All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 331 - Chapter 340

สายตาฉินซวงซวงซับซ้อน แม้ว่าแต่ไหนแต่ไรมา ความสัมพันธ์ระหว่างนางและฉินจื้อหย่วนล้วนไม่นับว่าดี แต่ภายนอกยังสามารถยอมรับได้ทว่าเพราะเรื่องจับชู้คาเตียง พี่สะใภ้ใหญ่กลับไปที่บ้านมารดาโดยตรง เพียงแค่คิดก็รู้ถึงโทสะขอพี่ใหญ่ กอปรกับวันนี้เหอเซียงหนิงตัวโง่งมคนนี้ชนเข้ากับเขา น่ากลัวว่ายิ่งแค้นเคืองตนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง นางยังเลือกเดินเข้าไปคิดไม่ถึงยังไม่ทันเดินเข้าใกล้ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะออดอ้อนของหญิงสาวและเสียงลมหายใจของบุรุษ ทำให้ฉินซวงซวงอึ้งงันอยู่กับที่“หรือว่าพี่สะใภ้ใหญ่กลับมาแล้ว?”ข้อสันนิษฐานนี้ผุดขึ้นภายในสมอง ใคร่ครวญหนึ่งรอบ เมื่อหลายวันก่อนบ้านมารดาของพี่สะใภ้ใหญ่พูดอย่างเด็ดขาดว่า หากสกุลฉินไม่ไล่นางออกไป ก็จะไม่มีวันให้ลูกสาวกลับมา!หรืออีกความนัยคือ บัดนี้คนที่อยู่ภายในจะต้องไม่ใช่พี่สะใภ้ใหญ่แน่!มุมปากฉินซวงซวงยกขึ้น ค่อยๆ กลับออกมา ในเมื่อพี่สะใภ้ใหญ่ไม่รู้ความ พี่ใหญ่มีหญิงอื่นก็เป็นเรื่องดี!นางรู้ชัดพี่สะใภ้ใหญ่ควบคุมพี่ใหญ่เข้มงวดมาก ตั้งแต่แต่งงานจนกระทั่งตอนนี้ก็ไม่อนุญาตให้พี่ใหญ่รับอนุรอจนนางกลับมาและได้รู้ว่าข้างกายพี่ใหญ่มีหญิงอื่น นั่นก็มีละคร

หลิ่วหรูเยียนถอนหายใจหนักๆ เฮือกหนึ่ง “จิ่งเซินเด็กคนนี้ไม่ฟังคำเกลี้ยกล่อม หากแม่นางเคอคนนั้นเป็นคนสำรวมตน แม่ก็คงไม่พูดอะไรแล้ว แต่ข้าได้ยินมาว่านางมีสายสัมพันธ์ใกล้ชิดกับคุณชายสกุลชวี”“ข้าเองก็ได้ยินเรื่องนี้ สกุลเคอคล้ายยังมีแผนผูกสัมพันธ์เกี่ยวดองผ่านการแต่งงานกับสกุลชวี แต่ยังมิได้ยืนยันข่าวที่แน่นอน” ซ่งอี้อันพูดเสียงเครียดสายสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องของพวกเขาดีมาโดยตลอด จิ่งเซินชอบเคอหยวนจื่อมากเพียงใด เขารู้ดีเมื่อแรกไม่ใช่ไม่เคยเกลี้ยกล่อม แต่จิ่งเซินเชื่อฟังทุกอย่าง เว้นเสียความชมชอบเคอหยวนจื่อที่ไม่ทำจนถึงที่สุดก็ไม่คิดหันหลังกลับเห็นว่าเขาพูดมาถึงขั้นนี้แล้ว พวกเขาในฐานะพี่น้องเองก็ไม่สามารถบอกให้เขายอมแพ้ได้ แต่ครั้งนี้ออกเดินทางไกลเพียงนั้นเพื่อเคอหยวนจื่อ ช่างโง่เขลาเกินไปโดยแท้!“แม้ว่าจิ่งเซินเคยเหลวไหลมาก่อน แต่ระยะนี้ภายในจวนเกิดเรื่องมากเพียงนี้ การสอบฤดูใบไม้ผลิเองก็ผ่านพ้นไปแล้ว เขาไม่มีวันไม่เร่งเดินทางกลับมา ใช่หรือไม่ว่าเกิดปัญหาอะไร?”หลิ่วหรูเยียนผ่านความโมโหไปแล้วก็รู้สึกกังวลใจ เพราะก่อนนี้ส่งจดหมายกลับมา พูดว่าเสียเวลาเพราะเรื่องบางอย่าง ยังไม่สามา

