บททั้งหมดของ ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ: บทที่ 401 - บทที่ 410

แรกเริ่มราชบุตรเขยยังปฏิเสธ กอดนางสาบานว่าชาตินี้จะรักแค่นางคนเดียว พวกเขามีฉยงอวี้คนเดียวก็พอแล้วแต่ต่อมา ท้ายที่สุดราชบุตรเขยก็เข้าห้องนอนของผู้หญิงคนอื่น รับอนุภรรยาเข้าจวนคนแล้วคนเล่า คำสาบานที่มีต่อนางก็ถูกลืมจนหมดแม้องค์หญิงฉางเล่อจะเสียใจ กลับทำอะไรไม่ได้อย่างไรก็ตาม ที่สุดของความอกตัญญูคือการไร้ผู้สืบสกุลองค์หญิงใหญ่ฉางเล่อต้องทนทุกข์ลำบากกับการไม่มีลูกชาย เมื่อมาถึงตัวลูกสาว เห็นพวกเขาสามีภรรยาไม่รักใคร่ปรองดอง มองจากในมุมของนาง ก็รู้สึกว่าสาเหตุมาจากการที่ไม่มีลูกอีกทั้งในมุมมองของนาง การที่อวิ๋นฝูหลิงได้รับการแต่งตั้งเป็นพระชายาอี้อ๋อง สาเหตุส่วนใหญ่มาจากนางให้กำเนิดลูกชายให้เซียวจิ่งอี้ และลูกชายคนนี้ยังเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้จิ่งผิงมากถ้าหากไม่มีลูกชายคนนี้ อวิ๋นฝูหลิงคิดจะนั่งตำแหน่งพระชายาอี้อ๋อง ไม่ง่ายเช่นนั้นแน่นอนนี่ไม่ใช่ว่าองค์หญิงใหญ่ฉางเล่อดูถูกอวิ๋นฝูหลิง และไม่ใช่ว่ามีอคติอะไรกับอวิ๋นฝูหลิงแต่เป็นข้อจำกัดทางการรับรู้และความคิดขององค์หญิงใหญ่ฉางเล่ออวิ๋นฝูหลิงคาดเดาถูกตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว องค์หญิงใหญ่ฉางเล่อเชิญนางมา ในเมื่อไม่ใช่รักษาให้ตั

เมื่อคนคนหนึ่งตัดสินใจแล้ว การจะโน้มน้าวใจได้นั้นเป็นเรื่องยากอีกทั้งเรื่องที่ไม่สามารถมีลูก สาเหตุอีกครึ่งหนึ่งก็มาจากฝ่ายชายเช่นกันถ้าหากเฉินเจิงเป็นหมัน เช่นนั้นไม่ว่าฉยงอวี้จวิ้นจู่จะพยายามเพียงใดก็ไม่มีทางตั้งครรภ์ นอกเสียจากนางจะเปลี่ยนผู้ชายเห็นฉยงอวี้จวิ้นจู่ถือเทียบยาดูแล้วดูอีก บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม อวิ๋นฝูหลิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เอ่ยปากกล่าว“ถ้าหากอยากมีลูกจริงๆ ทางที่ดีลองหาหมอไปตรวจจวิ้นหม่าดีกว่า”“ถ้าหากเขาป่วย มีลูกไม่ได้ล่ะ?”“ข้าแค่แนะนำนะ ไม่ได้มีเจตนาอื่น”รอยยิ้มบนใบหน้าฉยงอวี้จวิ้นจู่แข็งทื่อทันทีองค์หญิงใหญ่ฉางเล่อก็ตะลึงเช่นกันสองแม่ลูกไม่เคยคิดว่าปัญหาจะอยู่ที่ตัวเฉินเจิงถ้าหากสุขภาพของเฉินเจิงมีปัญหา ไม่สามารถมีลูก เช่นนั้นฉยงอวี้จวิ้นจู่พยายามอย่างไรก็เปล่าประโยชน์เวลานี้เอง มีเสียงรายงานดังขึ้นจากนอกประตู “อ๋องหญิงใหญ่ อี้อ๋องมาเจ้าค่ะ บอกว่ามารับพระชายาอี้อ๋องกลับ”องค์หญิงใหญ่ฉางเล่อหวนคืนสติ รีบขานรับทีหนึ่งนางจับมืออวิ๋นฝูหลิงแล้วกล่าว “วันนี้ขอบคุณเจ้ามาก ข้ากับฉยงอวี้จะคิดดู”อวิ๋นฝูหลิงยิ้มเล็กน้อย “ท่านป้าเกรงใจแล้ว

ต่อมานางถูกคนวางยาฆ่าตาย ฮ่องเต้จิ่งผิงทั้งโกรธทั้งเศร้า ออกคำสั่งให้มีการตรวจสอบอย่างละเอียดการสืบสวนนี้ สาวไปถึงตัวเว่ยผินที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับหลานเฟยเพราะเว่ยผินเป็นคนเอาขนมที่ทำให้หลานเฟยถูกพิษมาและนางกำนัลข้างกายคนหนึ่งของเว่ยผิน ก็ออกมาชี้ว่าเว่ยผินริษยาที่หลานเฟยได้รับความโปรดปราน ด้วยเหตุนี้จึงวางยาพิษในขนมเพื่อฆ่าหลานเฟยเว่ยผินร้องว่าถูกปรักปรำ แต่หลักฐานทุกอย่างล้วนชี้มาที่นาง ทำให้มีร้อยปากก็ยากจะแก้ต่างฮ่องเต้จิ่งผิงสูญเสียคนรัก ชั่วขณะเศร้าเสียใจอย่างมาก เมื่อเห็นหลักฐานชัดเจน เว่ยผินยังปากแข็ง โกรธจนสูญเสียสติสัมปชัญญะ ชักกระบี่ฆ่าเว่ยผินด้วยมือตัวเองจนกระทั่งลมหายใจเฮือกสุดท้าย เว่ยผินยังคงร้องว่าถูกปรักปรำหลังจากฆ่าเว่ยผิน ฮ่องเต้จิ่งผิงยังไม่หายแค้น ก็ไปเอาผิดจวนเว่ยกั๋วกงที่เป็นครอบครัวฝ่ายมารดาของเว่ยผินไม่เพียงปลดและยึดตำแหน่ง และยังยัดเยียดข้อกล่าวหาต่างๆ จับกุมหรือฆ่าคนของจวนเว่ยกั๋วกงใครจะรู้ว่าหลังจากนั้นหนึ่งเดือน เรื่องราวกลับตาลปัตรกะทันหันนางกำนัลน้อยคนหนึ่งที่เคยได้รับบุญคุณจากเว่ยผิน เสี่ยงตายนำการตายที่แท้จริงของหลานเฟยส่งไปถึงตร

