้อศอกกับข้อมือแล้วการเดินทางกลับมายังเมืองหลวงครั้งนี้ นอกจากจะเกี่ยวข้องกับจดหมายจากอวิ๋นไท่เฟยแล้ว ยังเป็นเพราะอาจารย์สามได้คำนวณชะตาของนาง พบว่าโอกาสในการแก้ไขชะตาอายุสั้นของนางปรากฏอยู่ที่เมืองหลวงกวนมามาเห็นซือเจ๋อเยว่และเยียนเซียวหรานยืนกางร่มด้วยกัน นางโกรธจัดพลางตวาดว่า “ต่อหน้าฝูงชน ท่านกับบุรุษกางร่มร่วมกันเช่นนี้ ช่างไร้มารยาทสิ้นดี!”เยียนเซียวหรานตวาดกลับอย
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 3
ซือเจ๋อเยว่นึกถึงภาพที่เยียนเซียวหรานเตะกวนมามาจนตาย แล้วก็นึกถึงเหตุการณ์ที่นางเผลอหลับนอนกับเขา จากนั้นเขาก็ถือดาบเดินไล่ล่านางไปทั่วทั้งตำบล นางก็อดตัวสั่นไม่ได้หากเขารู้ว่าคนที่หลับนอนกับเขาในคืนนั้นคือนาง นางคงตายอย่างอนาถยิ่งกว่ากวนมามาเสียอีก!นางทุบอกตัวเองด้วยความหงุดหงิด ถ้ารู้อย่างนี้ แต่แรกก็คงไม่หลงใหลในความหล่อของเขาจนไปหลับนอนกับเขาหรอกตอนนี้นางจะหนีทันไหมนะ?ทันทีที่นางยกม่านเกี้ยวขึ้น ทหารองครักษ์จากจวนเยียนอ๋องที่ขี่ม้าอยู่ข้าง ๆ ต่างหันมามองอย่างพร้อมเพรียงนางรีบปล่อยม่านลงอย่างรวดเร็ว สถานการณ์เช่นนี้ หากนางไม่มีปีกบินออกไป ก็อย่าหวังว่าจะหนีรอดได้นางถอนหายใจเฮือกหนึ่ง คิดว่าคงต้องค่อย ๆ คิดไปทีละขั้นเกี้ยวมงคลเป็นสีแดงสด และสินเดิมทั้งหมดก็ถูกพันด้วยผ้าไหมสีแดง ทว่าขบวนรับเจ้าสาวกลับไม่มีความรื่นเริงแม้แต่น้อย เงียบเหงาวังเวงราวกับขบวนแห่ศพเมื่อถึงจวนเยียนอ๋อง บรรยากาศเช่นนี้ ก็ยิ่งชัดเจนขึ้นไปอีกหน้าประตูจวนเยียนอ๋อง ผ้าขาวที่ผูกไว้กับรูปปั้นสิงโตหินยังไม่ได้ถูกถอดออกทั้งหมด กลับมีการผูกผ้าไหมสีแดงทับลงไปอีกเมื่อเกี้ยวมงคลลงถึงพื้น เสียงประทัดดัง
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 4
ซือเจ๋อเยว่ถลึงตามองเขาแล้วกล่าวว่า “วันนี้เป็นวันมงคลสมรสของข้า แต่เจ้ากล้าตวาดข้า แถมยังร้องไห้ราวกับงานศพ!”“เจ้าไม่พอใจเรื่องที่ฝ่าบาทประทานสมรสระหว่างข้ากับเยียนอ๋องซื่อจื่อ เจ้าต้องการจะขัดขืนราชโองการใช่หรือไม่?”ผู้ช่วยเจ้ากรมพิธีการ “...”ผู้ช่วยเจ้ากรมพิธีการ “!!!”เยียนเซียวหรานมองซือเจ๋อเยว่ด้วยความประหลาดใจนางมองไปที่เขาแล้วกล่าวว่า “หึ เจ้ากล้าแสดงสีหน้าเช่นนี้ใส่ข้าด้วยหรือ นั่นแสดงว่าเจ้าคิดขัดขืนราชโองการจริง ๆ สินะ!”“ข้าจะไปหาเสด็จลุงเดี๋ยวนี้ ขอให้เขาลงโทษเจ้า!”