All Chapters of หย่า…มารักฉันเลย: Chapter 181 - Chapter 190

ดวงตาของฉันเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาที่ไม่รินไหลออกมา และจะยังคงเป็นแบบนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออยู่ต่อหน้ามาร์คการอ่อนแอต่อหน้ามาร์คกลายเป็นเรื่องปกติ แต่ทุกอย่างมีขีดจำกัดเกิดความเงียบยาวนานหลังจากที่ฉันพูดจบ มาร์คเอื้อมมือออกไปและบีบมือฉันอย่างให้กำลังใจ ฉันซาบซึ้งในสิ่งนั้น ซาบซึ้งกับการมีเขาอยู่ในชีวิตเสมอ“แล้ว คุณคาดหวังอะไรบ้างถ้าได้เจอเขา?”ฉันยิ้ม ไม่รู้สึกจุกอก ไม่รู้สึกถึงแอ่งน้ำตาในดวงตาอีก ที่สำคัญที่สุด ความสั่นเครือในเสียงของฉันหายไป “ความคาดหวังสูงสุด แน่ล่ะฉันหวังว่าเราจะคืนดีกันได้ ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันจะกลับมาพร้อมกับลูคัส เราจะใช้เวลาอยู่ที่นี่ จัดข้าวของและสะสางเรื่องต่างๆ จากนั้นเราจะพาไอเดนไปตั้งรกรากที่อิตาลีด้วยกัน”คราวนี้ ฉันเห็นแววเจ็บปวดในดวงตาของมาร์คจริงๆ “โธ่ ซิดนีย์ โธ่”“อะไร?” ฉันหัวเราะและยักไหล่“พูดตามตรง ถ้าพวกคุณสองคนกลับไปคืนดีกัน ผมคงเจ็บปวดยิ่งกว่าใคร”ฉันมองออก อยากพูดปแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป“การคืนดีกันของพวกคุณ หมายความว่าหลังจากที่ผมผูกพันกับไอเดนแล้ว คุณจะพรากเขาไปจากผมอย่างโหดร้ายและตัดโอกาสที่เราจะกลับมาคืนดีกันอย่างสมบูรณ์ แม้

ตอนนั้นดูเหมือนง่าย ลูคัสเคยบอกว่าแหวนวงนี้เคยเป็นของแม่ของเขา ดังนั้นฉันจึงสามารถสืบหาเขาจากตรงนั้นได้ฉันเตรียมเอกสารการเดินทาง ทำการค้นคว้าเกี่ยวกับโรงแรมในเนเปิลส์ จำกัดผลลัพธ์ไว้ที่สามโรงแรม จากนั้นฉันก็โทรหาแต่ละโรงแรม ในที่สุดก็จองโรงแรมที่เหมาะกับความชอบและการเข้าพักของฉันมากที่สุดฉันมาถึงเนเปิลส์และเริ่มขุดคุ้ยข้อมูล สืบถามเกี่ยวกับตระกูลเอสโปซิโตก่อน แต่ทุกคนดูเหมือนจะไม่รู้จักพวกเขา ตอนนี้ฉันยังไม่เชื่อเลยว่ามันเป็นเรื่องจริง พวกเขาแกล้งทำหรือไม่รู้จักตระกูลนี้จริงๆ กันแน่ แต่ฉันเชื่อในอย่างแรกมากกว่า ฉันยังโชว์รูปของลูคัสให้ใครก็ตามที่ฉันไปสอบถาม แต่ก็เจอกับปฏิกิริยาเดียวกัน เกิดอะไรขึ้นกับคนพวกนี้? ฉันคิดอย่างโกรธเคืองหลายครั้งอิตาลีเป็นประเทศที่สวยงาม อันที่จริง ฉันตั้งใจไว้ว่าสักวันหนึ่ง ไอเดน เกรซ และฉันจะต้องมาเที่ยวประเทศนี้ และคงจะแนะนำให้มาร์คมาด้วย แต่เขาอาจจะเคยเดินทางมายังส่วนนี้ของโลกแล้วอาหารในอิตาลีไม่น่าตื่นเต้นเท่ากับที่ฉันได้ลิ้มรสอาหารส่วนใหญ่ของพวกเขาในร้านอาหารนานาชาติที่บ้านเกิด วัฒนธรรมของพวกเขาก็น่าตื่นเต้นเช่นกัน แต่สิ่งที่ฉันชอบมากที่สุดเกี่ย

