Semua Bab ธุลีใจ: Bab 201 - Bab 210

โรแวนเท้าของผมกระทบกับทางเท้าขณะที่ผมวิ่งไป ปกติผมจะวิ่งในตอนเช้า แต่วันนี้ผมตัดสินใจตรงกันข้าม ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มโดยประมาณ และผมต้องการที่จะออกมาวิ่งตอนนี้ผมเร่งความเร็วขึ้น รู้สึกได้ว่ากล้ามเนื้อกำลังเผาผลาญ ผมอยากจะวิ่งหนีจากความรู้สึกผิดของผม อยากจะวิ่งหนีจากความปวดร้าวใจ ผมอยากจะหนีจากความโง่เง่าของผมเองความรู้สึกผิดที่ผมได้ทำร้ายเอวาไปมากมายแค่ไหนกำลังกัดกินผมทั้งเป็น โดยทำลายผมจากภายในสู่ภายนอก ผมไม่สามารถสู้หน้าเธอได้ตั้งแต่ที่ผมค้นพบความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอ ผมมองดูตัวเองในกระจก และทั้งหมดที่ผมเห็นคือคนต่ำช้าคนหนึ่ง ผมมันน่ารังเกียจโดยเฉพาะการกระทำของผมเอง ผมถูกรังเกียจด้วยทุกสิ่งที่ผมได้ทำกับเธอไว้ผมคิดว่าผมเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง ประเภทที่รักอย่างทุ่มเท ผมภูมิใจในตัวเองเสมอมาที่ยึดมั่นในรักของผมที่มีต่อเอมม่า ผมคิดว่ามันมีความหมายว่าความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอนั้นจริงแท้ สิ่งที่ผมไม่รู้ก็คือในขณะที่ทำแบบนั้น ผมก็กำลังทำให้ผู้หญิงที่ผมรักอย่างแท้จริงเจ็บปวดด้วย“เวรเอ้ย!” ผมสบถด่าตัวเองและโลกใบนี้ผมมาถึงตรงนี้ได้ยังไงวะ? ผมพยายามมากขึ้นในขณะที่วิ่งผ่านปั๊มน้ำ

เอวา”แม่ครับ จะเสร็จหรือยัง?” โนอาตะโกนถามขึ้นผ่านประตูห้องนอนของฉัน “จะถึงเวลาแล้วนะครับ พวกเราจะสายได้” “ขอเวลาอีกนิดนะลูก” ฉันตะโกนกลับไปขณะที่ฉันรีบแต่งตัวสำหรับวันนี้ทุกวันนี้ฉันรู้สึกสบายตัวกับชุดเดรสมากขึ้น ดังนั้นนั่นคือสิ่งที่ฉันสวมใส่ ฉันใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวน่ารักที่ยาวเหนือหัวเข่า ฉันจับคู่พวกมันกับรองเท้าแตะ เนื่องจากพวกเราจะใช้เวลาเดินเป็นส่วนใหญ่ ฉันคิดว่าพวกมันจะสะดวกสบายมากกว่าผมของฉันถูกมัดเป็นหางม้าหยิกลอนพร้อมกับปอยผมล้อมรอบใบหน้า ฉันไม่ได้แต่งหน้ามากนัก ส่วนใหญ่เป็นเพราะฉันขี้เกียจมากเกินไปจะทำผมฉันไม่อยากทำอะไรพวกนี้เลย ฉันเหนื่อยได้ง่ายมากทุกวันนี้และฉันไม่อยากทำลายวันดี ๆ โดยการเหนื่อยล้ามากเกินไปอย่างรวดเร็ว รอยยิ้มบนใบหน้าของโนอาและกันเนอร์คือสิ่งที่ทำให้ฉันเปลี่ยนใจ พวกเขาทั้งคู่ตื่นเต้นมากสำหรับวันนี้กันเนอร์ต้องการสิ่งนี้หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นสัปดาห์ก่อน เขาจำเป็นต้องได้รู้สึกถึงความรักและทะนุถนอม ฉันหวังว่าการได้อยู่รายล้อมกับคนที่รักเขาเหล่านั้นจะมอบความทรงจำใหม่ ๆ ให้เขาได้ ความทรงจำที่จะแทนที่ความทรงจำอันเจ็บปวดเล็กน้อยเหล่านั้นจากแม่ของเขา

เขาตัวสูงกว่าคาลวินเล็กน้อย แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มถอยหลังหนี“ฉันเบื่อนายเต็มทนแล้วว่ะ โคตรจะเหลืออดกับนายที่มันชอบเข้ามาบ่งการชีวิตฉันแล้วตาย ๆ ไปซะ เราจะได้ใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุขสักที” คาลวินเอ่ยกับโรแวนฉันยืนตัวแข็งทื่อเพราะไม่ต้องการเชื่อหูตนเองว่าคาลวินจะพูดเช่นนั้นอออกมา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาตมาดร้าย มีบางสิ่งบางอย่างที่ฉันสามารถสัมผัสได้จากคาลวิน ทั้งความโกรธเกรี้ยวและความขมขื่น ทว่าความรู้สึกอาฆาตมาดร้ายนี่ไม่เคยสัมผัสได้มาก่อนเลย“แค่หายไปมันไม่ยากหรอกนะเว้ย? ตลอดหลายปีที่ผ่านมานายพยายามพิสูจน์ว่าตัวเองเปลี่ยนไปแล้ว แต่ความจริงคือนายไม่มีวันเหมือนกับฉันได้หรอก เอมม่าไม่ได้รักนายแล้ว แล้วตอนนี้เอวาก็ไม่มีวันรักนายด้วยเพราะว่าหัวใจเธอเป็นของฉันแล้ว”คำพูดเหล่านั้นเปรียบดั่งหมัดตรงของคาลวินเพราะเขาเหวี่ยงหมัดเข้าที่สันกรามของโรแวนอย่างจัง โรแวนตั้งตัวได้ในเวลาไม่นานก่อนจะตอบโต้กลับไป ไม่นานชายทั้งสองก็เริ่มประเคนหมัดใส่กันไม่ยั้งฉันยืนมองทั้งสองอยู่อย่างนั้น หวังว่าจะหลีกหนีออกไปสถานที่อื่นไม่ใช่ที่นี่ฉันพยายามแยกทั้งสองออกจากกัน แต่กลับไร้ผล และเกือบจะโดนล

