All Chapters of หย่า…มารักฉันเลย: Chapter 121 - Chapter 130

พวกเราทั้งสองยังคงอยู่ในท่านั้น ปล่อยให้คำพูดของเขาลอยอยู่ในอากาศ สายตาของเขาจ้องมองฉัน และฉันก็มองกลับไป เขาดูเหมือนกำลังเปิดเผยความรู้สึกขณะที่จ้องมองฉัน และปล่อยให้ฉันมองเขากลับ แต่จริง ๆ แล้วไม่ใช่ เพราะยังมีแววลึกลับในดวงตาเขาที่ทำให้ขนบนร่างกายฉันลุกชัน...ราวกับว่าร่างกายฉันอาจทรยศฉันได้ทุกเมื่อ ฉันพยายามคิดว่าเขาหมายความตามที่พูดหรือเปล่า...เขาแค่ล้อเล่นแน่ ฉันบอกตัวเอง เขาต้องล้อเล่นแน่ ๆ เพราะสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะทำคือการนอนร่วมเตียงกับเขา ถึงฉันจะสิ้นหวังกับการปกป้องบริษัทของฉันไม่ให้ล่มสลายจนเหลือแต่ชื่อ แต่ฉันก็ไม่ได้สิ้นหวังขนาดนั้น อย่างเลวร้ายที่สุด เราก็แค่ปิดลักซ์ โว้คและเดินหน้าต่อกับอาเตลิเย่ สตูดิโอ "คุณยังมีสติอยู่หรือเปล่า ซิดนีย์?" ลมหายใจของเขาปัดผ่านใบหน้าฉัน และนิ้วของเขาสัมผัสที่ข้อมือฉันในขณะที่พยายามดึงความสนใจของฉันกลับมา ฉันเลียริมฝีปาก "ฉันควรถามคุณมากกว่าว่าสติคุณยังดีอยู่ไหม?" ใบหน้าเขาเปล่งประกายขึ้นเมื่อเขาหัวเราะ "เชื่อผมเถอะ สติผมยังครบถ้วนดี ผมรู้ตัวดีว่าผมเพิ่งลงทุนด้วยเงินก้อนโตในบริษัทของคุณอย่างลักซ์ โว้คและ…" สายตาเขาเลื่อนไปด้านล่า

มุมมองของซิดนีย์ไม่กี่วันต่อมา“จีที กรุ๊ปมองลักซ์ โว้คในแง่ดีจริง ๆ” นักข่าวคนหนึ่งส่ายหัว ในขณะที่อีกคนกล่าวถึงความเปลี่ยนแปลงของลักซ์ โว้ค“ดูเหมือนว่าบริษัทจะยังมีอนาคตที่สดใสนะ!”“แน่นอนอยู่แล้ว” อีกคนพูดอย่างกระตือรือร้น “จีที กรุ๊ปลงทุนเงินก้อนโตกับบริษัทนี้ และคุณก็เห็นแล้วนี่ว่ามาในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ราคาหุ้นพุ่งขึ้นอย่างรวดเร็วแค่ไหน? นี่มันบ้ามากจริง ๆ” พูดจบเขาก็หันไปยังหน้าจอ “เสื้อผ้าผู้ชายของลักซ์ โว้คกลายเป็นปลาตัวใหม่น่าจับตาไปแล้ว นักลงทุนแห่กันเข้ามา บริษัทต่าง ๆ ก็อยากร่วมงานด้วย และราคาหุ้นยังคงเพิ่มขึ้นทุกนาทีอีก!”สายตาของฉันละจากหน้าจอแล็ปท็อปไปที่ประตูสำนักงานที่เพิ่งถูกเปิดออกอย่างแรง เกรซพุ่งเข้ามาในห้อง ใบหน้าของเธอเปี่ยมไปด้วยความดีใจ “ซิดนีย์! เธอเห็นนี่หรือยัง?” เธอถือไอแพดไว้ในมือ“ฉันกำลังดูอยู่พอดีเลย” ฉันหัวเราะ ความดีใจล้นอยู่ในอกเธอวางไอแพดบนโต๊ะทำงานของฉันขณะที่นั่งลงอีกฝั่ง “สาวน้อย! บริษัทของเราเป็นที่พูดถึงของทั้งเมืองแล้ว เราทำได้แล้ว พวกเราเจ๋งสุด ๆ ไปเลย”“ใช่ไหมล่ะ?” ฉันเลื่อนแล็ปท็อปออกไปและเอนตัวพิงเก้าอี้ “แต่ถ้าจีที กรุ๊ปไม

