LOGINShare
บทที่ 153
Related chapters
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 154
มุมมองของซิดนีย์“ว้าว!” ฉันส่งเสียงออกมาในที่สุด แล้วละสายตาออกมาจากโทรศัพท์ฉันเพิ่งรับสายจากกรมตำรวจ พวกเขาจับกุมเบลล่าในข้อฆ่าไอแซ็คในช่วงไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ตั้งแต่เรื่องของดอริสไปจนถึงเรื่องของมาร์ค เรื่อยไปจนถึงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ต้องจัดการ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ทำงานหรือในโรงพยาบาลที่มาร์คเข้ารับการรักษา มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย และฉันต้องจัดการกับเรื่องพวกนี้ราวกับถูกตั้งโปรแกรมมาให้ทำ ฉันจึงนั่งตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินข่าวนี้ โดยไม่สามารถประมวลผลในสิ่งที่เจ้าหน้าที่ตำรวจพูดออกมาได้ตอนนี้ฉันได้แต่ครุ่นคิดถึงคำพูดของเจ้าหน้าที่ที่วนเวียนอยู่ในหัว ฉันสงสัยจังว่าทำไมฉันถึงเป็นคนที่พวกเขาโทรมา แล้วพ่อแม่ของเราล่ะ?ฉันรู้สึกพิศวงงงงวยที่ข่าวนี้ไม่ได้สร้างความประหลาดใจให้ฉันอย่างที่ควรจะเป็น นั่นจึงอาจเป็นเหตุผลให้ฉันใช้เวลานานมากกว่าจะโต้ตอบออกไปได้ จริง ๆ แล้วฉันไม่คิดว่าจะมีอะไรทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจได้อีกแล้วแต่ถึงกระนั้นด้วยความสัตย์จริง ฉันก็ต้องขอคารวะให้กับความกล้าหาญของเบลล่า เธอต้องใช้ความกล้าและความอดทนอย่างมากในการทำอย่างนั้น ถึงแ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 155
"สวัสดีครับคุณซิดนีย์" คุณหมอยิ้มแฉ่งในขณะมองดูฉันเดินเข้าไปในห้องทำงานของเขา“คุณมาถามเรื่องของคุณมาร…”“เปล่าค่ะ" ฉันส่ายหัว มันกลายเป็นนิสัยไปแล้ว ที่จะเข้ามาพบคุณหมอทุกครั้งที่มาดูอาการมาร์ค ฉันจะเข้ามาถามว่าอาการเขาเป็นอย่างไร และจะตื่นขึ้นเมื่อไหร่ แต่น้ำเสียงของเขามักจะฟังดูจริงจังเสมอในขณะตอบฉันฉันนั่งลงตรงที่นั่งตรงข้ามเขา "ฉันมาที่นี่เพื่อถามเรื่องคนไข้คนอื่นน่ะค่ะ"เขาเงียบเสียงลงแล้วพยักหน้า "อะไรเหรอครับ?”“นอกจากมาร์คกับคนที่อยู่ในรถเขาอีกสองคนแล้ว ยังมีคนไข้คนอื่นที่ต้องรีบมาที่นี่ในคืนนั้นด้วยไหมคะ?”เขาขมวดคิ้วแล้วส่ายหัว "ควรจะมีคนอื่นด้วยเหรอ?”“ก็ไม่รู้สิคะ นั่นคือเหตุผลที่ฉันเข้ามาที่นี่ มีรถคันหนึ่งพุ่งชนรถของมาร์ค แล้วจากนั้นก็ชนเสาหลังจากสูญเสียการควบคุม ฉันอยากพบคนขับรถคันนั้นน่ะค่ะ"“อ้อ เจ้าหน้าที่รถพยาบาลที่ขับรถไปยังที่เกิดเหตุในวันนั้น รายงานว่าไม่มีใครอยู่ในรถคันอื่นเลยตอนที่พวกเขาไปถึง"“อะไรนะ?” ฉันขมวดคิ้ว เป็นไปได้ยังไง? ฉันแน่ใจว่าเห็นเงาของคนที่กำลังพยายามบังคับพวงมาลัยในวันนั้นคุณหมอยักไหล่ "ผมก็ได้ยินมาอย่างนั้น คุณสามารถติดต่อกรมตำรวจ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 156
