All Chapters of ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ: Chapter 411 - Chapter 420

จนกระทั่งถูกเกณฑ์ทหาร จึงเพิ่งได้กินอาหารจนอิ่มเป็นครั้งแรกในกองทัพแม้การเป็นทหารจะลำบาก แต่อย่างน้อยก็ได้กินอิ่ม เพื่อที่จะได้มีอาหารกินอิ่มทุกวัน จั๋วหลินจึงไม่กลัวที่จะไปสนามรบไหนเลยจะรู้ว่าในการรบครั้งหนึ่ง เขาจะต้องสูญเสียแขนขวาไปทางราชสำนักมอบค่าทำขวัญให้เขาจำนวนหนึ่ง เพื่อให้เขาเกษียณและกลับบ้านเกิดครอบครัวที่เห็นเขากลับมา มิได้มีความยินดีที่ได้กลับมารวมตัวกัน ทว่ากลับมองแขนเสื้อที่ว่างเปล่าของเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจหลังจากรู้ว่าราชสำนักให้เงินทำขวัญเขามาก้อนหนึ่ง ก็เปลี่ยนสีหน้าโดยพลัน และถามไถ่สารทุกข์สุกดิบเขาจั๋วหลินผ่านความเป็นความตายอยู่ในสนามรบ จึงไม่ได้เป็นคนใสซื่อเหมือนเมื่อก่อน เขามีสายตาเฉียบแหลม นำค่าทำขวัญส่วนใหญ่ไปซ่อนไว้ และเอาออกมาเพียงเล็กน้อยเมื่อครอบครัวได้เงิน แม้จะเป็นมิตรต่อเขาขึ้นมาบ้าง แต่ก็ยังทดสอบทุกรูปแบบเป็นครั้งคราวแบบอ้อม ๆหลังจากแน่ใจว่าเงินของเขาถูกนำออกมาจนหมด ไม่มีเหลือซ่อนไว้แล้ว ก็เปลี่ยนไปมีท่าทีเย็นชากว่าเดิม และขับไล่เขาออกจากบ้านจั๋วหลินเห็นธาตุแท้ของญาติ ก็รู้สึกหดหู่ใจเป็นอย่างมาก จึงนำเงินส่วนนั้นที่ตัวเอ

บางคนที่รู้จักสินค้า ย่อมเป็นฝ่ายมาหานางเองอวิ๋นฝูหลิงนั่งอย่างมั่นคง พลางกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “มีความคิดแล้วอย่างไร? ไม่มีความคิดแล้วอย่างไรหรือ?”พระชายาองค์ชายห้าสบตากับอวิ๋นฝูหลิงที่อมยิ้ม ก็ตระหนักขึ้นมาได้โดยพลันด้วยของที่ดีถึงเพียงนี้ ขอเพียงอาศัยอำนาจของเซียวจิ่งอี้ ย่อมสามารถทำการค้าได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องหาผู้ร่วมธุรกิจ มาแบ่งผลประโยชน์เลยทว่าเมื่อได้ยินคำพูดเมื่อครู่ของอวิ๋นฝูหลิง ซึ่งมิได้ปฏิเสธตามตรง หมายความว่าการค้าครั้งนี้ยังสามารถเจรจากันได้ขึ้นอยู่กับว่าพวกเขาจะหยิบแต้มต่อตัวใดออกมา!มิใช่ว่าพระชายาองค์ชายห้าจะไร้ยางอาย จนต้องการตักตวงผลประโยชน์ในมือของอวิ๋นฝูหลิงไปเป็นความจริงที่องค์ชายห้าไม่มีรากฐาน คราแรกที่ออกจากวังมาอยู่ที่จวน ในวังตราบใดที่ปฏิบัติตามกฎ ก็จะได้รับเงินช่วยเหลือครอบครัวละสามแสนตำลึงองค์ชายห้ากับพระชายาองค์ชายห้ามิได้เก่งเรื่องการบริการจัดการหลายปีมานี้ก็พึ่งพิงเงินเก็บส่วนนั้นของตัวเอง รวมถึงรางวัลประจำปีจากในวังทว่าองค์ชายห้าก็เป็นองค์ชายสูงศักดิ์ผู้หนึ่ง จึงมักจะต้องเข้าสังคมบ้าง และสิ่งที่ควรใช้จ่ายก็ต้องใช้จ่ายผ่านไปปีแล้วปีเล่

นางคิดว่าร้านนี้ทำเลและสภาพแวดล้อมดี หากอวิ๋นฝูหลิงชอบ นางก็สามารถเอาร้านนี้มาเป็นทุนได้ร้านค้าของพระชายาองค์ชายห้าไม่ได้อยู่หน้าถนน แต่ต้องเดินเข้าไปช่วงหนึ่งทว่าถนนสายนี้ก็มีความรุ่งเรือง แม้ตำแหน่งร้านค้าของพระชายาองค์ชายห้าจะมิได้ดีที่สุดบนถนนเส้นนี้ แต่ก็ถือว่าดีมากทีเดียวทั้งร้านค้ามีห้าประตู พื้นที่กว้างขวางมากอวิ๋นฝูหลิงเข้ามา ก็เห็นชั้นไม้จำนวนมากตั้งอยู่ในโถงหลักชั้นหนึ่งอวิ๋นฝูหลิงได้ยินว่าก่อนหน้านี้ที่นี่เป็นร้านค้าผ้า จึงเดาว่าชั้นไม้เหล่านี้คงใช้เพื่อเก็บผ้าร้านค้าน่าจะทำความสะอาดแล้ว จึงสะอาดมากอวิ๋นฝูหลิงเดินจากชั้นหนึ่งไปถึงชั้นสาม ทั้งยังไปดูในสวนด้านหลังคราหนึ่ง ร้านนี้ควรออกแบบตกแต่งอย่างไร ในหัวก็มีความคิดไว้แล้วอวิ๋นฝูหลิงพกดินสอถ่านกับกระดาษติดตัวมาด้วย ตอนนี้จึงหาโต๊ะเก้าอี้ และร่างแบบสองสามภาพออกมาโดยพลันพระชายาองค์ชายห้ามองอวิ๋นฝูหลิงถือสิ่งที่เหมือนถ่านสีดำแท่งหนึ่งในมือ วาดเขียนลงบนกระดาษเพียงขีดเขียนไม่กี่ครั้ง องค์ประกอบภายในร้านค้าก็ปรากฏบนกระดาษ จนอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจเจี่ยงซื่อซึ่งอยู่ด้านข้าง เมื่อเห็นภาพของอวิ๋น

