LOGINShare
บทที่ 120
Related chapters
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 121
ฉันหัวเราะเบา ๆ "มีตั้งหลาย 'ทำไม' เธอหมายถึง 'ทำไม' ข้อไหนกันล่ะ?" ฉันได้ยินเกรซถอนหายใจลึก ๆ "ข้อแรก ทำไมเขาถึงลงทุนมากขนาดนี้? ตอนนี้ฉันกำลังดูข้อเสนออยู่ ข้อสอง ทำไมเขาถึงอยากเข้าซื้อบริษัทตั้งแต่แรกล่ะ?" "ตอนแรกเขาไม่รู้ว่าฉันเป็นเจ้าของร่วมบริษัทกับเธอ และฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงลงทุนมากขนาดนี้ ที่รัก ฉันเองก็ตกใจและที่สำคัญที่สุดคือฉันดีใจ! แล้วจะสนเหตุผลอะไรทำไม?" "อืม" เกรซส่งเสียงในลำคอ "อิทธิพลของอดีตภรรยายังแรงกล้านี่เอง!" เธอพูดติดตลก และฉันจินตนาการได้ว่าเธอคงยักคิ้วไปด้วย "พอเถอะน่า" ฉันพูดพลางกลอกตา "เอาล่ะ ในเมื่อเธอได้รับสำเนาเอกสารดิจิตอลของสัญญาและข้อเสนอแล้ว ตรวจสอบให้ละเอียดนะ ถ้ามีปัญหาแจ้งฉันทันที ฉันจะลงนามของตัวเองหลังจากได้รับการยืนยันจากทนายของฉัน แล้วเธอก็ลงนามส่วนของเธอในสำเนาเอกสารดิจิตอลก่อน ตกลงไหม? หลังจากนั้นเราจะเซ็นในสำเนาต้นฉบับที่หลัง" "โอเค ฉันกำลังดูคร่าว ๆ อยู่ แต่จะตรวจดูอย่างละเอียดเดี๋ยวนี้แหละ" เธอพูด "ฉันจะแจ้งเธอทันทีที่ตรวจสอบเสร็จแล้วนะ" "โอเค ฉันจะรอคำตอบจากเธอ" ฉันพูดก่อนจะวางสายและโทรหาทนายของฉันทันที ฉั
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 122
พวกเราทั้งสองยังคงอยู่ในท่านั้น ปล่อยให้คำพูดของเขาลอยอยู่ในอากาศ สายตาของเขาจ้องมองฉัน และฉันก็มองกลับไป เขาดูเหมือนกำลังเปิดเผยความรู้สึกขณะที่จ้องมองฉัน และปล่อยให้ฉันมองเขากลับ แต่จริง ๆ แล้วไม่ใช่ เพราะยังมีแววลึกลับในดวงตาเขาที่ทำให้ขนบนร่างกายฉันลุกชัน...ราวกับว่าร่างกายฉันอาจทรยศฉันได้ทุกเมื่อ ฉันพยายามคิดว่าเขาหมายความตามที่พูดหรือเปล่า...เขาแค่ล้อเล่นแน่ ฉันบอกตัวเอง เขาต้องล้อเล่นแน่ ๆ เพราะสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะทำคือการนอนร่วมเตียงกับเขา ถึงฉันจะสิ้นหวังกับการปกป้องบริษัทของฉันไม่ให้ล่มสลายจนเหลือแต่ชื่อ แต่ฉันก็ไม่ได้สิ้นหวังขนาดนั้น อย่างเลวร้ายที่สุด เราก็แค่ปิดลักซ์ โว้คและเดินหน้าต่อกับอาเตลิเย่ สตูดิโอ "คุณยังมีสติอยู่หรือเปล่า ซิดนีย์?" ลมหายใจของเขาปัดผ่านใบหน้าฉัน และนิ้วของเขาสัมผัสที่ข้อมือฉันในขณะที่พยายามดึงความสนใจของฉันกลับมา ฉันเลียริมฝีปาก "ฉันควรถามคุณมากกว่าว่าสติคุณยังดีอยู่ไหม?" ใบหน้าเขาเปล่งประกายขึ้นเมื่อเขาหัวเราะ "เชื่อผมเถอะ สติผมยังครบถ้วนดี ผมรู้ตัวดีว่าผมเพิ่งลงทุนด้วยเงินก้อนโตในบริษัทของคุณอย่างลักซ์ โว้คและ…" สายตาเขาเลื่อนไปด้านล่า
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 123