ผู้ช่วยเจ้ากรมพิธีการกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ แต่เขาไม่กล้าขัดขวางพิธีแต่งงาน จึงจำใจต้องฝืนยิ้มออกมาและกล่าวว่า “องค์หญิงเข้าใจผิดแล้ว กระหม่อมมีความยินดีอย่างยิ่ง!”ซือเจ๋อเยว่ทำหน้ารังเกียจพลางพูดว่า “เจ้ายิ้มไม่น่ามองเหมือนเมื่อครู่ ดูอย่างไรก็ไม่จริงใจ”“เจ้าคงแค่ทำเป็นยิ้มบนหน้า แต่ด่าข้าอยู่ในใจสินะ?”ผู้ช่วยเจ้ากรมพิธีการ “...”เขาทำเช่นนั้นจริง ๆ ถูกนางจับได้เช่นนี้ ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้างแต่เขาก็ทำได้เพียงแค่พยายามยิ้มให้ดูจริงใจขึ้นอีกหน่อย “หามีเรื่องเช่นนั้นไม่! กระหม่อมยินดีเ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 5
เหล่าไท่จวินเห็นซือเจ๋อเยว่ยืนนิ่งไม่พูดอะไร จึงเข้าใจนางผิด เพราะในสายตาของเหล่าไท่จวิน นางก็เป็นเพียงเด็กสาวอายุน้อยที่อายุยังไม่ครบยี่สิบ ยังไม่เข้าใจโลกดี นางจึงอธิบายต่อว่า “ข้ามิได้มีเจตนารังเกียจองค์หญิงแต่อย่างใด”“องค์หญิงมาจากในวัง ข้าไม่รู้ว่าองค์หญิงรับทราบเรื่องของจวนเยียนอ๋องมากน้อยเพียงใด”“ข้าจะพูดอย่างตรงไปตรงมาแล้วกัน ท่านอ๋องพ่ายศึก ฝ่าบาทกริ้วหนัก จวนเยียนอ๋องไม่มีทางรอดจากภัยนี้”“องค์หญิงไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แต่แรก หากอยู่ในจวนเยียนอ๋องต่อไป เกรงว่าจะมีภัยติดตามมา ทางที่ดีควรรีบจากไปเสียก่อน เพื่อความปลอดภัยขององค์หญิงเอง”ซือเจ๋อเยว่สบสายตากับเหล่าไท่จวินที่เต็มไปด้วยความเมตตาและอ่อนโยน ทำให้ขอบตาร้อนผ่าวการกลับมาเมืองหลวงครั้งนี้ทำให้นางได้เห็นทั้งความมืดมิดและความอบอุ่นของผู้คนอย่างชัดเจนเสด็จลุงของให้นางแต่งงานกับคนตาย ขณะที่ผู้เป็นมารดาอย่างอวิ๋นไท่เฟยก็เพิกเฉยต่อชะตากรรมนี้บรรดาข้าราชบริพารในวังหลวงต่างก็รังเกียจนาง ไม่มีความเคารพต่อนางแม้แต่น้อยเดิมทีนางคิดมาตลอดว่าจวนเยียนอ๋องที่กำลังมีเรื่องร้ายมากมาย นางแต่งเข้ามาเช่นนี้คงต้องถูกตำหนิแล
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 6
ในดวงตาเยียนเซียวหรานมีความเย้ยหยัน “ต่อให้ไม่มีท่าน ครั้งนี้จวนเยียนอ๋องก็ยากจะผ่านเคราะห์กรรมไปได้”เมื่อพูดมาถึงตรงนี้เขาหันมองนาง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ จะทำให้มีคนตายเพิ่มไปไย”“องค์หญิงโปรดฟังข้าสักคำ หากครั้งนี้จากไปแล้ว อย่ากลับมาที่เมืองหลวงอีก”เมื่อพูดจบเขายัดตัวรอกไว้ในมือนาง “องค์หญิงไปเถอะ หากไม่รีบไป คงไม่มีโอกาสแล้วจริงๆ”ซือเจ๋อเยว่รู้สึกสับสน นำตัวรอกไปเกี่ยวไว้กับเชือก แล้วหันมองเขาอีกครั้ง ต่อมาเลื่อนตัวรอกไปตามเชือกจนถึงฝั่งตรงข้ามเมื่อนางยืนจนมั่นคงแล้ว เยียนเซียวหรานถึงได้ดึงตัวรอกกลับไปนางช้อนตามองเขา แม้ชายหนุ่มจะตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน แต่ยังคงเปล่งประกายดั่งดวงจันทราเมื่อเขาเห็นนางหันมอง เพียงลอบมองหนึ่งครั้ง พลันหันหลังกระโดดลงจากหอซือเจ๋อเยว่กระโดดลงมาจากต้นไม้ แล้วมุ่งหน้าไปที่ประตูเมืองแรกเริ่มนางเดินค่อนข้างเร็ว หลังจากเดินไปประมาณห้าสิบก้าว จึงค่อยๆ เดินช้าลงเพราะเขาได้ยินเสียงโวยวายของทหาร ซ้ำยังคลับคล้ายคลับคลาได้ยินเสียงตำหนิของเหล่าไท่จวินนางนำหนังสือหย่าที่เหล่าไท่จวินมอบให้ออกมา พบว่าด้านในสอดตั๋วเงินไว้หนึ่งใบ จำนวนเงินไม่มาก แต่เ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 7
ซือเจ๋อเยว่หันไปสอบถามทหารองครักษ์คนหนึ่ง “เมื่อครู่หนิวกงกงหาว่าข้าเป็นสุนัข เจ้าได้ยินหรือไม่?”ทหารองครักษ์หมอบลงกับพื้น “ได้ยินขอรับ”ซือเจ๋อเยว่ลองถามอีกหลายคน พวกเขาล้วนตอบว่าได้ยินซือเจ๋อเยว่อมยิ้มแล้วมองหนิวกงกง “หากข้าเป็นสุนัข มารดาข้าก็ต้องเป็นสุนัข”“หากมารดาข้าเป็นสุนัข บิดาข้าก็ต้องเป็นหมา หากพ่อข้าเป็นสุนัข พี่น้องของเขาก็ต้องเป็นสุนัขด้วยน่ะสิ”เมื่อหนิวกงกงได้ยินเช่นนั้นพลันเข้าใจทันที ซือเจ๋อเยว่ใช้ป้ายทองคำเชยคางเขาขึ้น “หนิวกงกง เจ้าช่างบังอาจยิ่งนัก ถึงกับด่าทอฮ่องเต้ต่อหน้าธารกำนัล!”หนิวกงกงรีบตอบ “ข้าเปล่านะ...”ซือเจ๋อเยว่ใช้ป้ายทองคำตบหน้าเขาแรงๆ “เหอะ ยังกล้าปฏิเสธอีก! เมื่อครู่ทุกคนได้ยินกันทั้งนั้น เจ้ายังคิดจะปัดสวะหรือ!”หนิวกงกง “...”เขาจะไปรู้ได้อย่างไรว่าคนที่ทำร้ายเขาคือซือเจ๋อเยว่เขาจึงยิ้มแห้ง “องค์หญิง นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด!”ซือเจ๋อเยว่เอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย “พอหมิ่นพระเกียรติเสด็จอาเสร็จก็บอกว่าเข้าใจผิด หนิวกงกง เจ้านี่ใจกล้าไม่น้อย!” “เจ้าวางใจเถอะ พรุ่งนี้ข้าจะเข้าวังไปเฝ้าเสด็จอาแต่เช้า เพื่อจะได้กราบทูลให้ทราบเรื่องที่มีคนหา
บทล่าสุด
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 302
