เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 316
บทที่เกี่ยวข้อง
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 317
ถึงแม้ซือเจ๋อเยว่จะทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว แต่เมื่อคิดว่าก็แค่ค้างที่บ้านของเขาอีกคืนเดียว จึงคร้านที่จะไปสนใจเพียงแต่ตอนที่นอนตอนกลางคืน ก็เกิดปัญหาขึ้นในบ้านของชื่อปาเลี่ยมีห้องเพียงห้องเดียวเท่านั้น หลังจากตกดึก เยียนเซียวหรานก็อุ้มซือเจ๋อเยว่เข้าห้องทันทีในดวงตาที่เต็มไปด้วยเพลิงของความอยากรู้อยากเห็นของชื่อปาเลี่ยที่เกือบจะเผาเขา เขาชอบชื่นชอบการดูละครที่แฝงไปด้วยการบีบบังคับเช่นนี้เพียงแต่ก่อนที่เยียนเซียวหรานจะปิดประตูได้มองเขาแวบหนึ่ง สายตานั้นโหดเหี้ยมเกินไป ต่อให้เขากล้าหาญขนาดไหน เขาก็ไม่กล้าแอบไปฟังที่มุมกำแพงอีกแต่เขารู้อยู่แล้วว่าทั้งสองคนอยู่ในห้อง แต่ก็ไม่สามารถไปฟังได้ เขาจึงรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อยเยียนเซียวหรานแบกซือเจ๋อเยว่เข้าไปในห้อง แล้วกดนางลงบนเตียง “ท่านคิดว่าท่านสามารถปล่อยเรื่องตอนนั้นไปง่าย ๆ ได้อย่างนั้นหรือ?”ซือเจ๋อเยว่แสร้งโง่ต่อ “ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าเจ้ากำลังพูดอะไรอยู่”เยียนเซียวหรานหยิบผ้าเช็ดหน้าที่นางทำตกไว้ครั้งนั้นโดยไม่ตั้งใจออกมา แล้วหยิบถุงหอมที่นางพกติดตัวออกมา จากนั้นก็หยิบหน้ากากสุนัขจิ้งจอกที่อยู่ในมิติคาถาเต๋าของนางออกมาซื
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 318
ซือเจ๋อเยว่กล่าวอย่างเหี่ยวเฉา “มาถึงขั้นนี้แล้ว ข้ายังจะเสแสร้งต่อไปได้ที่ไหนกัน”“เจ้าเองก็เช่นกัน รู้เรื่องนี้ตั้งนานแล้ว แต่กลับแสร้งทำเป็นไม่รู้!”เยียนเซียวหรานพ่นลมหายใจ “ข้าจะตามท่านทันเสียที่ไหนกัน วันแต่งงานวันนั้นท่านก็จำข้าได้แล้ว ยังจะกราบไหว้ฟ้าดินแต่งงานกับข้าได้อีก”ซือเจ๋อเยว่กล่าวอย่างร้อนใจ “ข้าไม่ได้กราบไหว้ฟ้าดินแต่งงานกับเจ้า ข้ากราบไหว้ฟ้าดินแต่งงานกับพี่ใหญ่ของเจ้าต่างหาก!”เยียนเซียวหรานเขยิบเข้าไปใกล้นางเล็กน้อย “ท่านทำเรื่องพรรคนั้นกับข้า เหตุใดท่านถึงได้ใจเย็นแต่งงานกับพี่ใหญ่ของข้าได้อีก?”ซือเจ๋อเยว่กุมใบหน้ากล่าว “ที่ทำเช่นนั้นเพราะข้าเองก็ไม่มีทางเลือกเช่นกัน!”หลังจากที่นางกลับเมืองหลวง อวิ๋นไท่เฟยก็บังคับให้นางแต่งงานกับเยียนอ๋องซื่อจื่อแทนองค์หญิงสาม อีกทั้งตอนนั้นนางก็ไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ของเยียนเซียวหรานกับเยียนอ๋องซื่อจื่ออีกด้วยหากนางรู้ ตอนนั้นไม่ว่าหัวเด็ดตีนขาดก็ไม่มีทางแต่งงานเข้าจวนเยียนอ๋องตอนที่นางรู้ก็ขี่หลังเสือลงได้ยากแล้ว ตอนนั้นสถานการณ์แบบนั้น ไม่แต่งก็คงจะไม่ได้นางถึงขนาดยังคิดอยากจะหนีในคืนแต่งงานเสียด้วยซ้ำ แต่อันที่จร
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 319