ดวงตาของเขาเบิกกว้างอย่างเกินจริงและเขาอ้าปากค้าง ก่อนจะตบมือเข้าที่หน้าผากตัวเอง "ให้ตายสิ! ผมลืมเรื่องนั้นไปได้ยังไงนะ? ผมนี่มันโง่จริง ๆ ผมคงต้องเริ่มระวังตัวเวลาที่อยู่ใกล้คุณแล้ว" ฉันกลั้นหัวเราะไม่อยู่จนหลุดหัวเราะออกมา "คุณนี่เล่นละครได้แย่มาก เด็กสองขวบก็ดูออกเลยว่าคุณไม่ได้กลัวจริง ๆ" เขายิ้มมุมปาก "คุณรู้เพราะผมอยากให้คุณรู้ คุณไม่มีทางจับได้หรอกถ้าผมกำลังแสดงอยู่จริง ๆ ฉันเก่งมากเลยนะ" เขาเชิดคางขึ้นเล็กน้อย ฉันกลอกตาใส่ จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างจริงใจจนความขี้เล่นหายไปจากสายตาของเขา "ฟังนะ ผมถือหุ้นของจีที กรุปอยู่สามสิบหกเปอร์เซ็นต์ รวมกับอีกห้าเปอร์เซ็นต์ในชื่อแม่ของผม ลองคำนวณดูสิ ผมก็ยังเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุด ไม่ว่าคุณหรือใครจะทำอะไร ผมก็จะเป็นฝ่ายชนะในตอนจบเสมอ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงหยิ่งยโส ฉันกลอกตา "คุณมั่นใจเกินไปแล้ว คุณควรระวังตัวไว้หน่อย เพราะทุกอย่างอาจกลับตาลปัตรได้ทุกเมื่อ" เขายิ้มอย่างมั่นใจพร้อมทั้งกอดอกและเลิกคิ้วอย่างเย้ยหยัน "ยังไงล่ะ?" ฉันจ้องเขากลับด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ก่อนจะยักไหล่ "ก็แค่...อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น" "จะไม่มีอะไรเกิดขึ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 124
มุมมองของซิดนีย์ไม่กี่วันต่อมา“จีที กรุ๊ปมองลักซ์ โว้คในแง่ดีจริง ๆ” นักข่าวคนหนึ่งส่ายหัว ในขณะที่อีกคนกล่าวถึงความเปลี่ยนแปลงของลักซ์ โว้ค“ดูเหมือนว่าบริษัทจะยังมีอนาคตที่สดใสนะ!”“แน่นอนอยู่แล้ว” อีกคนพูดอย่างกระตือรือร้น “จีที กรุ๊ปลงทุนเงินก้อนโตกับบริษัทนี้ และคุณก็เห็นแล้วนี่ว่ามาในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ราคาหุ้นพุ่งขึ้นอย่างรวดเร็วแค่ไหน? นี่มันบ้ามากจริง ๆ” พูดจบเขาก็หันไปยังหน้าจอ “เสื้อผ้าผู้ชายของลักซ์ โว้คกลายเป็นปลาตัวใหม่น่าจับตาไปแล้ว นักลงทุนแห่กันเข้ามา บริษัทต่าง ๆ ก็อยากร่วมงานด้วย และราคาหุ้นยังคงเพิ่มขึ้นทุกนาทีอีก!”สายตาของฉันละจากหน้าจอแล็ปท็อปไปที่ประตูสำนักงานที่เพิ่งถูกเปิดออกอย่างแรง เกรซพุ่งเข้ามาในห้อง ใบหน้าของเธอเปี่ยมไปด้วยความดีใจ “ซิดนีย์! เธอเห็นนี่หรือยัง?” เธอถือไอแพดไว้ในมือ“ฉันกำลังดูอยู่พอดีเลย” ฉันหัวเราะ ความดีใจล้นอยู่ในอกเธอวางไอแพดบนโต๊ะทำงานของฉันขณะที่นั่งลงอีกฝั่ง “สาวน้อย! บริษัทของเราเป็นที่พูดถึงของทั้งเมืองแล้ว เราทำได้แล้ว พวกเราเจ๋งสุด ๆ ไปเลย”“ใช่ไหมล่ะ?” ฉันเลื่อนแล็ปท็อปออกไปและเอนตัวพิงเก้าอี้ “แต่ถ้าจีที กรุ๊ปไม
