บทที่ 312

เมื่อซือเจ๋อเยว่ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวก็หันหน้าไปมอง ในดวงตาเกิดความอาฆาตแค้นขึ้น

จวนหนิงกั๋วกงกระทำการโหดเหี้ยมเป็นอย่างยิ่ง แค่เห็นต่างก็จะสังหารผู้คน

การกระทำเช่นนี้ เหมือนไม่เหมือนกับปฏิบัติต่อมนุษย์เลยสักนิด

นางหันหน้ากลับไปกล่าวกับเยียนเซียวหราน “กลับไปที่โรงเตี๊ยมเพื่อช่วยคนเถอะ”

ชื่อปาเลี่ยมองไม่เห็นดวงวิญญาณพวกนั้น เห็นเพียงซือเจ๋อเยว่กำลังพูดคุยกับอากาศ ขนของเขาลุกชันไปทั่วทั้งตัว

เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ ก่อนหน้านี้เขาก็เห็นถึงความผิดปกติแล้ว

เขาดึงแขนเสื้อของเยียนเซียวหราน อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พบว่าตนเองส่งเสียงออกมาไม่ได้เลยสักนิด

ซือเจ๋อเยว่หันไปมองเขาแวบหนึ่ง สะบัดแขนเสื้อ เขารู้สึกสบายขึ้นไม่น้อยภายในชั่วพริบตา แล้วก็สามารถพูดได้ทันที

เขามองซือเจ๋อเยว่กล่าวด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว “ท่าน... ท่าน... ท่าน...”

เขาพูดคำว่าท่านอยู่ครู่ใหญ่แต่ก็ไม่สามารถพูดออกมาเป็นประโยคได้

ซือเจ๋อเยว่ไม่ได้สนใจเขา กล่าวเพียง “มัวอึ้งอะไรอยู่ ไปช่วยคนด้วยกัน!”

ชื่อปาเลี่ยตอบ “อ้อๆ” สองครั้ง ไม่กล้าไม่เชื่อฟังคำพูดของนาง รีบเดินตามเข้าไป

ในใจของยิ่งเพิ่มความประหลาดใจที่มีต่อซือ