All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 361 - Chapter 370

ทว่าหลังพูดจบ ฝ่ายชายก็ดึงสติกลับมา รู้ว่าแม่นางซ่งตรงหน้าไม่มีวันจำเขาได้ซ่งรั่วเจินมองฝ่ายชายตรงหน้า ใบหน้าเผยรอยยิ้ม “ซื่อจื่อ?”“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าคือซื่อจื่อ?” ฉู่จิ่นหวยเอ่ยถามอย่างแปลกใจซ่งรั่วเจินยกมุมปาก “ก่อนหน้านี้หม่อมฉันและซื่อจื่อเคยพบหน้ากันหนึ่งครั้งเพคะ”“เจ้าจำได้จริงหรือ?” ฉู่จิ่นหวยเบิกตากว้าง “ไม่ใช่เพราะเสื้อผ้าที่ข้าสวมใส่ แต่เพราะใบหน้าข้านี้จึงจำข้าได้?”“หม่อมฉันยังจำได้ เพียงแต่คิดไม่ถึงท่านจะเป็นซื่อจื่อของจวนอ๋อง”ฉู่จิ่นหวยยิ้มกว้างยิ่งขึ้น โค้งคำนับต่ำๆ ทีหนึ่ง “แม่นางซ่ง เมื่อแรกขอบคุณเงินช่วยชีวิตของเจ้ามาก มิเช่นนั้น เกรงว่าตอนนี้ข้าก็ไม่มีชีวิตอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดว่าข้ามีความหวังจะได้พบท่านพ่อท่านแม่”แม้ว่าระยะนี้อยู่ในจวนอ๋องค่อยๆ ปรับตัวได้แล้ว แต่นึกถึงเรื่องทั้งหมดในตอนแรก เขายังสลดใจอย่างมิอาจหลีกเลี่ยงหากมิใช่เพราะวาสนาดีได้พบซ่งรั่วเจิน ชาตินี้ของเขาก็จบสิ้นแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงโอกาสได้พบบิดามารดา จนกระทั่งตายไปก็ยังไม่รู้ว่าตกลงตนเองเป็นใคร“ซื่อจื่อไม่ต้องเกรงใจ ท่านกับข้าได้พบกันในตอนแรกก็คือวาสนา เกรงว่าตอนนี้ไม่รู้มีค

สีหน้าซ่งปี้อวิ๋นแดงเรื่อ นางไม่เคยได้รับความอับอายเพียงนี้มาก่อน นี่เห็นนางเป็นขอทานไปแล้วรึ?ยังใส่ข้าวให้นางนำกลับไปด้วย นี่นับเป็นอะไรกัน!“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้!” ซ่งปี้อวิ๋นร้องไห้สะอึกสะอื้นจากไป ความคิดเล็กๆ ภายในใจหายไปจนเกลี้ยงเคอหยวนจื่อยืนเก้อกระดากอยู่ที่เดิม ไม่รู้ต้องทำเยี่ยงไรดี วันนี้บิดามารดานางก็มาด้วย หากนางเองก็ถูกไล่ออกไป นั่นยังไม่ทำให้ครอบครัวเสียหน้าอีกหรือ?เพราะเหตุนี้ นางทำได้เพียงกัดฟันทำความเคารพ “ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นข้าทำพลาดไป ซื่อจื่อโปรดอภัยด้วยเจ้าค่ะ”ขอบตานางแดงเรื่อ สบมองฉู่จิ่นหวนอย่างโศกเศร้าแวบหนึ่ง คล้ายกำลังหวังให้เขาพูดปลอบตนเองหนึ่งประโยคเพียงน่าเสียดาย ฉู่จิ่นหวยโบกมืออย่างรังเกียจ “จะร้องก็ไปร้องที่อื่น เห็นแล้วอัปมงคล!”ความคิดของเคอหยวนจื่อมลายหายไปในทันใด ซื่อจื่อที่ตามหากลับมาไม่ได้เรื่องไม่ผิดไปดังคาด แม้แต่เกียรติขั้นพื้นฐานก็ไม่มี!ซ่งรั่วเจินมองฉู่จิ่นหวยอย่างแปลกใจ เมื่อครู่ฉู่จิ่นหวยและนางสนทนากันอย่างเกรงใจ แต่ท่าทีที่มีต่อสองคนนี้กลับแตกต่างออกไปฉู่จิ่นหวยเลื่อนสายตาก็สังเกตเห็นแววตาแปลกใจของซ่งรั่วเจิน พูดอย่างเก้อกระดาก

จากนั้น เพียงนั่งลงก็สังเกตเห็นสายตาหลายคู่ หนึ่งในนั้นก็คือสายตาของถังเสวี่ยหนิงไม่เพียงแค่ถังเสวี่ยหนิง แม่นางคนอื่นสองสามท่านเองก็ทอดสายตามองนางอย่างดูเบา โอหังอย่างเห็นได้ชัดซ่งรั่วเจิน “...” นี่คือกำลังวางมาดโอหังหรือ?“แม่นางซ่ง เมื่อครู่ข้าได้ยินมาว่าเจ้าและซื่อจื่อสนทนากันอย่างออกรสออกชาติ หรือว่าก่อนหน้านี้เจ้ารู้จักกับซื่อจื่อ?”ถังเสวี่ยหนิงเลิกคิ้ว ลอบเยาะหยันภายในใจ ก่อนหน้านี้ยังคิดว่าซ่งรั่วเจินมีศักดิ์ศรี เห็นหลินจือเยว่สู่ขอภรรยาหลวงลำดับทัดเทียมกันจึงถอนหมั้นบัดนี้ได้เห็นนางเกี้ยวพาฉู่อ๋องก่อน ตอนนี้ก็เริ่มเกี้ยวพาซื่อจื่อ นี่คือต้องการแต่งกับคนระดับสูง ก็ไม่ดูตนเองบ้างว่ามีฐานะเยี่ยงไร คู่ควรหรือไม่!ซ่งรั่วเจินได้ยินก็ปรายตามองเคอหยวนจื่อนิ่งๆ แวบหนึ่ง เมื่อครู่ยามนางสนทนากับซื่อจื่อ มีเพียงเคอหยวนจื่อและซ่งปี้อวิ๋นรู้เรื่อง ซ่งปี้อวิ๋นถูกไล่ออกไปแล้ว เหลือเพียงนางเท่านั้นดูท่าแล้วในช่วงเวลานี้ เคอหยวนจื่อเล่าเรื่องออกไปแล้ว ความเร็วนับว่าว่องไวมากทีเดียว!เคอหยวนจื่อสังเกตเห็นสายตาของซ่งรั่วเจิน หลบสายตาอย่างประหม่า ลอบร้อนตัวภายในใจทั้งๆ ที่ไม่พบกันเ

