Lahat ng Kabanata ng หย่า…มารักฉันเลย: Kabanata 171 - Kabanata 180

วันเวลาผ่านไป นักสืบส่วนตัวของผมก็พบข้อมูลเพิ่มเติม ปรากฏว่า ลูคัสวางแผนที่จะก่ออุบัติเหตุทางรถยนต์ในวันหมั้นของผม อุบัติเหตุที่แน่นอนว่าจะคร่าชีวิตและกำจัดผมออกไปโดยสิ้นเชิง แผนที่เราค้นพบคือการฉวยโอกาสจากความตายของผมและเข้ามาแทนที่ในฐานะคู่หมั้นของแซนดรา หลังจากนั้นก็เข้ายึดอำนาจการควบคุมจีที กรุปต้องยอมรับว่าผมค่อนข้างตกใจ และสงสัยว่าทำไมเขาถึงคบกับซิดนีย์ ไปไหนมาไหนกับเธอ ในเมื่อเขาตั้งใจจะแต่งงานกับคนอื่น ถึงแม้ว่าผมจะยังไม่ได้ยินว่าเขาแต่งงานกับแซนดราแล้ว แต่มันก็เป็นที่น่าพอใจที่ผู้หญิงแพศยาคนนั้นออกไปจากชีวิตของผมจริงๆ แล้ว แผนการนี้คือยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวผมสามารถช่วยแม่เรื่องติดการพนันได้ และยังเป็นเกมเปิดโปงลูคัส แม้จะยังรู้สึกว่าแม่ยังคงติดการพนันอยู่แม่โกรธมากเมื่อรู้ว่าผมจะขึ้นรถคันนั้น และเข้าไปเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุที่เขาวางแผนไว้ เราโต้เถียงกันเรื่องนี้เป็นเวลาหลายวันจนกระทั่งเธอตกลงที่จะรับฟังเหตุผลของผมอย่างไม่เต็มใจ เราต้องทำให้ทุกอย่างดูเหมือนว่ามันจะเป็นไปตามทางของลูคัส ดังนั้นผมจึงต้องขึ้นรถคันนั้นเมื่อรถพุ่งเข้ามา ผมจับเข็มขัดนิรภัยแน่นพลางป้องกัน

นี่มันหมายความว่ายังไง? ฉันกำลังจะถูกทิ้งอีกแล้วเหรอ? ในที่สุดก็เจอผู้ชายในฝัน แล้วทำไมกลายแบบนี้ล่ะ? คำว่า 'ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณไปอีกแล้ว' มันเกินไปมากนะเขายัดมือเข้าไปในกระเป๋า แม้จะยืนอยู่ห่างจากฉันแค่ไม่กี่ก้าว แต่ฉันรู้สึกเหมือนเขากำลังลอยห่างออกไปเรื่อย ๆเขาพยักหน้า มองเข้ามาในตาฉัน "ใช่ ผมกลับไปคนเดียว ถ้าจัดการเรื่องต่าง ๆ ได้แล้วจะติดต่อคุณแล้วกัน""ใช่สิ!" ฉันพูดอย่างไม่อยากเชื่อ "นี่มันเรื่องอะไรกัน ลูคัส?" เสียงฉันสั่น "เหมือนการเจรจาธุรกิจเหรอไง?"เขาหันหน้าหนี ฉันอยากจะจับหน้าเขาไว้ มองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น แล้วเห็นว่าเขากำลังล้อเล่น เราทั้งสองคนหัวเราะออกมาดังๆ ก่อนที่เขาจะจูบฉัน และกลับบ้านด้วยกัน แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ นอกเสียจากว่าฉันอยากหลอกตัวเองฉันกลืนน้ำลายลงคอ ก้าวไปข้างหน้า แม้ใจจะหนักอึ้ง จนอยากวิ่งไปหาห้องน้ำแล้วร้องไห้ให้ตาบวม ฉันพยายามเปล่งเสียงออกมา "งั้นฉัน... ฉันไปส่งคุณที่สนามบินได้ไหม?" ฉันพูดตะกุกตะกัก"ไม่จำเป็น" ลูคัสตอบกลับทันที น้ำเสียงห้วน สั้น จบความจากนั้น เขาก็เดินก้าวฉับๆ ผ่านไปตามทางเดิน โดยไม่หันกลับมามองน้ำตาหนึ่งหยดไหลลงมาอาบแก้ม

ฉันหันไปจนเห็นม้านั่งตัวเดิมที่อยู่สุดปลายของร้านกาแฟข้างตึกจีที กรุป โชคดีที่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น ฉันเดินไปและค่อยๆ หย่อนตัวลงนั่งสายตาของฉันจดจ้องไปที่ไกลๆ แต่ใจของฉันกลับล่องลอยไปไกลกว่านั้น เต็มไปด้วยความคิดที่เคลือบแคลงและหวาดกลัวไม่นานนัก รถของเกรซก็ปรากฏขึ้นในสายตา และโชคดีที่ฉันไม่ต้องตะโกนเรียกชื่อเธอหรือเดินกลับไปที่หน้าตึกจีที กรุป เพราะเธอเห็นฉันนั่งอยู่ตรงนั้นพอดี เธอพยักหน้าให้ก่อนจะหยุดรถ ในขณะที่ฉันลุกขึ้นยืนอย่างเหม่อลอย เปิดประตูที่เกรซเปิดไว้ครึ่งหนึ่ง และขึ้นไปนั่งในรถข้าง ๆ เกรซพวกเราไม่ได้พูดอะไรกันเลยขณะที่เกรซขับรถไปยังลานจอดรถของจีที กรุปและกลับรถขณะที่เธอกำลังขับรถพาฉันกลับบ้าน ฉันยังคงจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างข้างตัว แต่ถึงอย่างนั้นก็รู้สึกได้ว่าเธอแอบมองฉันอยู่ตลอดเวลา ในที่สุด เธอก็ทำลายความเงียบสงบนั้น ถามอย่างอ่อนโยนว่า “อยากพูดอะไรหน่อยไหม?”ฉันมองตรงไปข้างหน้า มองรถยนต์ข้างหน้าเรา แล้วก็ส่ายหน้า เอนหลังพิงเบาะและหลับตาลง อกกระเพื่อมขึ้นลงขณะที่ฉันถอนหายใจนั่นเป็นสิ่งหนึ่งที่ฉันรักเกี่ยวกับเกรซ เธอไม่เคยซักไซ้หรือบังคับให้ฉันพูด รู้เสมอว่าเมื่อไห