เหล่าไท่จวินในเวลานี้ก็ไม่สะดวกจะออกจากจวนไปซื้ออีก จึงให้คนนำรูปปั้นวีรบุรุษเต๋านี้ย้ายไปไว้ที่ห้องข้าง ๆ ถวายธูปเทียนและเครื่องเซ่นไหว้หลากชนิดบรรดาสตรีที่อยู่ในจวนอ๋องก็มากราบไหว้มรรคาจารย์เต๋าด้วยกัน เพื่อขอพรให้มรรคาจารย์เต๋าปกป้องซือเจ๋อเยว่กับเยียนเซียวหรานซือเจ๋อเยว่ไม่รู้ว่านางเพียงคนเดียวทำให้ทุกคนในจวนอ๋องนับถือลัทธิเต๋า ไม่นับถือพระพุทธศาสนาอีกต่อไป นางและรถม้าของเหยียนเซียวหรานในเวลานี้ได้ออกจากเมืองหลวงไปแล้วตอนที่พวกเขาขับออกนอกเมืองหลวง ไป๋จื้อเซียนที่กำลังมุดหัวดูดกลืนพลังชั่วร้ายอยู่อย่างบ้าคลั่งก็ลืมตาขึ้นเขาบำเพ็ญเพียรมาพันปี ถึงแม้จะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่วิญญาณยังคงแข็งแกร่งตามเดิมความแค้นของเขาที่มีต่อซือเจ๋อเยว่ ได้ฝังลึกเข้าไปในส่วนลึกของวิญญาณเขาแล้วเขาค่อนข้างอ่อนไหวต่อการเคลื่อนไหวของนางเป็นอย่างยิ่ง ทันทีที่นางออกจากเมืองหลวง เขาก็รู้ได้ทันทีภายในดวงตาที่อ่อนโยนเป็นอย่างยิ่งคู่นั้นก็ปรากฏความเย็นยะเยือกออกมา “คิดจะหนีรึ? ไม่ง่ายแบบนี้หรอก!”เหวยอิ้งหวนในเวลานี้ได้มาถึงศาลต้าหลี่แล้ว ตอนที่เขากำลังตรวจหนังสือราชการก็เหมือนกับสัมผัสอะไรบางอย่างไ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 301
“ท่านย่าไม่ต้องกังวลนะเจ้าคะ” ซือเจ๋อเยว่อิงเข้าไปในอ้อมอกของนางด้วยความออดอ้อน “ข้ารู้ดีอยู่แก่ใจ ไม่มีทางให้ตัวเองเป็นอะไรไปหรอกเจ้าค่ะ”“อีกอย่าง ครั้งนี้มีน้องสามไปกับข้าด้วย เขาจะปกป้องข้าเป็นอย่างดี”เหล่าไท่จวินถอนหายใจออกมายาว ๆ ทีหนึ่งพร้อมกล่าว “หากเจ้าจะไปจริง ๆ ข้าก็ขวางเจ้าไม่ได้ มีดเล่มนี้เจ้าพกเอาไว้ป้องกันตัวเถอะ”นางพูดจบก็บิดไม้เท้า แล้วชักมีดสั้นเรียวยาวเล่มหนึ่งออกมาจากด้านในไม้เท้าด้านบนมีดมีตัวหนังสือหลายตัวสลักอยู่ ใบมีดที่เงาวับเย็นยะเยือกคุกรุ่นไปด้วยแรงอาฆาตอันรุนแรงที่ไม่สลายหายไปซือเจ๋อเยว่ค่อนข้างประหลาดใจ “จิงหง? นี่คือมีดจิงหงหรือเจ้าคะ?”เหล่าไท่จวินประหลาดใจเช่นกัน “เจ้ารู้จักมีดเล่มนี้หรือ?”ซือเจ๋อเยว่พยักหน้า “ข้าเคยได้ยินอาจารย์ห้าพูด มีดจิงหงเป็นมีดโบราณเล่มแรก สามารถสังหารสิ่งชั่วร้ายได้ทุกอย่าง”เหล่าไท่จวินกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “มีดเล่มนี้สามารถสังหารสิ่งชั่วร้ายได้หรือไม่ข้าไม่รู้ นี่คือสิ่งป้องกันตัวที่ท่านอ๋องผู้เฒ่ามอบให้ข้าไว้ในตอนนั้น”“มีดเล่มนี้อยู่กับข้ามานานหลายปีแล้ว ช่วยชีวิตข้าเอาไว้หลายหน”อันที่จริงมีดเล่มนี้เป็นสิ่งของที่
