หย่า…มารักฉันเลย의 모든 챕터: 챕터 151 - 챕터 160

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงวันที่ฉันจะได้พบเขา ฉันตรวจดูตัวเองในกระจก โดยมองเงาสะท้อนตัวเองด้วยความยิ้มแย้มแจ่มใส ในขณะตรวจดูให้แน่ใจว่าเสื้อผ้าและสิ่งต่าง ๆ ไม่ได้ละเมิดนโยบายของพวกเขาฉันโบกมือเรียกแท็กซี่และบอกจุดหมายปลายทางกับคนขับ แล้วเขาก็กวาดตามองฉันโดยไม่พูดอะไรพอฉันไปถึงที่นั่น ฉันก็ถูกพาไปยังห้องรับรองแล้วขอให้นั่งรออยู่ที่นั่น ซึ่งมีคนอื่น ๆ มานั่งรอเข้าเยี่ยมผู้ต้องขังด้วยเหมือนกัน… ฉันนั่งมองโน่นมองนี่อยู่ประมาณยี่สิบนาที แล้วเริ่มรู้สึกอ่อนล้าทีละน้อยเมื่อมีตำรวจเข้ามาขานนามสกุลของใครก็ตามที่จะได้เข้าพบเป็นรายต่อไปฉันกระเด้งตัวลุกขึ้นเมื่อได้ยินตำรวจคนเดิมตะโกนเรียกนามสกุลของไอแซคออกมาฉันฝืนยิ้มในขณะเดินเข้าไปในห้องเยี่ยม ซึ่งมีโต๊ะตัวเล็ก ๆ ตั้งอยู่กลางห้อง และมีเก้าอี้สองตัววางอยู่ในแต่ละด้าน“ให้เวลายี่สิบนาที" ตำรวจคนนั้นพึมพำแล้วเดินห่างออกไปสองสามฟุตในช่วงแรก ๆ นั้นฉันกับไอแซคได้แต่นั่งจ้องหน้ากัน ฉันสงสัยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แล้วจากนั้นก็สงสัยเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ว่าทำไม?ทำไมเขาต้องนำความโชคร้ายมาสู่ชีวิตฉันในเมื่อฉันทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อเขา? เขาเป

มุมมองของซิดนีย์“ว้าว!” ฉันส่งเสียงออกมาในที่สุด แล้วละสายตาออกมาจากโทรศัพท์ฉันเพิ่งรับสายจากกรมตำรวจ พวกเขาจับกุมเบลล่าในข้อฆ่าไอแซ็คในช่วงไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ตั้งแต่เรื่องของดอริสไปจนถึงเรื่องของมาร์ค เรื่อยไปจนถึงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ต้องจัดการ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ทำงานหรือในโรงพยาบาลที่มาร์คเข้ารับการรักษา มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย และฉันต้องจัดการกับเรื่องพวกนี้ราวกับถูกตั้งโปรแกรมมาให้ทำ ฉันจึงนั่งตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินข่าวนี้ โดยไม่สามารถประมวลผลในสิ่งที่เจ้าหน้าที่ตำรวจพูดออกมาได้ตอนนี้ฉันได้แต่ครุ่นคิดถึงคำพูดของเจ้าหน้าที่ที่วนเวียนอยู่ในหัว ฉันสงสัยจังว่าทำไมฉันถึงเป็นคนที่พวกเขาโทรมา แล้วพ่อแม่ของเราล่ะ?ฉันรู้สึกพิศวงงงงวยที่ข่าวนี้ไม่ได้สร้างความประหลาดใจให้ฉันอย่างที่ควรจะเป็น นั่นจึงอาจเป็นเหตุผลให้ฉันใช้เวลานานมากกว่าจะโต้ตอบออกไปได้ จริง ๆ แล้วฉันไม่คิดว่าจะมีอะไรทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจได้อีกแล้วแต่ถึงกระนั้นด้วยความสัตย์จริง ฉันก็ต้องขอคารวะให้กับความกล้าหาญของเบลล่า เธอต้องใช้ความกล้าและความอดทนอย่างมากในการทำอย่างนั้น ถึงแ