ฉันส่ายหน้าให้กับท่าทางสุดโต่งของเธอ ฉันมองดูพวกเขาทั้งสอง ไอเดนหลับตาพริ้ม ในขณะที่เกรซให้ความสนใจเขาอย่างเต็มที่ หัวใจฉันอบอุ่นเมื่อเห็นภาพของพวกเขาทั้งสอง บอกได้เลยว่าไอเดนจะได้รับการสนับสนุน จะถูกรายล้อมไปด้วยความรักตลอดการเติบโต และฉันมั่นใจว่าอย่างนั้นรอยยิ้มฉันค่อยๆ จางลง ริมฝีปากบิดเบี้ยวอย่างไม่น่าพอใจเมื่อเขาแวบเข้ามาในความคิดฉัน ฉันพูดกับเกรซว่า “ฉันกำลังคิดว่าจะไปอิตาลีน่ะ”เกรซหยุดชะงักแล้วถอนหายใจ อุ้มไอเดนต่อไป “ไปทำไม ซิดนีย์?” เธอถามอย่างเหนื่อยหน่ายฉันว่าเธอน่าจะรู้แล้วว่าฉันอยากไปที่นั่นเพื่ออะไร แต่ในเมื่อเธอถาม ฉันก็จะตอบอย่างตรงไปตรงมา“ไปหาลูคัส”ฉันทั้งรู้สึกท้อแท้และตกใจเมื่อเห็นว่าหลังจากผ่านไปหนึ่งเดือน ลูคัสไม่กลับมา ไม่แม้แต่จะติดต่อฉัน หนึ่งสัปดาห์ที่ฉันรอคอยยืดเยื้อไปเป็นเดือน และยังคงไม่มีข่าวคราวจากคนเลวคนนั้น“ล้อเล่นหรือเปล่า?” เธอหันมาหาฉัน ทำหน้าตำหนิ “เธอเพิ่งคลอดเอง ช่วงนี้ฉันไม่ยอมให้เธอไปไหนทั้งนั้น และฉันแน่ใจว่ามาร์คก็ไม่อนุญาตเหมือนกัน”ฉันกลอกตา “ยังไม่ไปตอนนี้ซะหน่อย ตอนนี้ฉันยังไม่เหมาะกับความเครียดแบบนั้นอยู่แล้ว หนึ่งเดือนให้หลั

มาร์คยักไหล่ “ผมไม่รู้จริง ๆ ซิดนีย์ เชื่อผมเถอะ ผมไม่ได้เล่าอะไรให้ใครฟังจริง ๆ” เขาหยุดพูด ค่อยๆ เปลี่ยนให้ไอเดนมาอยู่ในแขนอีกข้าง ก่อนที่จะพูดต่อ “นักข่าวบันเทิงชอบใส่สีตีไข่ไร้สาระอยู่แล้ว แต่มันไม่เกี่ยวกับผม ใครจะไปรู้ บางทีพยาบาลคนใดคนหนึ่งอาจจะขายข่าวให้พวกนั้นก็ได้ ไม่ยุติธรรมเลยนะที่คุณจะมาโทษผมเรื่องนี้ ไม่ยุติธรรมเลย”“ฉันไม่สนว่าคุณทำหรือไม่ได้ทำ” ฉันพูดออกมาอย่างโกรธเคือง “ข่าวปลอมแบบนั้นควรถูกลบออกทันทีที่มันเข้าสู่โลกออนไลน์นะ”เขากดริมฝีปากเข้าหากันและพยักหน้า “ผมเห็นด้วยนะ”“แล้วข่าวปลอมนี้เผยแพร่ไปนานแค่ไหนแล้ว? ฉันออกจากห้องคลอดมาแล้ว แต่ข่าวปลอมนั่นยังเรียบเรียงใหม่และเผยแพร่ออกไป อย่ามาอ้างนะ ถ้าไม่ได้รับการยินยอมจากคุณในฐานะประธานของจีที กรุป ข่าวนี้จะอยู่ได้นานขนาดนี้เลยเหรอ?!”“ผมยอมรับก็ได้ว่าผมอาจจะมีแรงจูงใจที่เห็นแก่ตัว” เขายอมรับอย่างหน้าไม่อาย “เพราะถ้าคุณพูดกับโลกภายนอกว่าไอเดนเป็นลูกของผม การแต่งงานใหม่ของเราก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ คุณก็รู้นี่ว่าผมเป็นคนแบบนั้น จริงไหม?” เขายักคิ้ว ฉันรู้สึกอยากจะตบหน้าผากและทำให้คิ้วที่ยักอยู่นั้นขมวดเป็นปมด้