All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 381 - Chapter 390

ชวีคั่วกลับไม่อาจทนเห็นคนรักของตนถูกรังแกได้ จึงว่าให้ด้วยความโมโห “ซ่งรั่วเจิน เจ้ามีปัญหาอะไรก็มาชำระสะสางกับข้า เหตุใดจึงต้องรังแกแม่นางน้อยผู้หนึ่งด้วย?”“ข้าจะบอกอะไรให้ ข้าและหยวนจื่อกำลังจะหมั้นหมาย สองตระกูลเจรจาวิวาห์กันดีแล้ว นางจะเคียงคู่ชิดใกล้กับข้ามากหน่อยแล้วเดือดร้อนผู้ใดกัน?”“ต่อให้เจ้าจะริษยาเพียงใดก็ไร้ประโยชน์ ไหนจะของพวกนี้ของเจ้าอีก แต่ไหนแต่ไรหยวนจื่อก็มิได้ขาดเหลือ!”ว่าจบชวีคั่วก็ยิ้มเยาะอย่างได้ใจ ต่อให้ซ่งจิ่งเซินจะเก่งเรื่องการค้าแล้วอย่างไรกัน?หยวนจื่อเป็นของเขา!เคอหยวนจื่อไม่คาดคิดว่าชวีคั่วจะหุนหันพลันแล่นเอ่ยถ้อยคำที่ไม่ควรพูดที่สุดออกมาได้ง่ายดายเช่นนี้ จะมิเป็นการประกาศก้องต่อผู้คนเลยหรือว่าเรื่องก่อนหน้านี้ที่ซ่งรั่วเจินพูดล้วนเป็นความจริง? เดิมทีนางยังคงคิดอยากจะเลือกอีกสักหน่อย ไม่ได้แน่วแน่ว่าจะต้องแต่งกับชวีคั่วเท่านั้น ทว่าเมื่อเกิดเรื่องเช่นวันนี้ขึ้นแล้วแม้ใจจะไม่อยากแต่งก็ไม่อาจปฏิเสธได้แล้ว!“แปะๆ” ซ่งรั่วเจินปรบมือแสดงความยินดี “ที่แท้ทั้งสองก็เจรจาเรื่องวิวาห์กันมานานแล้วหรือ? เช่นนั้นก่อนนี้เหตุใดแม่นางเคอจึงมิได้บอกกล่าวกันให้ช

หลิ่วหรูเยียน “…” สูญเสียความทรงจำเข้าหน่อยก็กลายเป็นลูกกตัญญูเลยเชียวหรือ?จวบจนซ่งจิ่งเซินและทุกๆ คนต่างแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อนแล้ว หลิ่วหรูเยียนจึงได้หันถามซ่งรั่วเจิน “เจินเอ๋อร์ เจ้าช่วยจับชีพจรตรวจดูพี่สี่ของเจ้าทีสิ ว่าอาการเป็นอย่างไรบ้าง?”“ชีพจรพี่สี่ปกติดี ร่างกายก็ไม่มีสิ่งใดต้องกังวล เขาเพียงเดินทางติดต่อกันหลายวันหลายคืนจึงได้เหนื่อยล้าไปบ้าง พักผ่อนสักระยะก็ดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะ” ซ่งรั่วเจินตอบหลิ่วหรูเยียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทว่าก็ยังอดห่วงไม่ได้ “เช่นนั้นความทรงจำของพี่สี่เจ้าจะหวนฟื้นคืนได้เมื่อใดเล่า?”ซ่งอี้อันและซ่งจืออวี้เองก็ใส่ใจในเรื่องนี้เป็นที่สุดเช่นกัน ทว่าเมื่อได้พูดคุยกันอยู่ครู่แล้วพวกเขาถึงพบว่านอกเหนือจากเรื่องของเคอหยวนจื่อที่ซ่งจิ่งเซินลืมไปหมดสิ้น เรื่องราวอื่นใดก็ล้วนแจ่มชัดไม่มีขาดหายซ่งรั่วเจินยักไหล่ “สมองของเขากระทบกระเทือน ยังคงมีเลือดคั่งบางส่วนตกค้างมิสลายหาย ดังนั้นความทรงจำบางส่วนจึงได้ไม่แจ่มชัดนัก รอจนสลายหายไปจนหมดสิ้นแล้วก็จะดีขึ้นมาเองเจ้าค่ะ”“เช่นนั้นมิใช่ว่าหากความทรงจำหวนกลับคืนมาแล้วก็จะเกิดเสียใจภายหลังอีกคราหรือ?”หลิ่ว

“น้องหญิงห้า เมื่อข้ากลับมาแล้ว จึงเพิ่งได้ยินเรื่องที่เจ้าถอนหมั้นหมายกับสกุลหลินจากเด็กรับใช้ เรื่องนี้ต้องโทษข้าเอง ที่ในเวลาคับขันสำคัญเช่นนี้กลับมิได้อยู่ในเมืองหลวงเพื่อคอยหนุนหลังเจ้า”เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้แล้ว ซ่งจิ่งเซินก็ยิ่งเกิดรู้สึกผิดขึ้นเต็มประตู วงศ์ตระกูลประสบพบพานกับเรื่องราวมากมายเช่นนี้ ทว่าตนกลับวิ่งวุ่นอยู่แต่กับการตามหาไข่มุกยังทะเลใต้ให้กับแม่นางผู้หนึ่งที่ไม่ได้สนใจใยดีเขาเสียด้วยซ้ำเมื่อคืนวานเขาเพียงฟังเด็กรับใช้บอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงที่เขาไม่อยู่ ก็อดตะลึงตกใจขึ้นมาไม่ได้แล้ว หลากเรื่องราวสลับกันรับไม้ต่อเข้ามา ไม่เพียงแค่เรื่องน้องหญิงห้าถอนหมั้น กระทั่งหลินจือเยว่ที่มีศักดิ์เป็นโหวยังร่วงโรยตกต่ำกลายเป็นเพียงสามัญชนคนธรรมดาไหนจะทั้งพี่ใหญ่หย่าร้าง พี่รองถอนหมั้น เรื่องราวมากมายเช่นนี้กลับพลาดไปเสียหมดทุกสถานการณ์ ทั้งที่มีฐานะเป็นสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลแท้ๆ กลับไม่ได้ให้ความช่วยเหลือใดๆ แก่ครอบครัวเลย ในใจจึงได้รู้สึกผิดต่อพวกเขายิ่งนัก“พี่สี่เอาสิ่งใดมาพูดกัน? ก่อนนี้ท่านบาดเจ็บสาหัส พวกเราทุกคนก็มิอาจคอยดูแลอยู่เคียงข้างท่านได้เช่นกัน ตอ