มาร์คขมวดคิ้วมากขึ้น แล้วกวาดตามองฉันตั้งแต่หัวจดเท้าเกือบหนึ่งนาที ก่อนจะส่งเสียงออกมา "ผมอาจจะจำความเสื่อม แต่ไม่ได้โง่นะครับ ผมจะมีแม่อายุน้อยขนาดนั้นได้ยังไง? แล้วผมอายุเท่าไหร่เหรอ?ฉันอดที่จะปล่อยลมหายใจออกมาไม่ได้ ฉันเสียใจที่เขาสูญเสียความทรงจำ แต่รู้สึกดีจริง ๆ ที่ได้เขากลับคืนมา เพื่อได้ยินเขาพูดอะไรแบบขวานฝ่าซากอย่างไม่ต้องคิดอะไรมากมายเรื่องราวกลับกลายเป็นว่าสิ่งที่เขาสูญเสียไปเพียงอย่างเดียวก็คือความทรงจำ ขอบคุณพระเจ้า ฉันไม่คิดว่าจะสามารถรับมือกับเขาได้ ถ้าเขาสูญเสียความทรงจำแล้วกลายเป็นคนโง่เขลาไปมากกว่านี้ เขายังมีไหวพริบดีอยู่เลยฉันหย่อนตัวนั่งลงข้าง ๆ เตียงเขา แล้วเขาก็ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง "แน่นอนว่าฉันคงมีลูกชายที่อายุเท่าคุณไม่ได้ แต่ฉันเป็นแม่เลี้ยงของคุณ"ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันจึงยังแกล้งเขาต่อไป แต่มันสนุกจริง ๆ ฉันเดาว่าฉันคงอยากใช้โอกาสดี ๆ อย่างนี้ ซึ่งตอนนี้ฉันเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา ๆ คนหนึ่ง แล้วเขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งอาจจะเป็นช่างก่ออิฐ ตำรวจ คนเมา...หรือใครต่อใครก็ได้ ไม่ได้เป็นสามีเก่าของฉันหรือมาร์ค ตอร์เรส ประธานบริหารของกลุ่มบริษัทข้ามชาติ หรือแฟน
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 157
ฉันเลิกคิ้วขึ้นเมื่อสีหน้าบูดบึ้งของเธอแปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่ดูอ่อนโยนทันทีที่เธอหันไปหามาร์ค คิ้วของเธอดูลู่ลงพร้อมกับมีน้ำตาเอ่อล้นด้วยความเป็นกังวล เธอขยับตัวเข้าไปใกล้ ๆ เตียง แล้วยืนเกาะเตียงให้อยู่ห่างจากฉัน“มาร์ค" เธอพูดด้วยเสียงสั่นเครือ "เกิดอะไรขึ้น? ลูกจำแม่ไม่ได้เหรอ?” เธอวางฝ่ามือลงบนใบหน้าของมาร์ค แต่เขากลับดึงออกด้วยสีหน้าที่ดูเหมือนจะหงุดหงิด“คุณเป็นแม่แท้ ๆ ของผมเหรอ?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงหยาบกระด้างเล็กน้อยโรสพยักหน้า "ใช่แล้วลูก นี่แม่เอง แม่ที่ให้กำเนิดเธอ แม่อุ้มท้องเธอมาตั้งหลายเดือน จำไม่ได้เลยเหรอ?”มาร์คขมวดคิ้วใส่เธอ "ผมจะจำได้ยังไงว่าอยู่ในท้องของคุณ?”มีเสียงประหลาดหลุดลอดออกมาจากริมฝีปากฉัน ในขณะที่พยามกลั้นหัวเราะเอาไว้ก่อนที่โรสจะพ่นคำดูถูกเหยียดหยามอะไรออกมา มาร์คที่ไม่รู้ถึงผลกระทบจากคำพูดของเขาก็ถามขึ้นว่า "แล้วคุณเป็นใคร?” แล้วจ้องมองฉันด้วยความสับสนอีกครั้งฉันรีบพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่โรสจะโพล่งอะไรโง่ ๆ ออกมา "ฉันเป็นเจ้าหนี้คุณไง คุณเป็นหนี้ฉัน"“อะไรนะ?” โรสกับมาร์คเผลอหลุดปากออกมาพร้อมกัน ฉันพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้ เมื่อเห็นสีหน้าที่ดูส
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 158