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 125
“ขอบคุณ? เมื่อกี้คุณเพิ่งบอกว่านี่เป็นผลประโยชน์ร่วมกันไม่ใช่เหรอ? จีที กรุปก็ได้ส่วนแบ่งกำไรเหมือนกันนี่ ใช่ไหม?” ฉันโต้กลับ“ฮ่า คุณนี่พูดแต่เรื่องธุรกิจตลอดเลยนะ แล้วมื้อเย็นคืนนี้ล่ะ? ไปฉลองความความสำเร็จที่เติบโตต่อเนื่องกันเถอะ” เขาแนะนำพร้อมหัวเราะเก้อ ๆ ฉันแค่นเสียง “คุณนี่น่าปวดหัวจริง ๆ รู้ตัวไหม? เดี๋ยวทำตัวเหมือนเป็นคนมาจีบ เดี๋ยวก็ทำท่าขี้หึง เดี๋ยวก็ตัณหาจัด เดี๋ยวก็เจ้าชู้ คุณกำลังพยายามทำให้ฉันตกหลุมรักคุณ เพื่อที่จะทิ้งฉันอย่างโหดร้าย และเหยียบย่ำฉัน หลังจากที่ฉันหวังสูงใช่ไหม?”เขาเงียบไปนานก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมา “โธ่ โดนคุณจับได้ซะแล้ว ฝีมือการแสดงของผมมันแย่ลงเรื่อย ๆ เลยช่วงนี้”“คุณไม่เคยมีฝีมือมาตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก การแสดงของคุณมันแย่เหมือนเดิมนั่นแหละ”“คุณนี่รู้จักผมดีจริง ๆ นะ ซิดนีย์”ฉันไม่สนใจคำพูดของเขา “อีกอย่าง ดอริสบอกฉันแล้วว่าตอนนี้คุณกำลังคบกับแซนดร้า ลูกสาวของวุฒิสมาชิกอยู่”พอพูดถึงแซนดร้า หัวของเกรซที่จมอยู่ในไอแพดมาตลอดก็เงยขึ้นทันที“ชิชิ แซนดร้าไม่ใช่แฟนของโจเอล เพื่อนสนิทคุณเหรอ? ตอนนี้พวกคุณคบกับผู้หญิงคนเดียวกันเหรอ? หรือว่านี่เ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 126
มุมมองของซิดนีย์เกรซถามทันทีที่ฉันวางโทรศัพท์ลง พร้อมคิ้วขมวดและดวงตาเปล่งประกายความอยากรู้ “เมื่อกี้ฉันได้ยินเธอพูดชื่อแซนดร้าหรือเปล่า?” ชื่อนั้นหลุดจากปากเธอด้วยความดูถูกเต็มเปี่ยม “ทำไมชื่อนั้นถึงมาโผล่ในบทสนทนาของเธอกับมาร์ค? ช่วยอธิบายให้มันสมเหตุสมผลทีเถอะ”ฉันวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ “สิ่งที่เธอจับใจความได้ก็คือความจริงนั่นแหละ”“เถอะน่า ซิดนีย์ เล่าให้ฉันฟังหน่อย มันฟังดูไม่สมเหตุสมผลเลย”“ใช่ไหมล่ะ? แล้วเธอยังมีหน้ามาบอกว่าเขาเป็นไอดอลของเธออีก” ฉันล้อเลียน และเธอหรี่ตาใส่ฉันพลางส่งสายตาเตือนแบบหยอก ๆ กลับมา “จอนนี้ไอดอลของเธออยู่กับคู่อริเก่าของเธออย่างแซนดร้าแล้ว ยายเล็บยาวที่สตีเวนช่วยประคองขึ้นมาเพื่อข่วนหน้าเธอไง”เกรซครางเสียงต่ำ “โอ๊ย ขอทีเถอะ อย่าพูดถึงเรื่องนั้นอีกเลย”ฉันหัวเราะเบา ๆ “ยังไงก็เถอะ ตอนนี้พวกเขากำลังคบกันอยู่ เพราะงั้นนี่ยังไม่ใช่ตาของเธอกับไอดอลของเธอ เธอต้องรอให้พวกเขาเลิกกันก่อน” แม้ว่าฉันจะฟังดูเหมือนไม่แคร์อะไร ซึ่งฉันก็ไม่ได้แคร์จริง ๆ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมถึงต้องเป็นแซนดร้า ในบรรดาผู้หญิงทั้งหมดที่เขาเลือกได้ มันต้องเป็นยายตัวแสบนั่นด้วย!
