All Chapters of ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ: Chapter 391 - Chapter 400

ก่อนหน้านี้จางซานมู่เคยเห็นอวิ๋นฝูหลิงขมวดคิ้วพลางครุ่นคิดมาก่อน จึงไม่ได้ส่งเสียงรบกวนยามนี้ได้ยินอวิ๋นฝูหลิงเอ่ยถาม เลยรีบรายงานตอบกลับไปว่า“เรื่องนี้ไม่ทราบเป็นที่แน่ชัด แต่ไม่กี่วันก่อนพวกเขาเพิ่งซื้อคฤหาสน์บริเวณชานเมืองทิศอุดรไว้หลังหนึ่ง เจ้าของคฤหาสน์คนเก่าเป็นพ่อค้าเศรษฐีคนหนึ่งของเจียงหนาน เพราะกิจการการค้าเกิดปัญหาเล็กน้อย จำเป็นต้องใช้ทุนทรัพย์ จึงต้องนำคฤหาสน์หลังนี้เปลี่ยนมือให้ผู้อื่น”“สองสามวันมานี้พวกอวิ๋นชิงมู่มักไปพบปะกันที่คฤหาสน์หลังนั้น แถมภายในยังมีคนงานเดินเข้าออก”“ไม่รู้ว่าคฤหาสน์หลังนั้นจะเกี่ยวข้องกับกิจการที่พวกเขาร่วมหุ้นกันหรือไม่?”“แต่อวิ๋นชิงมู่ได้เงินจากที่บ้านไปหนึ่งหมื่นตำลึง บอกว่าเอามาเป็นเงินทุนสำหรับกิจการ”อวิ๋นฝูหลิงขมวดคิ้วแน่นยิ่งกว่าเดิมเงินจำนวนหนึ่งหมื่นตำลึงนับว่าไม่ใช่น้อย ๆอีกทั้งนี่ยังเป็นเงินทุนจากอวิ๋นชิงมู่เพียงหนึ่งคนเท่านั้นในเมื่อเป็นการร่วมหุ้น เช่นนั้นพวกซื่อจื่อซุ่นอ๋องก็ต้องลงเงินด้วยเช่นกันดูแล้ว เงินลงทุนสำหรับกิจการนี้จะต้องมิใช่น้อย ๆ แน่ อย่างต่ำก็ต้องหมื่นตำลึงขึ้นไปทว่ากิจการนี้มิได้ซื้อร้านค้าดี ๆ

หลังจากข่าวที่อวิ๋นฝูหลิงจะไปร่วมงานชมบุปผาขององค์หญิงใหญ่ฉางเล่อแพร่กระจายออกไป เหล่าคนที่อยากพบอวิ๋นฝูหลิงสักหนแต่กลับไม่ได้เจอ พลันพากันใช้ความสามารถทั้งหมดที่มีคิดหาวิธีการที่จะทำให้ได้มาซึ่งเทียบเชิญงานชมบุปผาขององค์หญิงใหญ่ฉางเล่อด้วยจับจ้องที่จะอาศัยงานชมบุปผาขององค์หญิงใหญ่ฉางเล่อให้ได้พูดคุยกับอวิ๋นฝูหลิงสักครั้งวันงาน เมื่อได้เห็นแขกเหรื่อมากมายพากันตบเท้าเข้ามาร่วมงาน องค์หญิงใหญ่ฉางเล่อในฐานะแม่งานก็ถึงกับตกตะลึงไปเลยทีเดียวครั้นเข้าใจสาเหตุของเรื่องราว องค์หญิงใหญ่ฉางเล่อก็หลุดยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้อย่าว่าแต่คนอื่นเลย นางอาศัยเหตุผลที่ว่าดอกชิงไห่ถังผลิบานมาจัดงานเลี้ยงชมบุปผา ด้วยหนึ่งในเป้าหมายก็คืออวิ๋นฝูหลิงนี่ละงานเลี้ยงพระราชวังเทศกาลวันไหว้พระจันทร์ก่อนหน้านี้ เนื่องด้วยพระวรกายขององค์หญิงใหญ่ฉางเล่อไม่แข็งแรง เลยไม่อาจเข้าร่วมงานเลี้ยงได้เพราะจะว่าไป นางเองก็ยังไม่เคยได้พบหน้าอวิ๋นฝูหลิงผู้เป็นพระชายาอี้อ๋องผู้นี้เลยและไม่กี่วันมานี้ เรื่องที่อวิ๋นฝูหลิงผ่าท้องเอาเด็กออกให้ฮูหยินน้อยฉู่นั้นแพร่กระจายออกไปจนเป็นที่ฮือฮา ฉยงอวี้จวิ้นจู่สนิทชิดเชื้อกับฮู

