All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 391 - Chapter 400

“ต่างหูหยกไป๋อวี้หลานหนึ่งคู่!”“สร้อยข้อมือไข่มุกหนึ่งเส้น!”ผู้ดูแลบ้านตะโกนเสียงดัง ยกของหนึ่งชิ้นนับหนึ่งรายการต่อหน้าทุกคนทุกคนยิ่งฟังยิ่งตกตะลึง สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นของเล่น แต่ทุกชิ้นราคาไม่ธรรมดาเพียงกล่องเดียวก็มีราคาชวนตกตะลึงแล้ว ยังไม่ต้องพูดถึงรายงานสิ่งของยาวเหยียดคนมองแล้วก็สายตาพร่ามัว ช่างน่าตกใจเหลือเกิน!“พี่สี่ ท่านพูดซิ แม่นางเคอล้วนไม่ยินดีรับไว้ ท่านยังยัดเยียดสิ่งของมากมายเพียงนี้ สร้างความวุ่นวายให้นางมากเพียงใด!” ซ่งรั่วเจินขมวดคิ้วซ่งจิ่งเซินถูจมูก “ข้าผิดไปแล้ว”จากนั้น ถ้อยคำนี้ตกอยู่ในหูของทุกคน ใครบ้างไม่รู้อย่างกระจ่างชัด?หากไม่ยินดีรับไว้ สิบชิ้นรับไว้เพียงชิ้นเดียวก็พอ แต่ของมากเพียงนี้...นี่ไม่อยากรับไว้ที่ใดกัน?นี่รับมาจนมั่งคั่งร่ำรวยไปแล้ว!จนกระทั่งตรวจนับทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว ทุกคนพบว่ามียังมีไม่ถึงครึ่ง สายตาตกลงบนตัวนายหญิงเคอและเคอหยวนจื่อ“ที่เหลืออยู่ที่ใด?” ซ่งจิ่งเซินเอ่ยถามนายหญิงเคอเก้อกระดาก ฝืนยิ้มออกมา “จิ่งเซินเอ๋ย เหล่านี้มีผ้าไหมผ้าแพรล้วนนำมาตัดเย็บเป็นเสื้อผ้าแล้ว นี่จึงไม่มี”“มากเพียงนี้กลับไม่เหลือแล้ว?” ซ่งจื

ทั้งๆ ที่เป็นเรื่องที่เขาก่อ กลับไม่เคยคิดหาทางช่วยนางคลี่คลายสถานการณ์เลยแม้แต่น้อย“จิ่งเซิน ข้ารู้ท่านแค้นข้าเพราะข้าหมั้นหมายกับคุณชายชวี นี่ถึงทำให้ข้าอับอาย แต่เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ต้องทำตามคำสั่งบิดามารดาแม่สื่อ ท่านจะต้องบังคับข้าจนหมดหนทางให้ได้เลยหรือ?”“พวกเรารู้จักกันมานานหลายปีแล้ว จะต้องก่อเรื่องจนถึงขั้นนี้เชียวหรือ?”เคอหยวนจื่อหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับน้ำตา โศกเศร้าเสียใจมาก“นี่เจ้าพูดอันใดกัน ข้าก็แค่ทำให้เจ้าสมปรารถนา รับสิ่งของที่เจ้าไม่เห็นอยู่ในสายตากลับมาก็เท่านั้น เหตุใดกลายเป็นข้าบังคับเจ้าจนหมดหนทางกันเล่า?”“ชื่อนี้ ข้ามิกล้ารับไว้เป็นอันขาด”ซ่งจิ่งเซินมองทั้งหมดตรงหน้านิ่งๆ เยาะหยันภายในใจเมื่อวานเคอหยวนจื่อแสดงท่าทางโอหังมากเพียงใด วันนี้ก็น่าขันมากเพียงนั้นจู่ๆ เขาก็คิดว่าครั้งนี้สมองตนกระทบกระเทือนกลับไม่ใช่เรื่องเลวร้าย หาไม่แล้วหากยังมีสมองเฉกเช่นที่ผ่านมา น่ากลัวว่าทั้งหมดต้องถูกเคอหยวนจื่อสูบจนเหือดแห้ง!เพียงสตรีตรงหน้าก็คิดเชิญเขาเข้าห้องสนทนาไปจนถึงเสแสร้งแสดงท่าทีน่าสงสาร เขาสามารถตัดสินชี้ขาดได้ว่าแม้ว่าแม่นางคนนี้หมั้นหมายแล้ว แ

“ขอบคุณคุณชายชวีมากเจ้าค่ะ”ชวีคั่วยิ้มลำพองใจ “เรื่องเล็กน้อย ไม่จำเป็นต้องเก็บมาใส่ใจ ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าข้าใกล้จะแต่งงานกันแล้ว เรื่องของเจ้าก็คือเรื่องของข้า!”ถึงตอนนั้น ทุกคนต่างรู้ว่าซ่งจิ่งเซินใจแคบมากเพียงใด ส่วนเขาใจกว้างมากเพียงใด!บัดนี้ซ่งจิ่งเซินสั่งให้คนเขียนหนังสือรับรองหนี้ไว้อย่างดีแล้ว พูดว่า “ทั้งหมดแปดแสนตำลึง พวกเจ้าสามารถลงนามได้แล้ว”ชวีคั่วได้ยินจำนวนนี้ก็ชะงัก ครู่ต่อมาสงสัยว่าตนฟังผิดไป “เจ้าพูดว่าเท่าไรนะ?”“แปดแสนตำลึง” ซ่งจิ่งเซินพูดซ้ำอีกรอบชวีคั่วเบิกตากว้าง เมื่อครู่ซ่งจิ่งเซินมิใช่พูดว่าเงินเพียงเล็กน้อยหรือ?นี่ใช่เงินเล็กน้อยที่ใดกัน นี่คือต้องการขุดเอาทรัพย์สินทั้งสกุลชวีไปจนหมดสิ้น!“เจ้าติดหนี้ซ่งจิ่งเซินแปดแสนตำลึง?”ชวีคั่วสบมองเคอหยวนจื่อด้วยความตกใจ ก่อนหน้านี้เขาก็เคยได้ยินมาว่าซ่งจิ่งเซินใจกว้างต่อนางมาก แต่แปดแสนตำลึง จำนวนนี้ช่างน่าตกใจเกินไปจริงๆทีแรกเขาคิดว่าซ่งจิ่งเซินจะต้องเสียสติไปแล้วอย่างแน่นอน ถึงขั้นจ่ายเงินให้กับแม่นางที่ยังไม่แต่งงานเข้าบ้านมากถึงเพียงนี้ จากนั้นก็คิดว่าเคอหยวนจื่อต่างหากที่เสียสติ นางถึงขั้นต้องการเง

