All Chapters of ธุลีใจ: Chapter 181 - Chapter 190

“อย่างที่เราเคยทำกันนะ เดี๋ยวไปเปลี่ยนชุดแล้วกลับมานั่งบนเตียง เราจะได้ตรวจดูกันว่าเจ้าตัวน้อยเป็นยังไงบ้างนะคะ”เอวาเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมเสื้อคลุมท้อง ไม่กี่นาทีต่อมา เธอก็ออกมาและนอนลงบนเตียง“วันนี้เราจะทำการตรวจอัลตราซาวนด์แบบผ่านช่องคลอดก่อนนะคะ แล้วค่อยแสกนปกตินะ” คุณหมอเรเวนบอก“มีอะไรที่ผมควรกังวลไหมครับ?” ผมถามขึ้น“ไม่มีค่ะ ดิฉันทำแบบนี้ให้กับคนไข้ทุกคน เป็นการตรวจดูว่าปากมดลูกยังแข็งแรงดีอยู่หรือเปล่าค่ะ” เธอยิ้มให้เอวา “เดี๋ยวจะใส่เครื่องมือนี้เข้าไปในช่องคลอดแล้วนะคะ ถ้ามีอะไรไม่สบายตัว บอกหมอเลยนะ”เอวามองผมตาขวางก่อนจะพยักหน้าตอบรับ ผมไม่เข้าใจว่ามีอะไรให้อาย หากเธอลืมไป ผมก็เคยเห็นเธอเปลือยกายมาก่อนแล้วเธอยกขาขึ้นแล้วคุณหมอเรเวนก็เริ่มทำการตรวจ พอตรวจเสร็จ เธอก็ทำการแสกนปกติก่อนจะปิดเครื่อง“ทุกอย่างเรียบร้อยนะคะ ทั้งคุณและเด็กในครรภ์สุขภาพดี หมอดีใจนะคะที่ท้องรอบนี้เป็นเรื่องง่ายกว่าตอนท้องน้องโนอามากเลย” คุณหมอเรเวนพูดขณะที่เอวานั่งขึ้น“หมายความว่าไงที่ว่าตอนที่ท้องโนอา เอวามีปัญหาตอนท้องเหรอครับ?” ให้ตายสิ ตอนนั้นผมกำลังจมอยู่กับแอลกอฮอล์เพรา

เอวาฉันยังรู้สึกสะเทือนใจไม่หายเลยเมื่อเห็นความหน้าทนของโรแวนที่โผล่หน้าไปวันนัดหมอแบบนั้น ฉันหมายถึงเขากล้าดีอย่างไรถึงทำเป็นไม่รับรู้ว่าตอนตั้งท้อง ฉันต้องผ่านอะไรมาบ้างทั้งเขา ทั้งคนตระกูลชาร์พและพ่อแม่ของเขาต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ทั้งหมด ฉันเกือบต้องสูญเสียลูกในท้องไปเพราะพวกเขา และยังมีหน้ามาสงสัยว่าทำไมฉันถึงให้อภัยพวกเขาไม่ได้กันอีก?เมื่อคิดเช่นนั้นก็ทำให้ฉันหัวเสียเป็นอย่างมาก ฉันจะเป็นจะตายอย่างไร พวกเขาก็ไม่ได้ใส่ใจ และไม่สะทกสะท้านอะไร เอาแต่ก่นด่าฉันเรื่องเมื่อคืนนั้น ฉันขย่มเขาคนเดียวมั้ง? ฉันบังคับลากโรแวนไปถึงเตียงนอนเลยล่ะสิ? เขาเองก็เต็มใจแต่กลับก่นด่าแต่ฉัน ลงโทษฉันเพียงคนเดียวเมื่อฉันมองย้อนกลับไปบางครั้ง ก็คิดว่ามันเป็นเพียงข้ออ้าง พวกเขาใช้เรื่องคืนนั้นและผลที่เกิดขึ้นผลักไสฉันออกไป พวกเขาไม่เคยปฏิบัติกับฉันเช่นคนในครอบครัวเลย และนี่เองก็เป็นข้ออ้างแสนสมบูรณ์แบบที่จะตัดความสัมพันธ์กับฉันสิ่งที่ฉันบอกโรแวนไปนั้นเป็นเรื่องจริงทั้งหมด ฉันไม่เคยกล่าวโทษเขาเลยเพราะเขาเป็นคนทำให้โนอาเกิดมา แต่ฉันต้องการหนีไปให้ไกลเมื่อรู้ว่าตนเองตั้งท้อง ไม่แน่หากเป็นเช่นนั้น ชี