**มีเนื้อหาทางเพศ**ในที่สุดโรสก็เข้ามาอ้างเป็นสมาชิกในครอบครัวของมาร์ค ซึ่งก็หมายความว่าฉันไม่ต้องเข้าไปยุ่งอะไรที่นั่นอีกต่อไป ฉันผลักตัวเองให้เดินผ่านกลุ่มคนที่กำลังตะลึงงันในชุดหรูหรา และฉีดน้ำหอมกลิ่นหอมฟุ้งที่ทำให้ฉันต้องย่นจมูกด้วยความรังเกียจ จนกระทั่งเดินไปจนถึงสุดปลายทางเดินแล้วไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงมองกลับไปที่ประตูห้องส่วนตัวของมาร์คพร้อมกับหัวเราะร่วนออกมา เพื่อมองดูคนพวกนี้ทำตัวเหมือนคนชั้นต่ำทั่วไป ซึ่งเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานั้นไม่รู้ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนกันเราไม่มีทางรู้เลยวว่าใครคือเพื่อนแท้ของเรา จนกว่าจะมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นอย่างน่าตกใจฉันถอนหายใจแล้วทรุดตัวลงนั่งบนเบาะรถ แล้วปิดตูตามมา จากนั้นก็โยนกระเป๋าสตางค์ไปไว้อีกเบาะหนึ่งฉันมองออกผ่านกระจกหน้ารถออกไปดูผู้คนที่เดินเข้าออกโรงพยาบาล และในขณะที่นั่งอยู่ตรงนั้นฉันก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่า ตอนที่มาร์คประสบอุบัติเหตุนั้นฉันมองเห็นลุยจิด้วย ฉันจำได้ว่ามองเห็นร่างสูงใหญ่ของเขาอยู่ห่างจากฉันนิดเดียวเองก่อนที่จะหายตัวไปหรือบางทีฉันอาจจะคิดไปเอง?ไม่ว่าข้อเท็จจริงจะเป็นอย่างไร ถ้าลุยจิไปที่นั่นจริง ๆ แล้วทำตัวเหมือนส
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 159
จากนั้นเขาก็วางฉันลงบนเตียงโดยกดฉันลงบนที่นอน“พระเจ้า คุณไม่รู้หรอกว่าผมรอสิ่งนี้มานานขนาดไหน นานมาก ๆ" ลูคัสกระซิบบอกพร้อมกับกดฉันแน่นยิ่งขึ้นในขณะที่เขาเริ่มไซร้ซอกคอฉัน“ฉันก็เหมือนกัน" ฉันตอบอย่างหื่นกระหายนี่คือสิ่งที่ฉันโหยหามาตลอดเหมือนกัน และฉันหวังว่ามันคงไม่จบลงอย่างเนิ่นนาน ฉันต้องผจญกับเรื่องต่าง ๆ มามากมาย ฉันก็สมควรจะได้รับความหฤหรรษ์อย่างนี้บ้าง ความเคลิบเคลิ้มอย่างฉุดไม่อยู่แบบนี้จะช่วยให้ฉันลืมโน่นลืมนี่หรือแม้แต่ใคร ๆ ไปได้สักพักหนึ่งโอ้ ลูคัสช่างดูดีเหลือเกินเมื่อมองจากด้านล่างโครงหน้าอันหล่อเหลาและดวงตาที่แสนคมเข้มนั้นคือสิ่งที่ฉันตกหลุมรัก และการที่มีผมยาว ๆ ตกลงมาปิดหน้าปิดตา ก็เป็นการยั่วให้ฉันต้องยกมือขึ้นไปลูบไล้ความปรารถนาของฉันแล่นทะยานขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นเสื้อของเขารัดแน่นไปตามกล้ามเนื้อ และเผยให้เห็นเนื้อหนังบางส่วนในบริเวณที่ปลดกระดุมออกสองสามเม็ดมีจี้เงินห้อยต่องแต่งลงมาจากสร้อยคอที่คล้องอยู่บนคอเขา และเมื่อไม่สามารถต้านทานอะไรได้อีกต่อไป ฉันจึงใช้ปลายนิ้วเกี่ยวสร้อยคอนั้นลงมา จนกระทั้งริมฝีปากของเรามาบรรจบกันอีกครั้งน้ำหนักตัวของเขากดทั
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 160
