Mag-log inShare
บทที่ 170
Kaugnay na kabanata
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 171
มุมมองของมาร์คผมเกือบจะหลุดยิ้มออกมา ตอนที่ซิดนีย์เลือกที่จะรวมหุ้นกับผมถ้าเธอรู้ความจริงก็คงดีสินะผมแสยะยิ้ม มองแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสารของเธอ เห็นคิ้วขมวดมุ่นตอนที่เธอมองไปมาระหว่างลูคัสกับผม น่าสมเพชสิ้นดีผมหันไปหาผู้ถือหุ้นคนอื่นๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนประกาศอำนาจสูงสุด ถ้าพวกมันคิดว่าจะกำจัดผมได้ง่าย ๆ พวกมันก็คิดผิดมหันต์ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณความอดทนของตัวเอง ลูคัสคงไม่เปิดเผยธาตุแท้ ถ้าผมไม่อดทนรอคอย นั่งดูมันเล่นละครตบตาพวกเรา โง่จริง ๆ ที่คิดว่าผมไม่รู้ทันผมจับตาดูลูคัสตลอดตั้งแต่ที่มันกลับมา ความจริงแล้วผมไม่สนใจหรอกนะ ถ้าจะมีผู้ชายหน้าไหนก็ไม่รู้โผล่มาจากฟ้า แล้วบอกว่าเป็นอาของผม แต่ปรากฏว่าผู้หญิงสองคนในชีวิต ดันหลงใหลได้ปลื้มมันจนน่ารำคาญคุณยายดอริส ยังพอรับมือได้ แต่ซิดนีย์ล่ะ? ให้ตายเถอะ น่าโมโหชะมัด ซิดนีย์คลั่งไคล้เขามากในคืนนั้น หลังจากนั้น ผมก็เหมือนไม่มีตัวตนสำหรับเธออีกเลย เธอไม่เคยสนใจผมอยู่แล้วหลังจากที่เราหย่ากัน แต่ผมก็ชอบที่จะเชื่อว่าเธอกำลังทำอะไรบางอย่าง เช่นการทำงาน ทว่าตั้งแต่ลูคัสเข้ามาในชีวิต เธอก็ตัวติดกับเขาตลอดเวลา น่ารำคาญจริง ๆผมเ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 172
วันเวลาผ่านไป นักสืบส่วนตัวของผมก็พบข้อมูลเพิ่มเติม ปรากฏว่า ลูคัสวางแผนที่จะก่ออุบัติเหตุทางรถยนต์ในวันหมั้นของผม อุบัติเหตุที่แน่นอนว่าจะคร่าชีวิตและกำจัดผมออกไปโดยสิ้นเชิง แผนที่เราค้นพบคือการฉวยโอกาสจากความตายของผมและเข้ามาแทนที่ในฐานะคู่หมั้นของแซนดรา หลังจากนั้นก็เข้ายึดอำนาจการควบคุมจีที กรุปต้องยอมรับว่าผมค่อนข้างตกใจ และสงสัยว่าทำไมเขาถึงคบกับซิดนีย์ ไปไหนมาไหนกับเธอ ในเมื่อเขาตั้งใจจะแต่งงานกับคนอื่น ถึงแม้ว่าผมจะยังไม่ได้ยินว่าเขาแต่งงานกับแซนดราแล้ว แต่มันก็เป็นที่น่าพอใจที่ผู้หญิงแพศยาคนนั้นออกไปจากชีวิตของผมจริงๆ แล้ว แผนการนี้คือยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวผมสามารถช่วยแม่เรื่องติดการพนันได้ และยังเป็นเกมเปิดโปงลูคัส แม้จะยังรู้สึกว่าแม่ยังคงติดการพนันอยู่แม่โกรธมากเมื่อรู้ว่าผมจะขึ้นรถคันนั้น และเข้าไปเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุที่เขาวางแผนไว้ เราโต้เถียงกันเรื่องนี้เป็นเวลาหลายวันจนกระทั่งเธอตกลงที่จะรับฟังเหตุผลของผมอย่างไม่เต็มใจ เราต้องทำให้ทุกอย่างดูเหมือนว่ามันจะเป็นไปตามทางของลูคัส ดังนั้นผมจึงต้องขึ้นรถคันนั้นเมื่อรถพุ่งเข้ามา ผมจับเข็มขัดนิรภัยแน่นพลางป้องกัน
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 173