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 300
เยียนเซียวหรานหันหน้ามองนาง นางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ก่อนหน้านี้พวกเราตัดสินใจกันว่าจะไปที่ช่องเขากรงเสือไม่ใช่หรือ?”“ก่อนหน้าเป็นเพราะมีเรื่องมากมายรัดตัว จึงไม่มีโอกาสได้ไปเสียที”“แม้ว่าตอนนี้ก็ยังคงมีเรื่องมากมายรัดตัว แต่พวกเราก็คงไม่สามารถจัดการเรื่องราวในมือจนหมดเสียก่อนแล้วค่อยไปนี่”“สมุดบัญชีเล่มนั้นที่ใต้เท้าเหวยนำมาส่ง ข้าคิดว่าพวกเรารอไม่ได้อีกแล้ว วันพรุ่งนี้เดินหน้าไปชายแดนทันที”เยียนเซียวหรานถามนาง “ท่านต้องจัดการเรื่องของไป๋จื้อเซียนก่อนไม่ใช่หรือ?”ดวงตาของซือเจ๋อเยว่ล้ำลึกขึ้นเล็กน้อย “เจ้าไม่เข้าใจไป๋จื้อเซียน ไม่รู้ว่าเขามีความแค้นมากขนาดไหน”“ครั้งนี้เขาเสียเปรียบกับพกวเรามาก จะต้องมาเพื่อแก้แค้นข้าอย่างแน่นอน”“ข้าอยู่ที่เมืองหลวง เขาก็จะลงมือที่เมืองหลวง ที่เมืองหลวงคนเยอะจนสามารถทำร้ายผู้บริสุทธิ์ได้อย่างง่ายดาย”“ข้าออกจากเมืองหลวง เขาก็จะตามไปด้วยอย่างแน่นอน ขอเพียงแค่ข้าเตรียมตัวดี ก็จะมีโอกาสฆ่าเขาให้สิ้นซากได้”ครั้งก่อนตอนที่นางเจอกับไป๋จื้อเซียนในเรือนของจวนหนิงกั๋วกง สัมผัสไม่ได้ถึงการมีอยู่ของไป๋จื้อเซียน คิดว่าเขาน่าจะใช้คาถาที่วางไว้ลบล้างยันต
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 299
“สถานการณ์แบบนี้มีความเป็นไปได้สองอย่าง อย่างแรกคือตอนนั้นเยียนอ๋องอยู่ที่ภูเขาเชียนจั้งมีกองทหารตั้งอยู่ที่นั่น ดังนั้นจึงได้มีการกระทำที่ไม่สมเหตุสมผลเช่นนี้”“อีกอย่างหนึ่งคือขุนนางผู้ดูแลการขนส่งเสบียงอาหารมีปัญหา แต่ขุนนางท่านนั้นตายอยู่ที่ด่านอวิ๋นหลิ่งระหว่างทางกลับมาจากการขนส่งเสบียงอาหาร”การคาดเดาของเขามีเหตุผลมาก แต่ก็เป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้นเขาหันหน้าไปหาซือเจ๋อเยว่กล่าว “ดังนั้นที่ข้าเชิญองค์หญิงมา เป็นเพราะอยากจะให้องค์หญิงอันเชิญอ๋องเยียนมาที่นี่ แล้วอยากจะถามเขาด้วยตนเอง”ซือเจ๋อเยว่ขมวดคิ้วแล้วมองเขากล่าว “ข้าจำได้ว่าก่อนหน้านี้เจ้าเคยพูดว่า คนตายไปแล้ว ปกติวิญญาณจะกลับไปยังยมโลกในวันที่ฝังศพ”“ตามขั้นตอนของยมโลกแล้ว ตอนนี้ท่านพ่อน่าจะกลับชาติมาเกิดใหม่แล้ว ไม่น่าจะมีความทรงจำในอดีตอีกแล้ว”เหวยอิ้งหวนเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยกล่าว “ที่แท้องค์หญิงก็ไม่ได้เป็นคนที่สามารถทำได้ทุกอย่างนี่!”