บทที่ 2

“ยินดีต้อนรับ… แบมบี้!” ดีเจประกาศโดยใช้ชื่อในวงการของฉัน

การเต้นเป็นเรื่องธรรมชาติสำหรับฉัน ดนตรีทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นเสมอ และเมื่อดนตรีนั้นเซ็กซี่น่ะเหรอ? ฉันก็จะรู้สึกเซ็กซี่ไปด้วยไง ฉันสะบัดผมไปด้านหลังเมื่อท่วงทำนองบรรเลง สายตาของฉันจับจ้องไปที่ชายที่นั่งอยู่ในตำแหน่งผู้จ่ายเงินตรงหน้าฉัน คนผู้นี้ได้จ่ายเงินจำนวนมากเพื่อมานั่งตรงนั้น

ขณะที่ฉันเคลื่อนไหวร่างกายอย่างเนิบช้าและเย้ายวน สปอตไลท์สาดส่องตรงมาที่ฉันซึ่งหมายความว่าฉันจะไม่สามารถมองเห็นรายละเอียดใบหน้าของลูกค้าวีไอพีได้ แต่ถึงแม้ฉันจะไม่สามารถระบุรายละเอียดของเขาได้ ฉันก็บอกได้ว่านี่คือผู้ชายคนสำคัญที่สุดในห้อง ออร่าของเขาเต็มไปด้วยอำนาจมหาศาล

ฉันเริ่มหายใจติดขัดเมื่อมองเงาร่างอันแข็งแกร่งด้วยกล้ามเป็นมัดของเขา หากเจ้าพ่อมาเฟียอยู่ที่นี่ก็ต้องเป็นเขาอย่างแน่นอน เขาดูเหมือนผู้ชายที่ควรอยู่ในความมืด และแม้ว่าจะมีผู้ชายคนอื่น ๆ อยู่ที่นี่ ฉันก็ยังคงรู้สึกเหมือนกำลังเต้นเพื่อเขาโดยเฉพาะ

ดวงตาของเจ้าพ่อมาเฟียจับจ้องมาที่ฉันขณะที่ฉันใช้รองเท้าส้นสูงหกนิ้วตั้งหลักอย่างมั่นคงและค่อย ๆ ยกตัวขึ้นสูงโดยเอาก้นขึ้นก่อน ฉันปล่อยให้เขาได้เห็นทุกสัดส่วนของร่างกายก่อนที่ฉันจะยกยิ้มและหมุนตัวไปที่เสา

นี่ตาฉันฝาดเพราะความมืดหรือ? ทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นเคยกับวิธีที่เขามองฉันนัก?

ฉันปล่อยให้ความคิดนั้นจางหายไปและมุ่งความสนใจไปที่การควักท่าเต้นที่ดีที่สุดของฉันออกมาแทน และในขณะที่ฉันเกี่ยวขารอบเสา หมุนตัวและปล่อยผมให้สยาย ฉันก็เห็นว่าคืนนี้ท่าเหล่านี้ได้ผล

เสียงตะโกนและผิวปากเริ่มดังขึ้นก่อนที่เจ้าพ่อมาเฟียจะเอนตัวมาข้างหน้าเพื่อวางกองเงินไว้บนเวทีตรงหน้าเขา

ฉันเกือบจะหยุดเต้นด้วยความตกใจ

ถามจริง? เงินเยอะขนาดนี้ทั้ง ๆ ที่ฉันเพิ่งจะเริ่มเต้นเองเหรอ?

เขาเอนตัวกลับไปพิงเก้าอี้และเลิกคิ้วเข้ม ๆ ของเขาเพื่อเป็นการบอกใบ้ให้ฉันเต้นให้ดูต่อ

ฉันจึงทำดังนั้น ฉันเร่งจังหวะ แอ่นหลังขณะที่รูดเสา ปีนขึ้นไปและไถลลงมาอย่างช้า ๆ เมื่อเพลงจบลง ฉันก็ตื่นเต้นเมื่อเห็นว่ามีเงินอีกจำนวนหนึ่งเพิ่มขึ้นบนกองเงินนั้น

“ขอบคุณค่ะ” ฉันพึมพำขณะที่คลานเข้าใกล้เขาเพื่อไปเก็บเงิน “ฉันดีใจที่คุณชอบการเต้นของฉัน” มีบางอย่างที่ดูคุ้นเคยในดวงตาสีน้ำเงินอมเทาของเขาจริง ๆ...

ฉันเอื้อมมือไปหยิบเงิน แต่ทันใดนั้นก็มีมือที่อ้วนท้วนฟาดกองเงินอีกกองลงข้าง ๆ จนทำให้ฉันตกใจ

“สองเท่าจากที่เขาให้จ๊ะที่รัก” ชายคนนั้นส่ายเอวอย่างชักชวน “แล้วฉันจะพาเธอไปเต้นข้างหลังสองต่อสอง”

“ขอโทษค่ะ” ฉันตอบขณะที่มองลงไปที่เขา “ฉันเป็นแค่นักเต้นค่ะ”

ฉันรู้ว่าพีทสั่งว่าให้ทำตามทุกอย่างที่พวกนี้ต้องการ แต่ฉันไม่สะดวกที่จะแตะต้องใครจริง ๆ

“โห ไม่เอาน่า” ชายคนนั้นกล่าวขณะที่จับคางฉันด้วยนิ้วมืออ้วน ๆ ของเขาเพื่อดึงหน้าฉันเข้าไปหา

เจ้าพ่อมาเฟียลุกขึ้นยืนทันที

“สวย ๆ อย่างเธอพนันได้เลยว่าต้องเป็นมากกว่าแค่นักเต้นแน่ ๆ…”

ฉันหายใจเฮือก ก่อนดึงหน้าตัวเองออกจากมือเขาและไถลลงไปที่ขอบเวทีเพื่อไปให้พ้นโดยเร็วที่สุด

“ฉันบอกว่า” ชายคนนั้นขู่ขณะที่รั้งฉันไว้และตบหน้าฉันด้วยเงินหนึ่งกำมือ “ฉันอยากได้เธอไง นังกะหรี่ และฉันก็ยอมจ่ายด้วย เพราะฉะนั้นเธอ…”

ฉันร้องเสียงหลงและพยายามจะดิ้นให้หลุดจากชายคนนั้น แต่เขาตัวใหญ่กว่าฉันมาก!

ทันใดนั้นชายคนนั้นก็ร้องและล้มลงกับพื้น มือเขายังจับฉันอยู่เลยทำให้ฉันเซไปด้านหน้า

เมื่อฉันทรงตัวได้ดวงตาของฉันก็เบิกกว้างเมื่อเห็นเจ้าพ่อมาเฟียอยู่ตรงหน้าฉันพร้อมกับข้อนิ้วมือที่เปื้อนเลือด ส่วนชายที่พยายามคว้าตัวฉันกำลังนอนเลือดกบปากอยู่บนพื้น

“พระเจ้าช่วย” ฉันตกใจ

“เอามันออกไป!” เจ้าพ่อมาเฟียตะโกนสั่งคนเฝ้าประตูก่อนที่จะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋าตนเองแล้วจ้องมาที่ฉันขณะที่เช็ดมือ ฉันสะดุ้งถอยหลังเล็กน้อยด้วยความตกใจจากความดุร้ายในสายตาของเขา

“เอ้านี่” เจ้าพ่อมาเฟียกล่าวขณะที่เอื้อมมือไปหยิบกองเงินของตนเองและอีกสองกองที่เหลือ “รับไปแล้วออกไปซะ”

“คะ…” ฉันหายใจเข้าลึก ๆ เมื่อเขายัดเงินใส่มือของฉัน “แต่ฉัน…”

“เชื่อฉันสิแบมบี้” เขากล่าวนิ่ง ๆ “เธอสมควรได้รับมัน ทีนี้ก็ออกไปซะ”

เขาหันหลังให้ฉันและบังตัวฉันจากเหล่าคนเฝ้าประตู ฉันรีบหมุนตัวและวิ่งเข้าไปแอบหลังเคาน์เตอร์บาร์

แอนโธนี่ตกใจเมื่อเห็นฉัน “เธอเป็นอะไรรึเปล่า!?”

“แอนโธนี่…” ฉันกระซิบขณะที่มองดูกองเงินในมือตนเองด้วยความเหลือเชื่อ

“โอ้พระเจ้า ไอริส!” แอนโธนี่กระซิบขณะที่เข้ามาใกล้ ๆ และจ้องเงินนั้น “เงินทั้งหมดนี่แลกกับการเต้นแค่ครั้งเดียวเองเหรอ!?”