มุมมองของซิดนีย์ฉันขมวดคิ้วเมื่อเหลือบมองนาฬิกา ไม่คาดคิดว่าลูคัสจะเข้าร่วมการประชุมครอบครัว จนกระทั่งประตูถูกปิดลงพร้อมกับลูคัสที่หันหลังให้ฉัน ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจรอหน้าห้องประชุม เดินวนไปวนมาอยู่แถวหน้าประตู แต่เขาก็ยังไม่ออกมาสักทีทันใดนั้น ประตูก็ถูกผลักเปิดออกอย่างแรง ลูคัสก้าวออกมาด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยว เดินเร็วอย่างกับจะบดขยี้ทุกอย่างที่ขวางหน้า"ลูคัส" ฉันเรียก แต่เขาไม่หยุดฉันวิ่งตามไป คว้าไหล่เขาไว้ "เดี๋ยวก่อน หยุดก่อน"เขาหยุดเดิน ฉันรีบเดินอ้อมไปยืนขวางหน้า เขาก้มมองฉันด้วยแววตาเย็นชา จนใจฉันเต้นรัวด้วยความกลัว... กลัวอะไรกันนะ?"ฉันขอโทษที่ไม่ได้เลือกข้างคุณ""ผมบอกให้คุณเงียบ ๆ และเราตกลงกันแล้ว" น้ำเสียงเขาแฝงไปด้วยความรู้สึกผิดหวังและสับสนฉันไม่ได้ตกลงที่จะเงียบ เขาสั่งให้ฉันทำต่างหาก ฉันอยากจะบอกแบบนั้น แต่ช่างเถอะ มันดูไม่เหมือนว่าพูดออกมาแล้วจะทำให้เขาให้อภัยฉัน ดังนั้นฉันจึงเปลี่ยนคำพูด "ฉันขอโทษ เป็นเพราะว่าฉันสัญญากับคุณยายดอริสเอาไว้ คุณก็รู้ เธอขอให้ฉันดูแลมาร์คและฉันก็รักษาสัญญาเสมอ""เมื่อไหร่?" เขาถามอย่างหงุดหงิด"ตอนที่เราไปโรงพยาบาลด้วยกัน"
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 174
นี่มันหมายความว่ายังไง? ฉันกำลังจะถูกทิ้งอีกแล้วเหรอ? ในที่สุดก็เจอผู้ชายในฝัน แล้วทำไมกลายแบบนี้ล่ะ? คำว่า 'ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณไปอีกแล้ว' มันเกินไปมากนะเขายัดมือเข้าไปในกระเป๋า แม้จะยืนอยู่ห่างจากฉันแค่ไม่กี่ก้าว แต่ฉันรู้สึกเหมือนเขากำลังลอยห่างออกไปเรื่อย ๆเขาพยักหน้า มองเข้ามาในตาฉัน "ใช่ ผมกลับไปคนเดียว ถ้าจัดการเรื่องต่าง ๆ ได้แล้วจะติดต่อคุณแล้วกัน""ใช่สิ!" ฉันพูดอย่างไม่อยากเชื่อ "นี่มันเรื่องอะไรกัน ลูคัส?" เสียงฉันสั่น "เหมือนการเจรจาธุรกิจเหรอไง?"เขาหันหน้าหนี ฉันอยากจะจับหน้าเขาไว้ มองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น แล้วเห็นว่าเขากำลังล้อเล่น เราทั้งสองคนหัวเราะออกมาดังๆ ก่อนที่เขาจะจูบฉัน และกลับบ้านด้วยกัน แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ นอกเสียจากว่าฉันอยากหลอกตัวเองฉันกลืนน้ำลายลงคอ ก้าวไปข้างหน้า แม้ใจจะหนักอึ้ง จนอยากวิ่งไปหาห้องน้ำแล้วร้องไห้ให้ตาบวม ฉันพยายามเปล่งเสียงออกมา "งั้นฉัน... ฉันไปส่งคุณที่สนามบินได้ไหม?" ฉันพูดตะกุกตะกัก"ไม่จำเป็น" ลูคัสตอบกลับทันที น้ำเสียงห้วน สั้น จบความจากนั้น เขาก็เดินก้าวฉับๆ ผ่านไปตามทางเดิน โดยไม่หันกลับมามองน้ำตาหนึ่งหยดไหลลงมาอาบแก้ม
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 175