“ข้ายังคิดว่าองค์หญิงจะสามารถทำให้คนเห็นวิญญาณได้ทุกเมื่อ เรื่องการเรียกวิญญาณออกมาก็ง่ายเสียยิ่งกว่าปอกกล้วย”ซือเจ๋อเยว่ “...”นางมองออกแล้ว เจ้าหม้อนี่แค้นเรื่องที่ครั้งก่อนน
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 298
หลายวันมานี้อดีตหนิงกั๋วกงปวดหัวกับเรื่องค่ายกลเป็นอย่างมาก ไม่ง่ายเลยกว่าที่เรื่องราวจะนิ่ง เขาถึงได้เบาใจลงเล็กน้อยเพียงแต่เขาเบาใจลงได้ไม่ทันไร ก็รู้สึกว่าพลังชั่วร้ายภายในจวนหนิงกั๋วกงกำลังปั่นป่วนเขาเจ็บที่หัวใจขึ้นมา เกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้นในใจ รีบมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่ค่ายกลจัดวางอยู่เพียงแต่หลังจากที่เขาไปถึงที่นั่น ก็พบว่าบรรพบุรุษท่านนั้นของจวนหนิงกั๋วกงได้หายไปแล้ว ด้านในมีเพียงพลังชั่วร้ายที่รุนแรงเท่านั้นเมื่ออดีตหนิงกั๋วกงเห็นสถานการณ์แบบนี้ ก็รีบใช้อาวุธเวทย์เพื่อตามหาบรรพบุรุษท่านนั้นทันที แต่เหมือนกับว่าบรรพบุรุษท่านนั้นกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอยเขากล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”อันที่จริงในเวลานี้ไป๋จื้อเซียนยังอยู่ด้านใน เพียงแต่วิชาเต๋าของเขาสูงส่งมาก หากเขาไม่ยินยอม อดีตหนิงกั๋วกงก็มองไม่เห็นเขาเขาคร้านจะสนใจอดีตหนิงกั๋วกง ดูดกินพลังชั่วร้ายอันรุนแรงที่ไม่จางหายจากภายในอย่างบ้าคลั่งซือเจ๋อเยว่กับเยียนเซียวหรานในเวลานี้ได้กลับมาถึงจวนเยียนอ๋องแล้วตอนที่นางเดินมาถึงประตูชั้นรอง ก็รู้สึกว่าหัวใจเกิดความอึดอัดขึ้นมาเล็กน
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 297
หากเป็นเช่นนี้ หนิงกั๋วกงไม่มีทางปล่อยเขาไปอย่างเด็ดขาดเขาเบิกตาโตมองไป๋จื้อเซียนกล่าว “ขอเพียงท่านช่วยข้าสังหารพี่ใหญ่ได้ ช่วยให้ข้าได้เป็นซื่อจื่อแห่งจวนกั๋วกง ไม่ว่าท่านจะให้ข้าทำอะไรข้าก็ยอมทำทุกอย่าง!”