บททั้งหมดของ เชลยของมาเฟียที่รัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

ฉันสังเกตพี่คริสเตียนในขณะที่ฉันคลายตะขอด้านหลังแล้วดึงเสื้อบิกินี่ออกก่อนโยนมันลงบนเตียง พระเจ้า ฉันคิดขณะที่จับจ้องแผ่นหลังพี่คริสเตียน เขาทั้งสูงและไหล่กว้างมากฉันงอเข่าและก้มลงเพื่อคลายตะขอรองเท้าขณะที่คิดว่าส่วนสูงของเขาไม่ใช่สิ่งเดียวที่เปลี่ยน พี่คริสเตียนเป็นคนแปลกหน้าสำหรับฉันในหลาย ๆ ด้าน ยกตัวอย่างเช่นวิธีที่เขาคุยกับแฟรงกี้และนิโค เขาเย็นชามาก และถึงแม้ว่าพวกเขาต่างเป็นผู้ชายที่ดูดี อายุไล่เลี่ยกัน แต่ก็เห็นได้ชัดว่าใครเป็นหัวหน้าเขาจัดการกับอำนาจที่ดิบเถื่อนนั้นได้อย่างไร? มันแตกต่างจากผู้ชายที่มีเสน่ห์ ตลก และเป็นกันเองที่ฉันรู้จักตอนเด็ก ๆ มากฉันยืดตัวขึ้น ถอดรองเท้าและกางเกงชั้นในจีสตริงออกอย่างรวดเร็วก่อนที่จะโยนมันไปบนเตียงและคว้ากางเกงขาสั้นขึ้นมาใส่“ถ้านิโคเป็นลูกพี่ลูกน้องและบอดี้การ์ดของพี่” ฉันถามพลางดึงกางเกงขาสั้นขึ้นและยกยิ้มเมื่อกางเกงขาสั้นถูกดึงขึ้นเลยเอวมา “แล้วแฟรงกี้ล่ะ?”“แฟรงกี้ไม่ใช่คนในครอบครัวฉัน” พี่คริสเตียนตอบหลังจากนั้นครู่หนึ่งราวกับกำลังตัดสินใจว่าเขาจะให้ฉันรู้เรื่องมากน้อยแค่ไหน “แต่เขาสนิทจนแทบจะเป็นครอบครัวเดียวกันเลย ครอบครัวของ

หลังจากนั้นฉันก็นอนไม่ค่อยหลับ แม้ว่าฉันจะกินแซนวิชจนหมดเกลี้ยงเพราะหิวมากกว่าที่คิดไว้ แต่เมื่อวางจานเปล่าลงฉันก็เอาแต่จ้องเพดานในความมืดด้วยความรู้สึกท้อแท้เป็นเวลานานนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตฉันกันนะ?จริง ๆ แล้วฉันดีใจเล็กน้อยที่พี่คริสเตียนไม่เคยอ่านอีเมล์ที่ฉันส่งให้เขา เพราะอีเมล์เหล่านั้นล้วนเป็นเรื่อง… โกหกไม่ใช่การโกหกอย่างหน้าด้าน ๆ ไม่ใช่การพยายามหลอกลวง แต่เป็นการพรรณนาชีวิตของฉันที่ปกปิดส่วนที่ไม่ดีทั้งหมดเอาไว้และทำให้ทุกอย่างดูสดใสกว่าความเป็นจริง เช่น ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านฉันมักจะบอกเขาเกี่ยวกับงานใหม่ที่ฉันทำ ซึ่งทำให้ฉันหาเงินได้มากมายจากการทำในสิ่งที่ฉันรัก นั่นก็คือการเต้นแน่นอนว่าฉันละเว้นข้อเท็จจริงที่ว่ามันเป็นการเต้นเปลื้องผ้าและปล่อยให้ผู้ชายยัดเงินกับสายกางเกงชั้นในและฉันยังละเว้นความเป็นจริงที่ฉันยกเงินเดือนนั้นทั้งหมดให้แฟนฉัน ซึ่งฉันยังบอกไปด้วยว่าเขาเป็นผู้ชายที่ดีที่สุด ฉลาดที่สุด และยอดเยี่ยมที่สุดในโลกยกเว้นเมื่อเขากลายเป็นไอ้สารเลวที่เต็มใจขายฉันให้กับมาเฟียเพื่อชำระหนี้ของตัวเองฉันร้องคร่ำครวญออกมาพลางเอาสองมือปิดหน้าตนเองและคิดว่าทั