มุมองของซิดนีย์มาร์คตัวแข็งทื่อเป็นก้อนหิน มือที่ถือไฟแช็กยังคงค้างอยู่ที่ปลายบุหรี่ที่คาบไว้ ขณะที่เขาจ้องมองฉัน... หรือพูดให้ถูกคืออ้าปากค้างมองฉันมือของเขาหล่นลงข้างลำตัว น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ "อย่าล้อกันเล่นเชียวนะ"ฉันมองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เราสนิทกันจนฉันมาล้อเล่นแบบนี้? ฉันคิด เขาคงคิดเหมือนกัน เพราะเขาส่ายหัว เราจ้องมองกันอยู่อย่างนั้นสักพักทันใดนั้น มาร์คก็ดูเหมือนจะเข้าใจฉัน เขารีบเก็บบุหรี่และไฟแช็กเข้ากระเป๋าเขาดูตื่นตระหนกเล็กน้อย ก้าวเข้ามาใกล้ สายตาเลื่อนจากทางเดินไปที่ใบหน้าฉัน จนฉันอดขำไม่ได้ ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายทางอารมณ์ทั้งหมดนี้ เขาจะวิ่งหนีไหมนะ การพูดถึงเด็กหรือภาพของหญิงตั้งครรภ์ทำให้เขากลัวมากขนาดนั้นเลยเหรอ?แต่เขากลับก้าวเข้ามาใกล้ ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง "ลูกลูคัสเหรอ?" สายตาเขาเลื่อนไปมองทางเดินอีกครั้ง "อยากให้ผมไปตามเขากลับมาไหม? เพื่อคุณ ผมยอมให้เขาอยู่ที่นี่ก็ได้"ฉันกลอกตา ทำไมเขาต้องไล่ลูคัสไปตั้งแต่แรก? แล้วทำไมเขาถึงทำตัวดี? มาร์คที่ฉันจำได้ไม่เคยสนใจใคร ก่อนจะนึกขึ้นได้... เขาความจำเสื่อมฉันส่ายหัว มองเ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 176
ฉันหันไปจนเห็นม้านั่งตัวเดิมที่อยู่สุดปลายของร้านกาแฟข้างตึกจีที กรุป โชคดีที่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น ฉันเดินไปและค่อยๆ หย่อนตัวลงนั่งสายตาของฉันจดจ้องไปที่ไกลๆ แต่ใจของฉันกลับล่องลอยไปไกลกว่านั้น เต็มไปด้วยความคิดที่เคลือบแคลงและหวาดกลัวไม่นานนัก รถของเกรซก็ปรากฏขึ้นในสายตา และโชคดีที่ฉันไม่ต้องตะโกนเรียกชื่อเธอหรือเดินกลับไปที่หน้าตึกจีที กรุป เพราะเธอเห็นฉันนั่งอยู่ตรงนั้นพอดี เธอพยักหน้าให้ก่อนจะหยุดรถ ในขณะที่ฉันลุกขึ้นยืนอย่างเหม่อลอย เปิดประตูที่เกรซเปิดไว้ครึ่งหนึ่ง และขึ้นไปนั่งในรถข้าง ๆ เกรซพวกเราไม่ได้พูดอะไรกันเลยขณะที่เกรซขับรถไปยังลานจอดรถของจีที กรุปและกลับรถขณะที่เธอกำลังขับรถพาฉันกลับบ้าน ฉันยังคงจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างข้างตัว แต่ถึงอย่างนั้นก็รู้สึกได้ว่าเธอแอบมองฉันอยู่ตลอดเวลา ในที่สุด เธอก็ทำลายความเงียบสงบนั้น ถามอย่างอ่อนโยนว่า “อยากพูดอะไรหน่อยไหม?”ฉันมองตรงไปข้างหน้า มองรถยนต์ข้างหน้าเรา แล้วก็ส่ายหน้า เอนหลังพิงเบาะและหลับตาลง อกกระเพื่อมขึ้นลงขณะที่ฉันถอนหายใจนั่นเป็นสิ่งหนึ่งที่ฉันรักเกี่ยวกับเกรซ เธอไม่เคยซักไซ้หรือบังคับให้ฉันพูด รู้เสมอว่าเมื่อไห
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 177
