All Chapters of หย่า…มารักฉันเลย: Chapter 111 - Chapter 120

ฉันบอกจุดหมายของฉันกับคนขับรถแท็กซี่ และเราก็เริ่มออกเดินทาง คนขับแท็กซี่จอดรถที่จุดหมายปลายทางของฉัน หลังจากที่ฉันโอนเงินให้เขา ก็มองดูเขาขับรถจากไป ขณะที่ฉันยืนอยู่ตรงนั้น สายตาของฉันจับจ้องไปยังอาคารสำนักงานสุดหรูขนาดใหญ่ ตรงข้ามกับมันคือร้านกาแฟที่ฉันเคยจับได้ว่า ซิดนีย์แอบฟังบทสนทนาระหว่างฉันกับไอแซค เพราะเธอบอกว่าเธอทำงานที่นี่ งั้นก็ขอพิสูจน์หน่อยแล้วกันฉันเดินเข้าไปใกล้ตัวอาคารด้วยความประทับใจทึ่ง ยิ่งดูใกล้ ๆ อาคารนี้ก็ยิ่งเห็นว่ามันงดงามอย่างมาก ผนังที่เป็นกระจกของชั้นบนสะท้อนแสงแดดระยิบระยับ มันสะท้อนภาพท้องฟ้าและอาคารรอบข้างด้วย ฉันอดไม่ได้ที่จะคิดว่าภายในจะสวยงามขนาดไหน เก้าอี้ในสำนักงานจะนั่งสบายเพียงใด... ฉันส่ายหัวและดึงตัวเองกลับมาสู่เหตุผลหลักที่ฉันมาที่นี่ ฉันไม่มีเวลามายืนชื่นชมสถานที่นี้ ซึ่งอาจทำให้มีใครบางคนเห็นเข้า พอมันเป็นของฉันเมื่อไหร่ ฉันค่อยทำแบบนั้นก็ได้ คิดได้ดังนั้น ฉันก็กวาดตามองพื้นที่โดยรอบ และเห็นร้านอาหารอยู่ห่างออกไปจากตัวอาคารเพียงไม่กี่ก้าว พวกเขามีโต๊ะและเก้าอี้ตั้งอยู่ด้านนอกใต้คันร่ม ฉันรีบไปที่นั่นและเลือกที่นั่งที่ค่อนข้างลับตา ฉ

มุมมองของมาร์ค"ท่านครับ คุณเบลล่ามาขอพบครับ เธอกำลังรอพบท่านอยู่ชั้นล่างตอนนี้ครับ" เสียงดังผ่านอินเตอร์คอมทำให้ผมเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารบนโต๊ะ ผมเอนตัวพิงเก้าอี้และครุ่นคิดว่าเธอมาที่นี่ทำไมอีก คราวนี้เธอจะกุเรื่องอะไรที่คิดว่าผมจะเชื่อขึ้นมาอีก? ถ้าเธอจะบอกว่าตัวเองเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวผมก็คงไม่แปลกใจผมโน้มตัวไปข้างหน้าและกดปุ่มเรียก "ให้เธอเข้ามา!" ลองฟังดูสิว่าเธอจะมีอะไรมาแสดงอีก "ได้เลยครับท่าน" เสียงจากอีกฝั่งตอบกลับทันที ไม่กี่วินาทีต่อมา ผมก็เห็นประตูค่อย ๆ ถูกเปิดออกพร้อมเสียงประตูที่กังขึ้น เบลล่าเดินเข้ามา สายตาของผมกวาดมองเธอจากหัวจรดเท้า เธอสวมชุดเดรสคอเต่าสีดำที่แนบเนื้อโชว์รูปร่างที่สง่างาม ริมฝีปากสีพลัมถูกเคลือบด้วยสีแดงสด และแว่นกันแดดขอบดำขนาดใหญ่ที่ดูหรูหราวางอยู่บนสันจมูกที่ดูบอบบางของเธอ ปิดบังสีหน้าของเธอจากสายตาคน "สวัสดีค่ะ มาร์ค" เธอกล่าวด้วยเสียงที่เย็นชา ขณะที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม มือที่เพิ่งทำเล็บมาใหม่อย่างเห็นได้ชัดจับอยู่บนพนักพิงของเก้าอี้ ผมสูดหายใจเข้าลึกแล้วพ่นลมหายใจออกมา "นั่งสิ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยและผายมือไปยังเก้าอี้

มุมมองของซิดนีย์ฉันอ้าปากค้าง จ้องมองชายที่เป็นผู้จัดซื้อผ้าฝ้ายของเรา ใบหน้าของเขาตึงเครียดและปฏิเสธที่จะสบตาฉัน ขณะยังยืนยันคำเดิมอย่างหนักแน่น “ทำไมคะ?!” ฉันถามซ้ำ ฉันถามคำถามนี้ไปเป็นพันครั้งแล้ว แต่สิ่งที่เขาพูดซ้ำไปซ้ำมาก็คือ เขาไม่อยากทำธุรกิจกับลักซ์ โว้คอีกต่อไป ปกติแค่ฝ่ายจัดซื้อเจ้าเดียวบอกเราว่าเขาไม่อยากส่งวัตถุดิบให้เราอีกต่อไปคงไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร ฉันหมายถึง เราหาผู้จัดซื้อรายใหม่ที่มีคุณภาพใกล้เคียงกันได้ไม่ยาก แน่นอนว่ากระบวนการหาผู้จัดซื้อที่น่าเชื่อถือและมีคุณภาพสูงนับเป็นเรื่องยุ่งยาก แต่เราก็ทำได้ แต่ปัญหาคือ ช่วงหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา ผู้จัดซื้อของลักซ์ โว้คทุกเจ้าทยอยถอนตัวออกไป บางคน อย่างเช่นคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉันนี้ ที่ยังสุภาพพอจะมาพบเราตัวต่อตัวเพื่อแจ้งยกเลิก แต่บางคนกลับไม่แม้แต่จะมาเจอกันต่อหน้า เพียงส่งอีเมลสั้น ๆ มาว่า “สวัสดีครับ เราจะไม่ดำเนินกิจการกับบริษัทของคุณอีกต่อไป ขอบคุณ” และจบแค่นั้น! ไม่ได้แจ้งเหตุผลอะไรเลย การพยายามติดต่อพวกเขาล้วนไร้ผล ในเมื่อชายตรงหน้ายอมมาพบฉัน ฉันจึงพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้เขาบอกเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่อยาก