“ซ่งจิ่งเซินจะต้องมาขอขมาข้าอย่างแน่นอน ท่านแม่ ท่านก็ไปเป็นเพื่อนข้าเถิดเจ้าค่ะ”“ในเมื่อข้าจะต้องแต่งเข้าสกุลชวีแล้ว ก็อาศัยโอกาสในวันนี้พูดต่อหน้าทุกคนให้ชัดเจน ถึงตอนนั้นสกุลชวีถามขึ้นมา พวกเราก็มีพยานแล้ว”นางตัดสินใจแล้ว ในเมื่อต้องแต่งเข้าสกุลชวี เช่นนั้นก็ต้องทำให้ทุกคนได้เห็นอย่างชัดเจน หลังเรื่องยุติลงเรียบร้อยดีแล้วค่อยไปเกี้ยวพาซ่งจิ่งเซินกลับมาก็ยังไม่สาย ยังจะสามารถอาศัยข้ออ้างนี้บันดาลโทสะ โยนทั้งหมดลงที่เขาได้อีกด้วยยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว!นายหญิงเคอพยักหน้า “ได้ ข้าจะให้คนไปเรียกคนของบ้านรอง บ้านสาม บ้านสี่มาเดี๋ยวนี้เลย”แม้ว่าภายภาคหน้าไม่ได้รับผลประโยชน์จากสกุลซ่งอีก วันนี้นางก็จะทำให้พวกเขาได้เห็นอย่างชัดเจน พวกเขาเป็นคนปฏิเสธความมั่งคั่งด้วยตนเอง ไม่ใช่สกุลซ่งไม่ยินดีมอบให้ชั่วขณะคนของอีกสามบ้านได้รับแจ้งข่าวจากนายหญิงเคอและมาเป็นเพื่อนเคอหยวนจื่อ ก็ได้เห็นกลุ่มคนวุ่นวายตรงหน้ารอยยิ้มบนใบหน้าของทั้งคู่แข็งค้างในทันใดนี่เกิดเรื่องอะไรขึ้น?นับตั้งแต่ซ่งรั่วเจินมองเห็นพี่สี่ของตนพาคนมามากเพียงนี้ ก็เข้าใจแล้วว่าเขาคิดจะทำอันใด ทว่าได้เห็นเคอหยวนจื่อพ

“ใช่แล้ว แม่นางคนหนึ่งอ้าปากเรียกบุรุษคนหนึ่งเข้าห้อง หน้าไม่อาย!” ซ่งจืออวี้พูดแขวะเคอหยวนจื่อโมโหแทบตายแล้ว ทำได้เพียงมองทางซ่งจิ่งเซินอย่างโศกเศร้า นางไม่เชื่อหรอกว่าชายคนนี้จะหักใจทำกับนางเช่นนี้ได้!“จิ่งเซิน ข้า...”“ไม่ต้องพูดมากแล้ว” ซ่งจิ่งเซินยกมือตัดบทสนทนาของนาง “เดิมทีพวกเราก็ไม่เกี่ยวข้องกัน พูดไม่ได้ว่ามีเยื่อใย นำของออกมาเถอะ”ซ่งจืออวี้เท้าเอว พูดว่า “พวกเจ้าเป็นอะไรไป? พวกเรากำลังรออยู่นะ หรือจะให้พวกเรายืนเสียเวลาเช่นนี้?”คนบ้านรองสกุลเคอพูดออกมาอย่างสุดระงับ “พี่สะใภ้ใหญ่ ท่านรีบนำของออกมาเถอะ!”“ดูท่าทางวางอำนาจบาตรใหญ่ของพวกเขา หากท่านยังไม่นำของออกมา นั่นต้องถูกตราหน้าว่าพวกเราละโมบในสิ่งของของพวกเขาแน่ ก็ไม่ดูบ้างว่าสกุลเคอของพวกเราเป็นตระกูลเยี่ยงไร ไฉนเลยจะละโมบสิ่งเหล่านี้?”นายหญิงเคอร้อนใจ หันมองเคอหยวนจื่ออย่างโมโห “วิธีที่เจ้าพูดเล่า?”เคอหยวนจื่อ “...” วิธีของนางต้องเข้าห้องก่อนจึงจะสามารถใช้ได้ซ่งรั่วเจินเยาะหยันออกมา “แม่นางเคอ เจ้าคงไม่วางแผนพาพี่สี่ข้าเข้าห้อง จากนั้นใช้วาจาหว่านล้อมเหมือนที่ผ่านมา จะได้ให้เขาเป็นฝ่ายยอมแพ้หรอกกระมัง?”ค