All Chapters of หย่า…มารักฉันเลย: Chapter 191 - Chapter 200

ตอนแรกฉันสะดุ้งถอยหนี ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ วางมือลงบนเนินดินเล็ก ๆ ที่ฉันเคยคิดว่าเป็นแค่กองทราย น้ำตาไหลอาบแก้ม ทว่าไม่สามารถหยุดมันไม่ได้ตอนนี้เมื่อมองใกล้ๆ เห็นวัชพืชงอกขึ้นมาจากเนินดิน ราวกับกำลังเยาะเย้ยฉัน ภาพนั้นเหมือนมีดสั้นที่แทงทะลุหัวใจหน้าอกเจ็บปวดราวกับหัวใจถูกกระชากออกไป มันกำลังคร่ำครวญจากการสูญเสีย ความว่างเปล่าคือสิ่งที่ฉันรู้สึกถึงตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันรอคอยลูคัส หวังว่าเขายังมีชีวิตอยู่ แต่สุดท้ายเขากลับ...จากไป ฉันตกหลุมรักเขา ปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งไปกับความรู้สึกเหล่านั้น เพียงเพื่อจะเริ่มเกลียดเขาอีกครั้ง เพราะฉันไม่รู้ความจริงที่แท้จริง… เขาเสียชีวิตไปนานแล้วลูคัส เด็กชายผู้น่าสงสาร เพียงแค่ต้องการมีเพื่อนและสัมผัสกับความสุขง่ายๆ ที่คนส่วนใหญ่มองข้าม เขาอยากใช้ชีวิตแบบคนปกติ แม้เพียงครั้งเดียว แต่พวกเขากลับปล้นสิทธิ์นั้นไปและจบชีวิตเขาอย่างโหดเหี้ยม พวกเขาไม่เพียงแต่เอาชีวิต แต่ยังขโมยตัวตนของเขาไป และสร้างความวุ่นวายให้กับชีวิตของคนที่เขารักอย่างเห็นแก่ตัวฉันนึกภาพลูคัสได้อย่างชัดเจน นั่งอยู่บนรถเข็น ใบหน้าของเขาเปล่งประกายด้วยรอยยิ้มสดใส รอยยิ้มที่มักจ

มุมมองของซิดนีย์ดีแลนยิ้มเยาะ มือลูบไล้แผ่นหลังของฉันจนหยุดอยู่ที่ท้ายทอย "เด็กดี..." เขาลากเสียง ก่อนจะบีบต้นคอฉันแน่นจนเกือบร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาขู่ "แล้วถ้ามันไม่เป็นแบบนั้นล่ะ?"ฉันยิ้มมุมปาก ขณะที่ก้มลงหยิบปืนที่ตก เขาต้องปล่อยมือจากคอฉัน เมื่อเห็นสิ่งที่ฉันหยิบขึ้นมา เขาก็คำราม "เธอคิดว่าเธอกำลังทำบ้าอะไรอยู่?" แต่ก็เท่านั้น เขาไม่ได้พยายามแย่งปืนไปจากฉัน เขารอคอยว่าฉันจะทำอะไรฉันสบตา จับปืนยัดใส่ในมือของเขา จากนั้นก็เงยหน้าขึ้น เผยให้เห็นลำคอ แล้วบังคับให้เขาจ่อปืนที่คอของฉัน "ฉันเป็นของคุณแล้ว" ฉันพูดเสียงหวาน ก่อนจะกดมือของเขาเพื่อให้ปืนจิกลงไปที่คอ บีบรัดลมหายใจเล็กน้อย "ถ้าความรักที่ฉันมีให้คุณมันพิสูจน์ไม่ได้แล้วล่ะก็ อยากจะทำอะไรก็ฉันก็ทำเลย"เขายิ้มมุมปาก เปลือกตาปิดลงครึ่งหนึ่ง ขณะที่ลูบไล้ปืนลงมาตามลำคอ จนกระทั่งมือของเขาหล่นลงข้างลำตัว ทันใดนั้น เขาก็บีบคอฉันอีกครั้ง และจูบลงมาอย่างรุนแรงก่อนจะกระชากตัวออกและลากฉันไปข้างหน้า ฉันมองย้อนกลับไปที่หลุมศพของลุยจิและลูคัสเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันกลับมาฉันรู้ตัวว่าถูกพามาที่รถ เขากระชากประตูเปิดออก ลูกน้องขอ

