All Chapters of หย่า…มารักฉันเลย: Chapter 161 - Chapter 170

มุมมองของซิดนีย์ฉันมองตามร่างของแซนดร้าที่กำลังเดินจากไปด้วยแววตาขบขัน ผู้หญิงคนนี้ช่างมีพรสวรรค์ในการปรากฏตัวและจากไปอย่างน่าตื่นเต้น แม้ในสถานการณ์ที่ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น ทันทีที่แซนดร้าลับสายตา ฉันก็หันกลับมามองมาร์คที่กำลังหมุนรถเข็นเพื่อรูดซิปกางเกงของเขาอย่างน้อยอาการความจำเสื่อมก็ไม่ได้พรากความรู้สึกตัวตนของเขาไป ฉันคิดเช่นนั้น ใครจะไปรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นไม่กี่วินาทีก่อนที่ฉันจะมาถึงประตู ฉันได้ยินคล้ายเธอโอดครวญว่าเขาไม่ค่อยมีความต้องการทางเพศหรืออะไรสักอย่างมาร์คหันกลับมามองหน้าฉัน คิ้วของเขาเลิกขึ้นราวกับว่าเขากำลังท้าทายให้ฉันแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับสถานการณ์ของเขาอย่างเงียบ ๆ พลันรู้สึกถึงความร้อนที่คืบคลานขึ้นมาที่คอของฉัน ทั้งหมดเป็นเพราะฉันกำลังกลั้นหัวเราะ แม้จะความจำเสื่อม มาร์คก็ยังคงทำตัวแข็งกร้าว เปี่ยมด้วยมั่นใจในตัวเองแบบไหลเวียนอยู่ในเส้นเลือดฉันกอดอกเดินเข้าไปในห้องอย่างไม่ใส่ใจเท่าที่จะทำได้ และจ้องมองสำรวจรูปร่างหน้าตาของเขาตั้งแต่ผมจรดปลายเท้า"รู้ไหม คนส่วนใหญ่คงอับอายขายหน้าถ้ากางเกงหลุดต่อหน้าคนอื่นนะ" ฉันกล่าวประชดประชัน"แต่ก็นั่นแหละ คุณไม่เค

ในท้ายที่สุด เบลล่าถูกส่งตัวไปยังโรงพยาบาลโรคจิตเพื่อรับการบำบัดรักษาอย่างเหมาะสม แทนที่จะต้องโทษจำคุก แม้กระทั่งก่อนที่ผู้พิพากษาจะเอ่ยปาก ฉันก็ล่วงรู้คำตัดสินของเขาอยู่แล้วฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก นี่เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุด บางทีอาจเป็นสิ่งที่ฉันแอบหวังไว้โดยไม่รู้ตัวแม้ว่าเบลล่ากับฉันจะกลายเป็นคนอื่นต่อกันเพราะมาร์ค แต่ฉันรู้สึกว่าฉันได้ลงโทษเธอในแบบของฉันเองแล้วน่าเศร้าที่ความสัมพันธ์ของเบลล่ากับไอแซคนั้นยาวนาน และเธอก็ยังเป็นน้องสาวของฉัน ไอแซคทำให้เธอเป็นคนที่บอบช้ำ และเธอจำเป็นต้องได้รับการเยียวยาอย่างจริงจังดังนั้นการส่งเธอไปโรงพยาบาลโรคจิตจึงเปรียบเสมือนการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวหนึ่งคือฉันสามารถตัดเธอออกไปจากชีวิตได้ระยะหนึ่ง และถือเป็นการลงโทษเธอโดยการพรากอิสรภาพ ข้อสองเธอจะได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิด และมีโอกาสที่จะเยียวยาตัวเองจนกลายเป็นคนที่ดีขึ้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันเดินออกจากห้องครัว โยกตัวไปตามจังหวะเสียงเรียกเข้าขณะที่เดินไปยังห้องนั่งเล่นเพื่อหยิบโทรศัพท์ฉันยิ้มเมื่อเห็นชื่อผู้โทร "ไงคะ เพื่อนสาว ฉันโทรมาถามว่าเธ…"ฉันขัดจังหวะเธอด้วยรอยยิ้ม "นี่มัน

ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวตุบ ๆ ที่รุนแรงที่สุดเท่าที่จำได้... อาจจะเกินไปนิด แต่เอาเถอะ มันเจ็บจริง ๆ ฉันนิ่วหน้าเล็กน้อยพลางพลิกตัวไปด้านข้าง เห็นเสา ผ้าม่านสีฟ้า ผนังสีขาว ดูแล้วฉันน่าจะอยู่ในโรงพยาบาลสินะ ภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่พาให้ฉันต้องมานอนอยู่ที่นี่พรั่งพรูเข้ามาในหัวใครพาฉันมาที่นี่นะ? ฉันครุ่นคิดพลางกวาดตามองไปรอบๆ คอมพิวเตอร์ที่ส่งเสียงบี๊บๆ ผ้าม่านสีฟ้าอีกผืน ผนังสีขาว ทางเดิน…"พระเจ้า ซิดนีย์!"ทันใดนั้นก็มีใครบางคนโผเข้ามากอดฉัน ฉันหลับตาแน่นเพราะปวดหัว พอหันไปมองก็เห็นว่าเป็นเกรซ จึงฝืนยิ้มให้ แต่เมื่อเห็นตาบวมๆ ริมฝีปากแดงๆ พร้อมรอยยิ้มทั้งน้ำตา และรอยคล้ำใต้ตาของเธอ รอยยิ้มของฉันก็พลันหายวับไป เกรซไม่เคยมีสภาพแบบนี้มาก่อน ไม่ว่าจะทำงานหนักหรืออดหลับอดนอนแค่ไหน เธอก็ดูสดใสอยู่เสมอ"เกิดอะไรขึ้น? เป็นอะไรรึเปล่า?" ฉันถามด้วยความตกใจ พยายามจะลุกขึ้น แต่เกรซรีบกดไหล่ฉันไว้ นิ้วมือของเธอค่อยๆ นวดคลายกล้ามเนื้อ "ใจเย็น ๆ สาวน้อย ใจเย็น ๆ เธอต้องพักก่อน" เสียงของเธอสั่นเครือ แต่ก็แฝงไปด้วยความดีใจแล้วฉันก็นึกขึ้นได้ ในจังหวะที่ไม่ควรนึกขึ้นได้เอาซะเลย ฉันเงยหน้

