บททั้งหมดของ ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: บทที่ 341 - บทที่ 350

ถังฮูหยินผู้นี้ช่างพูดใส่สีตีไข่เก่งจริงๆ เกรงว่าคงพูดว่านางใช้เล่ห์มารยาล่อลวงฉู่อ๋อง จนฉู่อ๋องไม่แยกแยะเรื่องส่วนตัวกับเรื่องส่วนรวม จะทำงานหลวงก็ต้องพานางไปด้วยเลยกระมัง?“ฉู่อ๋องขอให้เจ้าช่วยเหลือ?”ฮองเฮาสัมผัสได้ถึงความมั่นใจจากคำพูดและแววตาของซ่งรั่วเจินก็รู้สึกไม่พอใจ ท่าทีเปลี่ยนแปลงไป “ศาสตร์ลี้ลับ? เจ้าไปจับผีที่จวนสกุลไป๋หรือไร?”แม่นางตรงหน้างามพิลาสกิริยาละเมียดละไม เครื่องหน้าประณีตงดงาม เห็นได้ชัดว่าเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่ที่ไม่เคยต้องตกระกำลำบาก แต่กลับมาจับผีแบบนี้ ความไม่เข้ากันจะมีมากเกินไปแล้วซ่งรั่วเจินพยักหน้าน้อยๆ “ใช่แล้วเพคะ”ได้ยินดังนั้น แม่นมและสาวใช้ในตำหนักก็พลันเปลี่ยนสีหน้า สมณะตบะแก่กล้าเชี่ยวชาญศาสตร์ลี้ลับก็แล้วไปเถอะ คุณหนูในบ้านแม่ทัพซ่งเชี่ยวชาญศาสตร์ลี้ลับเนี่ยนะ?“ศาสตร์ลี้ลับจะเรียนรู้ง่ายดายปานนั้นได้อย่างไร? เจ้าคงไม่ได้โกหกข้าหรอกนะ?”ฮองเฮาย่นคิ้ว จิตใจกลับผ่อนคลายลงเล็กน้อย ในเมื่อไปจับผีย่อมแสดงว่าฉู่อ๋องพาซ่งรั่วเจินไปด้วยเรื่องงานหลวง หาใช่เพราะแยกแยะกาลเทศะไม่ออก“ฮองเฮาเพคะ ต่อให้หม่อมฉันมีขวัญกล้าเทียมฟ้าก็ไม่กล้าหลอกลวงฮองเฮาห

“แม่หนูนี่เลือกที่จะถอนหมั้นในวันแต่งงาน ในเมืองหลวงไม่มีแม่นางที่ใจกล้าเช่นนี้มานานแล้ว ข้ากลับชื่นชมนัก”“ตอนนั้นหลินจือเยว่ไปออกรบ มอบมารดาผู้ชราที่สุขภาพอ่อนแอให้แม่นางที่เพิ่งหมั้นหมายกันดูแลเดิมทีก็ไม่เหมาะสม เรื่องนี้เขาเป็นฝ่ายผิด ยามนี้ทุกคนกลับมาบอกว่าแม่หนูนี่โง่งม แม่นางที่ยังไม่ออกเรือนคนหนึ่งก็มาจุนเจือสกุลหลินเสียแล้ว”“ข้าอยู่มาจนอายุปูนนี้ ยังจะมองเรื่องแค่นี้ไม่เข้าใจอีกรึ?”“หลินจือเยว่ก็แค่รู้ว่าแม่หนูนี่จิตใจดีงามถึงได้จงใจหาประโยชน์จากนาง หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นเกรงว่าคงไม่รับปาก”“จิตใจดีกลายเป็นเหตุผลที่ถูกเยาะเย้ยถากถางไปตั้งแต่เมื่อใด? ส่วนเรื่องถอนหมั้นก็เป็นเพราะความกล้าหาญของนาง”“ฮองเฮา เจ้าว่ามีตรงไหนไม่ดีงั้นรึ?”แววตาที่ไทเฮามองซ่งรั่วเจินฉายแววชื่นชม แม่นางที่มีความคิดของตัวเองเช่นนี้กลับพบได้ไม่มากนักคุณหนูที่แต่ละตระกูลใหญ่อบรมออกมานั้นว่าง่ายเชื่อฟังไม่ผิด ทุกคนล้วนปฏิบัติตามกฎระเบียบ แต่พอเห็นมากเข้าก็รู้สึกว่าเหมือนๆ กันหมด ไม่น่าสนใจเลยสักนิด กลับไม่สู้แม่หนูนี่ที่ใจเด็ดกล้าหาญ กล้าทำกล้ารับฮองเฮาอึ้งไป นางเข้าใจว่าไทเฮาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับ

“เสด็จแม่ ท่านได้ยินแล้ว ทุกอย่างนี้เป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิดเท่านั้นเพคะ” ฮองเฮากล่าว“ไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิด”ทันใดนั้น น้ำเสียงทุ้มเสนาะโสตพลันดังมาจากข้างนอก ต่อจากนั้นฉู่จวินถิงก็ปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าทุกคนเขายังคงสวมชุดแพรของเมื่อคืนวาน บนหน้าผากมีเหงื่อซึมออกมาเป็นชั้นบางๆ ท่าทางเหนื่อยล้าเห็นได้ชัดว่าเพิ่งห้อม้าเร่งเดินทางกลับมาใบหน้าหล่อเหลาฉายแววอิดโรย รอยคล้ำรอบดวงตาทำให้คนเดาได้ไม่ยากว่าไม่ได้นอนมาทั้งคืน หากดวงตาคู่นั้นยังคงเจิดจ้าเป็นพิเศษฮองเฮาเห็นฉู่จวินถิง ดวงตาก็ฉายแววประหลาดใจ “จวินถิง เจ้าว่าอะไรนะ?”“เสด็จแม่ ลูกบอกว่าไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิดพ่ะย่ะค่ะ”ฉู่จวินถิงกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ลูกมีใจปฏิพัทธ์ต่อแม่นางซ่ง”เมื่อวาจานั้นดังขึ้น ทั้งตำหนักราวกับตกอยู่ในความเงียบงันในฉับพลัน สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่ฉู่จวินถิงซ่งรั่วเจินอึ้งไป นางเหลือบตามองไปยังบุรุษผู้นั้นโดยไม่รู้ตัว ฝ่ายตรงข้ามก็มองมาทางนางราวสามารถสัมผัสได้ ใบหน้าคมคายฉายแววรู้สึกผิด ที่มากกว่านั้นคือความร้อนแรงที่ไม่ปิดบังอำพราง“ขออภัยด้วย เดิมทีตั้งใจไว้ว่าจัดการทุกอย่างเสร็จแล้วค่อยสารภาพความใน

“ไม่ว่านางจะยินดีร่วมชีวิตกับลูกหรือไม่ หวังว่าเสด็จแม่จะไม่กดดันนาง”ฮองเฮาได้ยินแล้วก็ยิ่งปวดใจกว่าเดิมฮ่องเต้มิใช่คนมั่นคงในรัก คิดไม่ถึงว่าบุตรชายของนางจะเป็นพวกงมงายในรัก รู้สึกเพียงว่าไม่เอาไหนจริงๆ แทบอยากจะเตะสักครั้งเสียเดี๋ยวนี้“ช่างเถอะ ข้าคร้านจะสนใจแล้ว เจ้ากลับไปเถอะ”ฮองเฮาโบกมือ ไม่เห็นก็ไม่ต้องรำคาญใจ ชอบทำให้นางโมโหอยู่เรื่อย!พอฉู่จวินถิงออกมาก็เห็นฉู่อวิ๋นกุยกับฉู่มู่เหยาที่มีสีหน้าเลื่อมใส ดวงตาของทั้งคู่เป็นประกายวิบวับ ความนับถือมีมากเกินกว่าจะใช้คำพูดบรรยายออกมา“เสด็จพี่สาม ท่านช่างกล้าหาญจริงๆ!”ฉู่มู่เหยามีสีหน้าเลื่อมใส นางคิดว่ารอบนี้เสด็จแม่จะต้องรับมือยากมากแน่ๆ คิดไม่ถึงว่าเสด็จพี่สามอยู่ข้างในไม่นานก็ออกมาแล้วช่วงแรกพูดอะไรบ้างได้ยินไม่ชัดนัก ได้ยินเพียงท่อนสุดท้าย เสด็จแม่บอกว่าคร้านจะสนใจแล้ว นั่นก็หมายความว่าสำเร็จแล้วนะสิ?“เสด็จพี่สาม ท่านพูดกับเสด็จแม่อย่างไรกันแน่?”ฉู่อวิ๋นกุยยอมรับนับถือจากใจจริง “สอนข้าบ้างสิ วันหน้าถ้าเจอสถานการณ์แบบนี้ ข้าจะได้เอาอย่างบ้าง”“เจ้าไม่ได้ใช้หรอก” ฉู่จวินถิงเอ่ยฉู่อวิ๋นกุย “???”ความรู้สึกแปลกๆ

ซ่งเยี่ยนโจวหยุดฝีเท้าลงทันที หันไปคารวะไทเฮาและคนอื่นๆ ในใจกลับเต็มไปด้วยความกังวลซ่งรั่วเจินส่ายหน้าน้อยๆ เป็นเชิงบอกให้พี่ใหญ่ไม่ต้องกังวล แต่ด้วยสถานการณ์ตอนนี้ยังไม่มีโอกาสบอกรายละเอียดกับพี่ใหญ่ฉู่มู่เหยามีสีหน้าตกใจ “ท่านคือพี่ใหญ่ของแม่นางซ่งกระมัง? ขาของท่านหายดีแล้วหรือ?”คิดถึงตอนที่ทราบข่าวร้ายว่าแม่ทัพซ่งเป็นตายไม่กระจ่าง คุณชายใหญ่สกุลซ่งสองขาพิการ นางก็รู้สึกว่าน่าเสียดาย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ช่วงก่อนหน้านี้บุตรีลั่วกั๋วกงตกน้ำ คุณชายสกุลเหยาด่าทอซ่งเยี่ยนโจวจนเกรียวกราวไม่ทั่วคิดไม่ถึงว่า...คุณชายใหญ่สกุลซ่งที่หมอหลวงทั้งสำนักล้วนจนปัญญารักษา แน่ใจว่าต้องพิการไปชั่วชีวิต ตอนนี้กลับยืนขึ้นมาได้แล้ว?“ขากระหม่อมหายดีแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ซ่งเยี่ยนโจวประสานมือตอบหลังจากได้สติคืนมา เข้าใจว่าชั่วชีวิตนี้คงได้แต่นั่งบนเก้าอี้รถเข็น คิดไม่ถึงว่าตอนนี้กลับสามารถยืนขึ้นได้อีกครั้ง นี่ไม่ต่างกับการได้มีชีวิตใหม่ทุกอย่างนี้ล้วนเป็นเพราะน้องหญิงห้าทั้งสิ้น“เสด็จแม่ ท่านมาได้อย่างไร?”ฮ่องเต้เห็นไทเฮานำคนกลุ่มหนึ่งมาที่ห้องทรงพระอักษร สีหน้าก็ฉายแววประหลาดใจเล็กน้อย คงไ