หลายเดือนต่อมามุมมองของซิดนีย์“ยินดีต้อนรับสู่โลกกว้างจ้ะ ไอเดน แม่รักลูกมากนะ” ฉันกระซิบที่ข้างหูเล็ก ๆ ของเขา และเขาก็หรี่ตามองมาที่ฉันก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง จนฉันอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาได้ยินฉันหรือเปล่า สงสัยว่าเขารู้สึกได้หรือรู้ไหมว่าเขาอยู่ในอ้อมแขนของแม่ดวงตาของฉันเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาแห่งความสุขขณะที่ฉันลูบแก้มของลูกชาย แค่คิดว่าเขาเป็นของฉันก็ทำให้หัวใจของฉันพองโตด้วยความรักและความสุขจนล้นเอ่อ พระเจ้า เขาดูไร้เดียงสามาก บริสุทธิ์ยิ่งกว่าอะไรในโลกนี้ฉันคลอดลูกชายตัวน้อยได้อย่างราบรื่นโดยไม่มีภาวะแทรกซ้อนใดๆ ในโรงพยาบาลเดียวกันกับตอนที่ฉันรู้ว่าตัวเองท้องฉันยิ้ม ช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมามีอะไรเกิดขึ้นมากมาย เป็นช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยอารมณ์แปรปรวน เป็นช่วงเวลาที่ฉันได้รับการสนับสนุนและความรักอย่างเต็มเปี่ยม แม้กระทั่งจากคนที่ฉันไม่คาดคิด อันที่จริง ช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมาเป็นช่วงเวลาที่ฉันโปรดปรานที่สุดช่วงหนึ่งเลยก็ว่าได้เกรซถอนหายใจอีกครั้ง สายตาของเธอยังคงจับจ้องไปที่ไอเดนในอ้อมแขนฉันราวกับว่าเขาได้สะกดจิตเธอไว้ “โตขึ้นเขาต้องกลายเป็นหนุ่มหล่อแน่”ฉันหัวเราะ เมื่อไหล่ฉัน
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 178
ฉันส่ายหน้าให้กับท่าทางสุดโต่งของเธอ ฉันมองดูพวกเขาทั้งสอง ไอเดนหลับตาพริ้ม ในขณะที่เกรซให้ความสนใจเขาอย่างเต็มที่ หัวใจฉันอบอุ่นเมื่อเห็นภาพของพวกเขาทั้งสอง บอกได้เลยว่าไอเดนจะได้รับการสนับสนุน จะถูกรายล้อมไปด้วยความรักตลอดการเติบโต และฉันมั่นใจว่าอย่างนั้นรอยยิ้มฉันค่อยๆ จางลง ริมฝีปากบิดเบี้ยวอย่างไม่น่าพอใจเมื่อเขาแวบเข้ามาในความคิดฉัน ฉันพูดกับเกรซว่า “ฉันกำลังคิดว่าจะไปอิตาลีน่ะ”เกรซหยุดชะงักแล้วถอนหายใจ อุ้มไอเดนต่อไป “ไปทำไม ซิดนีย์?” เธอถามอย่างเหนื่อยหน่ายฉันว่าเธอน่าจะรู้แล้วว่าฉันอยากไปที่นั่นเพื่ออะไร แต่ในเมื่อเธอถาม ฉันก็จะตอบอย่างตรงไปตรงมา“ไปหาลูคัส”ฉันทั้งรู้สึกท้อแท้และตกใจเมื่อเห็นว่าหลังจากผ่านไปหนึ่งเดือน ลูคัสไม่กลับมา ไม่แม้แต่จะติดต่อฉัน หนึ่งสัปดาห์ที่ฉันรอคอยยืดเยื้อไปเป็นเดือน และยังคงไม่มีข่าวคราวจากคนเลวคนนั้น“ล้อเล่นหรือเปล่า?” เธอหันมาหาฉัน ทำหน้าตำหนิ “เธอเพิ่งคลอดเอง ช่วงนี้ฉันไม่ยอมให้เธอไปไหนทั้งนั้น และฉันแน่ใจว่ามาร์คก็ไม่อนุญาตเหมือนกัน”ฉันกลอกตา “ยังไม่ไปตอนนี้ซะหน่อย ตอนนี้ฉันยังไม่เหมาะกับความเครียดแบบนั้นอยู่แล้ว หนึ่งเดือนให้หลั
Pinakabagong kabanata
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 438
มุมมองของนักเขียนอาน่าถอนหายใจเสียงดังขณะเดินเข้าไปในห้องพักของเดนนิสและนั่งลงข้าง ๆ เขา เธอหยิบหนังสือออกมาและเริ่มอ่านเป็นครั้งคราว เธอจะเปิดโทรศัพท์เพื่อดูจัสตินนอนหลับหรือเล่นรอบบ้านในขณะที่พี่เลี้ยงยุ่งอยู่ หรือแค่ซุกตัวบนโซฟาตัวหนึ่งเพื่ออ่านหนังสือ โดยคอยจับตาดูจัสตินตอนนี้มันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของอาน่าไปแล้วในวันที่เธอพักค้างคืนที่โรงพยาบาล เธอจะออกจากที่นั่นแต่เช้าเพื่อไปดูแลจัสตินและกลับมา