“อันที่จริงตอนที่ข้าสองขวบ ข้าเคยตายไปแล้วรอบหนึ่ง”“ตอนหลังในระหว่างที่ข้าเติบโต ข้าก็ยิ่งเจอกับภัยพิบัติไม่หยุดหย่อน”“อันที่จริงข้าไม่ได้รู้สึกเพียงครั้งเดียว ที่ข้ามีชีวิตอยู่อย่างยากลำบากขนาดนี้ ยังไม่สู้ตายไปเสียดีกว่า”“เพียงแต่ทุกครั้งที่เห็นบรรดาอาจารย์พยายามรักษาชีวิตของข้าแล้ว พยายามอย่างเต็มที่ ข้าเองก็ทนไม่ได้”“ข้าจะไม่ปิดบังเจ้า ครั้งนี้ที่ข้าเข้าเมืองหลวง เป็นเพราะท่านอาจารย์ใหญ่บอกข้าว่าในเมืองหลวงมีโอกาสเปลี่ยนแปลงโชคชะตาที่ตายตั้งแต่เยาว์วัยของข้าได้ ข้าถึงได้มา”“อันที่จริงจนถึงบัดนี้ ข้าได้เฉยชาต่อเรื่องความตายแล้ว”“แต่ว่าเยียนเซียวหราน เจ้าแตกต่าง เจ้าแบกความรับผิดชอบของทั้งจวนเยียนอ๋อง เจ้ามีทั้งท่านย่า ท่านแม่ พี่สะใภ้ บรรดาน้องสาวที่ต้องการให้เจ้าดูแล”“ถ้าเจ้าเป็นอะไรไป พวกนางจะมีชีวิตอยู่ต่อไปด้วยความยากลำบากมาก ไม่เพียงที่ตัวเจ้าเองต้องยืนหยัดขึ้นมา ยังต้องให้กำเนิดบุตรเพื่อสืบทอดจวนเยียนอ๋อง”“ทุกคนภายในจวนปฏิบัติกับข้าดียิ่ง ข้าติดค้างเจ้ามากมายเหลือเกิน ดังนั้นข้ายินดีที่จะมาชายแดนเพื่อตามหาความจริงเกี่ยวกับการตายในการสู้รบของเยียนอ๋อง สืบหาหลักฐ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 320
ซือเจ๋อเยว่ถอนหายใจเบา ๆ ทีหนึ่ง กล่าวเสียงเบา “เยียนเซียวหราน เจ้าไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้”เยียนเซียวหรานจ้องมองนางกล่าว “ตอนแรกทุกคนกล่าวว่าจวนเยียนอ๋องจะต้องล่มสลายอย่างแน่นอน มีเพียงท่านที่ทวงความชอบธรรมกลับมาให้จวนเยียนอ๋อง”“ท่านใช้การกระทำของเจ้าบอกกับทุกคนว่า ต่อให้ทุกคนยอมรับชะตากรรมของเรื่อง ก็ยังมีโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงได้”“บัดนี้จวนเยียนอ๋องยังอยู่ อีกทั้งยังเดินไปในทิศทางที่ดีทีละก้าว ๆ เรื่องนี้ในเมืองหลวงถือว่าเป็นปาฏิหาริย์อย่างหนึ่ง”“ท่านสามารถนำพาจวนเยียนอ๋องให้สร้างปาฏิหาริย์ได้เช่นนี้ เหตุใดข้าจะไม่สามารถสู้กับสวรรค์ด้วยกันกับท่าน ตามหาวิธีที่จะทำให้ท่านมีชีวิตอยู่ต่อไป?”ซือเจ๋อเยว่จ้องมองเขาด้วยความตกตะลึง นางคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเขาจะคิดเช่นนี้เยียนเซียวหรานยื่นมือออกไปปิดตาของนาง กล่าวเสียงอ่อนโยน “หากท่านสามารถมีชีวิตเลยสิบแปดปีได้ แต่งงานกับข้าได้หรือไม่?”คดีของจวนเยียนอ๋องยังไม่จบสิ้น เขายังไม่ได้สืบทอดตำแหน่ง เรื่องระหว่างพวกเขาสองคนยังบอกกับผู้อื่นไม่ได้ในเวลานี้หากบังคับนางจนเกินไป รังแต่จะทำให้นางเกิดความรู้สึกไม่พอใจในใจของนางมีความกังวลของนาง
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 321