แฟรงกี้และนิโคเสาะไปทั่วห้องครัวอย่างรวดเร็วเพื่อรวบรวมวัตถุดิบต่าง ๆ ในขณะที่ฉันยืนก้มมองเท้าของตัวเองอยู่กับที่และพยายามจับต้นชนปลายความเป็นจริงของตัวเองในตอนนี้ดูเหมือนว่าฉันจะยืนอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานาน เพราะเมื่อฉันรู้ตัวอีกที แฟรงกี้ก็ยัดแก้วกาแฟร้อน ๆ ใส่มือของฉันแล้ว “ครีมกับน้ำตาลใช่ไหม?” เขาถามเบา ๆฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาขณะที่มือกุมแก้วกาแฟไว้ “นายรู้ได้ยังไง?”เขาส่งยิ้มให้ฉัน ทำให้ฉันเห็นถึงความเห็นอกเห็นใจในแววตาของเขา “ฉันเดาจากหน้าตาเธอน่ะ” เขากล่าว จากนั้นก็ขยิบตาให้ฉันและหันกลับไปทางห้องครัว “หวังว่าเธอจะชอบซีเรียลแห้ง ๆ นะ! ตอนนี้เรามีแค่นี้ จนกว่าได้ซื้อนมมา”แต่ฉันไม่ทันได้มีเวลาตอบเพราะพี่คริสเตียนเดินออกมาจากห้องของเขาอีกครั้งโดยสวมสูทสีดำที่ดูราคาแพงอย่างเหลือเชื่อ ริมฝีปากของฉันเม้มเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจเพราะฉันไม่ได้ตระหนักเลยว่าเมื่อคืนเขาแต่งตัวสบาย ๆ ส่วนวันนี้น่ะเหรอ? วันนี้เขาทั้งหล่อ ดูทันสมัย ​​และรวยมาก…มัน… น่าประทับใจจริง ๆ นะ พี่คริสเตียนไม่เห็นความชื่นชมของฉันหรืออาจจะทำเป็นไม่เห็น เขาเดินผ่านฉันไปที่ห้องครัวและคว้าแก้วกาแฟจากมือของแฟรงกี้ท

“พี่คริสเตียน” ฉันพูดพร้อมกับทาบมือลงบนอกและพยายามสื่อให้เขาเห็นว่าฉันพูดความจริงทุกอณู “ฉันสาบานได้เลย ฉันไม่รู้ว่าพี่กำลังพูดถึงอะไร ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังอะไรทั้งนั้น ถ้าฉันพลาดอะไรไป นั่นก็เพราะฉันไม่รู้จริง ๆ”“คิดให้ดี ไอริส” พี่คริสเตียนพูดในขณะที่ยังคงจ้องลงมองฉัน “เธอรู้เรื่องอะไรอีก? เกี่ยวกับแฟนเธอหรือหนี้ของเขา ทำไมพวกนั้นถึงยังต้องตามล่าเธออยู่ล่ะ?”ฉันพยายามคุ้ยทุกเรื่องที่รู้ ทุกอย่างที่ฉันรู้เกี่ยวกับหนี้ของสตีเว่น สิ่งที่พวกเขาให้ฉันดูในวิดีโอเมื่อคืนนี้ สิ่งที่สตีเว่นพูดในวีดีโอคอล แม้แต่เศษเสี้ยวเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ฉันรู้เกี่ยวกับการที่สตีเว่นซื้อขายคริปโต แต่พูดตามตรง แต่พูดตามตรงขณะที่พูดออกมาฉันก็รู้ว่ามันไม่มีอะไรเลยพี่คริสเตียนกัดฟันแน่นพลางส่ายหัวให้ฉันเพราะเรื่องต่าง ๆ ไม่สอดคล้องกันเลย เขาอ้าปากเพื่อเรียกร้องข้อมูลใหม่ ๆ ด้วยความโกรธ แต่แล้วนิโคก็เข้ามาขัดจังหวะ“แล้วถ้าไม่ใช่เรื่องที่เธอรู้ล่ะ?” เขาถาม ทั้งพี่คริสเตียนและฉันก็หันไปสนใจเขา “ถ้ามันเป็นสิ่งที่เธอมีล่ะ?”“นายกำลังจะสื่ออะไร?” พี่คริสเตียนตวาด“ก็เห็น ๆ อยู่ว่าเธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย” นิโคพ

พี่คริสเตียนละสายตาก่อน เขากัดฟันแน่นและก้มมองโทรศัพท์ของเขา “ฉันมีงานที่ต้องทำ” เขาพึมพำขณะผละตัวจากเคาน์เตอร์และเดินผ่านฉันไปก่อนที่จะกดหมายเลขและยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูขณะเดินผ่านประตูเข้าไปในห้องของเขา“มา แบมบี้” แฟรงกี้พูดหลังจากที่ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาพยักหน้าไปทางโซฟา น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน “อย่าคิดมาก เธอชอบเล่นเกมไหม?”“นายไม่ต้องเรียกฉันว่าแบมบี้ก็ได้” ฉันพึมพำขณะเดินตามเขาไปที่โซฟาพร้อมกับถือแก้วกาแฟมาด้วย “ฉันชื่อไอริส”“อ๋อ ฉันรู้ชื่อเธอ” เขากล่าวพร้อมกับยิ้มให้ฉันขณะที่ยื่นคอนโซลเกมให้ “ฉันแค่ชอบชื่อแบมบี้มากกว่า เอาล่ะ เกมนี้ค่อนข้างรุนแรงนะ แต่เธอแค่ต้องยิงหัวเอเลี่ยนเท่านั้น…”ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมาฉันก็ไม่เก่งขึ้นเลย หัวใจของฉันเต้นแรงด้วยความโล่งอกและวิตกกังวลในเวลาเดียวกันเมื่อนิโคกลับมา“ได้มาแล้ว!” เขาตะโกนในขณะที่กำกระเป๋าของฉันไว้แน่นและเดินมาที่โซฟา“โอ้ ขอบคุณพระเจ้า” ฉันพูดขณะเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋า“อย่างเพิ่งรีบ” นิโคพูดพลางยิ้มเย้ยและดึงมันออกจากมือฉัน “เจ้านายได้สิทธิ์ก่อน”“แต่นั่นมันของ ๆ ฉัน” ฉันประท้วงเมื่อในที่สุดพี่คริสเตียนก็ออกมาจากห้องนอนของเ