บททั้งหมดของ เชลยของมาเฟียที่รัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

“รอยปากกาเลอะจากซ้ายไปขวา” นิโคพึมพำพลางชี้ไปที่สมุดบันทึกของสตีเว่นซึ่งมีอะไรก็ไม่รู้อยู่ข้างใน “เกิดขึ้นบ่อยครั้งในกรณีคนที่ถนัดซ้าย”“ไอริสถนัดขวา” พี่คริสเตียนพึมพำ จากนั้นเขาก็ส่งสมุดบันทึกให้กับนิโคซึ่งสำรวจมันต่อ“แต่ถึงเธอจะไม่ได้จดบันทึกนี้เอง” นิโคพูดพลางมองมาที่ฉันจากขอบสมุดบันทึก “ทำไมฉันถึงต้องเชื่อด้วยว่าเธอจะไม่เคยเห็นมัน?”“อะไรนะ?!” ฉันอ้าปากค้างและเอนตัวไปข้างหน้าเพื่อจ้องไปมาระหว่างนิโคและพี่คริสเตียนด้วยความตกใจอีกครั้งที่พวกเขาไม่เชื่อฉัน “ฉันไม่รู้ว่านั่นคืออะไร! ฉันไม่อยากจะมีมันในกระเป๋าตัวเองด้วยซ้ำ! สมุดบันทึกนั่นกำลังทำลายชีวิตของฉัน ถ้ามันสำคัญอย่างที่นายพูด!”“เอาล่ะ คริส” นิโคพูดพลางหันไปหาพี่คริสเตียนแล้วพูดกับเขาโดยไม่สนใจฉัน “ผู้หญิงคนนี้พูดจาไร้สาระ ถ้าเราเชื่อเธอ เราก็สมควรเจอสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับเรา!”ปากของฉันอ้าค้างและปล่อยเสียงฮึดฮัดดังออกมา“เธอต้องมีส่วนรู้เห็นในเรื่องนี้แน่ และแน่นอนว่าเธอจะต้องโกหกหน้าตายเพื่อเอาตัวรอด!” นิโคยืนกรานพร้อมชี้ไปที่สมุดบันทึกอย่างแข็งกร้าว “แถมเธอยังเป็นนักเต้นเปลื้องผ้าอีกด้วย พวกเธอรู้วิธีโกหกคนอื่น มันคือห

“นิโค?” ฉันถามเมื่อพระอาทิตย์กำลังจะตกดินเขาเหลือบตามามองฉัน ส่วนฉันก็เหลือบตาไปที่โทรศัพท์ตนเอง“ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรจะถาม” ฉันพูดเบา ๆ “แต่นายช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหมว่าพี่ชายฉันได้ส่งข้อความหาฉันหรือเปล่า เขา… ไม่ค่อยดีอยู่ นายไม่ต้องบอกฉันก็ได้ว่าเขาส่งข้อความมาว่าอะไร แค่… บอกว่าเขาได้ส่งข้อความมาหรือไม่ก็พอ”นิโคจ้องฉันสักครู่ก่อนที่จะถอนหายใจและหยิบโทรศัพท์ของฉันขึ้นมาในขณะที่ฉันบอกเขาว่าข้อความนั้นจะถูกเขียนว่ามาจากเดมอน เขาเลื่อนดูข้อความของฉันและส่ายหัว ฉันรู้สึกโล่งใจมาก เดมอนตอนนี้ค่อนข้างจะเปราะบางและเขามักจะหาที่พักพิงใจกับฉันเมื่อทุกอย่างมืดมน“ขอบคุณนะ” ฉันกระซิบให้นิโคซึ่งพยักหน้าให้ฉันก่อนที่จะพึมพำบางอย่างเกี่ยวกับการสั่งของชำและลุกขึ้นไป“ทำไมที่นี่ถึงไม่มีวัตถุดิบเลย?” ฉันถามขณะละสายตาจากวิวพระอาทิตย์ตกที่สวยงามเหนือเมืองและหันไปมองแฟรงกี้ซึ่งหาวอยู่ข้าง ๆ ฉัน “เชฟพวกนายเอาอาหารกลับไปหมดหลังจากที่เสร็จงานหรือยังไง?”แฟรงกี้ยิ้มใส่ฉัน “เปล่า เราแค่ไม่ค่อยได้มาที่นี่เท่าไร”ฉันกะพริบตาให้เขาด้วยความสับสน จากนั้นก็มองไปรอบ ๆ อะพาร์ตเมนต์โล่ง ๆ แห่งนี้ ที่นี่อาจจะเป