ก่อนหน้านี้เขาคิดหาหนทางเพื่อขโมยดวงชะตาของเยียนเซียวหราน แต่ว่าก็เพื่อกดหัวของอวิ๋นเยว่ปิงเท่านั้นแต่ตอนนี้นักพรตจื่อหยางตายไปแล้ว ค่ายกลที่เขาจัดวางเอาไว้ก็ถูกทำลายไปแล้วเช่นกัน หลายวันมานี้อวิ๋นเยว่หยางรู้สึกเจ็บปวดที่บริเวณหน้าอกมากมาตลอด รู้สึกทรมานยิ่งนักหลายวันมานี้ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ไม่ราบรื่นเป็นอย่างยิ่ง เขาไม่อยากจะใช้ชีวิตแบบนี้อีกแล้วไป๋จื้อเซียนยิ้มบาง ๆ “ข้าชอบคนนิสัยเช่นเจ้า เรื่องนี้ก็ตกลงกันตามนี้”อวิ๋นเยว่หยางไม่รู้ว่าทางเข้าของค่ายกลนั่นอยู่ที่ไหน หลายวันมานี้ไป๋จื้อเซียนได้ดูดซับพลังชั่วร้ายทุกวัน จึงรู้จักสถานที่แห่งนั้นเป็นอย่างดีตอนที่เขาพาอวิ๋นเยว่หยางไปที่นั่น จึงเป็นครั้งแรกที่อวิ๋นเยว่หยางได้รู้ว่ามีสถานที่แบบนั้นอยู่ภายในจวนหนิงกั๋วกงอีกด้วยไป๋จื้อเซียนให้อวิ๋นเยว่หยางนำกระจกสัมฤทธิ์อันหนึ่งที่แขวนอยู่ที่ประตูถอดลงมา เขาจึงหายตัวเข้าไปข้า
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 296
ก่อนหน้านี้อวิ๋นเยว่หยางคิดว่าวิธีการของนักพรตจื่อหยางโหดเหี้ยมและร้ายกาจมาก คาถาของสำนักเต๋าจะทำให้คนยากที่จะป้องกันแต่ในเวลานี้เขาเพิ่งได้รู้ว่า ความสามารถของนักพรตจื่อหยางเมื่อเทียบกับคนตรงหน้าแล้ว ช่างไม่เอาไหนเลยจริง ๆคนคนนี้กระหายเลือดอย่างขีดสุด พูดว่าจะฆ่าเขาก็หมายความว่าจะฆ่าเขาจริงๆ!เขารู้อยู่แก่ใจ หากในเวลานี้เขาไม่ยอมจำนน ก็มีเพียงความตายเท่านั้นเขาถูกรัดด้วยผ้าต่วนจนหายใจไม่ออก กล่าวอย่างยากลำบาก “ข้ายอมบูชาท่าน!”ไป๋จื้อเซียนเหลือบตาเล็กน้อย การกระทำที่เดิมทีดูยั่วยวนชวนหลงใหลนี้ เมื่อเขาทำขึ้นมา แม้จะสามารถสะกดจิตใจคนได้ แต่ก็แฝงไว้ด้วยความอันตรายถึงขีดสุดไป๋จื้อเซียนดึงผ้าต่วนสีแดงกลับมา มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย อวิ๋นเยว่หยางนั่งอยู่บนพื้นไอออกมาอย่างรุนแรงไป๋จื้อเซียนค่อย ๆ ลอยไปที่ตรงหน้าของอวิ๋นเยว่หยาง กล่าวว่า “เจ้ายอมแบบนี้เสียตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่องแล้วไม่ใช่หรือ? เหตุใดจะต้องทำให้ยุ่งยากด้วย?”อวิ๋นเยว่หยางรีบกล่าว “ท่านชี้แนะได้ถูกต้อง”ไป๋จื้อเซียนกล่าวเสียงราบเรียบ “ในเมื่อเจ้าจะบูชาข้า ถ้าอย่างนั้นก็ต้องแสดงความจริงใจออกมา”อวิ๋นเยว่หยางรีบก
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 295