เมื่อเดินทางกลับถึงเมืองหลวงแล้ว เขาจะค้นหาตำราที่เกี่ยวข้อง และต้องพบวิธีช่วยนางได้อย่างแน่นอนเช้าตรู่ของวันถัดมา ซือเจ๋อเยว่ตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนของเยียนเซียวหราน นางรู้สึกกระดากใจอยู่เล็กน้อย เพราะเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาแขนขาของนางก็พันรอบกายเขาไปหมดดีที่เยียนเซียวหรานไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องนี้แม้แต่คำเดียว เพียงเอ่ยขึ้น “ตื่นแล้วหรือ? เก็บของเถิด เราจะได้ออกเดินทาง”ซือเจ๋อเยว่พยักหน้ารับสนามรบที่กองทัพหย่งอันและชาวเผ่าต๋าต๋าต่อสู้กันนั้นตั้งอยู่ในที่ห่างไกล รัศมีหลายร้อยลี้โดยรอบไม่มีผู้คนอยู่อาศัยในการเดินทางครั้งนี้ พวกเขาต้องเตรียมเสบียงอาหารไปมากมายอีกทั้งไป๋จื้อเซียนอาจจะตามมาถึง ดังนั้นยันต์และของจำเป็นอื่น ๆ จึงขาดไม่ได้เช่นกันของเหล่านี้เยียนเซียวหรานได้สั่งให้ชื่อปาเลี่ยเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เมื่อพวกเขาออกจากที่พัก ชื่อปาเลี่ยถึงกับเตรียมม้าให้เรียบร้อยเพียงแต่เมื่อเห็นพวกเขาออกจากห้องมาพร้อมกัน สายตาของเขาก็เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่ไม่อาจปิดบังเยียนเซียวหรานปรายตามองเขาชั่วครู่ ชื่อปาเลี่ยจึงรีบหลบสายตาทันที ไม่กล้ามองอีกทั้งสามคนมุ่งหน้าไปทางทิศเ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 322
การรักษาความปลอดภัยที่ด่านนี้เข้มงวดกว่าช่องเขากรงเสือ ทำให้การออกจากด่านยิ่งยากลำบากขึ้นไปอีกเนื่องจากประตูด่านถูกปิดตาย ไม่อนุญาตให้ผู้ใดผ่านเข้าออก พวกเขาจึงต้องหาวิธีแอบลักลอบออกจากด่านอวิ๋นหลิ่งในเวลากลางคืนที่แห่งนี้เคยเป็นสมรภูมิรบแห่งหนึ่งเช่นกัน ในอดีตเยียนอ๋องซื่อจื่อเคยนำกองทัพเข้าสู้รบกับชาวเผ่าต๋าต๋าในที่แห่งนี้อย่างดุเดือดบนกำแพงของด่านอวิ๋นหลิ่ง ทุกวันนี้ยังมีอิฐก่อสร้างใหม่มากมาย ล้วนเป็นร่องรอยที่ถูกซ่อมแซมหลังจากความเสียหายจากสงครามในครั้งนั้นเมื่อพวกเขาเดินทางเข้าด่านมาแล้ว ก็หาที่พักในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งเพราะประตูด่านปิดสนิท ผู้คนจากต่างถิ่นจึงมีไม่มาก ดังนั้นทันทีที่พวกเขาเข้าสู่ตัวเมืองในด่านอวิ๋นหลิ่ง ก็พลันกลายเป็นจุดสนใจทันทีหลังจากพวกเขาจัดแจงของในห้องพัก ก็มีพลทหารเข้ามาตรวจสอบเยียนเซียวหรานมองพลทหารที่เข้ามาตรวจสอบ แล้วเอ่ยขึ้น “หลัวต้าหนิว ยังจำข้าได้หรือไม่?”หัวหน้ากลุ่มพลทหารที่ถูกเรียกว่าหลัวต้าหนิวชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะเผยสีหน้าดีใจอย่างยิ่ง “พี่สาม! เป็นท่านจริง ๆ หรือ!”“วันนี้ข้าได้ยินคนบอกว่ามีคนที่ดูคล้ายท่านมาถึงด่านอวิ๋นหลิ่ง ข้าย
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 323