ว่าอะไรนะ? ฉันต้องหูฝาดไปแล้วแน่ ๆ เพราะมั่นใจว่ามันไม่ใช่สิ่งที่คาดหวังว่าจะได้ยินมาก่อน“เป็นไปไม่ได้…ฉันไม่มีพี่น้องสักคน ดังนั้นเด็กคนนี้จะเป็นหลานแกไม่ได้หรอก หรือว่า…”และนั่นเป็นสิ่งที่กระทบจิตใจอย่างมาก ราวกับว่าถูกค้อนปอนด์ฟาดเข้าอย่างจัง ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้ตลอดเลยนะ แค่นี้ฉันยังเครียดยังไม่มากพอจนตอนนี้ส่งไอ้โรคจิตนี่มาเกี่ยวข้องกับลูกฉันอีก“คงเข้าใจขึ้นมาแล้วสินะ” เขาโน้มตัวเข้ามา “ฉลาดไม่เบา”“แล้วเขารู้ไหม?” ฉันค่อย ๆ เอ่ยถาม ภายในสมองยังคงสับสนอยู่“ไม่นะ มันจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ตอนนั้นอีธานเพิ่งขวบหนึ่งเอง ฉันก็ถูกส่งตัวไปสถานพินิจเพราะภารกิจที่พ่อสั่งให้ทำ ฉันไม่รู้เลยว่ามันเกี่ยวกับสิ่งผิดกฎหมาย หรือไม่รู้ว่าพ่ออยากให้ฉันสืบทอดกันแน่ ตอนที่ออกมาได้ พ่อก็ตายแล้วเจ้าอีธานก็ถูกรับเลี้ยงไปแล้ว”รีปเปอร์เงียบไปชั่วครู่ ความทรงจำต่าง ๆ ไหลผ่านแววตา ไม่เหมือนกับชายที่โรแวนพรากชีวิตไป รอนนี่เกิดและเติบขึ้นมาอย่างทั่วไปแต่กลับถูกบังคับให้เดินเส้นทางนี้ตั้งแต่เด็ก ฉันเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง“ตอนที่แกออกมาก็น่าจะอายุมากพอแล้วนี่ ทำไมไม่ไปรับเขามาอยู่ด้วยล่ะ?” ฉันเอ่ยถาม และเขาก็

มันเป็นความรู้สึกที่มากกว่าความต้องการทางกาย เป็นความรู้สึกที่รุนแรงเป็นอย่างมาก“ปล่อยมือออกจากฉันเดี๋ยวนี้” เอวาตวาดเสียงใส่ แต่ผมก็ไม่คิดจะปล่อยเธอไป ผมกลับดันร่างเข้าหาเธอมากขึ้น และระวังไม่กระทบท้องเธอมากจนเกินไปเธอพยายามผลักผมออกไป แต่ผมก็แข็งแรงกว่านั้นมากจนเธอไม่สามารถขยับร่างผมเลยได้แม้แต่น้อย ไม่ใช่เพียงเพราะความแข็งแรง แต่เพราะผมไม่ยอมปล่อยเธออกไปแม้ต้องการขนาดไหนก็ตาม เธอช่างเหมาะสมกับอ้อมแขนนี้มาก ผมอยากอยู่แบบนี้ไปตลอดกาล“ไม่มีวันซะหรอก เอวา ทำไมผมถึงต้องไปจากที่ที่ผมอยากอยู่กับคุณด้วยล่ะ? คุณเป็นของผมนะ”“พูดบ้าบออะไรออกมา? ฉันไม่ใช่ของของคุณ ไม่เคยเป็นเลยสักครั้ง ตอนนี้ก็ปล่อยฉันได้แล้ว ก่อนที่โนอาจะมาเจอเราในสภาพแบบนี้แล้วคิดไปเองว่าเราคืนดีกันแล้ว”“โนอาจะได้มีความสุขสักทีไง ส่วนเรื่องอื่นก็ช่างมัน คุณเป็นของผม และจะเป็นของผมเสมอ ผมไม่มีวันปล่อยให้คุณไปมั่วกับผู้ชายที่ไหนหรอก”ดวงตาเธอสั่นไหว เปลวเพลิงกำลังลุกไหม้ในนัยน์ตาสีน้ำตาลคู่นั้น ผมไม่ทันสังเกตว่ามือของเธอขยับ หมัดนั้นต่อยเข้ามาอย่างจัง และเพราะความตกใจผมถึงปล่อยเธอ“มั่วเหรอ? อันดับแรกเผื่อลืมนะ ตอนท

เธอไม่มีเวลาคบใครและผมเองก็เช่นกัน ดังนั้นความสัมพันธ์นี้จึงเหมาะที่สุด นอกจากนี้เธอก็เป็นแค่เลขา ของผม แม้ว่าผมจะคบกับเธอ เธอก็คงไม่เหมาะกับโลกของผมได้อยู่ดี“ผมคิดว่าคุณคงเอาอยู่ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เลย ดังนั้นนี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วล่ะที่เราจะทำอะไรแบนี้ คุณก็ทำงานต่อไปแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรานะ เข้าใจตรงกันใช่ไหม เอเดน?”เธอจ้องมองผม สายตามองลึกเข้ามาในตาของผม"ฉันเองก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกันค่ะ" เสียงอันแผ่วเบาดังขึ้นพร้อมน้ำตาคลอ "ฉันรักคุณนะคะ แต่รู้แล้วว่าคุณไม่มีวันรักฉันได้จริง ๆ ในเมื่อรู้ว่าคุณจะไม่มีวันตอบรับความรักนี้ ฉันก็นอนกับคุณไม่ได้อีก"เธอเป็นเลขาที่ดีมาก แต่ช่างมันเถอะ“เดาว่านี่คงถึงเวลาที่คุณจะเขียนใบลาออกแล้วใช่เปล่า?” ผมยิ้มเยาะเย้ยใส่เธอเธอไม่ตอบเพียงแค่ส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปเงียบ ๆ ผมถอนหายใจออกมา แต่ก็ไม่ได้ตามเธอไป แค่ใช้โทรศัพท์เปิดประตูให้เธอออกไป พอเธอไปแล้ว ผมก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงเธอพูดถูก ผมปิดกั้นหัวใจตัวเองไว้ สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ยอมตกหลุมรักใคร แน่นอนว่าพ่อแม่ผมมีชีวิตแต่งงานอันยอดเยี่ยมและรักกันมาก แต่กรณีของพวกท่านเป็