Lahat ng Kabanata ng ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ: Kabanata 451 - Kabanata 460

อวิ๋นฝูหลิงส่ายหน้าน้อย ๆ ให้เหยากวง บอกเป็นนัยว่าไม่ให้นางบุ่มบ่ามอวิ๋นฝูหลิงกลับอยากฟังนักว่า ในปากสุนัขของคนพวกนี้ยังจะพ่นอะไรออกมาได้อีกบ้างจู่ ๆ ฉยงอวี้จวิ้นจู่ก็เดินออกมาจากอีกฝั่งอย่างไม่มีใครคาดคิด นางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “อวิ๋นฝูหลิงคู่ควรเป็นพระชายาอี้อ๋องหรือไม่ ก็เป็นเรื่องที่พวกเจ้าไม่กี่คนจะมาวิพากษ์วิจารณ์ได้หรือ?”“การสมรสนี้ได้รับพระราชทานจากไทเฮาและฝ่าบาท”“หรือว่าพวกเจ้าจะสงสัยไทเฮากับฝ่าบาท?”ชัดเจนว่าฉยงอวี้จวิ้นจู่ได้ยินคำพูดเหล่านั้นที่พวกนางพูดไปก่อนหน้านี้ทันทีที่ฉยงอวี้จวิ้นจู่เปล่งวาจา ดรุณีทั้งสามนางพลันหน้าเปลี่ยนสีสตรีแรกรุ่นที่ใส่ชุดสีเขียวอมฟ้าและสีเหลืองผลซิ่งในบรรดาพวกนางทั้งสามรีบคุกเข่าน้อมรับผิด ยอมรับผิดร้องขอความเมตตาซ้ำแล้วซ้ำเล่าส่วนสตรีแรกรุ่นผู้สวมชุดสีแดงอิงฮวาแม้ว่าใบหน้าจะขาวซีด ทว่ายังคงเชิดหน้า ความโอหังฉายชัดออกมาจากดวงหน้า“ฟางฉยงอวี้ เลิกดึงไทเฮากับฝ่าบาทมาข่มขู่ผู้อื่นได้แล้ว!”“พวกข้าพูดถึงอวิ๋นฝูหลิง แล้วมันไปเกี่ยวข้องกับไทเฮาและฝ่าบาทเมื่อไรกัน?”“หรือว่าที่พ่อแม่ของอวิ๋นฝูหลิงตายมิใช่เรื่องจริง? ข้าว่านางเป็

“ได้ข่าวว่าสตรีท้องพวกนั้นที่ถูกเฉิงชงจับตัวไป แต่ละคนล้วนถูกผ่าเปิดท้องทั้งนั้น”“ท้ายที่สุดไม่ว่าจะเป็นคนใหญ่หรือเด็กต่างก็ต้องสิ้นชีวิต ตายอย่างอเนจอนาถ”“เรื่องพวกนี้มันเกิดขึ้นเพราะอวิ๋นฝูหลิง ชีวิตคนตั้งมากมายขนาดนั้นต้องตายเพราะนาง!”“คนเช่นนี้ เจ้ายังคิดว่านางดีอีกหรือ?”ครั้นฉยงอวี้จวิ้นจู่ได้ยินคำพูดนี้ของชุยหย่าจิ้ง ใบหน้าก็เผยความรู้สึกที่ยากจะบรรยายออกมาได้“นี่สมองเจ้ามีปัญหาหรือ?”“เจ้าพูดจาเหลวไหลไร้สาระอะไรกัน? เพ้อเจ้อเหลวไหลทั้งนั้น!”ครั้นอวิ๋นฝูหลิงที่แอบอยู่หลังต้นไม้ได้ยินเช่นนั้น ในหัวก็มีแต่คำถามเกิดขึ้นมากมายคนผู้นี้มีตรรกะอะไรกันนี่?เฉิงชงกระทำเรื่องชั่วช้า แล้วไยถึงโยนความผิดมาใส่หัวนางได้?คำพูดใส่ร้ายเช่นนี้ นางไม่มีทางรับไว้แน่!ขณะที่อวิ๋นฝูหลิงกำลังคิดจะปรากฏตัว จู่ ๆ ก็มีเสียงไพเราะที่แฝงไปด้วยความน่าเกรงขามดังขึ้นกลางอากาศโดยไม่มีใครคาดคิด “พูดได้ดี!”อวิ๋นฝูหลิงมองไปตามเสียง ก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินเลี้ยวมาจากเส้นทางอีกสาย ผู้ที่เดินนำอยู่ด้านหนังสวมใส่ชุดสีม่วงอ่อน ปักปิ่นทองไว้บนเกศา แผ่กลิ่นอายร่ำรวยสูงศักดิ์ พร้อมกับท่วงท่าสง่างาม ซึ่