“สกุลอวิ๋นหมายความว่าอย่างไรกัน?”“การประชุมใหญ่แวดวงแพทย์ในครั้งนี้ยังจะจัดอยู่หรือไม่?”“ได้ยินว่าการประชุมใหญ่แวดวงแพทย์ในครั้งนี้ จัดขึ้นโดยคุณหนูใหญ่สกุลอวิ๋น”“แค่เด็กสาวคนเดียว จะรับหน้าที่สำคัญเช่นนี้ได้อย่างไร?”“การประชุมใหญ่แวดวงแพทย์เป็นประเพณีซึ่งสืบทอดมาตั้งแต่รุ่นนายท่านผู้เฒ่าอวิ๋น วันนี้ไม่ใช่ว่าจะถูกทำลายด้วยมือของเด็กสาวผู้นั้นหรือ?”ขณะที่ทุกคนพูดคุยซุบซิบกันอย่างสนุกปาก ทันใดนั้นประตูใหญ่ของอวิ๋นเทียนย่วนก็ถูกคนเปิดออกมาจากด้านในอย่างกะทันหันอวิ๋นฝูหลิงสวมชุดสีม่วงอ่อน มีเครื่องประดับไข่มุกหลายชิ้นอยู่บนศีรษะ ทั้งตัวนางดูสง่างามและสูงศักดิ์เหยากวงถือดาบในมือ ยืนสงบอยู่ด้านข้าง อยู่ในท่าทางปกป้องเงียบ ๆโอวหยางหมิงพาทั้งเด็กและผู้อาวุโสของสกุลโอวหยางมา ขณะที่นายท่านผู้เฒ่าหางพาทุกคนในสกุลหางมา ทั้งยังมีพวกสวินเส้าคังและลูกศิษย์สกุลอวิ๋นทุกคน ซึ่งต่างยืนอยู่ด้านหลังอวิ๋นฝูหลิงกวาดตามองแล้ว ก็พบกับผู้คนจำนวนมากนอกประตูอวิ๋นเทียนย่วน ฝูงชนที่เดิมทียังส่งเสียงเจื้อยแจ้ว เงียบลงโดยพลันเห็นพวกโอวหยางหมิงซึ่งต่างยืนอยู่ด้านหลังอวิ๋นฝูหลิง ด้วยท่าทางสนับสนุน

มีสกุลแพทย์ตั้งกี่มากน้อยที่อาศัยเพียงสูตรหนึ่งหรือสองใบ เพื่อดำรงชีวิตไม่ว่าสกุลไหนก็เอาทักษะแพทย์และสูตรลับของสกุลเก็บไว้เป็นความลับ ไม่ให้คนนอกเห็นง่าย ๆอวิ๋นฝูหลิงกลับตรงกันข้าม ต้องการนำตำราแพทย์มาจัดแสดงเพื่อให้คนนอกได้อ่านตามใจถ้ามิได้เสียสติแล้วจะเป็นสิ่งใดได้?จนกระทั่งยามนี้ พวกโอวหยางหมิงจึงเพิ่งจะตระหนักได้ถึงการมองการณ์ไกลและความใจกว้างของอวิ๋นฝูหลิงอวิ่นฝูหลิงนำตำราแพทย์ออกมา ซึ่งเป็นผลประโยชน์มากพอที่จะดึงดูดความสนใจของแพทย์ ใครจะยังกล้ามาตั้งคำถามถึงสถานะของอวิ๋นฝูหลิงได้อีก?ยิ่งไปกว่านั้นหากได้อ่านตำราแพทย์ของสกุลอวิ๋น พูดในด้านของความรู้สึก คนเหล่านี้ไม่เพียงแต่ได้รับความสัมพันธ์ของสกุลอวิ๋น ทั้งยังได้รับการสั่งสอนของสกุลอวิ๋น และถือว่าเป็นลูกศิษย์ของสกุลอวิ๋นไปครึ่งตัวแล้วด้วยหลังจากนี้หากผู้ใดพูดไม่ดีต่ออวิ๋นฝูหลิง หรือพูดไม่ดีต่อสกุลอวิ๋น ย่อมไม่ต้องให้คนสกุลอวิ๋นออกหน้า คนรอบข้างก็สามารถถ่มน้ำลายคนละคำพูดใส่เขาจนตายได้แล้วเมื่อได้รับบุญคุณจากสกุลอวิ๋น กลับยังมาด่าทอสกุลอวิ๋น นี่มิใช่ว่าเป็นการเนรคุณหรือ?ยิ่งไปกว่านั้นตำราแพทย์ที่นำออกมาก็เป็นเพียง