"ทำไมเราไม่ขายบริษัทให้พวกเขาไปเลยล่ะ? ขายมันไปตอนที่เรายังพอมีโอกาส ฉันไม่อยากจบลงด้วยการไม่เหลืออะไรเลย" น้ำเสียงของเธอสั่นเครือขณะที่พูด "ขอโทษนะ แต่ฉันกลัวจริง ๆ ว่าจะต้องกลับไปลำบากอีก ฉันไม่อยากนึกถึงช่วงเวลายากลำบากพวกนั้นอีก ฉันรับไม่ไหว" เธอส่ายหัวเหมือนคนสติหลุด มือของเธอที่กำชายกระโปรงฉันแน่นขึ้น "ฉันกลับไปยังวันเวลาเหล่านั้นไม่ได้" เธอเริ่มร้องไห้อีกครั้ง ฉันปลอบเธอ "อย่ากลัวไปเลย ฉันอยู่ตรงนี้ เราอยู่ด้วยกันนะ เราจะยืนหยัดต่อไปให้ได้ ใครก็ตามที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้จะต้องเผยตัวออกมาแน่ แล้วเราจะรู้ว่าควรทำยังไง" ฉันจับหน้าเธอให้มองมาที่ฉัน แล้วสบสายตาเธออย่างแน่วแน่ "อย่ากังวลไปเลย นี่ไม่ใช่เวลาที่จะตื่นตระหนก แต่มันคือเวลาที่เราต้องเข้มแข็งและรักษาความหวังเอาไว้" เกรซสูดน้ำมูกและพยักหน้า พลางสะอื้น "ก็ได้" …… ผ่านมาหลายวันกับการรับแต่ข่าวร้าย ความวิตกและความกลัวเริ่มกัดกินฉันอย่างทรมาน ฉันอาจให้คำมั่นกับเกรซว่าทุกอย่างจะโอเค แต่ตัวฉันเองก็ไม่มั่นใจอีกต่อไป ฉันบอกเธอว่าอย่าตื่นตระหนก แต่จริง ๆ แล้วฉันกลับทำตรงกันข้าม ฉันกำแก้วในมือแน่นจนแปลกใจที่ยังไม

ผมพยักหน้าอย่างช้า ๆ ยอมรับข้อมูลนี้ “ทำไมคุณไม่อัปเดตข้อมูลในโปรไฟล์ของคุณเองล่ะ? แบบนั้นคงช่วยป้องกันความเข้าใจผิดครั้งใหญ่แบบนี้ได้” เธอกลอกตา “ฉันยุ่งมาก ทั้งเรื่องเรียนหนังสือ ทั้งการตามหาพ่อแม่ แล้วจู่ ๆ ก็กลายมาเป็นเมียคุณอีก จะเอาเวลาที่ไหนไปจัดการเรื่องนั้นล่ะ มาร์ค?” ผมมองเธออยู่ครู่หนึ่ง “คุณพูดถูก การอัปเดตโปรไฟล์ธุรกิจคงเป็นเรื่องสุดท้ายที่คุณจะกังวล” จากนั้นผมก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินไปที่เครื่องทำกาแฟที่วางอยู่ตรงมุมห้อง พลางทบทวนทุกอย่างในหัวอีกครั้งตอนที่กำลังชงกาแฟสองแก้ว แม้ยืนอยู่ตรงนั้น ผมก็ยังรู้สึกได้ถึงสายตาอันร้อนแรงของเธอที่จ้องมองมาที่แผ่นหลังของผม ผมวางกาแฟหนึ่งแก้วลงตรงหน้าเธออย่างแผ่วเบา “นั่งลงแล้วใจเย็น ๆ ก่อน ผมรับรองได้ว่านี่เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดกัน มาคุยกันดี ๆ แล้วแก้ปัญหานี้ไปด้วยกันเถอะ” เธอคว้ากาแฟขึ้นมาแล้วดื่มรวดเดียวหมด จากนั้นก็จ้องผมเขม็ง “เอาล่ะ มาแก้ปัญหากัน คุณมีแผนจะแก้ปัญหานี้ยังไง?” ผมยิ้มให้เธอแล้วกลับมานั่งที่เดิม ความคิดหนึ่งเริ่มก่อตัวขึ้นในหัว “คุณพอจะมีข้อมูลเกี่ยวกับแบรนด์เสื้อผ้าผู้ชายของคุณไหม? ถ้าคุณเอามาด้วย ขอ