All Chapters of หย่า…มารักฉันเลย: Chapter 91 - Chapter 100

หลังจากมีคนรับฉันไปเลี้ยงเป็นครั้งแรกนั้น ฉันก็เริ่มจำหน้าผู้ปกครองและบ้านอุปถัมน์ไม่ได้เลย แต่ละครอบครัวที่ฉันเข้าไปอยู่ด้วยนั้นมักจะปฏิบัติต่อฉันไม่ดี แต่ก็ยังโชคดีและฉลาดพอที่จะหนีออกมาได้เสมอ มันเหมือนโดนพายุโหมกระหน่ำเมื่อเจ้าหน้าที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าดุด่าและลงโทษฉัน เพียงเพราะฉันประพฤติตัวไม่ดีกับพ่อแม่บุญธรรมหรือวิ่งหนีออกจากบ้านอุปถัมน์ และก่อนที่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ถูกรับไปเลี้ยงอีกครั้ง และถูกโยนไปอยู่กับครอบครัวอันแสนขมขื่นอีกครอบครัวหนึ่ง ฉันโชคไม่ดีที่ไม่เคยได้อยู่กับครอบครัวที่น่ารักและอบอุ่นเลยในที่สุด เจ้าหน้าที่ก็เกิดความเบื่อหน่ายที่ปล่อยฉันออกไป เพราะฉันมักจะกลับหรือถูกส่งตัวกลับมาเสมอ ดังนั้น พวกเขาจึงทิ้งฉันไว้ที่นั่น ถึงแม้ว่าจะมีใครบอกว่าต้องการรับฉันไปเลี้ยง แต่พวกเขาก็จะส่ายหัวแล้วพูดว่า "ขอโทษครับ เด็กคนนั้นไม่เหมาะจะไปอยู่ในความดูแลของคุณ"โดยส่วนตัวแล้ว ฉันชอบชีวิตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามากกว่า นอกจากอาหารแย่ ๆ ซึ่งบ้าเอ้ย อาหารที่แย่จริง ๆ และสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายแล้ว การอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ไม่ได้แย่อะไรนักหรอก สำหรับฉันแล้ว อย่างน้อยก็ยัง

เขาถามฉันถึงเรื่องนี้และนั่นคือตอนที่ฉันค้นพบว่าตัวเองชอบการออกแบบเครื่องประดับจริง ๆ จากนั้นเขาหาหนังสือพวกนี้มาให้อ่านอีกหลายเล่มเมื่อวันเวลาผ่านไปจนเรามีอายุเพิ่มมากขึ้น ลูคัสก็เติบโตเป็นชายหนุ่มฉลาดเฉลียว และฉันก็พบว่าตัวเองไม่ได้มองเขาเป็นแค่เพื่อน แล้วเริ่มให้ความสำคัญกับรูปโฉมของตัวเองโดยไม่รู้ตัว ฉันตั้งตารอที่จะได้พบเขาและได้ใช้เวลากับเขาในทุก ๆ วันพอฉันมีอายุได้สิบหกปีฉันก็ค่อนข้างแน่ใจว่าตกหลุมรักเขาเสียแล้ว แล้วเขาก็ชอบฉันด้วย จริง ๆแล้ว ฉันแค่ไม่แน่ใจว่าเขาชอบฉันมากแค่ไหนเท่านั้น พออายุได้สิบเจ็ดปีฉันก็ได้จูบกับลูคัสเป็นครั้งแรกใต้ชั้นวางหนังสือ ที่เต็มไปด้วยหนังสือเกี่ยวกับการออกแบบเครื่องประดับที่เขาหามาให้ฉันตลอดหลายปีที่ผ่านมาเราเป็นคู่รักวัยใสที่มีความสุขมากระยะหนึ่ง จนกระทั่งสุขภาพของลูคัสเริ่มทรุดโทรมลง เขามักจะหมดสติอยู่เสมอ และฉันก็ได้พบเขาน้อยลงเรื่อย ๆ ในแต่ละวันที่ผ่านพ้นไปทุกครั้งที่เขาถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน ฉันก็จะไปเยี่ยมเขา ทันทีที่เขารู้สึกตัวและจ้องมองมาที่ฉัน เขาก็จะยิ้มและคำแรกที่เขาพูดก็คือ "ไม่เป็นไร"ฉันพยักหน้าตอบทุกครั้งแต่ฉันรู

"ซิดนีย์ เธอดูเหมือนสาวแรกรุ่นที่มีความรักจริง ๆ นะ" เกรซแซวในขณะเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นพร้อมกับถือชามใส่สตรอว์เบอร์รี่เต็มชาม ส่วนปากก็เคี้ยวสตรอว์เบอร์รี่ตุ้ย ๆ“ฉันไม่รู้สิ เกรซ" ฉันใช้ปลายนิ้วหมุนโทรศัพท์เล่นในขณะทำหน้ามุ่ยด้วยความกังวล "ฉันควรโทรหาเขาไหม? หรือไม่ควรโทรไปดี?”หลังเกิดเรื่องวุ่นวายกับมาร์คและลูคัสในงานปาร์ตี้นั้น เวลาของฉันในการกลับมาเจอะเจอลูคัสอีกครั้งก็หดสั้นลง เขาอาสาไปส่งฉันที่บ้านแต่เขาดูรีบร้อน แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ลืมที่จะแลกเบอร์โทรศัพท์กับฉันก่อนจะขับรถออกไปอย่างเร่งรีบ แล้วตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาฉันก็ไม่สามารถสลัดเขาออกจากหัวได้เลย ฉันไม่สามารถจดจ่ออยู่กับงานได้เพราะในหัวมีแต่เขาเท่านั้นเกรซกลอกตามองเพดานพลางหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาบีนแบ็คที่เอามาตั้งไว้กลางห้องแทนโต๊ะนั้น เธอยื่นชามสตรอว์เบอร์รี่มาให้ฉัน "กินหน่อยไหม?” เธอหลับตาลงเล็กน้อยแล้วถอนหายใจอย่างเกิดจริง "หวานฉ่ำมากเธอเอ๊ย"ฉันส่ายหัวแล้วเธอก็ทำเสียงไม่พอใจ "เธอปฏิเสธอาหารดี ๆ เพียงเพราะเธอคิดไม่ตกว่าควรจะโทรไปหาพ่อยอดยาหยีที่ห่างหายจากกันไปนานน่ะเหรอ ก็โทรไปหาเขาสิที่รัก ถ้าไม่โทรแล้วจะแลกเบอร์โ