ขณะที่เธอนั่งอยู่ข้างๆ เขา นิ้วอุ่นๆ ของเธอประสานกับนิ้วเย็นๆ ที่ยังคงนิ่งของเขา เธอจะอ่านหนังสือเดนนิสยังคงอยู่ในอาการโคม่า และในแต่ละวัน อาน่ารู้สึกว่าความกลัวกำลังเพิ่มขึ้น... กลัวว่าเขาอาจจะยังคงอยู่ในอาการโคม่าจนถึงแก่ชีวิต ทั้งหมดเป็นเพราะเธอคนเดียวเธอต้องการให้เขาลืมตาขึ้นมามองเธอด้วยความรักที่เขามีให้เธอเสมอ เธอต้องการบอกเขาว่าเธอรักเขามากแค่ไหนและรู้สึกขอบคุณที่มีเขาในชีวิตของเธอ แต่ที่สำคัญที่สุด เธอต้องการขอโทษเขาเธอเห็นแก่ตัวมาก คิดว่าความเจ็บปวดของพวกเขาไม่ยิ่งใหญ่เท่าของเธอ... พวกเขาทุกคนรักเอมี่อย่างสุดซึ้ง และพวกเขาทุกคนเจ็บปวดกับการจากไปของเธอจากชีวิตนี้ ห
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 437
มุมมองของนักเขียนชารอนถูกตัดสินว่าไม่มีความผิดฐานมีส่วนร่วมโดยตรงในการเสียชีวิตของเอมี่ แต่มีความผิดฐานสมรู้ร่วมคิด เธอโชคดีพอที่จะได้รับการลดหย่อนโทษ จำคุกในระยะเวลาอันสั้น ทนายของเธอทำให้แน่ใจว่ามันจะเป็นเช่นนั้น และทั้งหมดนี้เป็นเพราะพ่อของเธอแม้ว่าพ่อของเธอจะผิดหวังกับทุกสิ่งที่เธอทำ แต่เธอก็เป็นลูกสาวของเขา ทายาทที่น่าเกรงขามเพียงคนเดียวของเขา ไม่มีทางที่เขาจะทอดทิ้งเธอได้ขณะที่เธอรับโทษจำคุก นับถอยหลังสู่วันที่เธอจะได้ออกไปจากที่นั่นในที่สุด เธอได้รับเอกสารหย่าร้างส่งมาให้เธอเธอคิดว่าเช้าวันนั้นหนาวเกินไปสำหรับฤดูกาล ห้องขังเล็กๆ ของเธอรู้สึกเล็กกะทันหัน มันรู้สึกเหมือนมันจะปิดล้อมเธอ และเธอเอามือสอดเข้าไปในช่องประตูเพื่อหายใจเมื่อหนึ่งในผู้คุมมาพาเธอไปเธอนั่งลง ได้รับปากกา และต่อหน้าเธอ บนโต๊ะเหล็ก มีจดหมายหย่าร้างวางอยู่ เหตุผลหลักที่เธอเข้าไปเกี่ยวข้องกับอาชญากรรมและการกระทำสกปรกเหล่านี้ทั้งหมดคือเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ไอเดนทิ้งเธอ มันน่าเศร้าจริงๆ ที่เธอทำงานอย่างหนักเพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ แต่กลับถูกโยนใส่อย่างแรงที่ใบหน้าของเธอในตอนท้ายดวงตาปวดหนึบด้วยน้ำตาขณะที่เธ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 436
"หยุด!" เสียงของเธอสั่นเครือขณะที่เธอตะโกนบอกคนขับแท็กซี่แค่นั้นก็เพียงพอให้อาน่าหันกลับมา"ฉันทำอะไรลงไป?" ลมหายใจของเธอสั่นเทาขณะที่เธอเปิดประตูและรีบออกจากแท็กซี่ มือของเธอสั่นเทาขณะที่เธอสะดุดลงบนทางเท้า"เดนนิส!" เธอตะโกนขณะที่เข่าของเธอล้มลงบนพื้นคอนกรีตแข็ง "ได้โปรด อย่า" เธอพูดกระซิบ สายตาของเธอจ้องมองไปที่รถที่พังยับเยิน "เดนนิส ต้องรอดให้ได้นะ"เธอคลานไปที่รถ มองเข้าไปข้างในเพื่อดูเขา แต่ข้างในนั้นมืดมิดและเสียงสะอื้นของเธอก็ดังขึ้น "ทำไมฉันถึงออกมา? ทำไมฉันไม่รอเขา?"