“ด้วยฮูหยินน้อยฉู่มีข้อจำกัดหลายอย่างทางร่างกาย กอปรกับตั้งครรภ์เด็กแฝด ไม่อาจให้กำเนิดได้อย่างราบรื่น ทั้งยามให้กำเนิดก็อันตรายเป็นอย่างยิ่ง ถึงขั้นที่อาจจะทำให้กลายเป็นหนึ่งศพสามวิญญาณ”“ท่ามกลางความอับจนหนทาง ถึงได้จำเป็นต้องใช้วิธีผ่าท้องเอาเด็กออกเช่นนี้”เมื่ออวิ๋นฝูหลิงมองไป ก็ได้เห็นว่าหลายคนมีสีหน้าไม่เห็นด้วยว่าเป็นเช่นนั้นนางชะงักไปเล็กน้อย แล้วกล่าวต่อไป “อย่างที่พวกท่านทราบ วิธีผ่าท้องเอาเด็กออกนี้ข้าไม่ได้คิดขึ้นมาเป็นคนแรก ก่อนหน้านี้มีคนที่ผ่าท้องเอาเด็กออกแล้ว แต่เหตุใดวิธีนี้ถึงไม่ถูกเผยแพร่อย่างกว้างขวางกัน?”หญิงสาวผู้มีดวงตากลมโตที่เอ่ยปากออกมาเป็นคนแรกคิดดูเล็กน้อย แล้วลองตอบหยั่งเชิงไปว่า “เพราะทำให้คนตายได้หรือ?”อวิ๋นฝูหลิงพยักหน้า “ไม่ผิด วิธีการผ่าท้องเอาเด็กออกนี้ใช่ว่าจะไม่มีอันตราย”“การผ่าท้องเอาเด็กออกในสมัยก่อน มักผ่าท้องเอาบุตรออกมาจากท้องมารดาหลังจากมารดาผู้ให้กำเนิดสิ้นชีวิต” “เช่นนี้ทั้งรักษาชีวิตชีวิตหนึ่งไว้ได้ ทั้งไม่ได้เป็นการโหดร้ายถึงขั้นที่ผ่าท้องคนทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่จนทำให้มารดาผู้ให้กำเนิดถึงแก่ชีวิต”“วิธีผ่าท้องเอาเด็กออกของข

เฉิงชงรู้สึกสนใจการผ่าตัดเปิดหน้าท้องของอวิ๋นฝูหลิงอย่างยิ่งจนในที่ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับโอวหยางหมิงและจงฮุยอยู่ในขั้นธรรมดาทั่วไป จะลดทิฐิเป็นฝ่ายเข้าหาพวกนั้น แล้วให้ทั้งคู่พาตัวเองไปจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินด้วยกันก็ทำไม่ได้อีกทั้งเฉิงชงก็ไม่ค่อยได้คบค้าสมาคมกับจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินนี้ จะให้ไปเยือนถึงประตูเรือกันโต้ง ๆ เพื่อขอเรียนรู้ถึงที่เลยก็ไม่เป็นการดีเขาครุ่นคิดอยู่เล็กน้อย แล้วจึงไปพบหมอหญิงติงสกุลติงกับสกุลเฉิงมีความสัมพันธ์กันมานาน อีกทั้งยามหมอหญิงติงอยู่ในสำนักหมอหลวงก็ได้รับการดูแลจากเฉิงชงไม่น้อยบัดนี้อวิ๋นฝูหลิงขอให้โอวหยางหมิงหาหมอหญิงสักสองสามคนมาช่วยงาน ประจวบเหมาะกับที่หมอหญิงติงเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเฉิงชงต้องการให้หมอหญิงติงจดจำขั้นตอนการผ่าตัดทุกขั้นทุกตอนไว้อย่างละเอียดยิบ ห้ามขาดห้ามเกิน พอกลับมาก็ค่อยเล่าต่อให้เขาฟังอีกทีจนในที่หมอหญิงติงนั้นใจไม่สู้อวิ๋นฝูหลิงเพิ่งจะลงมีด นางก็ตกใจกับเลือดสด ๆ ที่ทะลักออกมาเต็มสองตาจนถูกคนหามออกไปนอกห้องผ่าตัดเสียอย่างนั้นหลังจากหมอหญิงติงกลับไป ก็ได้แต่บอกกล่าวการเตรียมตัวก่อนการผ่าตัดบางส่วนเท่าที่ตนเองเ

อวิ๋นฝูหลิงรู้จักเทียบยาของเวชสำอางอยู่ไม่น้อยภายใต้การบริหารของตระกูลอวิ๋นเมื่อชาติก่อนนั้น ก็มีบริษัทผลิตภัณฑ์บำรุงผิวที่เน้นการทำเวชสำอางเป็นหลักอยู่เครื่องบำรุงผิวที่อวิ๋นฝูหลิงใช้อยู่เดี๋ยวนี้ ล้วนเป็นของที่นางทำขึ้นเองทั้งนั้นเพียงแต่เพราะเรื่องราวที่สุมอยู่บนศีรษะของอวิ๋นฝูหลิงก่อนหน้านี้ก็ทำให้นางยุ่งมากพอแล้ว ดังนั้นนางจึงไม่ได้คิดจะบุกเบิกเส้นทางของความสวยความงามนี้บัดนี้ทันทีที่ความคิดนี้โผล่ขึ้นมา จึงไม่อาจหยุดยั้งได้อีก นึกถึงตอนที่นางมาถึงเมืองหลวงเป็นครั้งแรก เซียวจิ่งอี้ก็ให้คนมาซื้อของมาล่วงหน้าไว้ให้นางมากมาย นอกจากเสื้อผ้าปิ่นปักผมต่างหูพวกนี้แล้ว ยังรวมไปถึงชาดและแป้งน้ำด้วยอวิ๋นฝูหลิงเคยเห็นชาดและแป้งที่สตรีในยุคนี้ใช้กันมาก่อน มีหลายอย่างที่มีตะกั่วผสมปนเปอยู่ด้วยหากใช้ไปนานวันเข้า จะทำให้ใบหน้าเสียหายฉะนั้นตอนนั้นอวิ๋นฝูหลิงจึงให้คนเก็บของพวกนั้นไป ไม่เคยหยิบออกมาใช้เลยสักครั้งเดียวหากนางทำเครื่องบำรุงผิวที่ใช้แล้วไม่เพียงทำลายผิวหน้า แต่ยังทำให้ผิวพรรณของคนผู้นั้นสดใสและแข็งแรงออกมาได้ จะต้องได้รับการต้อนรับมากแน่นอนเพียงแต่เรื่องที่สุมอยู่บน