All Chapters of ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ: Chapter 431 - Chapter 440

กล่าวจบ นางก็ย้อนถาม “เตรียมรถม้าเสร็จหรือยัง?”เดิมทีหลิงโหยวยังอยากเกลี้ยกล่อม เมื่อได้ยินอวิ๋นฝูหลิงถาม รีบกล่าวตอบทันที “เตรียมเสร็จแล้วขอรับ”อวิ๋นฝูหลิงพยักหน้า “ทางอวิ๋นเทียนย่วนให้เจ้าดูแลแทน ถ้าหากมีเรื่องอะไรก็ไปขอให้ท่านปู่โอวหยางกับท่านปู่หางช่วย”หลิงโหยวหลุบตาขานรับทีหนึ่ง หลังจากนั้นก็ไปส่งอวิ๋นฝูหลิงที่ประตูข้างกับเหยากวงแล้วรอหลังจากอวิ๋นฝูหลิงขึ้นรถม้าจากไป หลิงโหยวจึงจะนึกขึ้นได้ทางอวิ๋นเทียนย่วนมีเรือนรับรอง แม้แต่หมอมีชื่อเสียงหลายคนก็พักที่นี่ระหว่างการประชุมใหญ่แวดวงแพทย์อวิ๋นฝูหลิงมีเรื่องส่วนตัวในอวิ๋นเทียนย่วน ถ้าหากพักผ่อน กลับไปพักที่เรือนโดยตรงก็สิ้นเรื่องเหตุใดต้องเดินทางไกล จะกลับไปพักผ่อนที่จวนอี้อ๋องให้ได้?หลิงโหยวกลอกตา แอบคาดเดาหรือว่าช่วงนี้คุณหนูใหญ่อยู่อวิ๋นเทียนย่วนมาโดยตลอด คิดถึงอี้อ๋องแล้ว? นึกถึงแม้การแต่งงานของคุณหนูใหญ่เป็นเรื่องบังเอิญ กลับเป็นวาสนาที่สวรรค์ประทานอี้อ๋องกับคุณหนูใหญ่สามีภรรยารักใคร่ ความสัมพันธ์ดีงามคิดว่าท่านโหวผู้เฒ่า ท่านโหวและฮูหยินโหวอยู่ในยมโลก ก็ปลื้มปีติเช่นกันแต่ไม่รู้ว่าเมื่อไรคุณหนูใหญ่ถึงจะม

แต่หลังจากมีผู้หญิงตั้งครรภ์หายตัวอีกครั้ง อวิ๋นฝูหลิงยิ่งมั่นใจการคาดเดาก่อนหน้านี้แล้ว ต้องเป็นเพราะผู้หญิงตั้งครรภ์ที่คนร้ายลักพาตัวไปก่อนหน้านี้ การทดลองล้มเหลวแน่นอนคนร้ายต้องการผู้ทดลองคนใหม่ ดังนั้นจึงเสี่ยงก็อาชญากรรม ลักพาตัวผู้หญิงตั้งครรภ์อีกครั้งเมื่อนึกถึงการคาดเดานี้อาจจะเป็นจริง อวิ๋นฝูหลิงทั้งโกรธทั้งเกลียดจำเป็นต้องจับคนร้ายให้ได้โดยเร็ว จะปล่อยให้เขาทำชั่วต่อไปไม่ได้แล้วในเมื่อคนร้ายซ่อนได้ลึกมาก สืบไม่พบเบาะแสอะไรเลยเช่นนั้นก็ล่องูออกจากรูให้คนร้ายกระโดดออกมาเอง!เกิดแผนที่บ้ามากขึ้นในใจอวิ๋นฝูหลิงแต่ว่าแผนนี้อาศัยแค่นางคนเดียวทำไม่ได้แน่นอน……พริบตาเดียว การประชุมใหญ่แวดวงแพทย์ก็ผ่านไปแล้วครึ่งหนึ่ง ใกล้จะถึงตอนท้ายแล้วอวิ๋นฝูหลิงนำตำราแพทย์อันล้ำค่าของสกุลอวิ๋นออกมาให้ทุกคนอ่านก่อน ทำให้นางได้รับคำชมเชยล้นหลามหลังจากนั้นก็แลกเปลี่ยนความรู้วิชาแพทย์ วินิจฉัยโรคและเขียนเทียบยา ใช้ความสามารถของตัวเองชนะใจของผู้คนในแวดวงการแพทย์อย่างแท้จริงประกอบกับยาลูกกลอนและวัตถุดิบยาที่ปลุกในสวนสมุนไพรของสำนักช่วยชีพ อวิ๋นฝูหลิงได้เจรจาความร่วมมือกับร้านยา