ในการศึกครั้งก่อน กองทัพหย่งอันแทบถูกทำลายย่อยยับทั้งหมด แต่กองทัพติ้งอันกลับแทบไม่เสียหายฉะนั้นเยียนเซียวหรานจึงสงสัยว่ากองทัพหย่งอันทั้งหมดอาจตกอยู่ภายใต้การควบคุมของจวนหนิงกั๋วกงซือเจ๋อเยว่ถามด้วยความสงสัย “เขาเคยเป็นเพียงพลทหารธรรมดา เหตุใดจึงสนิทสนมกับเจ้าเพียงนี้?”คำถามนี้ชื่อปาเลี่ยเป็นคนตอบแทน “แม่นางไม่รู้หรอก คุณชายสามของพวกเราไม่เคยทำตัวอย่างคุณชายจากจวนอ๋อง เขาชอบคลุกคลีกับเหล่าทหารอยู่เสมอ”“เจ้าหลัวต้าหนิวนั่นข้าเองก็รู้จัก ยามอยู่ที่เมืองชายแดนก่อนหน้านี้ เจ้าคนนั้นเคยถูกกลั่นแกล้งมาก่อน เป็นคุณชายสามที่ช่วยเขาไว้”“ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา มันก็เกาะติดคุณชายสามเสมอ เรียกพี่สามๆ ตลอดทั้งวัน ช่างมีเล่ห์เหลี่ยมเสียจริง”เยียนเซียวหรานเหลือบตามองชื่อปาเลี่ยแล้วเอ่ยขึ้น “ข้าจำได้ว่าหลัวต้าหนิวเคยกดเจ้าไว้แล้วชกไปหลายหมัดใช่หรือไม่?”ชื่อปาเลี่ย “…”ซือเจ๋อเยว่ได้ยินก็พอจะเดาออก ว่าก่อนหน้านี้พวกเขารู้จักกันได้อย่างไรจนถึงยามนี้ นางเริ่มเข้าใจอดีตของเยียนเซียวหรานมากขึ้นไปอีกนางหัวเราะเบา ๆ แล้วเอ่ยขึ้น “เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็อย่าไปใส่ใจนัก ในเมื่อเซียวหรานสงสัยว่าห
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 324
หลังจากเอ่ยจบ หลัวต้าหนิวก็พยายามผลักเยียนเซียวหรานให้ออกไป ในขณะเดียวกัน เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบก็ดังขึ้นที่หน้าประตูโรงเตี๊ยมเยียนเซียวหรานจ้องมองหลัวต้าหนิว ซึ่งในยามนี้ดวงตาแดงก่ำ เขาเอ่ยอย่างเจ็บปวด “พี่สาม ข้าผิดต่อท่าน ผิดต่อท่านอ๋อง!”“วันนี้ด่านอวิ๋นหลิ่งปิดท่านก็ไม่มีทางออกไปได้ รีบกลับเถอะ! ชีวิตสำคัญกว่า!”เยียนเซียวหรานคว้าแขนเขาแน่นแล้วถามขึ้น “เป็นเจ้าที่ทรยศเสด็จพ่อข้า และขัดขวางคำร้องขอความช่วยเหลือของเสด็จพ่อข้าใช่หรือไม่?”หลัวต้าหนิวร้องไห้สะอึกสะอื้น “ข้าไม่ได้อยากทำเช่นนี้! พวกมันจับตัวมารดาของข้าไว้”“หากข้าไม่ร่วมมือ พวกมันจะสังหารมารดาของข้า!”“แล้วพวกทหารที่ล้มตายนับหมื่นเล่า?" เยียนเซียวหรานมองเขาแล้วเอ่ยขึ้น "พวกเขาสมควรต้องตายเช่นนั้นหรือ?”“แน่นอนว่าข้าอยากให้เขามีชีวิตที่ดี!” หลัวต้าหนิวเสียงเข้ม “พวกมันบอกข้าว่าหากกองทัพติ้งอันออกล่าช้ากว่ากำหนดเพียงวันเดียว คงไม่มีผลกระทบใดนัก”“เสด็จพ่อของท่านคือเทพสงครามแห่งต้าฉู่ ต่อให้ไร้การสนับสนุน กองทัพหย่งอันก็สามารถบดขยี้ชาวเผ่าต๋าต๋าจนพ่ายแพ้อย่างราบคาบได้!”“ข้าไม่เคยตั้งใจจะทรยศท่านอ๋อง หรือคิดร้ายต่
บทล่าสุด
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 357