มุมมองของแซนดร้าฉันเดินออกจากลิฟต์อย่างรวดเร็ว โดยส้นสูงกระทบกับพื้นตามจังหวะการแกว่งไกวของสะโพก เมื่อฉันก้าวเท้าไปตามโถงทางเดินเพื่อไปยังห้องทำงานของพ่อ ซึ่งในขณะเดียวกันฉันก็รู้สึกได้ว่ามีผู้คนมากมายจับจ้องฉันอยู่ทุกย่างก้าว มีพนักงานบางคนที่เดินผ่านมาได้ทักทายฉัน แต่ฉันไม่ได้หันไปมองหรือตอบโต้อะไร เพราะเอาแต่เดินผ่านพวกเขาไปเมื่อฉันไปถึงประตูห้องทำงานของพ่อ ฉันก็เดินเข้าไปข้างในโดยไม่บอกกล่าวอะไร ซึ่งข้างในนั้นพ่อของฉันนั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานพร้อมกับผู้ชายอีกสองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา พวกเขาทั้งหมดหันมามองตอนฉันเดินเข้าไปพ่อเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นฉันปรากฏตัว ก่อนจะสรุปการพูดคุยกับแขกพวกนั้น“ผมจะจัดการในส่วนที่เหลือเอง พวกคุณสองคนไปเถอะ"ผู้ชายสองคนนั้นพยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องไป ในขณะฉันมองดูพวกเขาเดินจากไป จากนั้นฉันก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับพ่อ เดินไปหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่งที่ตั้งอยู่ตรงหน้าเขา แล้วกระแทกกระเป๋าสตางค์ลงโต๊ะอย่างเหนื่อยอ่อน เจมส์ เฮนเดอร์สัน พ่อของฉันเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรมาหลายสมัย เขาเป็นที่รู้จักในฐานะนักการเมืองที่ทรงอิทธิพลมากที่สุดคนหนึ่งของประเทศเข
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 161
ผู้ชายไร้ค่าแบบมาร์ค คงไม่มีวันเติมเต็มความต้องการอันเร่าร้อนของฉันได้หรอก ฉันรู้ดีเพราะว่าเคยผ่านผู้ชายมาตั้งกี่คน แต่พวกเขาก็ไม่เคยทำให้ฉันถึงใจได้สักทีทว่าผู้ชายที่ต้องแต่งงานด้วยกลับต้องมานั่งรถเข็น? ฉันต้องกลายเป็นคนดูแลเขาเหมือนพี่เลี้ยงเด็กงั้นเหรอ? ตลกสิ้นดี ฉันจะไม่มีวันยอมให้เป็นแบบนั้นเด็ดขาด แค่คิดว่าต้องผูกติดกับเขาไปตลอดชีวิตฉันก็แทบจะสำรอกออกมา ถ้าฉันแข็งใจปฏิเสธตั้งแต่แรก เรื่องน่ารังเกียจนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นยิ่งคิดถึงสายตาเยาะเย้ยและเสียงซุบซิบนินทาจากเพื่อนๆ ในแวดวงไฮโซเมื่อข่าวแพร่สะพัดออกไปว่า “แซนดรา เฮนเดอร์สัน คุณหนูผู้เพียบพร้อม” ต้องมาลงเอยกับสามีพิการไร้น้ำยา คงกลายเป็นเรื่องตลกให้คนพวกนั้นหัวเราะเยาะไปอีกนานมันเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้! ฉันต้องทำให้พ่อเข้าใจให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม ฉันต้องทำให้พ่อเห็นถึงความไร้ค่าของมาร์คที่โรงพยาบาล พยาบาลช่วยกันพยุงร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงของเขามานั่งบนเตียง ก่อนจะยกตัวเขาขึ้นราวกับตุ๊กตาวางลงบนรถเข็นที่จอดรออยู่ ฉันแทบจะอาเจียนออกมาเมื่อเห็นภาพน่าสมเพชนั้นดูเอาเถอะ"เรียบร้อยแล้วค่ะ" พยาบาลสาวเอ่ยด้วยรอยยิ้มจืด
Latest chapter
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 438