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 127
“นั่นเกินจริงไปแล้วนะ” ฉันหัวเราะและนั่งลงพร้อมกันกับที่เขานั่งครึ่งตัวบนขอบโต๊ะฉันวางดอกไม้บนโต๊ะทำงานอย่างระมัดระวัง แล้วหันกลับมาหาเขา เขาประสานนิ้วของเราทั้งคู่ไว้ด้วยกัน และเราทั้งสองก็เงียบอย่างสบายใจครู่หนึ่งจากนั้นฉันก็คิดขึ้นมาได้ว่าควรถามเขาเพื่อคลายความสงสัยของตัวเอง เขาน่าจะรู้อะไรบ้างใช่ไหม?“ทำไมมาร์คถึงได้ไปคบหากับแซนดร้าแบบจริงจังขนาดนั้น?” ฉันรู้สึกถึงคิ้วที่ขมวดแน่นของตัวเอง ขณะที่เงยหน้าขึ้นถามลูคัส“เธอรู้ได้ยังไงว่าพวกเขาคบกัน?” เขาหรี่ตาอย่างขี้เล่นใส่ฉันเหมือนกำลังจับผิด“ดอริสบอกฉันน่ะสิ แล้วโพสต์ที่แท็กแซนดร้าก็โผล่มาให้เห็นบ้างเป็นครั้งคราวด้วย”“อืม” เขาฮัมในลำคอ “บางทีผมก็ลืมไปเลยว่าคุณเป็นคนโปรดของคุณยายดอริส แล้วก็ใช่ สื่อโซเชียลก็อีก” จากนั้นเขายักไหล่เล็กน้อย “ผมเป็นคนเกลี้ยกล่อมดอริสให้จัดการเรื่องนี้เอง จีที กรุ๊ปประสบความสำเร็จทางการเงินมากแล้ว ขั้นต่อไปคือการเชื่อมโยงกับอำนาจทางการเมืองเพื่อรักษาอิทธิพลของครอบครัว พ่อของแซนดร้ากำลังลงสมัครรับเลือกตั้งและต้องการเงินทุนหาเสียงจำนวนมาก ดังนั้นทุกอย่างก็เลยลงตัวพอดี”ฉันส่ายหัวใส่เขา “คุณนี่เจ้า
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 128
ฉันสวมชุดเดรสสีดำเรียบ ๆ คู่กับรองเท้าส้นสูงสีเนื้อและกระเป๋าสีเดียวกัน ฉันแสกผมกลางและปล่อยให้ผมแต่ละข้างกรอบใบหน้า ลูคัสสวมชุดทักซิโด้เรียบหรู เราตัดสินใจเลือกสีให้เข้ากัน ดังนั้นทักซิโด้ของเขาจึงเป็นสีดำ ส่วนเสื้อเชิ้ตด้านในเป็นสีเนื้อแขนของฉันและลูคัสคล้องกันขณะเดินไปยังทางเข้าโรงประมูล เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ทางเข้าใช้เครื่องสแกนตรวจสอบเราก่อนที่จะผล่อยให้เข้าไปข้างใน เมื่อเราเข้าไปในโรงประมูล ผู้คนก็ล้นหลามอยู่แล้ว ถ้าลูคัสไม่ได้จองที่นั่งในชื่อของเขาไว้ในโซนวีไอพีแถวหน้า เราคงต้องยืนไปตลอดงาน พนักงานนำทางพาเราไปยังที่นั่งของเรา ขณะที่เราเข้าใกล้ที่นั่ง ฉันรู้สึกว่ามือของลูคัสจับมือฉันแน่นขึ้น ฉันที่มัวแต่ชื่นชมผลงานศิลปะอยู่จึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าที่นั่งของเราถูกจัดไว้ติดกับที่นั่งของมาร์ค มาร์คที่กำลังสนใจรูปปั้นโบราณที่ดูน่าเกลียดในส่วนจัดแสดงนั่งอยู่ข้างแซนดร้าซึ่งมองตามเราจนถึงที่นั่งด้วยสีหน้าสะใจ ก่อนที่เราจะไปถึง ฉันใช้มืออีกข้างจับแขนลูคัสไว้ "คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกถูกคุกคามโดยจากมาร์คนะ" ฉันพูดเบา ๆ "ผมรู้" เขาตอบสั้น ๆ "เชิญครับท่าน" พนักงานยิ้มอย
Latest chapter
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 438