มาร์คขมวดคิ้วมากขึ้น แล้วกวาดตามองฉันตั้งแต่หัวจดเท้าเกือบหนึ่งนาที ก่อนจะส่งเสียงออกมา "ผมอาจจะจำความเสื่อม แต่ไม่ได้โง่นะครับ ผมจะมีแม่อายุน้อยขนาดนั้นได้ยังไง? แล้วผมอายุเท่าไหร่เหรอ?ฉันอดที่จะปล่อยลมหายใจออกมาไม่ได้ ฉันเสียใจที่เขาสูญเสียความทรงจำ แต่รู้สึกดีจริง ๆ ที่ได้เขากลับคืนมา เพื่อได้ยินเขาพูดอะไรแบบขวานฝ่าซากอย่างไม่ต้องคิดอะไรมากมายเรื่องราวกลับกลายเป็นว่าสิ่งที่เขาสูญเสียไปเพียงอย่างเดียวก็คือความทรงจำ ขอบคุณพระเจ้า ฉันไม่คิดว่าจะสามารถรับมือกับเขาได้ ถ้าเขาสูญเสียความทรงจำแล้วกลายเป็นคนโง่เขลาไปมากกว่านี้ เขายังมีไหวพริบดีอยู่เลยฉันหย่อนตัวนั่งลงข้าง ๆ เตียงเขา แล้วเขาก็ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง "แน่นอนว่าฉันคงมีลูกชายที่อายุเท่าคุณไม่ได้ แต่ฉันเป็นแม่เลี้ยงของคุณ"ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันจึงยังแกล้งเขาต่อไป แต่มันสนุกจริง ๆ ฉันเดาว่าฉันคงอยากใช้โอกาสดี ๆ อย่างนี้ ซึ่งตอนนี้ฉันเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา ๆ คนหนึ่ง แล้วเขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งอาจจะเป็นช่างก่ออิฐ ตำรวจ คนเมา...หรือใครต่อใครก็ได้ ไม่ได้เป็นสามีเก่าของฉันหรือมาร์ค ตอร์เรส ประธานบริหารของกลุ่มบริษัทข้ามชาติ หรือแฟน

**มีเนื้อหาทางเพศ**ในที่สุดโรสก็เข้ามาอ้างเป็นสมาชิกในครอบครัวของมาร์ค ซึ่งก็หมายความว่าฉันไม่ต้องเข้าไปยุ่งอะไรที่นั่นอีกต่อไป ฉันผลักตัวเองให้เดินผ่านกลุ่มคนที่กำลังตะลึงงันในชุดหรูหรา และฉีดน้ำหอมกลิ่นหอมฟุ้งที่ทำให้ฉันต้องย่นจมูกด้วยความรังเกียจ จนกระทั่งเดินไปจนถึงสุดปลายทางเดินแล้วไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงมองกลับไปที่ประตูห้องส่วนตัวของมาร์คพร้อมกับหัวเราะร่วนออกมา เพื่อมองดูคนพวกนี้ทำตัวเหมือนคนชั้นต่ำทั่วไป ซึ่งเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานั้นไม่รู้ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนกันเราไม่มีทางรู้เลยวว่าใครคือเพื่อนแท้ของเรา จนกว่าจะมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นอย่างน่าตกใจฉันถอนหายใจแล้วทรุดตัวลงนั่งบนเบาะรถ แล้วปิดตูตามมา จากนั้นก็โยนกระเป๋าสตางค์ไปไว้อีกเบาะหนึ่งฉันมองออกผ่านกระจกหน้ารถออกไปดูผู้คนที่เดินเข้าออกโรงพยาบาล และในขณะที่นั่งอยู่ตรงนั้นฉันก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่า ตอนที่มาร์คประสบอุบัติเหตุนั้นฉันมองเห็นลุยจิด้วย ฉันจำได้ว่ามองเห็นร่างสูงใหญ่ของเขาอยู่ห่างจากฉันนิดเดียวเองก่อนที่จะหายตัวไปหรือบางทีฉันอาจจะคิดไปเอง?ไม่ว่าข้อเท็จจริงจะเป็นอย่างไร ถ้าลุยจิไปที่นั่นจริง ๆ แล้วทำตัวเหมือนส

มุมมองของแซนดร้าฉันเดินออกจากลิฟต์อย่างรวดเร็ว โดยส้นสูงกระทบกับพื้นตามจังหวะการแกว่งไกวของสะโพก เมื่อฉันก้าวเท้าไปตามโถงทางเดินเพื่อไปยังห้องทำงานของพ่อ ซึ่งในขณะเดียวกันฉันก็รู้สึกได้ว่ามีผู้คนมากมายจับจ้องฉันอยู่ทุกย่างก้าว มีพนักงานบางคนที่เดินผ่านมาได้ทักทายฉัน แต่ฉันไม่ได้หันไปมองหรือตอบโต้อะไร เพราะเอาแต่เดินผ่านพวกเขาไปเมื่อฉันไปถึงประตูห้องทำงานของพ่อ ฉันก็เดินเข้าไปข้างในโดยไม่บอกกล่าวอะไร ซึ่งข้างในนั้นพ่อของฉันนั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานพร้อมกับผู้ชายอีกสองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา พวกเขาทั้งหมดหันมามองตอนฉันเดินเข้าไปพ่อเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นฉันปรากฏตัว ก่อนจะสรุปการพูดคุยกับแขกพวกนั้น“ผมจะจัดการในส่วนที่เหลือเอง พวกคุณสองคนไปเถอะ"ผู้ชายสองคนนั้นพยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องไป ในขณะฉันมองดูพวกเขาเดินจากไป จากนั้นฉันก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับพ่อ เดินไปหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่งที่ตั้งอยู่ตรงหน้าเขา แล้วกระแทกกระเป๋าสตางค์ลงโต๊ะอย่างเหนื่อยอ่อน เจมส์ เฮนเดอร์สัน พ่อของฉันเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรมาหลายสมัย เขาเป็นที่รู้จักในฐานะนักการเมืองที่ทรงอิทธิพลมากที่สุดคนหนึ่งของประเทศเข