บทที่ 25

นิโคลุกขึ้นเพื่อเทไวน์ใส่แก้วแล้วดันมันมาทางฉันอย่างมีน้ำใจเมื่อฉันจัดของเสร็จ “นี่” เขากล่าว

“ขอบคุณที่จัดครัวให้ นั่นไม่ใช่… สิ่งที่เราถนัดเลย”

ฉันยักไหล่พลางรู้สึกพอใจเล็กน้อยที่ได้ทำความสนิทสนมกับผู้ชายคนที่ยังพร้อมจะเป็นศัตรูของฉันเมื่อเช้านี้ “ด้วยความยินดี” ฉันตอบเรียบ ๆ “ถ้าอย่างนั้น…” ฉันพูดอย่างลังเลเล็กน้อย “เหล่าพี่ชายของพี่คริสเตียนไม่… มีปัญหาอะไรเหรอ? ที่เขาดูเหมือนจะเป็นคนโปรด?”

“โอ้ มีแน่นอน” แฟรงกี้พูดพลางหยิบพิซซ่าชิ้นที่สามพร้อมกับยกคิ้วขึ้น “โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาเป็นลูกคนละแม่ ส่วนสามคนที่เหลือ พวกเขาค่อนข้างจะรวมหัวกัน แต่มันปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ ว่าคริสเตียนเก่งเรื่องพวกนี้มากกว่าพวกเขามาก และอีกอย่าง ลอเรนโซซึ่งควรจะเป็นทายาท เขาติดผงมากเกินกว่าจะได้รับความไว้ใจ…”

นิโคตบไหล่แฟรงกี้ขณะที่ฉันกินสลัดเสร็จและกัดพิซซ่าไปหนึ่งคำพลางมองดูพวกเขา

“อะไร?!” แฟรงกี้ประท้วงและชี้มาทางฉันด้วยมือที่ยกขึ้น “ครึ่งหนึ่งของโสเภณีทางฝั่งตะวันตกของเมืองคงสามารถบอกเธอได้ว่าลอเรนโซ โรมาโนชอบเสพยาแค่ไหนและอีกอย่างเธอคือเดซี่ เธอน่าจะรู้จักคริสเตียนมากกว่าพวกเราอีก”

“ไม่จริง” นิโคพูดด