เธอส่งอิโมจิหัวเราะ กะโหลก และหัวใจแตกสลาย จากนั้นก็เริ่มพิมพ์อีกครั้งเมื่ออ่านคำตอบของเธอที่ส่งเข้ามา ฉันรู้ว่าตัวเองอยู่ห่างจากลูคัสเพียงไม่กี่ก้าว'เขาชอบไปบาร์นี้ คืนพรุ่งนี้เขาอาจจะอยู่ที่นั่นก็ได้นะ' เธอส่งรูปภาพบาร์ดังกล่าวหรืออาจจะเป็นคลับ พร้อมกับแนบข้อความมาด้วยจากนั้นข้อความอื่นก็ตามมา 'คุณลองไปดูที่นั่น ควักหัวใจเขาออกมาให้ได้ล่ะ'อีกข้อความส่งตามมาทันทีหลังจากนั้น 'เพื่อพวกเรา'ฉันบอกเธอว่าแทบรอไม่ไหวแล้ว และจะไปดูที่คลับนั้นแน่นอนถ้าขอเลิกงานก่อนเวลาได้ในวันรุ่งขึ้นเราใช้เวลาคุยกันมากขึ้น ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนดีจริงๆ ทันใดนั้นฉันกลับรู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งทำซ้ำแบบเดียวกันกับที่ลุยจิเคยทำกับเธอแต่ฉันไม่มีทางเลือก นอกจากนี้ เนื่องจากเธอไม่เห็นรูปตัวจริงของฉัน บางทีฉันน่าจะลบบัญชีไปซะ เธอไม่มีทางรู้แน่ใช้เวลานานมากกว่าอีกวันจะมาถึง กลางคืนเวลานานยิ่งกว่า เมื่อมันมาถึงในที่สุด ฉันพบว่าตัวเองอยู่หน้าคลับที่ลักษณะภายนอกเหมือนกับรูปภาพที่ผู้หญิงคนนั้นส่งมาให้ฉัน ฉันสวมกางเกงขาสั้น เสื้อครอปคอเต่าและรองเท้าบูทที่แข็งแรงแต่สวมใส่เบาสบายเผื่อต้องวิ่ง ชุดนี้ออกแบบมาเพื่อใ

ความกลัวเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนจุกตื้นมาถึงลำคอ ดวงตาของฉันเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา “ลูคัส หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ฉันร้องไห้ เสียงฉันสั่นเครือเขาไม่พูดอะไร แค่มองดูด้วยสีหน้าเฉยเมยฉันกระแอมและกลืนน้ำลาย บางทีถ้าฉันบอกเขาว่าทำไมฉันถึงมาที่นี่ เขาอาจจะกลับมามีสติ“ลูคัส ฟังนะ ฉันมาที่นี่เพื่อตามหาคุณ เพราะฉันต้องบอกคุณว่าฉัน...”คำอธิบายของฉันว่าทำไมฉันถึงมาอยู่ในอิตาลี และข่าวที่เรามีลูกด้วยกันกลายเป็นเสียงอู้อี้ที่ไม่ปะติดปะต่อเมื่อมีมือเอื้อมมาปิดปากฉันไว้ จากนั้นฉันก็ถูกปิดปากโดยไม่มีคำเตือน จากนั้นหนึ่งในนั้นก็โยนฉันขึ้นพาดบ่าของเขาถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น ฉันก็ยังคงดิ้นอยู่บนบ่าของพวกเขา พยายามสื่อสารกับลูคัสให้ได้ แต่ทั้งหมดเป็นคำพูดที่อู้อี้หลายครั้ง พวกเขาทั้งหมดรวมถึงลูคัสพากันหัวเราะเยากับการพยายามพูดของฉันลุยจิและฉันถูกพาไปยังรถที่จอดด้านข้าง ฉันถูกมัดไว้ที่เบาะหลัง ส่วนลุยจิยอมจำนนอยู่ข้างๆ ฉันรู้สึกผิดเล็กน้อยเมื่อคิดว่าตัวเองเป็นสาเหตุที่ทำให้ลุยจิถูกจับมัดไปด้วย ฉันอาจจะทำให้ลูคัสสูญเสียความไว้วางใจในตัวลุยจิเพียงเพราะเขาเจอฉันลูคัสไม่ได้ขึ้นรถคันที่เราถูกพาตัวไป ขณะที่

“ดีแลนกับผมทำงานเป็นผู้ดูแลกะกลางคืนในโรงพยาบาล...”คิ้วของฉันเลิกขึ้นไปเกือบถึงไรผมโดยไม่รู้ตัว เป็นเรื่องยากที่จะนึกภาพพวกเขาคนใดคนหนึ่งเป็นผู้ดูแลลูคัสถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลที่ดีแลนและลุยจิทำงานอยู่ความร่ำรวยของลูคัสเป็นที่รู้จักของทุกคนในโรงพยาบาล และสิ่งนี้ควบคู่ไปกับความจริงที่ว่าเขายังหนุ่มแน่น ทำให้พวกเขาดึงดูดความสนใจพวกเขาตั้งใจเข้าใกล้ลูคัสเพื่อหวังจะโกงเงินเขา ลูคัสป่วยและโดดเดี่ยวมาตั้งแต่เด็ก ทำให้ผูกพันกับดีแลนและลุยจิซึ่งอายุใกล้เคียงกันอย่างรวดเร็ว ดังนั้นจึงง่ายที่พวกเขาจะรู้จักเรื่องราวเกี่ยวกับเขาหัวใจของฉันเจ็บปวดเมื่อรู้เรื่องนี้ ถ้าลูคัสมีเพื่อนมากขึ้น เขาอาจจะมีภูมิต้านทาน จับผิดได้ว่าลุยจิกับดีแลนไม่ได้สนใจที่จะผูกมิตรกับเขาจริงๆ แต่ต้องการเงินของเขา แต่ลูคัสฉลาดและคาดการณ์ได้แม่นยำ อาจเป็นเพราะเขาต้องการเพื่อนคุย แม้ว่าเขาจะไม่เคยแสดงออก เขาก็ปรารถนาที่จะมีใครสักคนคุยด้วยเสมอ“ตอนแรกเราไม่มีแผนอะไรเลย” ลุยจิพูดต่อ ยังคงปฏิเสธที่จะสบตาฉัน “เราแค่เออออไปตามน้ำ หวังว่าจะมีโอกาสบางอย่างเกิดขึ้น เช้าวันหนึ่ง หลังจากเราหมดกะ เราบอกลาลูคัสและกำลังจะกลับบ้าน ด