มุมมองของนักเขียนอาน่าถอนหายใจเสียงดังขณะเดินเข้าไปในห้องพักของเดนนิสและนั่งลงข้าง ๆ เขา เธอหยิบหนังสือออกมาและเริ่มอ่านเป็นครั้งคราว เธอจะเปิดโทรศัพท์เพื่อดูจัสตินนอนหลับหรือเล่นรอบบ้านในขณะที่พี่เลี้ยงยุ่งอยู่ หรือแค่ซุกตัวบนโซฟาตัวหนึ่งเพื่ออ่านหนังสือ โดยคอยจับตาดูจัสตินตอนนี้มันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของอาน่าไปแล้วในวันที่เธอพักค้างคืนที่โรงพยาบาล เธอจะออกจากที่นั่นแต่เช้าเพื่อไปดูแลจัสตินและกลับมา ขณะที่เธอนั่งอยู่ข้างๆ เขา นิ้วอุ่นๆ ของเธอประสานกับนิ้วเย็นๆ ที่ยังคงนิ่งของเขา เธอจะอ่านหนังสือเดนนิสยังคงอยู่ในอาการโคม่า และในแต่ละวัน อาน่ารู้สึกว่าความกลัวกำลังเพิ่มขึ้น... กลัวว่าเขาอาจจะยังคงอยู่ในอาการโคม่าจนถึงแก่ชีวิต ทั้งหมดเป็นเพราะเธอคนเดียวเธอต้องการให้เขาลืมตาขึ้นมามองเธอด้วยความรักที่เขามีให้เธอเสมอ เธอต้องการบอกเขาว่าเธอรักเขามากแค่ไหนและรู้สึกขอบคุณที่มีเขาในชีวิตของเธอ แต่ที่สำคัญที่สุด เธอต้องการขอโทษเขาเธอเห็นแก่ตัวมาก คิดว่าความเจ็บปวดของพวกเขาไม่ยิ่งใหญ่เท่าของเธอ... พวกเขาทุกคนรักเอมี่อย่างสุดซึ้ง และพวกเขาทุกคนเจ็บปวดกับการจากไปของเธอจากชีวิตนี้ ห
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 437
มุมมองของนักเขียนชารอนถูกตัดสินว่าไม่มีความผิดฐานมีส่วนร่วมโดยตรงในการเสียชีวิตของเอมี่ แต่มีความผิดฐานสมรู้ร่วมคิด เธอโชคดีพอที่จะได้รับการลดหย่อนโทษ จำคุกในระยะเวลาอันสั้น ทนายของเธอทำให้แน่ใจว่ามันจะเป็นเช่นนั้น และทั้งหมดนี้เป็นเพราะพ่อของเธอแม้ว่าพ่อของเธอจะผิดหวังกับทุกสิ่งที่เธอทำ แต่เธอก็เป็นลูกสาวของเขา ทายาทที่น่าเกรงขามเพียงคนเดียวของเขา ไม่มีทางที่เขาจะทอดทิ้งเธอได้ขณะที่เธอรับโทษจำคุก นับถอยหลังสู่วันที่เธอจะได้ออกไปจากที่นั่นในที่สุด เธอได้รับเอกสารหย่าร้างส่งมาให้เธอเธอคิดว่าเช้าวันนั้นหนาวเกินไปสำหรับฤดูกาล ห้องขังเล็กๆ ของเธอรู้สึกเล็กกะทันหัน มันรู้สึกเหมือนมันจะปิดล้อมเธอ และเธอเอามือสอดเข้าไปในช่องประตูเพื่อหายใจเมื่อหนึ่งในผู้คุมมาพาเธอไปเธอนั่งลง ได้รับปากกา และต่อหน้าเธอ บนโต๊ะเหล็ก มีจดหมายหย่าร้างวางอยู่ เหตุผลหลักที่เธอเข้าไปเกี่ยวข้องกับอาชญากรรมและการกระทำสกปรกเหล่านี้ทั้งหมดคือเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ไอเดนทิ้งเธอ มันน่าเศร้าจริงๆ ที่เธอทำงานอย่างหนักเพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ แต่กลับถูกโยนใส่อย่างแรงที่ใบหน้าของเธอในตอนท้ายดวงตาปวดหนึบด้วยน้ำตาขณะที่เธ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 436
"หยุด!" เสียงของเธอสั่นเครือขณะที่เธอตะโกนบอกคนขับแท็กซี่แค่นั้นก็เพียงพอให้อาน่าหันกลับมา"ฉันทำอะไรลงไป?" ลมหายใจของเธอสั่นเทาขณะที่เธอเปิดประตูและรีบออกจากแท็กซี่ มือของเธอสั่นเทาขณะที่เธอสะดุดลงบนทางเท้า"เดนนิส!" เธอตะโกนขณะที่เข่าของเธอล้มลงบนพื้นคอนกรีตแข็ง "ได้โปรด อย่า" เธอพูดกระซิบ สายตาของเธอจ้องมองไปที่รถที่พังยับเยิน "เดนนิส ต้องรอดให้ได้นะ"เธอคลานไปที่รถ มองเข้าไปข้างในเพื่อดูเขา แต่ข้างในนั้นมืดมิดและเสียงสะอื้นของเธอก็ดังขึ้น "ทำไมฉันถึงออกมา? ทำไมฉันไม่รอเขา?"