Semua Bab หย่า…มารักฉันเลย: Bab 141 - Bab 150

หนึ่งเดือนต่อมาหลังจากที่คุณยายถูกประกาศว่าอยู่ในอาการโคม่าผ่านไปเหมือนภาพรางเลือน ธุรกิจกำลังเฟื่องฟู ฉันกับลูคัสก็สนิทสนมกันมากกว่าเดิม ดูเหมือนทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดีมาร์คกับแซนดร้าประกาศหมั้นหมายกัน และกำหนดวันหมั้นในวันนี้ แซนดร้าไม่สามารถหยุดคุยฟุ้งไปทั่วทั้งอินเตอร์เน็ตได้“ฉันสงสัยจังว่าสตีเว่นกับแซนดร้าจะรู้สึกยังไงกับเรื่องนี้" เกรซกำลังนั่งดูหนึ่งในหลาย ๆ คลิปพรีเวดดิ้งของแซนดร้าอยู่ แล้วเธอพูดขึ้นมาอย่างเลื่อนลอยฉันก็แค่เลิกคิ้วขึ้นโดยไม่พูดอะไรเลย เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้นมารอฟังคำตอบ ฉันจึงไม่คิดว่าเธอจะต้องการคำตอบ นอกจากนี้ฉันก็ไม่สนใจด้วยว่าคนทั้งคู่นั้นจะรู้สึกอย่างไร ซึ่งฉันอาจสนใจความรู้สึกของมาร์คมากกว่า แต่นั่นเป็นเพราะฉันให้สัญญากับดอริสเอาไว้ บางครั้งฉันก็รู้สึกต้องรับผิดชอบต่อเขาบ้าง ฉันรู้สึกหนักใจเหลือเกินเมื่อนึกถึงคุณยายด้วยสถานะทางการเงินที่เฟื่องฟูอย่างต่อเนื่องของมาร์ค ความต้องการอย่างเข้มงวดและหรูหราของแซนดร้าจึงได้รับการตอบสนองถ้าจะให้พูดตามตรงแล้ว เรื่องราวทั้งหมดนั้นก็เหมือนเป็นการทำธุรกิจกัน มากกว่าจะเป็นการจับคู่ของชายหญิงที่พยายามแสดงตนเป็นคู

ฉันถอนหายใจและทำเมินเฉยต่อคำถามของเขา ฉันดูแลความเรียบร้อยในการสวมสูทให้เขาต่อไป ในช่วงไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมานั้น ฉันกับมาร์คก็ค่อย ๆ ปรับตัวให้เข้ากับความสัมพันธ์แบบเพื่อนและหุ้นส่วนทางธุรกิจ แต่เราทั้งคู่ต่างรู้สึกว่ามีอะไรที่เดือดพล่านอยู่ภายใต้พิธีการและความเป็นมืออาชีพของเรา ไม่มีใครยอมรับในเรื่องนี้ นั่นจึงเป็นสาเหตุว่าทำไมฉันถึงไม่อยากใช้เวลากับเขามากเกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออยู่กันตามลำพัง ตอนนี้ฉันแค่อยากทำงานให้เสร็จโดยเร็วที่สุด แล้วเดินออกจากที่นี่ไปแต่ฉันก็น่าจะรู้ว่าเขาจะไม่มีวันยอมถอย มาร์คไม่ใช่คนประเภทขี้อายหรือถอยหนีจากอะไรทั้งนั้น“ผมถามคำถามคุณอยู่นะ" เขาพูดอย่างจริงจังฉันถอนหายใจอีกครั้ง ฉันไม่มีอารมณ์มาต่อล้อต่อเถียงกับเขาในเช้านี้ "นี่เป็นวันแต่งงานของคุณนะมาร์ค" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย "ทำไมคุณถึงถามคำถามแบบนั้นกับฉัน?”ฉันส่ายหัวแล้วเหลือบมองเขาเล็กน้อย ก่อนจะทำภารกิจสุดท้ายในการสวมสูทให้ดูเหมาะเจาะกับตัวเขา ฉันถอยหลังออกไปก้าวหนึ่ง แล้วเลื่อนสายตาขึ้นลงตามรูปทรงของสูทที่ดูพอดีตัว จากนั้นก็ยิ้มออกมาจนได้ เมื่อมองไกล ๆ คุณก็สามารถบอกได้เลยว่าสูทตัว

ความเงียบงันเข้าปกคลุมอยู่ครู่หนึ่ง แล้วฉันถึงรู้ตัวว่าเพิ่งเกิดอะไรขึ้น ฉันหลุดออกจากอาการตกตะลึง จากนั้นก็รีบวิ่งไปยังจุดเกิดเหตุ หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอกมีผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาบริเวณจุดเกิดเหตุมากมาย บางคนก็โทรเรียก 191 ในขณะที่บางคนก็หยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายคลิปเหตุการณ์อย่างไร้ประโยชน์ฉันทิ้งกระเป๋าแล้วทรุดตัวนั่งลงข้าง ๆ ซากปรักหักพังที่เคยเป็นรถของมาร์ค ซึ่งมีทั้งมาร์ค คนขับรถ และผู้ช่วยของเขาติดอยู่ในนั้นในสภาพหัวคว่ำ มีเลือดไหลหยดลงมาจากขมับของมาร์ค“มาร์ค!” ไม่ว่าฉันจะตะโกนเรียกชื่อเขาออกไปขนาดไหน เขาก็ไม่ลืมตาขึ้นมาเลย "มาร์ค! รอเดี๋ยวนะ...” ฉันมองไปรอบ ๆ แล้วพยายามขอความช่วยเหลือจากผู้คนที่อยู่แถว ๆ นั้น อย่างน้อยพวกเขาก็น่าจะทำตัวให้เป็นประโยชน์หน่อย“ใครก็ได้ ช่วยด้วย!” ฉันกรีดร้องแล้วหันกลับไปหามาร์ค "ฉันต้องการความช่วยเหลือ!” ฉันตะโกนต่อไปในขณะที่ยื่นมือเข้าไปหามาร์ค แล้วพยายามจะดึงเขาออกมา“ช่วยด้วย!” ฉันเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง แล้วรีบหันกลับไปดูมาร์คที่อยู่ในรถทันที ซึ่งก็ได้แต่ตะโกนเรียกอยู่อย่างนั้น ฉันคิดว่าฉันเห็นลุยจิแวบหนึ่งในหมู่ฝูงชนนั้น แต่เมื่อมอ