ซ่งจืออวี้คลี่ยิ้มลำพองใจ “ใครให้เจ้านั่นโง่เขลาเองเล่า? ปล่อยน้องหญิงห้าสตรีงามดุจหงส์คนนี้ไป กลับต้องการแต่งงานกับไก่ป่าชอบนอกใจเขาคนนั้น บัดนี้ไม่มีอะไรเหลือแล้วมิใช่หรือ?”ซ่งรั่วเจิน “...” ท่านสรุปเก่งเสียจริงซ่งจิ่งเซินเลิกคิ้ว เขาเพิ่งกลับมา ระยะก่อนได้รับข่าวมากเกินไป ดังนั้นจึงไม่รู้รายละเอียดมากมายอันใดนัก“นั่นก็สมน้ำหน้าเขาแล้ว ตอนนี้ติดหนี้พวกเรามากเพียงนี้ คืนแล้วหรือไม่?”“ข้าคิดว่าอีกเดี๋ยวจะไปรับจวนของพวกเขาแล้ว ระยะนี้ยุ่งมากจนเกินไป ไม่มีเวลาใส่ใจ”ซ่งรั่วเจินยกมุมปาก นางได้รู้ว่าฉินซวงซวงกลับจวนหลินแล้ว แม้ไม่รู้ว่าตกลงหลินจือเยว่คิดเช่นไรจึงยอมให้อภัยนาง แต่ในเมื่อต้องการจวน ก็ต้องให้คนอยู่พร้อมหน้ากันถึงจะดีซ่งจิ่งเซินและซ่งจืออวี้สบตากันแวบหนึ่ง ทันใดนั้นนึกสนุกขึ้นมาแล้ว“พวกเราจะไปเป็นเพื่อนเจ้า!”ซ่งอี้อันพยักหน้า แม้พูดว่าสุภาพชนไม่ฆ่าคน แต่คนรังแกน้องสาวของเขาจะต้องชดใช้!หลินจือเยว่พบจุดจบเช่นนี้ เป็นเขารนหาที่เองณ สกุลหลินฉินซวงซวงถูกหลินจือเยว่รับกลับมาแล้ว รู้สึกดีใจขึ้นมาระลอกหนึ่ง“จือเยว่ ข้าก็รู้ภายในใจท่านยังมีข้า ท่านฟังข้าอธิบายเรื

“ก่อนหน้านี้ดีชั่วอย่างไรก็เป็นจวนโหวแห่งหนึ่ง บัดนี้เสื่อมโทรมกลายเป็นเช่นนี้ไปแล้ว มองออกว่าให้กำเนิดเพียงตัวไร้ประโยชน์ สุดท้ายก็ตกต่ำลงเรื่อยๆ”ซ่งรั่วเจินพยักหน้า “พูดมีเหตุผล”“น้องหญิงห้า หลังรับจวนหลังนี้แล้วเจ้าวางแผนเยี่ยงไร?”“ข้าคิดว่าซื้อมาทำร้านอาหารแห่งหนึ่งเจ้าค่ะ” ซ่งรั่วเจินครุ่นคิด พูดว่า “แม้ว่าโทรมไปบ้าง แต่กลับกว้างขวาง ซ่อมแซมดีๆ สักหน่อย แบ่งออกเป็นลานเล็กๆ”ก่อนหน้านี้นางเคยเห็นร้านอาหารแห่งอื่นภายในเมืองหลวง กิจการนับว่าไม่เลว แต่ห้องส่วนตัวบนชั้นสอง ความเป็นส่วนตัวยังแย่เกินไปหากในเวลานี้เปิดร้านอาหารเช่นนี้แห่งหนึ่ง เชื่อว่าจะต้องมีคนมากมายเลือกใช้ยิ่งไปกว่านั้นเดิมทีนางก็ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ก่อนหน้านี้ชอบอาหารเลิศรสหลากหลายอย่าง วิธีการทำเทียบกับอาหารเหล่านั้นภายในเมืองหลวงตอนนี้แล้ว นางมีตำรับอาหารเลิศรสมากมายยิ่งกว่าถึงตอนนั้นนำออกมาเป็นจานเด็ดประจำร้าน ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีลูกค้า แม้แต่ราคาก็สามารถเพิ่มขึ้นได้อีกเล็กน้อยได้ยินถ้อยคำของซ่งรั่วเจิน ดวงตาซ่งจิ่งเซินทอประกายระยับ “นี่กลับเป็นความคิดที่ดีอย่างหนึ่ง ดูท่าแล้วระยะที่ข้าไม่อยู่นี้