"น้องสาม เจ้าอย่ามาว่าข้าเลย ตั้งแต่มาถึงเมืองหลวงเจ้าเองก็เอาแต่มาหลบอยู่ที่นี่ ไม่กล้าไปพบหน้านางใช่หรือไม่?" น้องสามที่เขาเอ่ยถึงไม่ใช่ผู้ใดอื่น แต่เป็นอาจารย์สามของซือเจ๋อเยว่ อาจารย์สามตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "ผู้ใดบอกว่าข้ากลัวจนไม่กล้าไปพบนาง? ข้าว่ายามนี้นางคงมองเห็นคุณค่าของข้าแล้วล่ะ" "เมื่อคราวนั้นนางเกือบเอาชีวิตไม่รอด หากไม่ใช่เพราะข้าจัดการส่งเยียนเซียวหรานคนนั้นไปต่อหน้านาง ป่านนี้นางคงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว" "ข้ามีบุญคุณช่วยชีวิตนาง นางคงขอบคุณข้าอยู่ในใจเป็นแน่" ราชครูหัวเราะเย็นชา "ในเมื่อเจ้าคิดเช่นนั้น แล้วเหตุใดจึงไม่ไปพบนางเล่า?" อาจารย์สามนอนเอกเขนกบนเก้าอี้พลางจิบชา "ศิษย์เติบโตแล้ว เมื่อต้องเผชิญหน้ากับปัญหา ก็ต้องเรียนรู้ที่จะแก้ไขเอง" "หากพวกเราเอาแต่เฝ้าอยู่ข้าง ๆ นาง แล้วนางจะมีความก้าวหน้าได้อย่างไร?" ราชครูมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ "เจ้าก็เอ่ยวาจาเหลวไหล หากไม่กล้าก็เอ่ยมาตรง ๆ อย่าได้หาข้ออ้าง" อาจารย์สามหาวเสียงเบา แล้วตอบอย่างเกียจคร้าน "ในเมื่อเจ้าเอ่ยเช่นนี้ ประเดี๋ยวข้าจะไปพบนาง แล้วถือโอกาสบอกความลับเรื่องตัวตนของเจ้าด้วยเลย"
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 294
"ไม่มีคำว่าแต่อันใดทั้งนั้น" นักพรตเต๋าน้อยชุดสีเขียวเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน "หากท่านไม่รีบออกไป อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ!" ซือเจ๋อเยว่ "…" เมื่อคืนที่ผ่านมานางได้ยินเยียนเซียวหรานบอกว่าราชครูไม่ชอบยุ่งเรื่องของผู้อื่น และไม่ชอบพบเจอคนแปลกหน้า นางคิดว่าเขาไม่น่าจะเป็นคนเช่นนั้น อย่างน้อยก็การที่เขาเร่งเดินทางไกลกลับมาเพื่อใช้กระบี่ฟันไป๋จื้อเซียนครั้งนั้น ก็หมายความว่าเขาหาใช่คนที่เพิกเฉยต่อปัญหาของผู้คนโดยสิ้นเชิง นางยังคิดว่าเขาเป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงมากเสียด้วยซ้ำ แต่วันนี้ เมื่อเขาเดาเจตนาของนางได้ เขากลับส่งนักพรตเต๋าน้อยชุดสีเขียวที่ดุดันมาไล่นางออกไป หากเรื่องนี้เกิดขึ้นที่อื่น นางคงจะบุกขึ้นเขาไปถามเขาให้รู้เรื่อง แต่ที่นี่คือเมืองหลวง อีกทั้งกระบี่ของเขาคราวก่อนทรงพลังจนเกินคาด ราชครูผู้นี้คงเป็นยอดฝีมือที่นางไม่อยากขัดแย้งด้วย ดังนั้น นางจึงทำได้แค่พาเยียนเซียวหรานเดินออกจากค่ายกลไปอย่างเงียบ ๆ ทันทีที่พวกเขาก้าวออกจากค่ายกล นักพรตเต๋าน้อยชุดสีเขียวก็รีบปิดซุ้มประตูที่เชิงเขาทันที ซึ่งปกติแทบไม่เคยปิด เขาปิดประตูอย่างรุนแรงจนซือเจ๋อเยว่ที่เดินช้ากว