มุมมองของซิดนีย์เกรซถามทันทีที่ฉันวางโทรศัพท์ลง พร้อมคิ้วขมวดและดวงตาเปล่งประกายความอยากรู้ “เมื่อกี้ฉันได้ยินเธอพูดชื่อแซนดร้าหรือเปล่า?” ชื่อนั้นหลุดจากปากเธอด้วยความดูถูกเต็มเปี่ยม “ทำไมชื่อนั้นถึงมาโผล่ในบทสนทนาของเธอกับมาร์ค? ช่วยอธิบายให้มันสมเหตุสมผลทีเถอะ”ฉันวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ “สิ่งที่เธอจับใจความได้ก็คือความจริงนั่นแหละ”“เถอะน่า ซิดนีย์ เล่าให้ฉันฟังหน่อย มันฟังดูไม่สมเหตุสมผลเลย”“ใช่ไหมล่ะ? แล้วเธอยังมีหน้ามาบอกว่าเขาเป็นไอดอลของเธออีก” ฉันล้อเลียน และเธอหรี่ตาใส่ฉันพลางส่งสายตาเตือนแบบหยอก ๆ กลับมา “จอนนี้ไอดอลของเธออยู่กับคู่อริเก่าของเธออย่างแซนดร้าแล้ว ยายเล็บยาวที่สตีเวนช่วยประคองขึ้นมาเพื่อข่วนหน้าเธอไง”เกรซครางเสียงต่ำ “โอ๊ย ขอทีเถอะ อย่าพูดถึงเรื่องนั้นอีกเลย”ฉันหัวเราะเบา ๆ “ยังไงก็เถอะ ตอนนี้พวกเขากำลังคบกันอยู่ เพราะงั้นนี่ยังไม่ใช่ตาของเธอกับไอดอลของเธอ เธอต้องรอให้พวกเขาเลิกกันก่อน” แม้ว่าฉันจะฟังดูเหมือนไม่แคร์อะไร ซึ่งฉันก็ไม่ได้แคร์จริง ๆ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมถึงต้องเป็นแซนดร้า ในบรรดาผู้หญิงทั้งหมดที่เขาเลือกได้ มันต้องเป็นยายตัวแสบนั่นด้วย!

ฉันสวมชุดเดรสสีดำเรียบ ๆ คู่กับรองเท้าส้นสูงสีเนื้อและกระเป๋าสีเดียวกัน ฉันแสกผมกลางและปล่อยให้ผมแต่ละข้างกรอบใบหน้า ลูคัสสวมชุดทักซิโด้เรียบหรู เราตัดสินใจเลือกสีให้เข้ากัน ดังนั้นทักซิโด้ของเขาจึงเป็นสีดำ ส่วนเสื้อเชิ้ตด้านในเป็นสีเนื้อแขนของฉันและลูคัสคล้องกันขณะเดินไปยังทางเข้าโรงประมูล เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ทางเข้าใช้เครื่องสแกนตรวจสอบเราก่อนที่จะผล่อยให้เข้าไปข้างใน เมื่อเราเข้าไปในโรงประมูล ผู้คนก็ล้นหลามอยู่แล้ว ถ้าลูคัสไม่ได้จองที่นั่งในชื่อของเขาไว้ในโซนวีไอพีแถวหน้า เราคงต้องยืนไปตลอดงาน พนักงานนำทางพาเราไปยังที่นั่งของเรา ขณะที่เราเข้าใกล้ที่นั่ง ฉันรู้สึกว่ามือของลูคัสจับมือฉันแน่นขึ้น ฉันที่มัวแต่ชื่นชมผลงานศิลปะอยู่จึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าที่นั่งของเราถูกจัดไว้ติดกับที่นั่งของมาร์ค มาร์คที่กำลังสนใจรูปปั้นโบราณที่ดูน่าเกลียดในส่วนจัดแสดงนั่งอยู่ข้างแซนดร้าซึ่งมองตามเราจนถึงที่นั่งด้วยสีหน้าสะใจ ก่อนที่เราจะไปถึง ฉันใช้มืออีกข้างจับแขนลูคัสไว้ "คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกถูกคุกคามโดยจากมาร์คนะ" ฉันพูดเบา ๆ "ผมรู้" เขาตอบสั้น ๆ "เชิญครับท่าน" พนักงานยิ้มอย

ขณะที่เขาลุกจากที่นั่งและยื่นมือมาหาฉัน เขาก็พูดว่า "ว่าแต่ ถ้าคุณเห็นอะไรที่ชอบในของที่นำมาประมูลล่ะก็ คุณบอกผมนะ" ฉันยิ้มหวานให้เขา "ได้ค่ะ" ขณะที่ฉันวางมือบนมือของเขา จู่ ๆ ฉันก็ตระหนักว่าฉันไม่อยากจากไปเฉย ๆ แบบนั้น ฉันอยากทำให้แซนดร้าต้องกังวลใจสักหน่อย ฉันค่อย ๆ ดึงมือของลูคัสออก"รอเดี๋ยวนะ ฉันมีเรื่องจะพูดกับแซนสักหน่อย" เขามองระหว่างฉันกับแซนดร้า "มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า?" "ไม่เลย ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่อยากบอกอะไรเธอนิดหน่อยเท่านั้นเอง" หลังจากมองดูอีกครั้ง เขาก็พยักหน้า "ได้สิ" เขารออยู่ขณะที่ฉันเดินเฉียงไปทางแซนดร้า ซึ่งตอนนี้จ้องฉันด้วยสายตาเกลียดชัง "เธอรู้ไหมว่าหลังจากเธอแต่งงานกับเขาแล้ว เขาจะพูดอะไรกับเธอ?" แววตาเธอหันไปทางมาร์คอย่างรวดเร็วแล้วกลับมาที่ฉัน ดูเหมือนคำพูดของฉันจะทำให้เธอเริ่มกังวลแล้ว โอ้ ไวกว่าที่คิดแฮะ"อะไร?" เธอโต้กลับอย่างดุดัน พยายามทำตัวไม่แยแส แต่ริ้วรอยขมวดคิ้วลึกบนใบหน้ามันฟ้องชัดเจน ฉันยิ้มเหยียด รู้สึกเหมือนตัวร้ายในละครหลังข่าว "เขาจะพูดว่า… ฉันขอยกคำพูดเขามาเลยแล้วกัน…" ฉันพูดช้า ๆ ชัด ๆ "อย่าคาดหวังอะไรล่ะ สิ่งเด