แม้สกุลเว่ยไม่มีอิทธิพลเหมือนเมื่อก่อนแล้ว กลับยินดีออกหน้าแทนอวิ๋นฝูหลิง ช่วยนางอีกแรงแม้ต่อมาอวิ๋นฝูหลิงไม่ได้ให้สกุลเว่ยออกหน้า ก็จัดการอวิ๋นกานซงได้แล้ว แต่จดจำน้ำใจส่วนนี้ไว้ในใจมาโดยตลอดยิ่งไม่ต้องพูดถึงต่อมาฉินฮุ่ยได้รับข่าวจากเมืองหลวง ตั้งใจเขียนจดหมายให้อวิ๋นฝูหลิง และยังส่งของมากมายให้นางอวิ๋นฝูหลิงสามารถเอารายการสินสอดของมารดาอวิ๋นคืนมา และขับไล่อวิ๋นกานซงออกไปได้ ก็ต้องขอบคุณฉินฮุ่ยดังนั้นอวิ๋นฝูหลิงจึงยินดีที่มีญาติอย่างจวนเว่ยกั๋วกง และไปมาหาสู่กับพวกเขายิ่งกว่านั้นสถานการณ์ของจวนเว่ยกั๋วกงในปัจจุบันนับไม่ได้ว่าดีนัก อวิ๋นฝูหลิงก็ตั้งใจจะช่วยพวกเขาสักครั้งปัจจุบันฮูหยินผู้เฒ่าเว่ยเหลือลูกชายสองคนนายท่านสามเกิดจากอนุภรรยา แต่มารดาผู้ให้กำเนิดเสียชีวิตตอนคลอด ถูกเลี้ยงโดยฮูหยินผู้เฒ่าเว่ยตั้งแต่เด็ก สองแม่ลูกมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ก็เหมือนลูกแท้ๆแต่พรสวรรค์และความสามารถของนายท่านสามนั้นอยู่ในระดับทั่วไป ปัจจุบันรับหน้าที่ดูแลงานทั่วไปของจวนเว่ยกั๋วกงส่วนนายท่านสี่เป็นลูกแท้ๆ ของฮูหยินผู้เฒ่าจวนเว่ยกั๋วกง แม่เรียนหนังสือสอบติดบัณฑิตชั้นสูง

อวิ๋นฝูหลิงคิดไม่ถึงว่าในมือเซียวจิ่งอี้ก็มีคาราวานพ่อค้ากลุ่มหนึ่งด้วยพูดถึงขั้นนี้แล้ว เซียวจิ่งอี้ก็ไม่คิดจะปิดบังอีก กล่าวตรงๆ “ในมือข้ามีคาราวานพ่อค้ากลุ่มหนึ่ง เป็นพ่อค้าคนกลาง ทำการค้ากับชาวเป่ยหมานและชาวตะวันตกโดยเฉพาะ”“เมื่อก่อนทำการค้าประเภทผ้าไหมและใบชา”“แม้ภายใต้ชื่อของข้ามีกิจการไม่น้อย แต่ค่าใช้จ่ายก็สูงเช่นกัน อย่างไรก็ต้องหาวิธีหารายได้เสริมหน่อย”เมื่ออวิ๋นฝูหลิงเห็นเซียวจิ่งอี้เปิดใจ และเขาทำการค้าชายแดน ก็ไม่ส่งผลกระทบต่อการเปิดร้านค้าในต้าฉีของตน จึงพยักหน้ากล่าว “ได้ เช่นนั้นข้าแค่รับผิดชอบจัดหาสินค้า ส่วนท่านจะขายที่ชายแดนอย่างไร ขายเท่าไร ข้าไม่สนใจ”เซียวจิ่งอี้จับมืออวิ๋นฝูหลิงมาจูบเบาๆ ทีหนึ่ง“ขอบคุณพระชายาที่ยินดีให้ข้าร่วมหาเงินด้วย”อวิ๋นฝูหลิงทุบหน้าอกของเขาด้วยรอยยิ้มทีหนึ่ง “อย่ามาเล่นลิ้น”“ของที่ข้าให้ท่านดูในวันนี้ ล้วนเป็นของที่ข้าใช้เวลาหลายวันกว่าจะทำออกมาได้”“ถ้าจัดหาสินค้าให้ท่าน ประกอบกับเปิดร้านค้าในเมืองหลวงก่อน จำนวนการผลิตไม่น้อยแน่นอน”“ข้าต้องหาสถานที่ตั้งโรงงานก่อน และยังต้องหาแรงงาน…”กล่าวถึงตรงนี้ จู่ๆ อวิ๋นฝูหลิงก็นึกถ