บทที่ 187

โรแวน

ผมจ้องมองประตูพลางนึกสงสัยว่ามาทำบ้าอะไรอยู่ตรงนี้กันแน่ ผมควรให้เอวาได้มีเวลาอยู่กับตนเอง แต่ให้ตายสิ ดูเหมือนว่าผมไม่สามารถอยู่ห่างจากเธอได้เลย มันมีอะไรบางอย่างดึงดูดผมให้มาหา ซึ่งผมเองก็ไม่สามารถอธิบายได้เลย

ผมเคาะประตูและเฝ้ารออย่างร้อนใจว่าเมื่อไหร่ประตูจะถูกเปิดออก นาทีหนึ่งหลังจากนั้น โนอาก็เปิดประตูออกมา

“พ่อนี่” ลูกชายพุ่งตัวมากอดผม “คิดว่าจะต้องรอเจอพ่อวันเสาร์แล้วนะเนี่ย”

พ่อกอดเขาอย่างแนบแน่น รู้สึกผ่อนคลายและอบอุ่นอย่างมาก “ไง หนุ่มน้อย”

ผมนึกสงสัยตัวเองขึ้นมาว่าทำไมเคยเกลียดชังเอวาขนาดนั้น เธอคลอดโนอาที่เป็นดั่งของขวัญที่ดีที่สุดแก่ผม ผมควรจะเห็นคุณค่าเธอตั้งแต่ตอนนั้น ไม่ใช่ไปลงโทษเธอ คืนนั้นที่ผมคิดว่าเป็นคืนที่เลวร้ายที่สุด กลับกลายเป็นคืนที่มอบสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดแทน

ตอนนั้นผมมองไม่เห็นสิ่งนี้เลยเพราะเอาแต่มุดหัวอยู่ในหลืบจนมองไม่เห็นอะไรเลย แต่ตอนนี้ดวงตาของผมเปิดกว้างจนเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจน เอวาพูดถูกเสมอ ผมเสียใจเพราะเรื่องคืนนั้นเสมอ โดยที่ไม่เคยคิดเลยว่าหากไม่มีเรื่องคืนนั้นเกิดขึ้น โนอาคงไม่อยู่ตรงนี้ และไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ผมก็ไม่มีวันเสียใจที่ม