“ใช่!” ฉันตอบเสียงหลง “นี่แทบจะใช้หนี้ของพวกเราได้หมดเลยนะ…”

แอนโธนี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ขณะที่ลูบใบหน้าตนเอง

“ทำไมเหรอ?” ฉันขมวดคิ้วถามเขา

“ฉันแค่อยากให้เธอใช้เงินเพื่อตัวเองบ้างแทนที่จะเอาแต่ไปให้ไอ้ห่วยนั่น”

“แอนโธนี่” ฉันถอนหายใจพร้อมไหล่ตกลู่ “ฉันขอไม่อธิบายเรื่องนี้อีกนะ”

เขากลอกตาใส่ฉันขณะที่ฉันนั่งลงบนเก้าอี้เล็ก ๆ หลังบาร์น้ำ ฉันมักจะเข้ามานั่งเล่นกับแอนโธนี่หลังจากที่ขึ้นเต้นเสร็จเสมอ แต่ถ้าเขาจะเอาแต่พูดไม่น่าฟังฉันก็จะขอนั่งนับเงินเงียบ ๆ ขณะที่นั่งนับเงินในหัวของฉันก็ร่างอีเมล์ที่ฉันจะส่งให้พี่คริสเตียน เพื่อนเก่าของฉันในภายหลัง

พี่คริสเตียนจะเข้าใจฉัน เขาเป็นเพื่อนสนิทของพี่ชายฉันและถึงแม้เขาจะเห็นฉันเป็นเพียงน้องสาว เขาก็มักจะเข้าใจฉันดีกว่าใคร ๆ และเขายังเรียกฉันว่าเดซี่ ซึ่งฉันชอบมาก

ฉันยังคงเขียนหาพี่คริสเตียนเป็นประจำหลังจากที่เขาย้ายไปอย่างกะทันหัน แต่เขาไม่เคยตอบฉันเลย และถึงแม้ฉันจะมั่นใจว่าเขาไม่เคยอ่านอีเมล์ฉันด้วยซ้ำ ฉันก็ยังคงเขียนหาเขาต่อเล่น ๆ จนติดเป็นนิสัย

ในหัวฉันกำลังนึกถึงวิธีที่จะเล่าถึงค่ำคืนนี้ให้พี่คริสเตียนฟัง ฉันอยากจะเล่าชัยชนะของตัวเองให้เขาฟังเพราะฉันต้องการให้พี่คริสเตียนภูมิใจในตัวฉันเสมอ แต่ในอีเมล์ของฉันจะบิดเบือนความจริงเล็กน้อย ยกตัวอย่างเช่น ฉันเขียนบอกเขาไปว่าฉันเป็นนักเต้นของบริษัทแห่งหนึ่ง ซึ่งก็เป็นความจริง…

ฉันเพียงแต่ไม่ได้บอกเขาว่าฉันเต้นสไตล์เซ็กซี่และไม่ได้เต้นบัลเล่ต์เหมือนเมื่อก่อน ฉันยิ้มกรุ้มกริ่มเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้นที่จะเล่าให้พี่คริสเตียนฟังว่าฉันได้ทำให้ลูกค้ารายใหญ่ประทับใจจนได้รับโบนัสก้อนใหญ่ แต่เขาจะรู้สึกอย่างไรกันนะถ้าฉันบอกความจริงเขาไปว่าลูกค้าคนนั้นคือเจ้าพ่อมาเฟีย?

ฉันถอนหายใจเมื่อคิดว่าพี่คริสเตียนคงจะไม่ปลื้มกับความจริงนั้น เขาเป็นห่วงฉันมาตลอดและการเต้นให้เจ้าพ่อมาเฟียดูคงจะไม่ได้รับการเห็นดีเห็นงามจากพี่คริสเตียนแน่นอน

ฉันกำลังร่างอีเมล์นั้นในหัวได้ครึ่งหนึ่งเมื่อได้ยินชื่อของตัวเอง

“ใช่ไอริสไหม?” ผู้ชายสองคนเดินอ้อมมาที่ขอบบาร์

แอนโธนี่ขยับตัวมาบังฉันเล็กน้อยขณะที่ฉันหลบข้างหลังเขา พวกเขารู้ชื่อจริงของฉันได้อย่างไร? ที่นี่มีแต่คนเรียกฉันว่าแบมบี้นะ

“แล้วคุณเป็นใครเหรอครับ?” แอนโธนี่ถามอย่างระมัดระวัง

“ไม่ใช่เรื่องของนาย” คนที่สูงและล่ำกว่ากล่าวขณะที่ผลักแอนโธนี่ออกและก้าวมาโน้มตัวลงหาฉัน “ส่งเงินนั้นมาซะยัยหนู เธอถูกขายแล้ว ต่อจากนี้ไปเธอจะต้องทำงานให้ดอน โบเน็ตติ”

ฉันอ้าปากหวอจนคางเกือบตกถึงพื้น