ยามนี้ฉยงอวี้จวิ้นจู่มายืนอยู่ข้างกายอวิ๋นฝูหลิง ตอบคลายความสงสัยแก่นาง “นางคือชุยหย่าจิ้ง บุตรสาวของเฉิงเอินกง เพราะได้รับความโปรดปรานจากไทเฮา จึงได้รับการแต่งตั้งเป็นจวิ้นจู่”แม้จะเป็นจวิ้นจู่เหมือนกัน ทว่าฉยงอวี้จวิ้นจู่นั้นเกิดพร้อมกับสายเลือดของราชนิกุล ย่อมสูงกว่าชุยหย่าจิ้งหนึ่งขั้นโดยกำเนิดยามอวิ๋นฝูหลิงได้รู้ว่าชุยหย่าจิ้งมีแซ่ชุย ก็เดาได้ทันทีว่าแซ่ชุยนี้ เกรงว่าจะเป็นชุยเดียวกับชุยไทเฮาปกติแล้ว เพื่อเป็นการแสดงความโปรดปราน ตระกูลมารดาของฮองเฮามักจะได้รับการเพิ่มบรรดาศักดิ์เป็นเฉิงเอินโหว ส่วนตระกูลของไทเฮาจะได้รับการเพิ่มบรรดาศักดิ์เป็นเฉิงเอินกงเฉิงเอินกับเฉิงเอิน ได้รับพระเมตตา(เฉิง)จากสวรรค์(เอิน)แค่ได้ยินราชทินนาม ก็รู้ได้ว่าทั้งสองสายนี้เป็นญาติข้างมารดาชุยกุ้ยเฟยและชุยไทเฮาล้วนเกิดจากจวนเฉิงเอินกง ตามสายเลือดแล้วจึงเกี่ยวข้องกันโดยกำเนิด ดังนั้นจวนเฉิงเอินย่อมสนับสนุนองค์ชายสามซึ่งถือกำเนิดจากชุยกุ้ยเฟยและองค์ชายสามนั้นเห็นเซียวจิ่งอี้เป็นหนามทิ่มแทงตาเสมอมา แทบอยากจะกำจัดเซียวจิ่งอี้ไปให้พ้นทาง ย้ายหินขัดความเจริญที่ขวางเส้นทางการเดินไปสู่ตำแหน่งองค์รัชท