“ไม่ต้องก็ได้ค่ะ”เขามักจะเก็บเงียบเรื่องแม่ของลูกชายเสมอ ฉันไม่รู้อะไรเลย พวกเขาเคยแต่งงานกันแล้วหย่าหรือเปล่า? หรือแค่เคยมีความสัมพันธ์กัน? รู้จักกันมานานแค่ไหน?นึกสงสัยว่าเขาจะยอมบอกข้อมูลทั้งหมดเพื่อให้ฉันได้ปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้หรือไม่ นอกจากนั้นฉันก็ไม่อยากทำให้เขาเจ็บปวดอีกด้วย ดูเหมือนทุกครั้งที่ฉันเอ่ยถึงเธอ เขาจะโกรธจัดหรือหงุดหงิดอย่างมาก“อ๋อครับ…ผมเข้าใจ หลาย ๆ ครั้ง ผมเองก็ชอบจัดการเรื่องพวกนี้ด้วยเองเหมือนกัน” เขาหยุดไปครู่ “แต่ก็ไม่ได้บอกนะครับว่าผมช่วยเรื่องนี้คุณไม่ได้” เขาชี้นิ้วไปยังแปลงผักเล็ก ๆ “ขอบคุณค่ะ” ฉันยิ้มให้ขณะที่เขานั่งลงคุกเข่าข้าง ๆฉันส่งถุงมือให้เขา และเขาก็สวมถุงมือทำตามฉัน“พวกเด็ก ๆ ทำอะไรกันอยู่คะ?” ฉันถาม“กำลังเล่นเกมกันอยู่ครับ…เอาเข้าจริง ผมแปลกใจมากเลยนะครับที่ทั้งสองสนิทกันขนาดนี้ แบบตัวติดกันมากเลย ในสมองของผมไม่เคยวาดฝันว่าจะเกิดฉากแบบนี้ขึ้นมาได้เลยครับ เพราะผมเกลียดพ่อของโนอามาก”ฉันขมวดคิ้วกับคำพูดนั้น เขาไม่แม้แต่จะยอมพูดชื่อของเขาด้วยซ้ำ ทำไมกัน?“ทำไมถึงเกลียดเขานัก? เข้าใจนะคะว่าอาจเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างพวกคุณ

“ไงจ๊ะ โรแวน ดีใจนะที่มาได้นะ” เคทจูบแก้มทั้งสองข้างของผม"ครับผม" นั่นเป็นคำตอบเดียวที่ผมสามารถตอบได้ เพราะจริง ๆ แล้วผมไม่ได้ดีใจที่ได้มาอยู่ที่นี่เลยเคทหันไปคุยกับพ่อแม่ผม และผมก็เห็นเป็นโอกาสเหมาะเจาะที่จะหายตัวออกมา ผมตรงไปหาเจ้าน้องชายทันที"เป็นยังไงบ้าง?" เขาถามหลังจากทักทายตามธรรมเนียม"แย่ว่ะ" ผมบ่นเพราะนึกถึงเรื่องทะเลาะกับคาลวินเมื่อสุดสัปดาห์ก่อนนั่นไม่ใช่ช่วงเวลาที่ดีที่สุดของผมเลย แต่เขาแค่ทำให้ผมนึกถึงตอนที่เขาเคยวิ่งไล่ตามเอมม่า ซึ่งทำให้ผมกลัว เพราะผมกลัวว่าเขาจะทำแบบเดียวกันกับเอวา แม้ว่าผมจะไม่อยากยอมรับ แต่คาลวินก็เป็นคนดี และนั่นแหละที่ทำให้ผมกลัวที่สุด เพราะหมายความว่าหากเขาตัดสินใจเดินหน้าจริง ๆ โชคต้องเข้าข้างเขาแน่“มีความคืบหน้าอะไรบ้างไหมพี่?” เขาถาม“ไม่มี ความคืบหน้าเดียวคือฉันดันไปทำให้เธอโกรธมากกว่าเดิมน่ะสิ”เกเบรียลถอนหายใจ “ไปทำอะไรเข้าล่ะ?”“ก็ดันไปต่อยกับเจ้าคาลวินน่ะสิ แล้วดันกลายเป็นว่ามันเป็นพ่อของเจ้าหนูกันเนอร์ซะได้”ผมไม่ต้องอธิบายว่ากันเนอร์คือใคร เพราะโนอาพูดถึงเขาแทบตลอดเวลา โนอาบอกทุกคนว่าเขาเป็นเพื่อนใหม่ที่ดีที่สุด“ไม่เข้