หนึ่งสัปดาห์ต่อมาฉันละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ที่สั่นไม่หยุด ฉันรู้ว่าไม่ใช่สายของลูคัส เพราะฉันมีเสียงเรียกเข้าอีกเสียงหนึ่งสำหรับสายเรียกเข้าของเขา ซึ่งถ้าเป็นเขาจะต้องดังขึ้นอย่างแน่นอน และก็ไม่ใช่ของเกรซด้วย เพราะเธอคงพุ่งตัวมาที่นี่แล้ว ถ้าเธอโทรเข้ามามากกว่าสองครั้งแล้วฉันไม่ยอมรับสายนี่เป็นครั้งที่ห้าแล้วที่คน ๆ นั้นโทรมา ต้องยกความดีความชอบให้ผู้โทรคนนั้นจริง ๆ คนที่โทรมาห้าครั้งติดต่อกัน นับว่ามีความพากเพียรอย่างน่าชื่นชมฉันหาวและขยี้ตาที่เหนื่อยล้า จากนั้นก็เอนหลังพิงที่นั่งแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากโต๊ะ หมายเลขที่โทรเข้ามานั้นไม่ได้มีบันทึกอยู่ในโทรศัพท์ แล้วไม่ได้ดูหุ้นหูคุ้นตาเลยด้วย “ฮัลโหล...” ฉันพูดเสียเนือย ๆ หลังจากรับสาย“สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง ฉันกำลังคุยสายอยู่กับคุณซิดนีย์หรือเปล่าคะ? คุณได้นำตัวคุณมาร์ค ตอร์เรสมาที่นี่หลังจากที่เขาประสบอุบัติเหตุ"ฉันขมวดคิ้วแล้วลุกขึ้นนั่ง "สวัสดีค่ะ ใช้แล้วค่ะ ฉันคือซิดนีย์"“ฉันเป็นผู้ดูแลคนป่วยค่ะ และได้รับมอบหมายให้ดูแลคุณมาร์ค ตอร์เรส"ฉันเลิกคิ้วขึ้น ฉันจำได้ว่าก่อนจะออกมาจากโรงพยาบาลเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว คุณหมอได้แนะน

"ก่อนอื่นเลย ทำไมเธอถึงพยายามติดต่อคนพวกนั้นด้วยล่ะ?” นั่นคือคำถามแรกที่เกรซโพล่งออกมาฉันชี้แจงให้เธอฟังว่าทำไมฉันถึงต้องติดต่อโรสหรือแซนดร้า แล้วเธอก็ทำปากจู๋จากนั้นเก็เบ้ปาก "ฉันรู้สึกแย่แทนเขาจริง ๆ"“ฉันก็เหมือนกัน" ฉันพึมพำตอบกลับไป ฉันมองตามเกรซในขณะที่เธอหันกลับไปทำงานต่อ ดูเหมือนเธอกำลังต่อผ้าด้วยเข็มเล่มเล็ก ๆ อยู่“ในเมื่อตอนนี้โรสไม่ยอมรับสาย ฉันก็คิดว่าคงต้องโทรหาแซนดร้าแล้วล่ะ" ฉันยักไหล่แล้วเบะปากด้วยความไม่พอใจ จากนั้นก็กดเบอร์โทรของแซนดร้า ในขณะกดหมายเลขของเธออยู่นั้น ฉันก็ได้แต่สงสัยว่าฉันได้เบอร์นี้มาได้ยังไง เธอรับสายเกือบจะในทันทีราวกับว่าเธอกำลังรอสายฉันอยู่“ฮัลโหล?”“แซนดร้า นี่ซิดนีย์นะ"จากนั้นก็เงียบไปครู่หนึ่ง "ซิดนีย์เหรอ?” น้ำเสียงของเธอฟังดูประหลาดใจ "เธอต้องการอะไรเหรอ?”ฉันนั่งไขว่ห้าง "ฉันเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากผู้ดูแลอาการของมาร์ค" ฉันได้ยินเธอส่งเสียงครางเบา ๆ แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจแล้วพูดต่อ "ฉันเพิ่งรู้จากผู้หญิงคนนั้นว่าเธอไม่ได้ไปเยี่ยมคู่หมั้นของเธอเลยนับตั้งแต่เขาเข้าไปในโรงพยาบาล"“แล้วไงเหรอ"คิ้วของฉันยกขึ้นโดยอัตโนมัติ "นี่ผ่านไปหนึ่งสั