บททั้งหมดของ เชลยของมาเฟียที่รัก: บทที่ 1 - บทที่ 10

“ยินดีต้อนรับ… แบมบี้!” ดีเจประกาศโดยใช้ชื่อในวงการของฉันการเต้นเป็นเรื่องธรรมชาติสำหรับฉัน ดนตรีทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นเสมอ และเมื่อดนตรีนั้นเซ็กซี่น่ะเหรอ? ฉันก็จะรู้สึกเซ็กซี่ไปด้วยไง ฉันสะบัดผมไปด้านหลังเมื่อท่วงทำนองบรรเลง สายตาของฉันจับจ้องไปที่ชายที่นั่งอยู่ในตำแหน่งผู้จ่ายเงินตรงหน้าฉัน คนผู้นี้ได้จ่ายเงินจำนวนมากเพื่อมานั่งตรงนั้นขณะที่ฉันเคลื่อนไหวร่างกายอย่างเนิบช้าและเย้ายวน สปอตไลท์สาดส่องตรงมาที่ฉันซึ่งหมายความว่าฉันจะไม่สามารถมองเห็นรายละเอียดใบหน้าของลูกค้าวีไอพีได้ แต่ถึงแม้ฉันจะไม่สามารถระบุรายละเอียดของเขาได้ ฉันก็บอกได้ว่านี่คือผู้ชายคนสำคัญที่สุดในห้อง ออร่าของเขาเต็มไปด้วยอำนาจมหาศาลฉันเริ่มหายใจติดขัดเมื่อมองเงาร่างอันแข็งแกร่งด้วยกล้ามเป็นมัดของเขา หากเจ้าพ่อมาเฟียอยู่ที่นี่ก็ต้องเป็นเขาอย่างแน่นอน เขาดูเหมือนผู้ชายที่ควรอยู่ในความมืด และแม้ว่าจะมีผู้ชายคนอื่น ๆ อยู่ที่นี่ ฉันก็ยังคงรู้สึกเหมือนกำลังเต้นเพื่อเขาโดยเฉพาะดวงตาของเจ้าพ่อมาเฟียจับจ้องมาที่ฉันขณะที่ฉันใช้รองเท้าส้นสูงหกนิ้วตั้งหลักอย่างมั่นคงและค่อย ๆ ยกตัวขึ้นสูงโดยเอาก้นขึ้นก่อน ฉันปล่อยให้เขา

ฉันขอบคุณแอนโธนี่ในใจขณะที่กอดเงินมุดผ้าม่านข้างหลังบาร์พุ่งตัวหนีฉันได้ยินเสียงคนตะโกนตามหลังและเสียงที่ฟังดูเหมือนจะเป็นหมัดที่กระทบใบหน้าใครบางคนพระเจ้า ฉันหวังว่าแอนโธนี่จะไม่เป็นอะไรแต่ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาที่จะเป็นห่วงเขาฉันได้ยินเสียงตะโกนอีกครั้งเมื่อวิ่งมาได้ครึ่งทางเดิน และตระหนักได้ทันทีว่าไม่มีทางที่ฉันจะหนีไปยังห้องแต่งตัวได้โดยที่ชายสองคนนั้นจะไม่เห็นฉันหากพวกเขากำลังตามฉันมา ฉันรู้ว่าตรงนี้มีตู้เสื้อผ้าที่ไม่ค่อยได้ใช้งาน ฉันจึงตัดสินใจอย่างรวดเร็วและเปิดประตูเข้าไปแอบข้างในทันใดนั้นก็มีเสียงข้างในคลับดังขึ้น ปัง ปัง!ฉันสะดุ้งและเอามือปิดหูตัวเองทันที เสียงนั้นดังราวกับมีคนจุดพลุในคลับ หรือว่าจะเป็นเสียงปืน?เสียงคนตะโกนดังขึ้นจากห้องวีไอพี เหล่าผู้หญิงในห้องแต่งตัวเริ่มกรี๊ดและตื่นตระหนกฉันตกใจและหลบเข้าไปในตู้เสื้อผ้าลึกกว่าเดิมขณะที่ฟังเสียงฝีเท้าของผู้คนที่วิ่งไปตามทางเดิน ต่างพยายามหาทางหนีออกไป“เธอน่าจะไปที่ห้องแต่งตัว!” เสียงแหบห้าวตะโกนจากข้างหน้าตู้ ฉันกัดริมฝีปากตัวเองด้วยความหวังที่จะรอด เพราะเสียงนั้นเหมือนกับเสียงชายตัวใหญ่“พวกแกมาทำอะไรในคลั