มุมมองของนักเขียนอาน่าถอนหายใจเสียงดังขณะเดินเข้าไปในห้องพักของเดนนิสและนั่งลงข้าง ๆ เขา เธอหยิบหนังสือออกมาและเริ่มอ่านเป็นครั้งคราว เธอจะเปิดโทรศัพท์เพื่อดูจัสตินนอนหลับหรือเล่นรอบบ้านในขณะที่พี่เลี้ยงยุ่งอยู่ หรือแค่ซุกตัวบนโซฟาตัวหนึ่งเพื่ออ่านหนังสือ โดยคอยจับตาดูจัสตินตอนนี้มันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของอาน่าไปแล้วในวันที่เธอพักค้างคืนที่โรงพยาบาล เธอจะออกจากที่นั่นแต่เช้าเพื่อไปดูแลจัสตินและกลับมา ขณะที่เธอนั่งอยู่ข้างๆ เขา นิ้วอุ่นๆ ของเธอประสานกับนิ้วเย็นๆ ที่ยังคงนิ่งของเขา เธอจะอ่านหนังสือเดนนิสยังคงอยู่ในอาการโคม่า และในแต่ละวัน อาน่ารู้สึกว่าความกลัวกำลังเพิ่มขึ้น... กลัวว่าเขาอาจจะยังคงอยู่ในอาการโคม่าจนถึงแก่ชีวิต ทั้งหมดเป็นเพราะเธอคนเดียวเธอต้องการให้เขาลืมตาขึ้นมามองเธอด้วยความรักที่เขามีให้เธอเสมอ เธอต้องการบอกเขาว่าเธอรักเขามากแค่ไหนและรู้สึกขอบคุณที่มีเขาในชีวิตของเธอ แต่ที่สำคัญที่สุด เธอต้องการขอโทษเขาเธอเห็นแก่ตัวมาก คิดว่าความเจ็บปวดของพวกเขาไม่ยิ่งใหญ่เท่าของเธอ... พวกเขาทุกคนรักเอมี่อย่างสุดซึ้ง และพวกเขาทุกคนเจ็บปวดกับการจากไปของเธอจากชีวิตนี้ ห
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 437
มุมมองของนักเขียนชารอนถูกตัดสินว่าไม่มีความผิดฐานมีส่วนร่วมโดยตรงในการเสียชีวิตของเอมี่ แต่มีความผิดฐานสมรู้ร่วมคิด เธอโชคดีพอที่จะได้รับการลดหย่อนโทษ จำคุกในระยะเวลาอันสั้น ทนายของเธอทำให้แน่ใจว่ามันจะเป็นเช่นนั้น และทั้งหมดนี้เป็นเพราะพ่อของเธอแม้ว่าพ่อของเธอจะผิดหวังกับทุกสิ่งที่เธอทำ แต่เธอก็เป็นลูกสาวของเขา ทายาทที่น่าเกรงขามเพียงคนเดียวของเขา ไม่มีทางที่เขาจะทอดทิ้งเธอได้ขณะที่เธอรับโทษจำคุก นับถอยหลังสู่วันที่เธอจะได้ออกไปจากที่นั่นในที่สุด เธอได้รับเอกสารหย่าร้างส่งมาให้เธอเธอคิดว่าเช้าวันนั้นหนาวเกินไปสำหรับฤดูกาล ห้องขังเล็กๆ ของเธอรู้สึกเล็กกะทันหัน มันรู้สึกเหมือนมันจะปิดล้อมเธอ และเธอเอามือสอดเข้าไปในช่องประตูเพื่อหายใจเมื่อหนึ่งในผู้คุมมาพาเธอไปเธอนั่งลง ได้รับปากกา และต่อหน้าเธอ บนโต๊ะเหล็ก มีจดหมายหย่าร้างวางอยู่ เหตุผลหลักที่เธอเข้าไปเกี่ยวข้องกับอาชญากรรมและการกระทำสกปรกเหล่านี้ทั้งหมดคือเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ไอเดนทิ้งเธอ มันน่าเศร้าจริงๆ ที่เธอทำงานอย่างหนักเพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ แต่กลับถูกโยนใส่อย่างแรงที่ใบหน้าของเธอในตอนท้ายดวงตาปวดหนึบด้วยน้ำตาขณะที่เธ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 436
"หยุด!" เสียงของเธอสั่นเครือขณะที่เธอตะโกนบอกคนขับแท็กซี่แค่นั้นก็เพียงพอให้อาน่าหันกลับมา"ฉันทำอะไรลงไป?" ลมหายใจของเธอสั่นเทาขณะที่เธอเปิดประตูและรีบออกจากแท็กซี่ มือของเธอสั่นเทาขณะที่เธอสะดุดลงบนทางเท้า"เดนนิส!" เธอตะโกนขณะที่เข่าของเธอล้มลงบนพื้นคอนกรีตแข็ง "ได้โปรด อย่า" เธอพูดกระซิบ สายตาของเธอจ้องมองไปที่รถที่พังยับเยิน "เดนนิส ต้องรอดให้ได้นะ"เธอคลานไปที่รถ มองเข้าไปข้างในเพื่อดูเขา แต่ข้างในนั้นมืดมิดและเสียงสะอื้นของเธอก็ดังขึ้น "ทำไมฉันถึงออกมา? ทำไมฉันไม่รอเขา?"