เธอเช็ดน้ำตา "ฉันสัญญา" เธอสะอื้น "ฉันจะไม่ไปหาเอมี่อีกแล้ว ฉันสัญญา เดนนิส ได้โปรดออกมา" เธอร้องไห้ขณะที่เธอจำได้เลือนรางว่าเขาบอกเธอว่าเอมี่ได้รับความยุติธรรมแล้ว และไม่จำเป็นต้องไปหาเธออีกต่อไปนี่เป็นความผิดของเธอทั้งหมด เธอควรจะฟังเขา เธอควรจะรอเขาก่อนที่เธอจะออกไป"อาน่า!" ไอเดนตะโกนขณะที่เขารีบออกจากรถ เขารู้สึกโล่งใจที่เห็นอาน่า เขาหารถแท็กซี่หลังจากที่เดนนิสขับออกไปสักพัก และตามเขาไป เมื่อเขาสังเกตเห็นฝูงชนและเห็นว่ามีอุบัติเหตุเกิดขึ้น เขาก็กลัวว่าจะเป็นอาน่า"ให้ตายสิ!" เขาพึมพำขณะหยุดอยู่ต่อ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 435
มุมมองของนักเขียนหลังจากที่ไอเดนได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขาไม่ลังเลเลยก่อนที่จะเดินออกจากห้องพิจารณาคดีหัวใจของชารอนแตกสลายเมื่อมองดูไอเดนเดินออกไปอย่างโกรธจัด เขาเกลียดชังเธอมากจนทนดูการพิจารณาคดีของเธอไม่ได้เลยหรือ? น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ และเธอรีบเช็ดมันออกก่อนที่พ่อของเธอจะเห็นพ่อของเธอบอกเธอไปก่อนหน้านี้ว่า "พอได้แล้ว ชารอน อย่าร้องไห้เพราะผู้ชายอย่างเขาเลย" แต่นั่นหลังจากที่เขาตำหนิเธอสำหรับทุกสิ่งที่เธอทำ"มีการตัดสินแล้วหรือยัง คุณไอเดน? คุณจะประกันตัวภรรยาของคุณไหม?"คำถามทั้งหมดของพวกเขาไม่ได้เข้าหูไอเดนแม้แต่น้อย เขาไม่ได้สนใจสิ่งใดเลยขณะที่เขาเร่งรีบไปที่รถของเขาและขับออกจากบริเวณศาลระหว่างทางไปโรงพยาบาล เขาโทรหาทีมรักษาความปลอดภัยของเขาที่ตามเขามาทันทีที่เขาขับรถออกไป "อาน่าสตาเซียเพิ่งหนีออกจากโรงพยาบาลบ้า ตามหาเธอ" เขาออกคำสั่ง "ผมจะส่งรูปของเธอให้คุณตอนนี้""ครับ"เขาตัดสาย ขณะที่เขาขับรถ เขาหารูปอาน่าที่ชัดเจนและส่งให้ทีมรักษาความปลอดภัยที่เริ่มตามหาเธอทันทีจากนั้นไอเดนพยายามโทรหาเดนนิส แต่เขาก็ยังไม่รับสายเมื่อมาถึงโรงพยาบาล เขาพบเดนนิสอยู่ข้างนอก เขา
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 434
ไอเดนเมื่อเวลาผ่านไป คดีของเอมี่ได้รับความสนใจจากสื่อมากมาย ช่องข่าวทุกช่องมีรูปเด็กผู้หญิงน่าสงสารคนนั้นขณะที่พวกเขาพูดถึงการตายที่ไม่ยุติธรรมของเธอ และทุกคนที่รับผิดชอบต้องถูกลงโทษตามนั้นท่ามกลางทุกสิ่งทุกอย่าง จุดสนใจก็เปลี่ยนจากเอมี่มาเป็นชารอนและผม อย่างไรก็ตาม มีข่าวลือเกี่ยวกับชีวิตแต่งงานของเราและการตั้งครรภ์ปลอมของเธอผมเริ่มได้รับโทรศัพท์จากหมายเลขที่ไม่รู้จักหลายหมายเลข โทรมาถามคำถามไร้สาระทั้งหมดเพื่อต้องการข้อมูลโดยตรงจากแหล่งข่าว ผมต้องเปลี่ยนซิมการ์ดในโทรศัพท์ของผมเป็นซิมที่ผู้ช่วยของผมใช้ หากมีข้อมูลใดๆ เขาก็แค่ส่งต่อมา ผมเบื่อที่จะรับมือกับสายเรียกเข้าที่ไม่หยุดหย่อนเหล่านั้นเมื่อชารอนอาการดีขึ้นและเธอต้องถูกส่งตัวกลับไปที่สถานีตำรวจ พวกเขามาถึงสถานีพร้อมกับกลุ่มนักข่าวที่ทางเข้าตำรวจคุ้มกันเธอขณะพาเธอเข้าไปข้างใน แต่นั่นไม่ได้หยุดนักข่าวจากการตะโกนถามคำถามของพวกเขา"คุณเสแสร้งว่าท้องจริง ๆ เหรอ คุณนายไอเดน?""คุณชารอน คุณยังเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วอยู่ไหม?""สามีของคุณอยู่ที่ไหน? เขายังรักคุณอยู่ไหม?""จะมีการหย่าร้างไหม?""คุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับการเสีย
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 433
เดนนิสอาน่าถูกส่งตัวไปยังศูนย์บำบัดวิกฤตสุขภาพจิต และผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของผมที่นั่น แม้ว่าผมจะพยายามแบ่งเวลาอย่างเท่าเทียมกันระหว่างงาน จัสติน และเอมี่ แต่ผมก็พบว่าตัวเองใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่นี่งานเป็นไปด้วยดีอย่างยิ่ง ตอนนี้ผมทำเงินได้มากกว่าที่เคยทำก่อนที่ผมจะถูกหลอก แต่ผมไม่มีความสุข คนที่ผมรักที่สุดอยู่ในบ้านพักผู้ป่วยทางจิต ทุกวันที่ผมไปที่นั่น ผมหวังว่าอาการของเธอจะเริ่มดีขึ้นในไม่ช้า ครึ่งหนึ่งของเวลา เธอดูปกติดี แค่นั่งอยู่คนเดียวด้วยสีหน้าที่เป็นกลาง เธอจะไม่พูดคุยกับใครเป็นเวลาหลายชั่วโมง อีกครึ่งหนึ่งใช้ไปกับการร้องไห้และขอร้องให้ผมพาพวกเราไปหาเอมี่แพทย์บอกว่าเธอดีขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้นสำหรับผมจัสตินทำได้ดีมาก เขาดูเหมือนจะไม่โศกเศร้าอย่างที่ไอเดนแนะนำ มีบางครั้งที่เขาจะร้องไห้และไม่มีอะไรทำให้เขาหยุดได้จนกว่าเขาจะหลับไป แต่ช่วงเวลาเหล่านั้นหายาก และผมคิดว่าเขาแค่คิดถึงแม่ของเขาผมทำให้แน่ใจว่าผมมีเวลาให้เขาเสมอ เหมือนกับที่ผมมีเวลาให้อาน่า ไม่ว่างานจะยุ่งแค่ไหน ผมไม่ต้องการปล่อยเขาไว้กับพี่เลี้ยงทั้งหมด แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่ดี แต่ผมต้องการให้ไอเดนเติ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 432
ไอเดนนักสืบส่งที่อยู่โรงพยาบาลที่ชารอนถูกนำตัวส่งมาให้กับผมภายในห้อง ชารอนนอนขดตัวอยู่กับตนเองพร้อมกับกุญแจมือที่คล้องอยู่พอจะเอื้อมถึงเธอรีบลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นผมเข้ามาในห้อง "ไอเดน" เธอหายใจออกมา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว"ไม่เพียงแต่คุณจะเป็นอาชญากร แต่ยังเป็นคนโกหกด้วยเหรอ? คนโป้ปด!" ผมพูดออกมาขณะที่สายตาเหลือบไปที่ท้องแบนราบของเธอ ผมหัวเราะเยาะตัวเองขณะทรุดตัวลงบนเก้าอี้ที่หันหน้าเข้าหาเตียงของเธอ ผมรู้สึกหมดแรงจนแทบจะยืนด้วยขาของตัวเองไม่ได้เธอส่ายหัว น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ เหมือนกับที่มันไหลลงมาบนใบหน้าของเธอตอนที่เธอถูกจับกุม "มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฉันสาบานได้นะ ฉัน…" เธอพูดไม่ออกและไหล่ของเธอก็สั่นเทาขณะที่เธอร้องไห้หนักขึ้นผมเอียงศีรษะไปด้านข้างและมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ผมไม่แปลกใจเลยที่ผมไม่รู้สึกสงสารเธอแม้แต่น้อย "ถ้ามันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด แล้วมันคืออะไร? บอกมาสิ""คุณแกล้งทำเป็นท้องมาตั้งหลายเดือน!" เสียงหัวเราะขมขื่นหลุดออกจากริมฝีปากขณะที่ผมส่ายหัว มันยังคงรู้สึกเหมือนเรื่องตลก ผมคงไม่เชื่อนักสืบเลย ถ้าไม่มีสัญญาณทั้งหมดที่ผมมองข้ามไปผมโน้มตัวไปข้างหน้