“ข้ากลับสงสัยมากว่าท่านอ๋องพระชายาออกคำสั่งห้ามมิให้ใครพูดคุยกับซื่อจื่อหรือ? หรือว่าพวกเจ้าสามารถเป็นตัวแทนของท่านอ๋องกับพระชายาได้?”“มิสู้ไล่ข้าออกไปโดยตรงเสียเลย หาไม่แล้วหากข้ายังอยู่ต่อไป มิใช่ว่าจะกลายเป็นข้าล่วงเกินจวนเซียงอ๋องหรอกหรือ?”เพราะการกระทำบนโต๊ะไม่เบา สองสามโต๊ะรอบข้างเองก็ได้ยินแล้ว เดิมทีงานเลี้ยงไม่มีอะไรน่าสนใจ กลับครึกครื้นขึ้นมาแล้ว“ข้าเห็นว่าซ่งรั่วเจินเองก็พูดได้ไม่เลว ต่อให้พูดคุยกับซื่อจื่อสองสามประโยคจริงยังมีอันใดพิเศษกันเล่า? ก็เพราะหัวใจสายตาสกปรกมองสิ่งใดก็สกปรก!”“ปกติพวกเจี่ยงเหวินจิ้งก็เชี่ยวชาญเรื่องรังแกคนมิใช่หรือ? แต่ละคนล้วนปากร้าย ดังนั้นทุกคนจึงเลือกเดินอ้อมไม่ขอข้องเกี่ยว ไม่ยอมสนใจพวกเขาเท่านั้นแล้ว”“เมื่อครู่ข้าได้ยินตอนพระชายาเซียงอ๋องและซ่งฮูหยินพูดคุยกัน ได้ยินว่าแม่นางซ่งใจดีมีเมตตา เมื่อแรกซื่อจื่อเร่ร่อนอยู่ภายนอกเกือบหิวตาย เป็นแม่นางซ่งไม่รังเกียจ มอบเงินก้อนหนึ่งให้เขา”“ซื่อจื่อจำเรื่องนี้ไว้อยู่ตลอด ดังนั้นถึงตั้งใจเชิญทั้งจวนสกุลซ่งมา ครั้นอยู่ในปากพวกเขาก็กลายเป็นซ่งรั่วเจินหาทางยั่วยวนซื่อจื่อ ทำเลยเถิดเกินไปจริงๆ!”

เมื่อถ้อยคำนี้พูดออกไป สีหน้าถังเสวี่ยหนิงเปลี่ยนไปแล้ว แต่ไหนแต่ไรมามารดาเข้มงวดมาก หากรู้ว่านางทำเรื่องพรรค์นี้ จะต้องตำหนินางแรงๆ แน่“ข่งฮูหยิน นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆ พวกเราแค่กังวลจะมีคนวางอุบายเข้าใกล้ซื่อจื่อเท่านั้น ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุจึงเกิดความเข้าใจผิดเช่นนี้”“หากแม่นางซ่งพูดให้กระจ่างตั้งแต่แรก พวกเราเองก็ไม่ต้องคาดเดา...”ข่งฮูหยินยกมือ “ไม่ต้องพูดแล้ว เชิญเถอะ”ภายใต้ความเอือมระอา ถังเสวี่ยหนิงทั้งสามคนทำได้เพียงลุกขึ้นยืนอย่างไม่เต็มใจ เผชิญหน้ากับสายตารอบข้างก็ยิ่งรู้สึกอับอาย เหตุใดพวกเขาต้องถูกปฏิบัติเช่นนี้ด้วย!“ซ่งรั่วเจิน ฝากไว้ก่อนเถอะ!”ถังเสวี่ยหนิงเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ถลึงตาใส่ซ่งรั่วเจินแรงๆ หนึ่งปราด รู้สึกเสียใจภายหลังภายในใจอย่างอดไม่ได้ เมื่อครู่ไม่สมควรลุกออกมาช่วยพูด หาไม่แล้วต่อให้เจี่ยงเหวินจิ้งทั้งสองถูกไล่ออกไป ก็คงไม่เดือดร้อนมาถึงนาง“ข้ารออยู่นะ”สีหน้าซ่งรั่วเจินเหมือนเดิม ในเมื่อไม่สามารถอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขได้ เช่นนั้นก็ฉีกหน้ากันไปเสียเลย อย่างไร้เสียก็ไม่จำเป็นต้องทนหลังจากพวกถังเสวี่ยหนิงจากไป ใบหน้าข่งฮูหยินเผยรอยยิ้มชมชอ