เขาแค่นหัวเราะ "ฉันไม่เคยรักเธอ มันก็แค่การแสดงเพื่อหลอกใช้เธอ"ฉันยิ้ม รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด "ตลกดีนะที่ฉันชอบแบบนั้น ใช้ฉันตามที่คุณต้องการได้เลย ดีแลน ฉันบอกคุณแล้ว ฉันเป็นของคุณทั้งหมด" ฉันกล่าวพลางซบศีรษะลงบนอกเขา "ขอแค่คุณรักฉันก็พอ"เขาเดินจนกระทั่งสะโพกฉันถอยหลังชนกับเคาน์เตอร์ ก่อนจะหยุดและวางปืนลงอย่างระมัดระวังเขาก้มหน้า ซุกไซ้ลงที่ซอกคอฉัน มือของเขาล้วงเข้ามาบีบขย้ำหน้าอกของฉันอย่างรุนแรง ฉันกัดริมฝีปากเพื่อหยุดตัวเองไม่ให้ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด และกำหมัดแน่น เพื่อข่มใจไม่ให้ผลักเขาออกไปมือของเขาเลื่อนลงมา เกี่ยวที่ขอบกางเกงขาสั้นของฉัน"ไม่นะ! ไม่ ไม่" ฉันอยากจะกรีดร้อง ขณะที่เขากระชากกางเกงขาสั้นของฉันลง โดยไม่สนใจที่จะปลดกระดุม เนื้อผ้าหยาบ ๆ ขูดกับผิวหนังเปลือยเปล่าก่อนจะทันได้ตั้งสติ เขาก็ยกฉันขึ้นไปบนเคาน์เตอร์ แล้วสอดใส่เข้ามาในตัวฉันอย่างรุนแรงนิ้วมือที่เกาะไหล่ของเขาออกแรงจิก ฉันหลับตาแน่นพลางกัดริมฝีปาก บ้าเอ๊ย! มันเจ็บ!เขาหอบหายใจแรง ขณะที่ขยับเข้าออกอย่างรวดเร็ว ครางเสียงต่ำที่ซอกคอของฉันต้องใช้เวลาอยู่สักพักกว่าฉันจะแกล้งครางออกมา ซึ่

ฉันหลับตาลง พยายามบังคับตัวเองให้ผ่อนคลาย สงบสติอารมณ์ก่อนนะ ซิดนีย์ เธอยังควบคุมทุกอย่างได้ ฉันหายใจเข้าลึกๆ ข่มความตื่นตระหนกที่กำลังก่อตัวขึ้น ถ้าพลาดแม้แต่นิดเดียว แผนการทั้งหมดอาจพังทลาย ฉันต้องไม่แสดงความกลัวหรือความรังเกียจออกมา ฉันคือนักแสดง และเขาคือผู้ชม ฉันต้องเล่นบทบาทของตัวเองให้ไร้ที่ติฉันลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับหาว บิดขี้เกียจ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ ฉันเปิดก๊อกน้ำล้างหน้า น้ำเย็นๆ ช่วยให้ฉันรู้สึกปลอดโปร่งขึ้น ฉันจ้องมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก ดวงตาของฉันดูว่างเปล่า ไร้ซึ่งประกายที่เคยมี ฉันต้องเสียสละตัวเองไปอีกเท่าไหร่กันนะจากนั้นฉันก็เข้าไปในห้องอาบน้ำ ยืนอยู่ใต้ฝักบัว ความเย็นยะเยือกทำให้ฉันขนลุกซู่ อยากจะปิดน้ำแล้วอาบน้ำอุ่นๆ แทน แต่น้ำอุ่นๆ คงไม่สามารถเตรียมฉันให้พร้อมสำหรับวันนี้ได้ ฉันต้องการขัดถูร่างกาย ขจัดคราบไคลของเขาออกไปจากผิวหนังของฉันขณะที่อาบน้ำ ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็วาบเข้ามาในหัว น้ำตาไหลรินอาบแก้มโดยไม่หยุด ฉันปล่อยให้มันไหล โชคดีที่อยู่ในห้องอาบน้ำ และเป็นน้ำเย็นเสียด้วย น้ำเย็น ๆ ช่วยกลบเสียงสะอื้นของฉัน ฉันร้องไห้ให้กับไอเดน ลูกชายผู้แสนน่ารั

บางทีฉันอาจจะกำลังสร้างความคืบหน้าโดยไม่รู้ตัวและได้รับความไว้วางใจจากเขากลับคืนมาทีละน้อย เขาดูเหมือนจะพยายามพิสูจน์อะไรบางอย่างด้วยการปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ ทั้งยังประกาศก้องว่าไม่ว่าฉันจะเลือกอยู่หรือไป ก็ไม่สำคัญอะไร เพราะมีผู้หญิงมากมายพร้อมที่จะเข้ามาแทนที่ฉันได้ทุกเมื่อมันช่างเป็นเกมที่ขัดแย้งและไร้สาระสิ้นดี ถ้าเขาพยายามจะบอกว่าเขาไม่สนใจที่ฉันจะจากไป แล้วทำไมเขาถึงให้ฉันฉีกพาสปอร์ตของตัวเองก่อนที่เราจะเดินทางมาที่นี่? บางทีเขาอาจจะมั่นใจว่าไม่ว่าฉันจะหนีไปที่ไหน ฉันก็ไม่มีที่ไป และสุดท้ายก็ต้องซมซานกลับมาพึ่งพาเขาที่คฤหาสน์ ฉันเดาว่าแค่เขารู้แบบนั้นก็คงทำให้ไอ้สารเลวนั่นรู้สึกพึงพอใจแล้วหึ! นี่มันเกมบ้าอะไรกัน? วิธีฝึกสัตว์เลี้ยงแสนเชื่องงั้นเหรอ? หรือบางทีมันอาจเป็นแค่การเล่นสนุก… ด้วยการเรียนรู้ที่จะปลูกฝังระเบียบวินัยและความภักดีในของเล่นมนุษย์ที่ไร้สติของเขา หรือบางทีในมุมมองที่บิดเบี้ยวของเขา เราทุกคนเป็นเพียงแค่แมลงที่เขาจะเล่นสนุกด้วยจนกว่าเขาจะเบื่อแต่สุดท้ายฉันก็ออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่โตด้วยเหตุผลของตัวเอง ฉันเดินออกไปนอกประตู และในที่สุดก็เจอจักรยานเก่าๆ คันหนึ่ง ด