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 431
ไอเดนผมตกใจกับคำพูดของเขา เดนนิสรู้แล้วเหรอ?เดนนิสก็มีส่วนร่วมในการสอบสวนด้วย เขาแค่ไม่ได้กระตือรือร้นเท่าผม ดังนั้นมันไม่น่าแปลกใจที่เขาจะได้ยินเรื่องนี้ นอกจากนี้ มันเป็นคดีของลูกสาวเขาด้วย เขาจึงมีสิทธิ์ที่จะรู้แต่ผมเลือกที่จะเพิกเฉยต่อคำพูดที่รุนแรงของเขา ผมยังคงสับสนกับข่าวที่ว่าอนาอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชในขณะนี้ มันเป็นไปได้อย่างไร? เขาปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? ผมอยากจะตะโกนใส่เขา แต่ผมก็สงบสติอารมณ์ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของผมตั้งแต่แรก... และของชารอน"แล้วเธออยู่ที่โรงพยาบาลไหน?" มันฟังดูไม่จริง ผมรู้ว่าเธอรักเอมี่มาก แต่ผมไม่คิดว่ามันจะส่งผลกระทบต่อเธอมากขนาดนี้เดนนิสหันมาหาผม คิ้วของเขาขมวดลึกขณะที่เขาขมวดคิ้ว "อยากรู้ไปทำไม? จะได้เอาไปบอกภรรยานายหรือไง?"ให้ตายสิ! ผมรู้สึกว่ามือกำแน่นโดยอัตโนมัติผมหายใจเข้าลึกๆ "ฉันโทรหาพวกนาย แต่ไม่มีใครรับสาย อาน่าก็ปิดโทรศัพท์อีก ฉันก็แค่เป็นห่วง..." ผมพูดเสียงแผ่วและไหล่สั่น “ฉันก็เลยตัดสินใจมาดูเธอนี่ไง"“ตอนนี้นายก็รู้แล้วนะว่าเธออยู่ไหน งั้นเชิญออกไปได้แล้ว”เขามีสิทธิ์ทุกประการที่จะขอให้ผมออกจากบ้านและชีวิต แต่ผ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 430
ไอเดน"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ" ชารอนพูดขณะที่เธอโอบแขนรอบไหล่ "คุณต้องหยุดโทษตัวเองเรื่องนี้ได้แล้ว ที่รัก มันไม่ใช่ความผิดของคุณ และการทุ่มเทตัวเองให้กับการสอบสวนทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรด้วยเลย""ผมต้องหาตัวคนผิดมาให้ได้ ชารอน ผมต้องหาว่าใครทำเรื่องนี้ นี่เป็นสิ่งเดียวที่ผมทำเพื่อลูกสาวผมได้ ซึ่งจะทำให้ความรู้สึกผิดนี้ทุเลาลง" "ถ้ามันเป็นวิธีเดียว คุณก็ควรทำอยู่แล้ว" เธอให้กำลังใจ "ฉันจะคอยดูแลให้พ่อช่วยในคดีนี้ด้วย ฉันสัญญา"พ่อของเธอโทรหาผมครั้งหนึ่งเพื่อแสดงความเสียใจกับการจากไปของลูกสาวผม ซึ่งไม่ได้เป็นอะไรกับลูกสาวเขาเลย และเขาฟังดูไม่พอใจนัก ผมประหลาดใจด้วยซ้ำที่เธอจะบอกเรื่องนั้นกับพ่อของเธอ ผมสงสัยว่าเขาอยากจะช่วยเปิดโปงฆาตกรของเด็กที่ไม่ใช่ลูกของเขาในทางใดทางหนึ่งหรือไม่ แต่ผมเก็บเรื่องนั้นไว้กับตัวเอง"ขอบคุณครับ" ผมบอกเธอแทนเธอโอบกอดผมครึ่งหนึ่ง และคราวนี้ไม่ได้ผละออกทันที ในวันแบบนี้เองที่เธอไม่ได้กระโดดหนีจากผมเหมือนผมติดเชื้อเมื่อใดก็ตามที่ผมพยายามสัมผัสเธอ"แล้วคุณจะยิ้มให้ฉันไหม?" เธอยิ้มขณะที่ดึงผิวแก้มของผมเพื่อพยายามทำให้ผมยิ้มเมื่อผมเอามือของเธอออก เธอก็แสร้
