All Chapters of หย่า…มารักฉันเลย: Chapter 131 - Chapter 140

ฉันเลื่อนแถบการแจ้งเตือนเพื่อเช็คอีเมล์หรือดูการแจ้งเตือนสำคัญ ๆ เมื่อเห็นว่าเบลล่าโทรมาแล้วฉันไม่ได้รับสาย และด้วยความที่ฉันไม่มีอะไรทำ และอยู่ในที่ที่ไม่มีเสียงรบกวน ฉันจึงตัดสินใจโทรหาเบลล่าดูเหมือนว่าเธอกำลังรอโทรศัพท์จากฉันอยู่ เพราะเธอรับสายทันทีและรัวคำพูดออกมาอย่างหงุดหงิด "ทำอย่างนั้นหมายความว่ายังไงยะ?” เธอพูดออกมาอย่างฉุนเฉียวสุด ๆ "หล่อนหวังว่าจะได้อะไรจากการส่งภาพนั้นมาเหรอ? ฉันเลิกกับมาร์คแล้ว ฉันกับเขาจบกันไปแล้ว ฉันไม่สนหรอกว่าเขาจะอยู่กับใคร เข้าใจไหม? ฉันไม่สนใจเลย!”“อืมมม" ฉันพึมพำอย่างใจเย็น ซึ่งยิ่งทำให้เธอโกรธมากขึ้น "เธอแน่ใจเหรอ? เธอพ่นความโกรธเกรี้ยวออกมาแบบนั้น… จุ๊ จุ๊ ดูเหมือนเธอยังให้ความสนใจอยู่นะ"“รู้อะไรไหม? ทำไมหล่อนไม่สนใจแต่เรื่องของตัวเองล่ะ นางแพศยา? ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่สนใจก็คือไม่สนใจ!”ฉันหัวเราะ ฉันขำกลิ้งจนถึงกับต้องเอามือกุมท้อง ถ้ามีใครอยู่ในห้องน้ำห้องอื่น ๆ ล่ะก็ พวกเขาคงวิ่งออกไปทันทีที่ได้ยินเสียงฉัน เพราะคงคิดว่าฉันเป็นพวกโรคจิต“เธอสนใจนะเบลล่า ยอมรับมาซะเถอะ ไม่งั้นเธอคงไม่โกรธเกรี้ยวขนาดนี้หรอก นังเด็กโง่เอ๊ย เธอคิดว่าเธอจะกลายเ

มือของเขาเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง เขาสบตากับฉันเหมือนท้าทายให้ฉันลองทำอะไรดูสิ ฉันอยากส่งเสียงตะโกนออกไป แต่เขาก็ใช้นิ้วจิ้มเข้ามาที่ต้นขาฉันเพื่อให้ฉันรู้โดยไม่จำเป็นต้องพูดว่า อย่าได้อาจหาญเชียวนะ!ฉันหลับตาพร้อมกับกัดริมฝีปากในขณะที่รู้สึกได้ว่านิ้วของมาร์คกำลังแตะขอบกางเกงในของฉันอยู่ ฉันถึงกับต้องงอเข่าเมื่อนิ้วหัวแม่มือของเขากดอยู่บนกางเกงในฉัน ฉันแน่ใจเหลือเกินว่าที่ฉันไม่ล้มลงไปกองกับพื้นด้วยความเหนื่อยหอบ ก็เพราะมาร์คกดตัวทับฉันเอาไว้แน่นจนฉันแทบขยับตัวไม่ได้“ซิดนีย์?” ฉันลืมตาขึ้นเมื่อลูคัสเรียกชื่อฉันอีกครั้ง ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันเกือบลืมไปว่าเขาอยู่ตรงนั้น "ซิดนีย์ คุณอยู่ในนั้นใช่ไหม?” เสียงของเขาฟังดูร้อนรนและเป็นกังวลมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ฉันแอบคาดหวังว่าเขาจะพังประตูเข้ามา แต่เขากลับใช้ข้อนิ้วเคาะประตูเบา ๆ "มีใครอยู่ในนั้นไหม? ซิดนีย์? ทุกอย่างโอเคไหม?” “บอกออกไปสิ!” มาร์คจ้องมองฉันอย่างไม่พอใจพร้อมกับตะคอกใส่ ในขณะเดียวกันนิ้วของไอ้เวรนั่นก็ถูไถอยู่บนกางเกงใน ทำให้ฉันรู้สึกหายใจไม่ออกและอยากจะตบเขาสักฉาด ถ้าเพียงแต่เขาไม่จับข้อมือฉันแน่นขนาดนั้น "คุณรู้ว่าต้