ตลอดทาง เขากลับทำให้ตัวประหลาดนั่นไม่ต้องครุ่นคิดอีก วิ่งไล่ตามชื่อปาเลี่ยไปทันทีในระหว่างที่ซือเจ๋อเยว่กำลังพูด ตัวประหลาดก็ได้โจมตีชื่อปาเลี่ยหลายรอบแล้วชื่อปาเลี่ยในเวลานี้ได้สติกลับคืนมาอย่างสมบูรณ์แล้ว กลัวว่าจะช่วยชีวิตเขาไม่ได้ เขาจำต้องคิดหาหนทางช่วยเหลือตัวเองศักยภาพของร่างกายเขาถูกกระตุ้นจนถึงขีดสุด ไม่นึกเลยว่าเขาจะหลบการโจมตีนับครั้งไม่ถ้วนของตัวประหลาดได้อย่างหวุดหวิดเขาในเวลานี้พลางร้องอย่างสิ้นหวัง พลางหลบอย่างบ้าคลั่ง กลายเป็นเจ้าอ้วนที่คล่องแคล่วที่สุดในใต้หล้านี้ได้สำเร็จเมื่อซือเจ๋อเยว่มองเห็นท่าทางที่ตกอยู่ในอันตรายของเขา ทั้งรู้สึกว่าเขาน่าสงสาร แล้วก็อยากจะขำอีกด้วย เนื่องจากตอนที่เขาหลบ เรียกได้ว่าไม่ได้สนใจภาพลักษณ์เลยสักนิดนางกล่าวกับเยียนเซียวหราน “ถึงแม้ในหนังสือจะไม่ได้บอกวิธีการที่สามารถสังหารตัวประหลาดประเภทนี้เอาไว้ สิ่งของบนโลกใบนี้อยากจะให้หายไปก็มีเพียงสองวิธี”“หนึ่งคือการโจมตีทางกายภาพ อีกอย่างก็คือการโจมตีแบบลี้ลับ”“ในเมื่อการโจมตีทางกายเมื่อครู่นี้ไม่ได้ผล เช่นนั้นก็ต้องลองการโจมตีแบบลี้ลับดูเสียหน่อย”ครั้งก่อนนางวาดยันต์สำรองเอาไว
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 356
ตอนนี้สิ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าของพวกเขา ก็คือสัตว์ยักษ์สีแดงที่สูงประมาณหนึ่งจั้งตัวหนึ่งสัตว์ยักษ์ตัวนั้นมีดวงตาสีดำที่คล้ายกับระฆัง ไม่มีคิ้ว ไม่มีขนตาจมูกมีเพียงรูจมูกสองรู ปากไม่มีริมฝีปาก ปรากฏให้เห็นฟันแหลมคมเต็มปาก ภายใต้ฟันอันแหลมคม เวลานี้ยังมีของเหลวสีเหลืองไหลย้อยออกมาเพียงแค่พวกนี้ก็พอทนแล้ว ร่างกายของเขายังมีตุ่มสีแดงเต็มตัวตุ่มพวกนั้นห้อยอยู่บนร่างกายของสัตว์ยักษ์ ปกคลุมร่างกายของมันที่เดิมทีเต็มไปด้วยขนสีดำ มองดูน่าสะอิดสะเอียนเป็นอย่างยิ่ง ซือเจ๋อเยว่ที่คิดว่าตัวเองเป็นคนมีความรู้กว้างขวางมาโดยตลอด กลับเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นสิ่งที่น่าสะอิดสะเอียนขนาดนี้ชื่อปาเลี่ยร้องออกมาอย่างอดไม่ได้ “นี่มันตัวบ้าอะไรกันเนี่ย!”นี่เป็นคำถามที่เยี่ยมมากจริง ๆ ซือเจ๋อเยว่เองก็อยากรู้เช่นกันว่านี่มันคือตัวบ้าอะไรสัตว์ยักษ์ที่กำลังน้ำลายไหลตัวนั้นเดินมุ่งหน้าเข้ามาหาพวกเขา ทันทีที่มันเข้าใกล้ กลิ่นคาวกลุ่มนั้นก็รุนแรงขึ้นซือเจ๋อเยว่สะอิดสะเอียนจนอยากอ้วก!ตอนที่เยียนเซียวหรานมองเห็นสัตว์ยักษ์ตัวนั้น เสียงเตือนภายในใจของเขาก็ดังขึ้นอย่างบ้าคลั่งตอนที่สัตว์ยักษ์ตัวนั้นเดินเ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 355
นางมีแววตาเปล่งประกายล้ำลึก “ช่างเป็นฝีมือที่สูงส่งยิ่งนัก!” เยียนเซียวหรานมองนาง นางจึงเอ่ยต่อ "ฟ้าคือหยาง ดินคือหยิน ยามหยินหยางกลับตาลปัตร สรรพสิ่งพลิกผัน กฎแห่งฟ้าดินถูกตัดขาด!" “แต่สิ่งใดที่หลอกลวงได้ชั่วคราว ย่อมไม่อาจปิดบังไปชั่วชีวิต!” “เหล่าดวงวิญญาณผู้ซื่อสัตย์แห่งสนามรบ ท่านทั้งหลายที่คืนสู่แผ่นดิน ณ ที่แห่งนี้ โปรดร่วมมือกับข้ากำจัดภาพลวงที่ปกคลุมโลกใบนี้ จงสลายม่านมายา! ทำลายมันเสีย!” นางฟาดฝ่ามือลงกับพื้นดิน สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งสี่ทิศ เสียงแตกร้าวดังมาจากรอบทิศ ทันทีที่เสียงนั้นดังขึ้น พื้นดินสีดำสนิทรอบตัวก็พลันหายไป อาการหายใจที่ยากลำบากบัดนี้กลับมาเป็นปกติ ต้นไม้ที่เคยหายไปปรากฏขึ้นอีกครั้ง ทว่ามันกลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตายและความเสื่อมสลาย ขุนเขาเช่นนี้ หาได้มีภาพของทัศนียภาพอันงดงามเหนือจินตนาการอย่างที่ชื่อปาเลี่ยที่เคยบอกเอาไว้ไม่ แต่สิ่งที่อยู่เบื้องหน้ากลับเป็นดินแดนรกร้างที่ไร้ซึ่งชีวิต! เกรงว่าภาพที่เยียนอ๋องเห็นในอดีตก็คงจะเป็นเพียงภาพมายาเท่านั้น เพียงแค่นางยังไม่เข้าใจเหตุผล ผู้ที่วางค่ายกลนี้ เหตุใดจึงต้องสร้างภาพลวงเช่น
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 354
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใดที่อากาศโดยรอบเริ่มบางเบาจนผิดปกติ พวกเขาเพียงแค่เดินตามปกติ แต่กลับรู้สึกหายใจติดขัด ชื่อปาเลี่ยอ้าปากหอบหายใจ พลางเอ่ยด้วยความตระหนก “นี่มันเกิดอันใดขึ้นกันแน่ เหตุใดข้าหายใจไม่ออก?” ซือเจ๋อเยว่เอ่ยเสียงเบา “เราก้าวเข้าสู่ค่ายกลของผู้อื่นแล้ว” ชื่อปาเลี่ยเอ่ยด้วยความสงสัย “แต่เมื่อครู่ยามที่เข้ามา ท่านได้ทำลายค่ายกลไปแล้วไม่ใช่หรือ?” ซือเจ๋อเยว่ตอบไป “นี่คือค่ายกลซ้อนค่ายกล ผู้วางค่ายกลนี้ร้ายกาจอย่างยิ่ง ฝีมือในด้านค่ายกลไม่ได้ด้อยกว่าข้าเลย” “แม้แต่ยามที่ก้าวเข้ามาครั้งแรก ข้าเองก็ยังไม่พบสิ่งผิดปกติ” “ในเมื่อเราตกเข้ามาแล้ว ยามนี้สิ่งที่ต้องทำคือหาทางทำลายค่ายกลนี้” ชื่อปาเลี่ยรีบถาม “ทำอย่างไรจึงจะทำลายได้?” ซือเจ๋อเยว่กวาดตามองโดยรอบแล้วเอ่ยขึ้น “หากต้องการทำลายต้องหาแกนกลางค่ายกลให้พบ ขอเพียงหามันเจอ การทำลายค่ายกลนี้ก็จะเป็นเรื่องที่ง่ายดายอย่างยิ่ง” “ส่วนเรื่องที่ว่ามันอยู่ที่ใด ยามนี้ข้าเองก็ยังไม่แน่ชัด เราต้องหาต่อไป” ยิ่งพวกเขาก้าวไปข้างหน้าเท่าใด ก็ยิ่งรู้สึกว่าการหายใจยากลำบากเท่านั้น พื้นดินรอบตัวกลายเป็นสีดำไหม้ ฟ้า
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 353
ราชครูมองเห็นโชคชะตาของจวนหนิงกั๋วกงกระจัดกระจาย ก่อนที่มันจะรวมตัวขึ้นอีกครั้ง คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เขายกนิ้วขึ้นคำนวณบางสิ่ง แต่เมื่อได้ผลลัพธ์ เขากลับแย้มยกริมฝีปากแล้วเอ่ยด้วยความไม่พอใจ “นี่มันตัวอันใด!” เด็กรับใช้สำนักเต๋าชุดเขียวที่คอยรับใช้อยู่ข้างกายเอ่ยถาม “ท่านราชครู เป็นอันใดไปหรือขอรับ?” ทว่าราชครูกลับตอบไม่ตรงคำถาม “ทุกสิ่งในโลกนี้ ล้วนมีเหตุและผลของมัน” “มีบางเรื่องที่ข้าสามารถแทรกแซงได้ แต่บางเรื่องต้องปล่อยให้นางเป็นผู้จัดการเอง” “นางคนนั้นมีชะตาชีวิตที่แตกต่างจากผู้อื่น เมื่อยามทุกข์ก็ทุกข์อย่างแท้จริง” “แม้ข้าจะสงสารนางเพียงใด แต่เรื่องบางเรื่องก็มีแต่นางที่ต้องเผชิญด้วยตนเอง” เด็กรับใช้สำนักเต๋าชุดเขียวเอ่ยถาม “ท่านกำลังเอ่ยถึงชะตากรรมใดกัน? หรือว่าท่านกำลังเป็นห่วงศิษย์พี่หญิง?” ราชครูหยิบไม้ขนไก่ข้างตัวขึ้นมาแล้วหวดลงไปที่หลังของเด็กรับใช้สำนักเต๋าชุดเขียวทันที “ผู้ใดสนใจนางกัน?!” “ชะตาชีวิตของนางเป็นชะตาที่ต้องตาย แม้แต่มหาเทพเซียนมาเองก็ไม่อาจช่วยนางได้!” “ตลอดหลายปีมานี้ เป็นเพราะนาง ข้าแก่ขึ้นไปตั้งเท่าใด ข้าจะไปสนใจนางเ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 352
ดังที่ซือเจ๋อเยว่คาดการณ์ไว้ อดีตหนิงกั๋วกงพลันกระอักเลือดออกมา เขาเอ่ยขึ้นมาอย่างเคียดแค้น “ซือเจ๋อเยว่!” ตลอดหลายวันผ่านมานี้ เขาทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพื่อรักษาโชคชะตาของจวนหนิงกั๋วกง สมบัติวิเศษล้ำค่าที่เขาเสาะหามานานหลายปีล้วนถูกใช้ไปจนหมดสิ้น จึงจะประคับประคองไว้ได้อย่างยากลำบาก ครั้งก่อนที่ไป๋จื้อเซียนบุกเข้าไปยังห้องลับ และกลืนกินดวงวิญญาณของบรรพบุรุษคนสุดท้ายที่ยังหลงเหลืออยู่ ก็ทำให้อดีตหนิงกั๋วกงเริ่มรู้สึกถึงความสั่นคลอนของพลัง แม้เวลานั้นสถานการณ์จะอันตราย แต่ค่ายกลใหญ่แห่งชายแดนยังไม่ถูกทำลายโดยสมบูรณ์ หากสามารถจัดการพลังที่หลงเหลือได้อย่างเหมาะสม ก็ยังสามารถต่อเวลาของโชคชะตาในจวนหนิงกั๋วกงออกไปได้อีกระยะหนึ่ง ด้วยเหตุนี้เมื่อรู้ว่าซือเจ๋อเยว่และเยียนเซียวหรานออกจากเมืองหลวง เขาจึงเร่งวางแผนเพื่อกำจัดพวกเขาให้สิ้นซาก เดิมทีเขาคิดว่าหากสามารถสกัดซือเจ๋อเยว่และเยียนเซียวหรานเอาไว้ที่ด่านอวิ๋นหลิ่งได้ ทุกอย่างก็จะไม่มีปัญหา ทว่าเมื่อครู่ เขาได้รับสารลับจากนกพิราบส่งข่าวจากด่านอวิ๋นหลิ่ง ข้อความในจดหมายบอกเอาไว้ว่าที่ด่านอวิ๋นหลิ่งนั้น เกิดหิมะตกหนัก
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 351
ดังนั้น เขาจึงเปลี่ยนจากบุรุษผู้ซื่อสัตย์ กลายเป็นคนหยาบกระด้างและไม่สนใจเหตุผลใด ๆ อีกต่อไป เขาชินเสียแล้วกับสายตาของผู้คนที่มองเขาปานสิ่งสกปรก เขาใช้ชีวิตอย่างเมามายไร้จุดหมายไปวัน ๆ แต่เมื่อวาน ยามที่ไป๋จื้อเซียนคิดจะสังหารเขา ซือเจ๋อเยว่กลับทุ่มเทสุดกำลังเพื่อช่วยชีวิตเขา ยิ่งไปกว่านั้นแววตาที่นางใช้มองเขา ก็หาได้แตกต่างไปจากการมองคนอื่นไม่ ไม่มีแม้เพียงเศษเสี้ยวของความดูแคลน เขาจึงรู้สึกว่าสตรีในโลกนี้ ใช่ว่าทุกคนจะเป็นเช่นมารดาหรือสตรีที่เขาเคยหมายปองในอดีต เขากระแอมเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น “คุณชายสาม หลังจากเรื่องนี้จบแล้ว ท่านพอจะพาข้าไปเมืองหลวงได้หรือไม่?” เยียนเซียวหรานรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “เจ้าคิดจะไปเมืองหลวง?” ชื่อปาเลี่ยตอบไป “ใช่ขอรับ ข้าไม่อยากอยู่ที่ชายแดนอีกต่อไปแล้ว ที่นี่ทุกคนล้วนรู้เรื่องของข้า หากข้าไม่เลือกเป็นอันธพาลก็ต้องเป็นเพียงคนไร้ค่า” “แต่ข้าไม่อยากเป็นอันธพาลและไม่อยากเป็นคนไร้ค่า ข้าเพียงแค่อยากเป็นคนธรรมดา” “ข้าต้องการพึ่งพาความสามารถของตนเอง มีชีวิตที่ดี และแต่งงานกับสตรีดี ๆ สักคน เพื่อใช้ชีวิตอย่างปกติสุข” เยียนเซียวหรานเอ่ย