นิโคลุกขึ้นเพื่อเทไวน์ใส่แก้วแล้วดันมันมาทางฉันอย่างมีน้ำใจเมื่อฉันจัดของเสร็จ “นี่” เขากล่าว “ขอบคุณที่จัดครัวให้ นั่นไม่ใช่… สิ่งที่เราถนัดเลย”ฉันยักไหล่พลางรู้สึกพอใจเล็กน้อยที่ได้ทำความสนิทสนมกับผู้ชายคนที่ยังพร้อมจะเป็นศัตรูของฉันเมื่อเช้านี้ “ด้วยความยินดี” ฉันตอบเรียบ ๆ “ถ้าอย่างนั้น…” ฉันพูดอย่างลังเลเล็กน้อย “เหล่าพี่ชายของพี่คริสเตียนไม่… มีปัญหาอะไรเหรอ? ที่เขาดูเหมือนจะเป็นคนโปรด?”“โอ้ มีแน่นอน” แฟรงกี้พูดพลางหยิบพิซซ่าชิ้นที่สามพร้อมกับยกคิ้วขึ้น “โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาเป็นลูกคนละแม่ ส่วนสามคนที่เหลือ พวกเขาค่อนข้างจะรวมหัวกัน แต่มันปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ ว่าคริสเตียนเก่งเรื่องพวกนี้มากกว่าพวกเขามาก และอีกอย่าง ลอเรนโซซึ่งควรจะเป็นทายาท เขาติดผงมากเกินกว่าจะได้รับความไว้ใจ…”นิโคตบไหล่แฟรงกี้ขณะที่ฉันกินสลัดเสร็จและกัดพิซซ่าไปหนึ่งคำพลางมองดูพวกเขา“อะไร?!” แฟรงกี้ประท้วงและชี้มาทางฉันด้วยมือที่ยกขึ้น “ครึ่งหนึ่งของโสเภณีทางฝั่งตะวันตกของเมืองคงสามารถบอกเธอได้ว่าลอเรนโซ โรมาโนชอบเสพยาแค่ไหนและอีกอย่างเธอคือเดซี่ เธอน่าจะรู้จักคริสเตียนมากกว่าพวกเราอีก”“ไม่จริง” นิโคพูดด

“ถูกต้อง” พี่คริสเตียนพูด“นายเชื่อเรื่องนี้จริง ๆ เหรอ?” นิโคตวาดและชี้มาทางฉันขณะที่สายตายังคงมองพี่คริสเตียน “ว่าเธอไม่รู้อะไรเลย? ว่าเธอแค่อาศัยอยู่กับผู้ชายคนนั้น ยกเงินเดือนทั้งหมดของตัวเองให้เขาโดยไม่รู้ว่าเขาไม่ใช่แค่นักบัญชีลับของโบเน็ตติเท่านั้น แต่เขากำลังวางแผนที่จะแบล็กเมล์ทั้งห้าตระกูลมาเฟียด้วย?”“ใช่” พี่คริสเตียนตะคอกพร้อมหันศีรษะเพื่อจ้องนิโคเขม็ง “ฉันไปสืบมาแล้วนิโค และทุกอย่างที่ไอริสพูดตรงตามที่ฉันสืบมา หรือว่านายต้องการให้ฉันเชื่อว่าเพื่อนสมัยเด็กของฉันร่วมมือกับนักบัญชีของโบเน็ตติ และปกปิดร่องรอยของเธอได้อย่างน่าทึ่งแต่กลับห่วยแตกในการดำเนินชีวิตในโลกนี้?”ฉันอ้าปากค้างเล็กน้อยเมื่อได้ยินเขาประเมินฉัน แต่... ฉันก็หุบปากทันทีเพราะว่าสิ่งที่เขาพูดก็ไม่ผิด“ถ้าฉันรู้ว่าสตีเว่นจะแบล็กเมล์ทั้งห้าตระกูล” ฉันกระซิบแล้วกางมือออก “ฉันจะไปเต้นเปลื้องผ้าทำไมล่ะ? เขาน่าจะได้เงินเป็นล้าน ๆ…”“เพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นที่สงสัยไง” นิโคประท้วงพลางส่ายหัวให้ฉัน เขากลับมาเชื่อมั่นอีกครั้งว่าฉันเป็นสายลับ แม้ว่าวันนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างก็ตาม“แล้วทำไมฉันจะต้องเอาของสำคัญอย่างสมุดน

“พี่จะไปไหน?” ฉันถามด้วยความสับสนและประหลาดใจขณะที่เขาเดินรอบโต๊ะกาแฟมุ่งไปที่ห้องครัว“ฉันจะเติมเครื่องดื่มให้เรานะ ไอริส” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า “เพราะว่าถ้าเราจะคุยเรื่องครอบครัวของฉันกัน ฉันคงต้องดื่มอีกขวด”ฉันก็หัวเราะ แม้ว่าจะไม่ควรก็ตามพี่คริสเตียนหันกลับมาจากในห้องครัวและมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเมื่อได้ยินฉันหัวเราะ...บ้าเอ้ย มันฟื้นฝูหัวใจที่เศร้าหมองของฉันได้ดีเลยทีเดียวการทำให้พี่คริสเตียนยิ้มได้เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในวันของฉันเสมอมาเขานำขวดไวน์มาพร้อมกับแก้วที่สองและนั่งลงเงียบ ๆ บนโซฟา จากนั้นเขาก็รินไวน์ให้ฉันครึ่งแก้วและรินแก้วที่สองให้ตัวเองในขณะที่เงยหน้ามองฉัน“เธอยังต้องให้คำตอบเรื่องแฟนเก่าของเธอนะ” เขากล่าวเบา ๆ และก่อนที่ใจของฉันจะจมดิ่งลงไปมากกว่านี้ เขาก็เพิ่มเติมประโยคนั้น “แต่เธอใช้เวลาคิดจนถึงตอนเช้าก็ได้ ตกลงไหม?”“ตกลง” ฉันกระซิบ พลางหยิบแก้วไวน์ที่เขายื่นมาให้ฉันและจ้องมองไวน์สีทองที่สวยงาม“เอาล่ะ” พี่คริสเตียนพูดพลางเอนหลังพิงเบาะโซฟา วางแขนไว้บนพนักพิงโซฟาและยกแก้วขึ้นมาทางฉันเพื่อเป็นการชนแก้ว “ไหนเล่าให้ฉันฟังหน่อย เด