ล้อรถสีไปกับพื้นถนนเสียงดังเอี๊ยด เมื่อจู่ ๆ รถก็พุ่งตัวออกไปในค่ำคืนที่มีแสงจันทร์ส่องสว่าง ลุยจิขับรถด้วยความเร็วสูงแบบไม่บันยะบันยังบนถนนที่ขรุขระ พลอยทำให้พวกเราทั้งสามคนที่อยู่ในรถกระเด้งกระดอนอยู่บนเบาะนั่งถ้าลูคัสไม่ได้รัดเข็มขัดนิรภัยให้ฉันล่ะก็ พนันได้เลยว่าฉันต้องกระเด็นออกไปทางหน้าต่างที่เปิดอยู่แน่ ๆ“โอ้พระเจ้า ลุยจิ ช่ายขับช้า ๆ หน่อยได้ไหม!” ฉันตะโกนบอกในขณะจับขอบเบาะที่นั่งเอาไว้แน่นลุยจินั่งหัวเราะจนไหล่โยกอยู่ตรงเบาะหน้า "ไม่ได้ครับ" เขาเหลียวมองมาข้างหลังแวบหนึ่ง "ผมเคยเป็นนักแข่งรถเอฟโฟร์มาก่อน ถ้าผมขับช้า ๆ เหมือนคุณยายล่ะก็ เพื่อน ๆ ผมคงหัวเราะเยาะ แล้วผมก็คงแพ้การแข่งขันแน่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ จับเอาไว้แน่น ๆ ถ้าผมรักษาความเร็วที่ระดับนี้ไว้ได้ ผมก็แน่ใจว่าจะจับไอ้หัวขโมยคนนั้นได้แน่!”จากนั้น เขาก็เลี้ยวโค้งอย่างกระทันหัน และถึงแม้จะคาดเข็มขัดนิรภัยเอาไว้แล้ว พวกเราก็เอียงไปทางด้านข้างกันหมด แล้วฉันก็ล้มเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของลูคัสอย่างควบคุมไม่อยู่ ซึ่งทำให้ฉันหน้าแดงยิ่งกว่าเดิมเมื่อยังอยู่ในอ้อมแขนของลูคัส เพราะดูเหมือนลุยจิจะยังคงเลี้ยวโค้งอย่างบ้าคลั่งอย

เขาจับมือฉันแกว่งไปมาในขณะเดินชมสวนอย่างเงียบ ๆ โดยเราก็ต่างตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองในขณะดื่มด่ำกับความเงียบสงบของค่ำคืนมีแสงสว่างสาดส่องอยู่ข้างหน้า และดูเหมือนจะมีผู้คนอยู่มากมาย ฉันหรี่ตามอง "นั่นรถขายของสักอย่างใช่ไหม?” ฉันพึมพำในขณะเหลือบมองลูคัสแวบนึง ซึ่งกำลังมองไปข้างหน้าเช่นกัน“ผมก็คิดว่าอย่างนั้นนะ" ลูคัสตอบพร้อมกับยักไหล่ขึ้นเล็กน้อยเมื่อเราเดินเข้าไปใกล้มากขึ้นภาพก็ชัดเจนขึ้น แล้วฉันก็หยุดยั้งตัวเองเอาไว้ไม่ได้เลย เมื่อตระโกนออกไปว่า "ไอศกรีม!” ฉันชี้ไปที่รถไอศกรีมแล้วหันไปหาลูคัสซึ่งกำลังยืนยิ้มอยู่“ไปกันเถอะ" ฉันดึงมือออกจากเขา "ไปกินไอศกรีมกัน"ฉันรีบวิ่งไปยังรถไอศกรีมที่เปิดเพลงอยู่โดยไม่ได้รอคำตอบจากเขา ตอนที่ฉันร้องตะโกนออกไปนั้น มีเด็ก ๆ บางคนหันมามอง ดังนั้นเมื่อฉันรีบวิ่งไปที่นั่น พวกเขาก็ยังคงจ้องมองอยู่ฉันไม่สนใจสายตาที่จ้องมองมาที่ฉันเลยสักนิดเดียว ตอนนี้ฉันมีความรู้สึกเหมือนอยู่ในวัยเดียวกับพวกเขาเลย ฉันนึกถึงตอนที่ฉันกับลูคัสเคยเดินเล่นด้วยกันตอนเด็ก ๆ แล้วแวะไปที่ร้านไอศกรีม หรือรถไอศกรีมเหมือนรถคันนี้ แล้วซื้อไอศกรีมกินกันคนละสองถ้วย“คุณอยาก