“เพราะโรสขายหุ้นให้ผมแล้วไง” ลูคัสตอบพร้อมกับยิ้มเหยียดอย่างพอใจฉันผงะถอยหลังด้วยความตกใจ อะไรนะ? ทำไมเธอถึงทำแบบนั้น?ฉันจำได้อย่างชัดเจนว่ามาร์คเคยบอกฉันอย่างมั่นใจว่า เขาถือหุ้นมากกว่าและกลายเป็นหัวหน้ากลุ่มโดยพฤตินัย เพราะหุ้นห้าเปอร์เซ็นต์ของแม่ของเขา เมื่อรวมกับหุ้นสี่สิบหกเปอร์เซ็นต์ของเขา งั้นตอนนี้โรสขายหุ้นให้ลูคัสหมายความว่ายังไง? ไม่มีผู้ถือหุ้นคนไหน โดยเฉพาะพวกโลภมากในห้องนี้จะยอมให้คนที่ป่วยครึ่ง ๆ กลาง ๆ ที่มีหุ้นต่ำกว่าค่าเฉลี่ยของบริษัททั้งหมดเป็นผู้นำถึงแม้ว่ามาร์คจะไม่ได้สูญเสียความทรงจำ เขาก็ยังคงไม่สามารถควบคุมคณะกรรมการบริหารได้อย่างเบ็ดเสร็จเด็ดขาดฉันมองไปรอบ ๆ ห้อง มองไปที่ผู้ถือหุ้นคนอื่นๆ ขณะที่เรารอเจ้าภาพและมาร์ค บางคนกำลังคุยกันเบาๆ แต่ฉันสามารถมองเห็นความโลภในดวงตาของพวกเขาได้อย่างชัดเจน นี่คือโอกาสที่พวกเขาทุกคนรอคอย โอกาสในการแซงหน้าฉันแค่หวังว่าทั้งหมดนี้จะไม่หนักเกินไปสำหรับเขา เพราะเขายังคงดิ้นรนที่จะเข้าใจทุกอย่างรอบตัวเขาฉันหันกลับไปมองลูคัส ที่จ้องมองใบหน้าของฉัน มุมปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็กน้อย “คุณดูน่าทึ่งมาก”“ฮะ?” ฉันอุทานออ

ความเงียบเข้าปกคลุมทั่วทั้งห้อง ราวกับถูกครอบคลุมด้วยผ้าห่มผืนหนา ผู้คนต่างมองหน้ากัน ก่อนจะหันไปมองลูคัสฉันมองสีหน้าเรียบเฉยของลูคัส แล้วก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเขาต้องทำแบบนี้? ต้องการอำนาจไปเพื่ออะไร? ทำไมต้องแก้แค้น ในเมื่อเขาเคยบอกว่าให้อภัยพวกนั้นไปแล้ว? หรือว่าเขารอให้ดอริสหายไปจากชีวิตก่อนจะลงมืออย่างนั้นเหรอ?ฉันถอนหายใจ ละสายตาจากชายที่กำลังพูดอยู่ตรงหน้าไม่ได้ ดวงตาของเขากำลังสะกดให้ทุกคนยกมือขึ้น โหวตสนับสนุนเขา เขาดูแปลกไป ดูโหดร้าย ลูคัสที่อ่อนโยนหายไปไหน? คนที่เคยยักไหล่ พูดว่า "เรื่องมันผ่านไปแล้ว"มือข้างหนึ่งค่อย ๆ ยกขึ้น ทุกคนหันไปมองเจ้าของมือ ไม่ถึงวินาที ก็มีคนยกมือขึ้นอีก โหวตสนับสนุนเขา และในเวลาไม่นาน ผู้ถือหุ้นหลายคนก็ยกมือขึ้นสนับสนุนลูคัสยิ่งเห็นคนยกมือมากขึ้นเท่าไหร่ หัวใจของฉันก็ยิ่งหนักอึ้ง ฉันเห็นภาพมาร์คกำลังจะถูกปลด ถูกไล่ออกจากบริษัทอย่างโหดเหี้ยม น่าแปลกที่ฉันนึกภาพลูคัสทำเรื่องใจร้ายแบบนั้นได้อย่างง่ายดาย บางทีเขาอาจซ่อนความโหดร้ายไว้ภายใต้หน้ากากแสนดีมาตลอดมาร์คกำลังจะเสียตำแหน่งในจีทีกรุ๊ป และฉันก็ทำอะไรไม่ได้เลยฉันคิดว่าจะลองคุยกับลูคัส เ