ฮูหยินรองชุยเปล่งวาจาอยู่เพียงข้างเดียว พูดเสียจนฮูหยินเฉิงเอินกงน้ำท่วมปากนางคิดว่าฮูหยินรองกำลังพูดจาปลิ้นปล้อน ทว่ากลับจับไม่ได้ฮูหยินรองชุยนั้นแม้จะแสดงสีหน้าขอโทษขอโพย ทว่ากลับอดเบ้ปากใส่อยู่ในใจไม่ได้ชุยหย่าจิ้งเป็นสาวใหญ่ที่อายุตั้งสิบเก้าปีเข้าไปแล้ว มิใช่เด็กน้อยอายุสองสามขวบที่ต้องให้นางคอยจับตาดูอยู่ตลอดเวลาเสียเมื่อไรยามอยู่ข้างนอกชุยหย่าจิ้งพูดจาไม่สำรวมเอง จนก่อเรื่องเดือดร้อนเข้า แต่กลับโยนความผิดมาใส่นางเสียนี่ ว่ากันแล้ว ก็เป็นฮูหยินเฉิงเอินกงนั่นแหละที่ปล่อยชุยหย่าจิ้งมากเกินไปมาแต่ไหนแต่ไรตามใจนางจนเป็นเฉกเช่นทุกวันนี้!หากไม่เข้มงวดกวดขันขึ้นมาสักหน่อย ไม่แน่ว่าอาจจะมีวันที่ก่อเรื่องวุ่นวายใหญ่โตกว่านี้เข้าสักวันก็ได้!เพียงแต่แม้คำพูดนี้จะมาอยู่ที่ลิ้นของฮูหยินรองชุยแล้ว ทว่านางก็ต้องกลืนลงไปในใจฮูหยินรองชุยรู้ดีว่าพี่สะใภ้ใหญ่ผู้นี้รักปกป้องลูกมากแค่ไหนแม้นางจะพูดไปแล้ว ทว่าฮูหยินเฉิงเอินกงไม่เพียงแต่ไม่ฟังเท่านั้น กลับยังจะต่อว่านางด้วยหลังจากที่ฮูหยินเฉิงเอินกงตำหนิฮูหยินรองชุยไปหนึ่งคำรบ ก็ไล่นางออกไปชุยหย่าจิ้งฟุบหมอบอยู่กับหัวเข่าของฮูหย

อวิ๋นฝูหลิงโอบไหล่ของฉยงอวี้จวิ้นจู่ไว้ แล้วกล่าวอย่างสนิทสนมราวกับเป็นพี่น้องว่า “ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ข้าก็ต้องขอบคุณเจ้า!”“ขอบคุณที่เจ้าออกหน้าแทนข้า!”“วันข้างหน้าหากเจ้าต้องการความช่วยเหลืออะไร ให้รีบมาหาข้า ข้าจะช่วยเจ้าแน่นอน!”ฉยงอวี้จวิ้นจู่เม้มปาก ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้สลัดตัวออกจากอวิ๋นฝูหลิงผ่านไปครู่ใหญ่ นางก็ยื่นอาหารปลาในมือให้อวิ๋นฝูหลิง “อยากให้อาหารปลาด้วยกันไหม?”“เอาสิ” อวิ๋นฝูหลิงหยิบอาหารปลาขึ้นมาหนึ่งกำมือ แล้วโปรยลงไปบนผืนน้ำปลาหลีฮื้อนับไม่ถ้วนแหวกว่ายออกมา แย่งชิงว่ายพุ่งไปทางที่มีอาหารปลาฉยงอวี้จวิ้นจู่แย้มยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว นางให้อาหารปลากับอวิ๋นฝูหลิงไปพลาง มองดูปลากับอวิ๋นฝูหลิงไปพลางเรือนด้านหน้าจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินเทียนเฉวียนเดินมาอยู่ข้างกายเซียวจิ่งอี้ โน้มตัวกระซิบข้างหูเขาอยู่สองสามคำแม้สีหน้าของเซียวจิ่งอี้จะไม่แปรเปลี่ยน ทว่าสายตากลับเย็นชาขึ้นมาไม่น้อยในชั่วพริบตาเขายกจอกสุรา มองไปทางเฉิงเอินกง“เฉิงเอินกง ข้าขอดื่มให้ท่านหนึ่งจอก!”จู่ ๆ เซียวจิ่งอี้ก็ดื่มสุราอวยพรให้เฉิงเอินกง สร้างความตกตะลึงให้แก่คนทั้งโต๊ะเฉิงเอ