เธอเช็ดน้ำตา "ฉันสัญญา" เธอสะอื้น "ฉันจะไม่ไปหาเอมี่อีกแล้ว ฉันสัญญา เดนนิส ได้โปรดออกมา" เธอร้องไห้ขณะที่เธอจำได้เลือนรางว่าเขาบอกเธอว่าเอมี่ได้รับความยุติธรรมแล้ว และไม่จำเป็นต้องไปหาเธออีกต่อไปนี่เป็นความผิดของเธอทั้งหมด เธอควรจะฟังเขา เธอควรจะรอเขาก่อนที่เธอจะออกไป"อาน่า!" ไอเดนตะโกนขณะที่เขารีบออกจากรถ เขารู้สึกโล่งใจที่เห็นอาน่า เขาหารถแท็กซี่หลังจากที่เดนนิสขับออกไปสักพัก และตามเขาไป เมื่อเขาสังเกตเห็นฝูงชนและเห็นว่ามีอุบัติเหตุเกิดขึ้น เขาก็กลัวว่าจะเป็นอาน่า"ให้ตายสิ!" เขาพึมพำขณะหยุดอยู่ต่อ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 435
มุมมองของนักเขียนหลังจากที่ไอเดนได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขาไม่ลังเลเลยก่อนที่จะเดินออกจากห้องพิจารณาคดีหัวใจของชารอนแตกสลายเมื่อมองดูไอเดนเดินออกไปอย่างโกรธจัด เขาเกลียดชังเธอมากจนทนดูการพิจารณาคดีของเธอไม่ได้เลยหรือ? น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ และเธอรีบเช็ดมันออกก่อนที่พ่อของเธอจะเห็นพ่อของเธอบอกเธอไปก่อนหน้านี้ว่า "พอได้แล้ว ชารอน อย่าร้องไห้เพราะผู้ชายอย่างเขาเลย" แต่นั่นหลังจากที่เขาตำหนิเธอสำหรับทุกสิ่งที่เธอทำ"มีการตัดสินแล้วหรือยัง คุณไอเดน? คุณจะประกันตัวภรรยาของคุณไหม?"คำถามทั้งหมดของพวกเขาไม่ได้เข้าหูไอเดนแม้แต่น้อย เขาไม่ได้สนใจสิ่งใดเลยขณะที่เขาเร่งรีบไปที่รถของเขาและขับออกจากบริเวณศาลระหว่างทางไปโรงพยาบาล เขาโทรหาทีมรักษาความปลอดภัยของเขาที่ตามเขามาทันทีที่เขาขับรถออกไป "อาน่าสตาเซียเพิ่งหนีออกจากโรงพยาบาลบ้า ตามหาเธอ" เขาออกคำสั่ง "ผมจะส่งรูปของเธอให้คุณตอนนี้""ครับ"เขาตัดสาย ขณะที่เขาขับรถ เขาหารูปอาน่าที่ชัดเจนและส่งให้ทีมรักษาความปลอดภัยที่เริ่มตามหาเธอทันทีจากนั้นไอเดนพยายามโทรหาเดนนิส แต่เขาก็ยังไม่รับสายเมื่อมาถึงโรงพยาบาล เขาพบเดนนิสอยู่ข้างนอก เขา
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 434
ไอเดนเมื่อเวลาผ่านไป คดีของเอมี่ได้รับความสนใจจากสื่อมากมาย ช่องข่าวทุกช่องมีรูปเด็กผู้หญิงน่าสงสารคนนั้นขณะที่พวกเขาพูดถึงการตายที่ไม่ยุติธรรมของเธอ และทุกคนที่รับผิดชอบต้องถูกลงโทษตามนั้นท่ามกลางทุกสิ่งทุกอย่าง จุดสนใจก็เปลี่ยนจากเอมี่มาเป็นชารอนและผม อย่างไรก็ตาม มีข่าวลือเกี่ยวกับชีวิตแต่งงานของเราและการตั้งครรภ์ปลอมของเธอผมเริ่มได้รับโทรศัพท์จากหมายเลขที่ไม่รู้จักหลายหมายเลข โทรมาถามคำถามไร้สาระทั้งหมดเพื่อต้องการข้อมูลโดยตรงจากแหล่งข่าว ผมต้องเปลี่ยนซิมการ์ดในโทรศัพท์ของผมเป็นซิมที่ผู้ช่วยของผมใช้ หากมีข้อมูลใดๆ เขาก็แค่ส่งต่อมา ผมเบื่อที่จะรับมือกับสายเรียกเข้าที่ไม่หยุดหย่อนเหล่านั้นเมื่อชารอนอาการดีขึ้นและเธอต้องถูกส่งตัวกลับไปที่สถานีตำรวจ พวกเขามาถึงสถานีพร้อมกับกลุ่มนักข่าวที่ทางเข้าตำรวจคุ้มกันเธอขณะพาเธอเข้าไปข้างใน แต่นั่นไม่ได้หยุดนักข่าวจากการตะโกนถามคำถามของพวกเขา"คุณเสแสร้งว่าท้องจริง ๆ เหรอ คุณนายไอเดน?""คุณชารอน คุณยังเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วอยู่ไหม?""สามีของคุณอยู่ที่ไหน? เขายังรักคุณอยู่ไหม?""จะมีการหย่าร้างไหม?""คุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับการเสีย
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 433
เดนนิสอาน่าถูกส่งตัวไปยังศูนย์บำบัดวิกฤตสุขภาพจิต และผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของผมที่นั่น แม้ว่าผมจะพยายามแบ่งเวลาอย่างเท่าเทียมกันระหว่างงาน จัสติน และเอมี่ แต่ผมก็พบว่าตัวเองใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่นี่งานเป็นไปด้วยดีอย่างยิ่ง ตอนนี้ผมทำเงินได้มากกว่าที่เคยทำก่อนที่ผมจะถูกหลอก แต่ผมไม่มีความสุข คนที่ผมรักที่สุดอยู่ในบ้านพักผู้ป่วยทางจิต ทุกวันที่ผมไปที่นั่น ผมหวังว่าอาการของเธอจะเริ่มดีขึ้นในไม่ช้า ครึ่งหนึ่งของเวลา เธอดูปกติดี แค่นั่งอยู่คนเดียวด้วยสีหน้าที่เป็นกลาง เธอจะไม่พูดคุยกับใครเป็นเวลาหลายชั่วโมง อีกครึ่งหนึ่งใช้ไปกับการร้องไห้และขอร้องให้ผมพาพวกเราไปหาเอมี่แพทย์บอกว่าเธอดีขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้นสำหรับผมจัสตินทำได้ดีมาก เขาดูเหมือนจะไม่โศกเศร้าอย่างที่ไอเดนแนะนำ มีบางครั้งที่เขาจะร้องไห้และไม่มีอะไรทำให้เขาหยุดได้จนกว่าเขาจะหลับไป แต่ช่วงเวลาเหล่านั้นหายาก และผมคิดว่าเขาแค่คิดถึงแม่ของเขาผมทำให้แน่ใจว่าผมมีเวลาให้เขาเสมอ เหมือนกับที่ผมมีเวลาให้อาน่า ไม่ว่างานจะยุ่งแค่ไหน ผมไม่ต้องการปล่อยเขาไว้กับพี่เลี้ยงทั้งหมด แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่ดี แต่ผมต้องการให้ไอเดนเติ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 432
ไอเดนนักสืบส่งที่อยู่โรงพยาบาลที่ชารอนถูกนำตัวส่งมาให้กับผมภายในห้อง ชารอนนอนขดตัวอยู่กับตนเองพร้อมกับกุญแจมือที่คล้องอยู่พอจะเอื้อมถึงเธอรีบลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นผมเข้ามาในห้อง "ไอเดน" เธอหายใจออกมา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว"ไม่เพียงแต่คุณจะเป็นอาชญากร แต่ยังเป็นคนโกหกด้วยเหรอ? คนโป้ปด!" ผมพูดออกมาขณะที่สายตาเหลือบไปที่ท้องแบนราบของเธอ ผมหัวเราะเยาะตัวเองขณะทรุดตัวลงบนเก้าอี้ที่หันหน้าเข้าหาเตียงของเธอ ผมรู้สึกหมดแรงจนแทบจะยืนด้วยขาของตัวเองไม่ได้เธอส่ายหัว น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ เหมือนกับที่มันไหลลงมาบนใบหน้าของเธอตอนที่เธอถูกจับกุม "มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฉันสาบานได้นะ ฉัน…" เธอพูดไม่ออกและไหล่ของเธอก็สั่นเทาขณะที่เธอร้องไห้หนักขึ้นผมเอียงศีรษะไปด้านข้างและมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ผมไม่แปลกใจเลยที่ผมไม่รู้สึกสงสารเธอแม้แต่น้อย "ถ้ามันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด แล้วมันคืออะไร? บอกมาสิ""คุณแกล้งทำเป็นท้องมาตั้งหลายเดือน!" เสียงหัวเราะขมขื่นหลุดออกจากริมฝีปากขณะที่ผมส่ายหัว มันยังคงรู้สึกเหมือนเรื่องตลก ผมคงไม่เชื่อนักสืบเลย ถ้าไม่มีสัญญาณทั้งหมดที่ผมมองข้ามไปผมโน้มตัวไปข้างหน้