"ผมพูดจริงนะ เราออกไปจากที่นี่กันเถอะ ไปให้พ้นจากคนพวกนั้น คุณอาจตั้งสาขาธุรกิจที่นั่นก็ได้นะ"ฉันรู้สึกอบอุ่นใจกับความตั้งใจดีของเขา แล้วริมฝีปากของฉันก็ยืดออกเป็นรอยยิ้ม "ฉันอยากจะทำอย่างนั้นเหมือนกัน" ฉันเริ่มพูดออกมา "แต่ฉันยังมีบางอย่างต้องจัดการที่นี่ เมื่อฉันจัดการอะไร ๆ ในบริษัทเสร็จแล้ว ฉันก็จะไปอิตาลีกับคุณค่ะ" ฉันตัดสินใจพูดต่อว่า "ฉันอยากไปดูที่ที่คุณใช้ชีวิตซักพักหนึ่ง"เขายิ้ม "ผมทนรอไม่ไหวแล้ว"“ฉันก็เหมือนกันค่ะ ส่วนเรื่องมาร์คนั้นฉันมาคิดทบทวนดูแล้ว ฉันคิดว่าในช่วงหลัง ๆ นี้ ฉันได้ทำตัวหยิ่งผยองเกินไป อย่างน้อยก็ทำกับเขานั่นแหละ ฉันคอยกวนประสาทและผลักให้เขาจนมุมมาเรื่อย ๆ ถึงเวลาที่ต้องใจเย็นลงและยุติอะไรพวกนี้ซะที ตอนนี้เราเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจกันแล้ว ฉันไม่ควรหยิ่งผยองกับเขามากเกินไป"“และคุณควรอยู่ห่างจากเขาด้วย" ลูคัสกล่าวเสริมแล้วฉันก็หัวเราะคิกคัก“คุณเป็นผู้ชายขี้หึงนะ" ฉันหยอกเย้า เขาส่ายหัวพร้อมกับยิ้มอ่อน "ไม่หรอก คุณไม่ได้ทำอะไรให้ผมรู้สึกหึงหวงหรอก ผมเป็นของคุณและคุณก็เป็นของผม ตลอดไป"“อั๊ยยย" ฉันดึงเขาเข้ามา "ใช่แล้วล่ะลูคัส ฉันจะเป็นของคุณตลอดไป"

"หนูอยู่นี่แล้วค่ะคุณยาย" ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้น“ขอบใจจ้ะ" เธอกระซิบแล้วหลับตาไปครู่หนึ่ง ซึ่งฉันรับรู้ได้ว่าท่านกำลังรู้สึกเจ็บปวด ท่านกำลังเจ็บปวดมากแต่ไม่อยากให้เราเห็นเธอลูบผมฉันพร้อมกับจ้องตา มีรอยยิ้มเศร้าสร้อยและเสียใจผุดขึ้นบนริมฝีปาก "รู้ไหม ยายหวังมาตลอดว่าเธอกับมาร์คจะครองรักกันไปได้นาน ๆ …ตลอดไป แต่โชคไม่ดีที่เขาไม่ทะนุถนอมเธอไว้ เขาไม่คู่ควรกับเธอ ยายก็เลยจะไม่วิงวอนขอร้องให้เธอกลับมาคบกับเขาหรอก แต่ยายขอร้องให้เธอคอยช่วยเหลือและเป็นกำลังใจให้เขาหน่อยนะ" ฉันอยากจะบอกท่านว่าถึงแม้ฉันจะคอยช่วยเหลือเขา มาร์คก็หยิ่งยะโสเกินกว่าจะโชว์ความอ่อนแอ และยอมรับความช่วยเหลือจากฉันได้ แต่ท่านก็ห้ามฉันเอาไว้“ยายเข้าใจดีว่ามาร์คเป็นคนเอาแต่ใจ และอาจพูดได้ว่าเป็นคนห่างเหิน แต่เชื่อยายเถอะว่าเขาเป็นคนใส่ใจ และต้องการใครสักคนมาดูแลเหมือนกัน ครอบครัวของเราอาจเป็นครอบครัวใหญ่ แต่หลังจากยายจากไปแล้ว มาร์คจะต้องอยู่ตัวคนเดียว แม่ของเขาก็อย่างที่รู้ ๆ กันนั่นแหละ เป็นคนผิวเผินและไม่รู้เรื่องราวอะไร แล้วสมาชิกในครอบครัวคนอื่น ๆ ก็จับจ้องตำแหน่งของเขาอยู่ เขาเป็นคนเดียวที่สามารถพึ่งพาได้เมื่อฉ

ในขณะที่ฉันเฝ้ามองและฟังพวกเขาสนทนากัน ฉันก็อดที่จะนึกถึงสิ่งที่ลูคัสเคยบอกฉันไม่ได้ ซึ่งมีอยู่คืนหนึ่งที่เราพูดคุยกันในเรื่องต่าง ๆ มากมายหลังจากมีเซ็กซ์กัน ฉันพูดในขณะขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขา โดยเอาหัวหนุนหน้าอกกว้าง ๆ ของเขาอย่างสบายใจ...“เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ ฉันไม่รู้เรื่องอดีตของคุณเลย...“ผมเป็นลูกนอกสมรสของแฮร์รี่ สามีของคุณยายดอริส...”“ฉันได้ยินเรื่องนี้มานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว" ฉันขัดจังหวะเขาด้วยการส่งเสียงร้องพร้อมกับพูดติดตลก "เล่าเรื่องที่ฉันยังไม่รู้สิ" เขาหัวเราะคิกคักกับคำพูดของฉัน ซึ่งทำให้ฉันยิ้มออกมาโดยอัตโนมัติ“ก็ได้ ผมจะเล่าเรื่องที่คุณยังไม่รู้ แม่ของผมชื่อเซราฟิน่า" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยพร้อมกับใช้มือลูบเส้นผมของฉันอย่างเหม่อลอยฉันจำได้เลยว่าฉันฟังเขาหูผึ่งเลย ลูคัสไม่เคยพูดถึงแม่ของเขาเลย“แฮร์รี่อยากได้ผู้หญิงที่อายุน้อยกว่า ใครสักคนที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนกลับไปเป็นเด็กได้อีกครั้ง แม่ของผมเป็นได้มากกว่าที่เขาตั้งเป้าเอาไว้ เขาตกหลุมรักเธอแล้วตัดสินใจหย่ากับดอริส"ฉันนิ่งเงียบไปนานเลย ฉันเบ้ปากเพราะคิดว่าเขาจะจบลงแค่นั้น แต่เขาก็ยังพูดต่อไป“พ่อเ