“เธอแตกต่างจากที่ฉันคาดไว้นิดหน่อยนะ เธอโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว” พี่คริสเตียนพูดพลางยิ้มมุมปากขณะที่เขามองลงมาที่ชุดนักเต้นเปลื้องผ้าของฉัน ซึ่งจริง ๆ ก็เป็นแค่กางเกงชั้นในตัวจิ๋วเท่านั้น ฉันหน้าแดงก่ำทันที“โอ้พระเจ้า” ฉันพึมพำพลางห่อไหล่และเข้าไปใกล้เขาอีกเพราะคิดว่าถ้าเข้าไปใกล้กว่านี้ เขาจะได้มองไม่เห็นร่างกายของฉันทั้งหมดราวกับว่าเขาไม่ได้เห็นทั้งหมดอย่างชัดเจนก่อนหน้านี้แล้ว ฉันคร่ำครวญด้วยความเขินอาย“ไม่ จริง ๆ นะ!” พี่คริสเตียนหัวเราะพลางถอยกลับเพื่อให้เห็นหน้าฉัน “เธอดูดีนะไอริส ฉันดีใจที่ได้เห็นว่าเธอยังคงเต้นอยู่ แม้... ฉันคิดว่าจะได้เห็นเธอในชุดบัลเล่ต์ระดับชาติ ไม่ใช่นักเต้นเปลื้องผ้าก็ตาม”ฉันถอนหายใจเล็กน้อยและส่ายหัวขณะที่จ้องมองเขา“ดูเหมือนว่าเราจะมีเรื่องที่ต้องคุยกันอีกเยอะเลยล่ะพี่คริสเตียน” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่ยังสั่นเครือ“ไม่ต้องห่วง” เขาพึมพำขณะที่ทัดผมของฉันไปไว้ข้างหลังหู “เรามีเวลาอีกเยอะ”พี่คริสเตียนเลื่อนฉันไปนั่งที่ที่นั่งตรงกลางโดยยังคงโอบแขนรอบกายฉันไว้เป็นการปกป้องขณะที่แฟรงกี้ขับรถเอสยูวีสภาพทรุดโทรมของเราเข้าไปในโรงจอดรถในอาคารอะพาร์ตเมนต์สูงระ

“ระวัง!” คริสเตียนโพล่งขณะที่จับไอริสไว้ก่อนที่เธอจะล้มลงกับพื้น เขาจับเธอไว้แน่นเพื่อให้เธอทรงตัวได้ ไอริสเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาโตสีฟ้าอย่างรู้สึกผิด แก้มของเธอแดงระเรื่ออย่างสมบูรณ์แบบให้ตายสิ ทำไมเธอต้องโตมาสวยขนาดนี้ด้วย?“เอ่อ” เธอพูดพลางมองลงไปที่ขาตนเอง “น่าอายจริง ๆ ฉันว่าฉันคงไม่สามารถ…”คริสเตียนมองตามลงไปและสังเกตว่าเข่าของเธอสั่น เขาสบถและโอบไหล่ไอริสแน่นขึ้นก่อนที่จะสอดแขนซ้ายใต้เข่าของเธอและอุ้มเธอขึ้นมาในอ้อมแขนเธอตกใจเล็กน้อยเมื่อเขาอุ้มเธอ “ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ” เธอพึมพำ “ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไร…”“เธอกำลังตกใจน่ะไอริส” คริสเตียนถอนหายใจขณะที่อุ้มเธอแน่นแนบอก “เธอเพิ่งจะเคยเห็นคนยิงกันครั้งแรก โดนลักพาตัวครั้งแรกและโดนขับรถไล่ล่าครั้งแรกใช่ไหมล่ะ?” เขาทำท่ายักไหล่และยิ้มให้เธอพลางพยายามจะทำให้เธอหัวเราะ พระเจ้า เมื่อก่อนเขามักจะชอบทำให้เธอหัวเราะเสมอเธอยิ้มเล็กน้อย“ไม่เป็นไรนะหนูน้อย” คริสเตียนพึมพำ “พวกเราจะดูแลเธอเอง พร้อมไหม?”ไอริสพยักหน้าและคริสเตียนก็เริ่มก้าวเดินไปข้างหน้าแฟรงกี้ยิ้มกรุ้มกริ่มใส่คริสเตียนขณะที่เขาเดินมาด้านข้างแต่ไม่ได้พูดอะไรขณะ

ฉันบิดตัวเล็กน้อยภายใต้สายตาของพี่คริสเตียนที่จ้องฉันโดยไม่พูดอะไร พระเจ้า สายตาของเขาช่างร้อนแรงเหลือเกิน ฉันแค่พูดเล่นเล็กน้อย แต่สายตาที่เขามองฉันนั้นมันอะไรกัน?เขาคิดอะไรอยู่กันแน่?“ห้องนอนปลอดภัย เจ้านาย” นิโคพูดขณะก้าวออกมาจากห้องนอนหลักและมุ่งหน้าไปที่ห้องครัวเกือบจะในเวลาเดียวกับแฟรงกี้“ส่วนที่เหลือของอะพาร์ตเมนต์ก็เหมือนกัน” แฟรงกี้เสริมก่อนที่จะเข้าไปช่วยนิโคค้นตู้เย็น ฉันมองพวกเขาอย่างกระอักกระอ่วนใจและสงสัยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปคือ… จะให้ฉันนั่งอยู่ที่นี่ในเสื้อสูทของพี่คริสเตียนแบบนี้เหรอ? จนกว่าพวกเขาจะบอกว่าฉันไปได้? แล้วมันจะเมื่อไหร่กัน?“อยากได้น้ำสักขวดไหม?” พี่คริสเตียนถามและทำให้ฉันสะดุ้ง ฉันเงยหน้ามองเขา เขายกยิ้มให้กับความขี้ตกใจของฉันและโน้มตัวลงมาหาฉันเล็กน้อย “แค่น้ำดื่มน่ะไอริส ไม่ต้องมองฉันราวกับว่าฉันกำลังให้เธอเลือกระหว่างความเป็นและความตายหรอก”ฉันขมวดคิ้วหรี่ตามองเขาทันที เขายังคงยิ้มมุมปากเหมือนที่เคยทำเสมอมา พระเจ้า เราทำแบบนี้เป็นพันครั้งตอนเด็ก ๆ พี่คริสเตียนชอบแกล้งฉันไม่ใช่แบบที่ใจร้ายเหมือนเด็กคนอื่น ๆ แล้วฉันก็จะขมวดคิ้ว และเขาก็จะยิ้มเ