เธอเช็ดน้ำตา "ฉันสัญญา" เธอสะอื้น "ฉันจะไม่ไปหาเอมี่อีกแล้ว ฉันสัญญา เดนนิส ได้โปรดออกมา" เธอร้องไห้ขณะที่เธอจำได้เลือนรางว่าเขาบอกเธอว่าเอมี่ได้รับความยุติธรรมแล้ว และไม่จำเป็นต้องไปหาเธออีกต่อไปนี่เป็นความผิดของเธอทั้งหมด เธอควรจะฟังเขา เธอควรจะรอเขาก่อนที่เธอจะออกไป"อาน่า!" ไอเดนตะโกนขณะที่เขารีบออกจากรถ เขารู้สึกโล่งใจที่เห็นอาน่า เขาหารถแท็กซี่หลังจากที่เดนนิสขับออกไปสักพัก และตามเขาไป เมื่อเขาสังเกตเห็นฝูงชนและเห็นว่ามีอุบัติเหตุเกิดขึ้น เขาก็กลัวว่าจะเป็นอาน่า"ให้ตายสิ!" เขาพึมพำขณะหยุดอยู่ต่อ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 435
มุมมองของนักเขียนหลังจากที่ไอเดนได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขาไม่ลังเลเลยก่อนที่จะเดินออกจากห้องพิจารณาคดีหัวใจของชารอนแตกสลายเมื่อมองดูไอเดนเดินออกไปอย่างโกรธจัด เขาเกลียดชังเธอมากจนทนดูการพิจารณาคดีของเธอไม่ได้เลยหรือ? น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ และเธอรีบเช็ดมันออกก่อนที่พ่อของเธอจะเห็นพ่อของเธอบอกเธอไปก่อนหน้านี้ว่า "พอได้แล้ว ชารอน อย่าร้องไห้เพราะผู้ชายอย่างเขาเลย" แต่นั่นหลังจากที่เขาตำหนิเธอสำหรับทุกสิ่งที่เธอทำ"มีการตัดสินแล้วหรือยัง คุณไอเดน? คุณจะประกันตัวภรรยาของคุณไหม?"คำถามทั้งหมดของพวกเขาไม่ได้เข้าหูไอเดนแม้แต่น้อย เขาไม่ได้สนใจสิ่งใดเลยขณะที่เขาเร่งรีบไปที่รถของเขาและขับออกจากบริเวณศาลระหว่างทางไปโรงพยาบาล เขาโทรหาทีมรักษาความปลอดภัยของเขาที่ตามเขามาทันทีที่เขาขับรถออกไป "อาน่าสตาเซียเพิ่งหนีออกจากโรงพยาบาลบ้า ตามหาเธอ" เขาออกคำสั่ง "ผมจะส่งรูปของเธอให้คุณตอนนี้""ครับ"เขาตัดสาย ขณะที่เขาขับรถ เขาหารูปอาน่าที่ชัดเจนและส่งให้ทีมรักษาความปลอดภัยที่เริ่มตามหาเธอทันทีจากนั้นไอเดนพยายามโทรหาเดนนิส แต่เขาก็ยังไม่รับสายเมื่อมาถึงโรงพยาบาล เขาพบเดนนิสอยู่ข้างนอก เขา
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 434
ไอเดนเมื่อเวลาผ่านไป คดีของเอมี่ได้รับความสนใจจากสื่อมากมาย ช่องข่าวทุกช่องมีรูปเด็กผู้หญิงน่าสงสารคนนั้นขณะที่พวกเขาพูดถึงการตายที่ไม่ยุติธรรมของเธอ และทุกคนที่รับผิดชอบต้องถูกลงโทษตามนั้นท่ามกลางทุกสิ่งทุกอย่าง จุดสนใจก็เปลี่ยนจากเอมี่มาเป็นชารอนและผม อย่างไรก็ตาม มีข่าวลือเกี่ยวกับชีวิตแต่งงานของเราและการตั้งครรภ์ปลอมของเธอผมเริ่มได้รับโทรศัพท์จากหมายเลขที่ไม่รู้จักหลายหมายเลข โทรมาถามคำถามไร้สาระทั้งหมดเพื่อต้องการข้อมูลโดยตรงจากแหล่งข่าว ผมต้องเปลี่ยนซิมการ์ดในโทรศัพท์ของผมเป็นซิมที่ผู้ช่วยของผมใช้ หากมีข้อมูลใดๆ เขาก็แค่ส่งต่อมา ผมเบื่อที่จะรับมือกับสายเรียกเข้าที่ไม่หยุดหย่อนเหล่านั้นเมื่อชารอนอาการดีขึ้นและเธอต้องถูกส่งตัวกลับไปที่สถานีตำรวจ พวกเขามาถึงสถานีพร้อมกับกลุ่มนักข่าวที่ทางเข้าตำรวจคุ้มกันเธอขณะพาเธอเข้าไปข้างใน แต่นั่นไม่ได้หยุดนักข่าวจากการตะโกนถามคำถามของพวกเขา"คุณเสแสร้งว่าท้องจริง ๆ เหรอ คุณนายไอเดน?""คุณชารอน คุณยังเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วอยู่ไหม?""สามีของคุณอยู่ที่ไหน? เขายังรักคุณอยู่ไหม?""จะมีการหย่าร้างไหม?""คุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับการเสีย
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 433
เดนนิสอาน่าถูกส่งตัวไปยังศูนย์บำบัดวิกฤตสุขภาพจิต และผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของผมที่นั่น แม้ว่าผมจะพยายามแบ่งเวลาอย่างเท่าเทียมกันระหว่างงาน จัสติน และเอมี่ แต่ผมก็พบว่าตัวเองใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่นี่งานเป็นไปด้วยดีอย่างยิ่ง ตอนนี้ผมทำเงินได้มากกว่าที่เคยทำก่อนที่ผมจะถูกหลอก แต่ผมไม่มีความสุข คนที่ผมรักที่สุดอยู่ในบ้านพักผู้ป่วยทางจิต ทุกวันที่ผมไปที่นั่น ผมหวังว่าอาการของเธอจะเริ่มดีขึ้นในไม่ช้า ครึ่งหนึ่งของเวลา เธอดูปกติดี แค่นั่งอยู่คนเดียวด้วยสีหน้าที่เป็นกลาง เธอจะไม่พูดคุยกับใครเป็นเวลาหลายชั่วโมง อีกครึ่งหนึ่งใช้ไปกับการร้องไห้และขอร้องให้ผมพาพวกเราไปหาเอมี่แพทย์บอกว่าเธอดีขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้นสำหรับผมจัสตินทำได้ดีมาก เขาดูเหมือนจะไม่โศกเศร้าอย่างที่ไอเดนแนะนำ มีบางครั้งที่เขาจะร้องไห้และไม่มีอะไรทำให้เขาหยุดได้จนกว่าเขาจะหลับไป แต่ช่วงเวลาเหล่านั้นหายาก และผมคิดว่าเขาแค่คิดถึงแม่ของเขาผมทำให้แน่ใจว่าผมมีเวลาให้เขาเสมอ เหมือนกับที่ผมมีเวลาให้อาน่า ไม่ว่างานจะยุ่งแค่ไหน ผมไม่ต้องการปล่อยเขาไว้กับพี่เลี้ยงทั้งหมด แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่ดี แต่ผมต้องการให้ไอเดนเติ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 432
ไอเดนนักสืบส่งที่อยู่โรงพยาบาลที่ชารอนถูกนำตัวส่งมาให้กับผมภายในห้อง ชารอนนอนขดตัวอยู่กับตนเองพร้อมกับกุญแจมือที่คล้องอยู่พอจะเอื้อมถึงเธอรีบลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นผมเข้ามาในห้อง "ไอเดน" เธอหายใจออกมา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว"ไม่เพียงแต่คุณจะเป็นอาชญากร แต่ยังเป็นคนโกหกด้วยเหรอ? คนโป้ปด!" ผมพูดออกมาขณะที่สายตาเหลือบไปที่ท้องแบนราบของเธอ ผมหัวเราะเยาะตัวเองขณะทรุดตัวลงบนเก้าอี้ที่หันหน้าเข้าหาเตียงของเธอ ผมรู้สึกหมดแรงจนแทบจะยืนด้วยขาของตัวเองไม่ได้เธอส่ายหัว น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ เหมือนกับที่มันไหลลงมาบนใบหน้าของเธอตอนที่เธอถูกจับกุม "มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฉันสาบานได้นะ ฉัน…" เธอพูดไม่ออกและไหล่ของเธอก็สั่นเทาขณะที่เธอร้องไห้หนักขึ้นผมเอียงศีรษะไปด้านข้างและมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ผมไม่แปลกใจเลยที่ผมไม่รู้สึกสงสารเธอแม้แต่น้อย "ถ้ามันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด แล้วมันคืออะไร? บอกมาสิ""คุณแกล้งทำเป็นท้องมาตั้งหลายเดือน!" เสียงหัวเราะขมขื่นหลุดออกจากริมฝีปากขณะที่ผมส่ายหัว มันยังคงรู้สึกเหมือนเรื่องตลก ผมคงไม่เชื่อนักสืบเลย ถ้าไม่มีสัญญาณทั้งหมดที่ผมมองข้ามไปผมโน้มตัวไปข้างหน้