อวิ๋นฝูหลิงหันไปมองเหยากวง “เจ้าก็ได้ยินแล้ว มีหมอหลวงเฉิงค่อยปกป้องข้า เจ้ารีบไปเถอะ”เหยากวงลังเลครู่หนึ่ง จึงจะประสานมือกล่าวกับเฉิงชง “รบกวนหมอหลวงเฉิงแล้ว ข้าน้อยจะรีบไปรีบกลับเจ้าค่ะ”กล่าวจบ เหยากวงสื่อสารกับอวิ๋นฝูหลิงทางสายตาแวบหนึ่ง ก็หมุนกายจากไปแล้วส่วนอวิ๋นฝูหลิงหันกลับไปมองเฉิงชงอีกครั้ง นางกล่าว “พวกเราไปคุยกันทางนั้น”โถงบุปผาที่เฉิงชงพูดถึงอยู่ไม่ไกลนักทั้งสองเดินไปได้ครู่เดียวก็ถึงแล้วตำแหน่งของโถงบุปผาแห่งนี้ค่อนข้างเปลี่ยว แต่พื้นที่โดยรอบเขียวขจี ดอกไม้บานสะพรั่ง เป็นทิวทัศน์ที่งดงามมากอวิ๋นฝูหลิงเพิ่งก้าวเข้าโถงบุปผา จู่ๆ ก็ถูกคนใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากและจมูกจากข้างหลังอวิ๋นฝูหลิงสูดดมไปแค่ทีเดียว ก็ดมออกแล้วว่าบนผ้าเช็ดหน้าเต็มไปด้วยผงวิญญาณเคลิ้ม สามารถทำให้คนหมดสติชั่วคราวนางรีบกลั้นหายใจทันที แสร้งดิ้นรนครู่หนึ่ง ก็หมดสติไปแล้ว ผ่านไปครู่หนึ่ง นางก็รู้สึกว่ามือเท้าของตัวเองถูกมัดแล้ว และยังมีก้อนผ้ายัดไว้ในปากก่อนหน้านี้ตอนเพิ่งเจอเฉิงชง อวิ๋นฝูหลิงไม่ได้คิดอะไรมากกระทั่งเฉิงชงบอกว่ามีเรื่องจะปรึกษากับนางหลายวันนี้อวิ๋นฝูหลิงโยนเหยื่อเพื่อต

เหยากวงติดตามอวิ๋นฝูหลิงมานานเช่นนี้ ระหว่างนายกับบ่าวก็พอเข้าใจกันอยู่บ้างวันนี้เหยากวงเห็นสถานการณ์ผิดปกติ แค่สายตาของอวิ๋นฝูหลิง ระหว่างนายบ่าวก็ร่วมมือกันแล้วเหยากวงบอกว่าไปหานายท่านผู้เฒ่าหาง แต่ในความเป็นจริง พอหมุนกายก็สั่งให้คนไปแจ้งเซียวจิ่งอี้แล้วเซียวจิ่งอี้มองไปทางโถงบุปผาแล้วเอ่ยถาม “พระชายาเข้าไปนานแค่ไหนแล้ว?”เหยากวงประมาณเวลาครู่หนึ่งแล้วตอบ “ประมาณหนึ่งเค่อแล้วเจ้าค่ะ”เมื่อเซียวจิ่งอี้ได้ยินก็ขมวดคิ้วผ่านไปนานเช่นนี้แล้ว ข้างในกลับไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเลยเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีที่คลุมเครือขึ้นในใจเขาเขาหันไปมองทางเทียนเฉวียนแล้วกล่าว “เจ้าลองไปดูสถานการณ์ใกล้ๆ เคลื่อนไหวเบาหน่อย อย่าให้คนข้างในรู้ตัว”พูดถึงวิชาตัวเบาและความสามารถในการพรางตัว เทียนเฉวียนเก่งที่สุดในบรรดาองครักษ์ลับส่งเขาไปเหมาะสมที่สุดเทียนเฉวียนพยักหน้าเบาๆ กระโดดลอยตัวไปทางโถงบุปผาราวกับสายลมผ่านไปครู่หนึ่ง เทียนเฉวียนก็กลับมาแล้ว สีหน้าดูไม่ดีนัก“เรียนท่านอ๋อง ในโถงบุปผาไม่มีคนขอรับ”เมื่อเซียวจิ่งอี้ได้ยินแล้วสีหน้าเปลี่ยนฉับพลัน “ไม่มีคน?”เทียนเฉวียนพยักหน้า “ข้าน้อยตรวจดู

ถ้าหากนางอยากไป แค่เชือกเส้นเดียวมัดนางไม่อยู่หรอกนางหยิบมีดออกมาจากในมิติหนึ่งเล่ม ต่อให้เป็นเชือกที่ทนทานแค่ไหน ก็สามารถใช้มีดตัดจนขาดเพียงแต่อวิ๋นฝูหลิงแสดงละครมาตั้งนาน ไม่ได้ทำเพื่อจะหนีออกไปนางประมาณเวลา รู้สึกว่านานเช่นนี้ ฤทธิ์ยาน่าจะหมดแล้วอวิ๋นฝูหลิงแสร้งค่อยๆ ฟื้นทันทีนางลืมตาอย่างสะลึมสะลือ สายตาสับสนครู่หนึ่ง จึงจะมีสติมากขึ้นหลายส่วนจากนั้นนางรู้สึกว่าร่างกายถูกพันธนาการ ก็เริ่มดิ้นรนทันทีนางอยากตะโกนเสียงดังๆ ตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่กลับมีของบางอย่างอุดอยู่ที่ปาก ทำได้เพียงส่งเสียง ‘อื้อๆ’เพิ่งจะดิ้นรนได้ครู่เดียว เสียงของเฉิงชงก็ดังขึ้น“ท่านฟื้นแล้ว เร็วกว่าที่ข้าคาดไว้เล็กน้อย”“ดูเหมือนยาสลบของข้ายังต้องปรับปรุงอีก”อวิ๋นฝูหลิงมองเฉิงชงที่ยืนอยู่ตรงหน้านาง แล้วก้มมองตัวเองที่ถูกมัดไว้ เหมือนมีสติขึ้นในทันทีนางเบิกตากว้าง สายตาที่มองไปทางเฉิงชงมีความโกรธ ไม่เข้าใจ และยังมีความตื่นตระหนกกับหวาดกลัวเล็กน้อยอวิ๋นฝูหลิงพลางแสดง พลางกดไลค์ให้ตัวเองทักษะการแสดงระดับนักแสดงยอดเยี่ยมของนางนี้ สมควรได้รับตุ๊กตาทองของออสการ์จริงๆเฉิงชงชื่นชมปฏิกิริยาข