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 431
ไอเดนผมตกใจกับคำพูดของเขา เดนนิสรู้แล้วเหรอ?เดนนิสก็มีส่วนร่วมในการสอบสวนด้วย เขาแค่ไม่ได้กระตือรือร้นเท่าผม ดังนั้นมันไม่น่าแปลกใจที่เขาจะได้ยินเรื่องนี้ นอกจากนี้ มันเป็นคดีของลูกสาวเขาด้วย เขาจึงมีสิทธิ์ที่จะรู้แต่ผมเลือกที่จะเพิกเฉยต่อคำพูดที่รุนแรงของเขา ผมยังคงสับสนกับข่าวที่ว่าอนาอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชในขณะนี้ มันเป็นไปได้อย่างไร? เขาปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? ผมอยากจะตะโกนใส่เขา แต่ผมก็สงบสติอารมณ์ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของผมตั้งแต่แรก... และของชารอน"แล้วเธออยู่ที่โรงพยาบาลไหน?" มันฟังดูไม่จริง ผมรู้ว่าเธอรักเอมี่มาก แต่ผมไม่คิดว่ามันจะส่งผลกระทบต่อเธอมากขนาดนี้เดนนิสหันมาหาผม คิ้วของเขาขมวดลึกขณะที่เขาขมวดคิ้ว "อยากรู้ไปทำไม? จะได้เอาไปบอกภรรยานายหรือไง?"ให้ตายสิ! ผมรู้สึกว่ามือกำแน่นโดยอัตโนมัติผมหายใจเข้าลึกๆ "ฉันโทรหาพวกนาย แต่ไม่มีใครรับสาย อาน่าก็ปิดโทรศัพท์อีก ฉันก็แค่เป็นห่วง..." ผมพูดเสียงแผ่วและไหล่สั่น “ฉันก็เลยตัดสินใจมาดูเธอนี่ไง"“ตอนนี้นายก็รู้แล้วนะว่าเธออยู่ไหน งั้นเชิญออกไปได้แล้ว”เขามีสิทธิ์ทุกประการที่จะขอให้ผมออกจากบ้านและชีวิต แต่ผ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 430
ไอเดน"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ" ชารอนพูดขณะที่เธอโอบแขนรอบไหล่ "คุณต้องหยุดโทษตัวเองเรื่องนี้ได้แล้ว ที่รัก มันไม่ใช่ความผิดของคุณ และการทุ่มเทตัวเองให้กับการสอบสวนทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรด้วยเลย""ผมต้องหาตัวคนผิดมาให้ได้ ชารอน ผมต้องหาว่าใครทำเรื่องนี้ นี่เป็นสิ่งเดียวที่ผมทำเพื่อลูกสาวผมได้ ซึ่งจะทำให้ความรู้สึกผิดนี้ทุเลาลง" "ถ้ามันเป็นวิธีเดียว คุณก็ควรทำอยู่แล้ว" เธอให้กำลังใจ "ฉันจะคอยดูแลให้พ่อช่วยในคดีนี้ด้วย ฉันสัญญา"พ่อของเธอโทรหาผมครั้งหนึ่งเพื่อแสดงความเสียใจกับการจากไปของลูกสาวผม ซึ่งไม่ได้เป็นอะไรกับลูกสาวเขาเลย และเขาฟังดูไม่พอใจนัก ผมประหลาดใจด้วยซ้ำที่เธอจะบอกเรื่องนั้นกับพ่อของเธอ ผมสงสัยว่าเขาอยากจะช่วยเปิดโปงฆาตกรของเด็กที่ไม่ใช่ลูกของเขาในทางใดทางหนึ่งหรือไม่ แต่ผมเก็บเรื่องนั้นไว้กับตัวเอง"ขอบคุณครับ" ผมบอกเธอแทนเธอโอบกอดผมครึ่งหนึ่ง และคราวนี้ไม่ได้ผละออกทันที ในวันแบบนี้เองที่เธอไม่ได้กระโดดหนีจากผมเหมือนผมติดเชื้อเมื่อใดก็ตามที่ผมพยายามสัมผัสเธอ"แล้วคุณจะยิ้มให้ฉันไหม?" เธอยิ้มขณะที่ดึงผิวแก้มของผมเพื่อพยายามทำให้ผมยิ้มเมื่อผมเอามือของเธอออก เธอก็แสร้