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 431
ไอเดนผมตกใจกับคำพูดของเขา เดนนิสรู้แล้วเหรอ?เดนนิสก็มีส่วนร่วมในการสอบสวนด้วย เขาแค่ไม่ได้กระตือรือร้นเท่าผม ดังนั้นมันไม่น่าแปลกใจที่เขาจะได้ยินเรื่องนี้ นอกจากนี้ มันเป็นคดีของลูกสาวเขาด้วย เขาจึงมีสิทธิ์ที่จะรู้แต่ผมเลือกที่จะเพิกเฉยต่อคำพูดที่รุนแรงของเขา ผมยังคงสับสนกับข่าวที่ว่าอนาอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชในขณะนี้ มันเป็นไปได้อย่างไร? เขาปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? ผมอยากจะตะโกนใส่เขา แต่ผมก็สงบสติอารมณ์ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของผมตั้งแต่แรก... และของชารอน"แล้วเธออยู่ที่โรงพยาบาลไหน?" มันฟังดูไม่จริง ผมรู้ว่าเธอรักเอมี่มาก แต่ผมไม่คิดว่ามันจะส่งผลกระทบต่อเธอมากขนาดนี้เดนนิสหันมาหาผม คิ้วของเขาขมวดลึกขณะที่เขาขมวดคิ้ว "อยากรู้ไปทำไม? จะได้เอาไปบอกภรรยานายหรือไง?"ให้ตายสิ! ผมรู้สึกว่ามือกำแน่นโดยอัตโนมัติผมหายใจเข้าลึกๆ "ฉันโทรหาพวกนาย แต่ไม่มีใครรับสาย อาน่าก็ปิดโทรศัพท์อีก ฉันก็แค่เป็นห่วง..." ผมพูดเสียงแผ่วและไหล่สั่น “ฉันก็เลยตัดสินใจมาดูเธอนี่ไง"“ตอนนี้นายก็รู้แล้วนะว่าเธออยู่ไหน งั้นเชิญออกไปได้แล้ว”เขามีสิทธิ์ทุกประการที่จะขอให้ผมออกจากบ้านและชีวิต แต่ผ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 430
ไอเดน"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ" ชารอนพูดขณะที่เธอโอบแขนรอบไหล่ "คุณต้องหยุดโทษตัวเองเรื่องนี้ได้แล้ว ที่รัก มันไม่ใช่ความผิดของคุณ และการทุ่มเทตัวเองให้กับการสอบสวนทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรด้วยเลย""ผมต้องหาตัวคนผิดมาให้ได้ ชารอน ผมต้องหาว่าใครทำเรื่องนี้ นี่เป็นสิ่งเดียวที่ผมทำเพื่อลูกสาวผมได้ ซึ่งจะทำให้ความรู้สึกผิดนี้ทุเลาลง" "ถ้ามันเป็นวิธีเดียว คุณก็ควรทำอยู่แล้ว" เธอให้กำลังใจ "ฉันจะคอยดูแลให้พ่อช่วยในคดีนี้ด้วย ฉันสัญญา"พ่อของเธอโทรหาผมครั้งหนึ่งเพื่อแสดงความเสียใจกับการจากไปของลูกสาวผม ซึ่งไม่ได้เป็นอะไรกับลูกสาวเขาเลย และเขาฟังดูไม่พอใจนัก ผมประหลาดใจด้วยซ้ำที่เธอจะบอกเรื่องนั้นกับพ่อของเธอ ผมสงสัยว่าเขาอยากจะช่วยเปิดโปงฆาตกรของเด็กที่ไม่ใช่ลูกของเขาในทางใดทางหนึ่งหรือไม่ แต่ผมเก็บเรื่องนั้นไว้กับตัวเอง"ขอบคุณครับ" ผมบอกเธอแทนเธอโอบกอดผมครึ่งหนึ่ง และคราวนี้ไม่ได้ผละออกทันที ในวันแบบนี้เองที่เธอไม่ได้กระโดดหนีจากผมเหมือนผมติดเชื้อเมื่อใดก็ตามที่ผมพยายามสัมผัสเธอ"แล้วคุณจะยิ้มให้ฉันไหม?" เธอยิ้มขณะที่ดึงผิวแก้มของผมเพื่อพยายามทำให้ผมยิ้มเมื่อผมเอามือของเธอออก เธอก็แสร้