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 350
คำพูดประโยคนี้เขาไม่รู้ว่าควรจะตอบรับอย่างไรเพียงแต่เขายังจับใจความสำคัญได้อย่างหนึ่ง “วันแต่งงานวันนั้นท่านก็อยากจะลูบคลำข้าแล้ว?”ซือเจ๋อเยว่กล่าวแก้ไข “ไม่ใช่ว่าอยากลูบคลำเจ้า เพียงแค่คิดว่าขาของเจ้าทั้งยาวทั้งตรง น่าดูจริง ๆ จึงอยากจะลูบสักครั้ง”เยียนเซียวหราน “...เขาคิดว่านางเป็นคนที่มีความสามารถ ไม่คิดเลยว่าจะมีความคิดแบบนี้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วซือเจ๋อเยว่กล่าวอีกครั้ง “ตอนหลังจำเจ้าได้ กลัวว่าเจ้าจะเอามีดฟันข้า ต่อให้ในใจมีความคิดมากกว่านี้ ก็ทำได้เพียงข่มเอาไว้เท่านั้น”เยียนเซียวหรานกล่าวอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ท่านทำเรื่องแบบนั้นออกมาแล้ว ไม่คิดเลยว่ายังจะกลัวข้าลงมืออีก”“ต่อให้ข้าลงมือ ก็ทำอะไรท่านไม่ได้หรอกกระมัง? เรื่องแบบนั้นอย่างไรเสียก็น่าอาย ข้าไม่สามารถบอกใครได้ ก็เหลือแค่อดทนไว้เท่านั้น”ซือเจ๋อเยว่เม้มริมฝีปากยิ้มบาง ๆ ทีหนึ่ง “พูดถูกต้อง แต่หลังจากเกิดเรื่องครั้งนั้นขึ้นเจ้าก็ดุจริง ๆ นี่นา!”เยียนเซียวหรานค้อนนางทีหนึ่ง “หากมีคนฉวยโอกาสตอนท่านไม่ระวังตัว ทำเรื่องแบบนั้นกับท่าน ท่านจะไม่โมโหหรือ?”ซือเจ๋อเยว่หดคอ “โมโหนั่นเป็นเรื่องแน่อยู่แล้ว ข้า...
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 349
“สิ่งชั่วร้ายนั่นไม่มายังพอไหว ทันทีที่มาก็จะเอาชีวิตของพวกมันเสีย”นางมีความมั่นใจต่อค่ายกลที่ตนเองวาดมาก โดยเฉพาะในเวลานี้ พวกเขายิ่งต้องเก็บสะสมพลังงานเอาไว้เยียนเซียวหรานพยักหน้าเบา ๆ ทีหนึ่ง นอนลงไปแล้วกอดนางเอาไว้ในอ้อมกอดหลวม ๆนางเงยหน้าขึ้นหันหน้ามองเขา เขากล่าวเสียงอ่อนโยน “ท่านนอนให้สบายเถอะ รักษาสุขภาพให้ดีขึ้น เรื่องพวกนี้ที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้ต่างก็ต้องพึ่งพาท่าน”นับตั้งแต่เขาสารภาพรักกับนางครั้งก่อน ตอนที่ซือเจ๋อเยว่อยู่ตามลำพังกับเขาก็มักจะมีความไม่สบายใจเกิดขึ้นบัดนี้นางคิดว่าเขาได้ช่วยชีวิตนางมาหลายครั้งแล้ว ทั้งสองคนเคยมีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยามาก่อนเช่นกัน หากนางเขินอายจนเกินไปก็จะยากที่จะพูดนางคิดว่าไม่สู้ถือโอกาสในคืนนี้คุยเรื่องนี้ให้ชัดเจนไปเลยนางจึงกล่าว “คือว่า...ชีวิตของข้าในตอนนี้ผูกไว้กับเจ้า หากพูดว่าชอบเจ้าในเวลานี้ เหมือนว่ากำลังพยายามประจบเอาใจเจ้า”“ก่อนหน้านี้ข้าไม่เคยชอบใครมาก่อน ไม่รู้ว่าการชอบเป็นความรู้สึกแบบใด”“แต่ว่ามีข้อหนึ่งที่ข้าสามารถแน่ใจได้ ข้าไม่ได้รังเกียจที่ใกล้ชิดกับเจ้า บางทีนี่อาจจะเป็นความชอบก็ได้”“สุขภาพของข้าเป็