วันต่อมาถังฮูหยินมองเห็นถังเสวี่ยหนิงร้องไห้ตาแดง ร้อนใจขึ้นมาอย่างอดไม่ได้“เมื่อคืนกลับมาก็ร้องไห้ ไม่ยอมพูดเหตุผล เจ้าอยากทำให้แม่ร้อนใจตายใช่หรือไม่?”ถังเสวี่ยหนิงตาแดง ไม่ใช่นางไม่อยากพูด แต่ขายหน้าเกินไปแล้ว นางอับอายเกินกว่าจะพูดออกไปได้ ยิ่งไปกว่านั้นยังกลัวมารดาต่อว่าหลายปีมานี้ แต่ไหนแต่ไรมานางไม่เคยขายหน้าเพียงนี้มาก่อน ยิ่งไม่ต้องพูดว่าอยู่ต่อหน้าฉู่อ๋อง หลังกลับมาแล้วย้อนคิดถึงเรื่องเมื่อวานก็ยิ่งรู้สึกผิดมหันต์นางเป็นบุตรีจวนอัครมหาเสนาบดี เดิมทีฐานะของซ่งรั่วเจินก็เทียบนางไม่ได้ นางไม่สมควรลดตัวลงไปเทียบกับนาง สมควรทำใจกว้างแสดงความสูงศักดิ์และใจกว้างของตนถึงจะถูกอยากเป็นพระชายา เป็นนายหญิงของทั้งจวนอ๋อง ความใจกว้างสำคัญที่สุด นางหน้าตาถมึงทึงฝีปากคมกริบเพียงนี้ น่ากลัวว่าทำลายภาพประทับใจภายในใจฉู่อ๋องไปแล้วเห็นถังเสวี่ยหนิงไม่พูด ถังฮูหยินมองสาวใช้ทางด้านข้าง “เจ้าพูด!”สาวใช้ตกตะลึงพรึงเพริด พูดเรื่องใหญ่เมื่อคืนออกมาภายใต้สายตาของถังเสวี่ยหนิงตัวสั่นๆฟังเรื่องทั้งหมดจบ สีหน้าถังฮูหยินเข้มขึ้น “ฉู่อ๋องถึงขั้นหมางเมินเจ้าเพราะซ่งรั่วเจิน? นางเป็นเพียงหญิ

“ก็คือนาง!” ถังฮูหยินพยักหน้า “ระยะนี้แม่นางซ่งโดดเด่นมีชื่อเสียงโด่งดังภายในเมืองหลวง ไม่มีแม่นางบ้านใดเทียบนางได้เพคะ”“พูดไปแล้วก็บังเอิญยิ่งนัก นับตั้งแต่หลินจือเยว่ถอนหมั้นนางชีวิตก็เสื่อมถอยลง เสียตำแหน่งขุนนางไป บัดนี้ยังไม่ต้องพูดว่ากลายเป็นสามัญชน แต่ยังติดหนี้อีกด้วย”“หม่อมฉันได้ยินมาว่าแม่นางซ่งมีความสามารถ เชี่ยวชาญทำการค้า คนเองก็ว่าง่าย เป็นลูกสาวกตัญญูคนหนึ่ง พี่ชายน้องสาวมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน เพื่อคลายโทสะให้พี่ชาย ยังเอาร้านรวงบนถนนทั้งสายมาจากมือฉินฮูหยินอีกด้วย ทำให้คนอิจฉาไม่น้อยเลยเพคะ”จากนั้น ฮองเฮาได้ยินเสียงชื่นชม กลับขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น สำหรับคุณหนูตระกูลสูงศักดิ์แล้ว กลับไม่มีอะไรดีถังฮูหยินมองเห็นสีหน้าฮองเฮาอยู่ภายในก้นบึ้งของสายตา รู้ชัดอยู่ภายในใจฮองเฮาต้องการสะใภ้สง่างามมีเมตตา รู้หนังสือมีเหตุผล ส่วนซ่งรั่วเจินสตรีจิตใจคับแคบเช่นนี้ ย่อมไม่สามารถเป็นพระชายาฉู่อ๋องได้หัวใจเล็กกว่ารูเข็ม ภายภาคหน้ายังอยากเป็นมารดาของใต้หล้า นั่นคือเรื่องตลกอย่างหนึ่ง!“ข้าได้ยินมาเพียงเล็กน้อย แต่ไม่เข้าใจภาพรวม ดูท่าแล้ว ข้าก็ต้องทำคว

ซ่งรั่วเจินพยักหน้า “ทูลฮองเฮา หม่อมฉันเคยอ่านเพคะ”ฮองเฮาชี้หนังสือทางด้านข้าง พูดว่า “ข้าเหนื่อยอยู่บ้าง เจ้าอ่านหนังสือให้ข้าฟังเถอะ”“เพคะ”ซ่งรั่วเจินหยิบหนังสือทางด้านข้าง อ่านเนื้อหาด้านบน เห็นได้ชัดว่าก่อนนี้ฮองเฮาเตรียมการไว้อย่างดีแล้วอันที่จริงนางรู้ชัดอยู่ภายในใจ ฮองเฮาเป็นมารดาของใต้หล้า แตกต่างจากคนเอะอะโวยวายแสร้งน่าสงสารเหมือนพวกฮูหยินผู้เฒ่าหลิน อีกทั้งยังไม่สามารถเข้ามาถามเลยได้ซ่งรั่วเจินมองบันทึกสื่อจี้ตรงหน้า อ่านเนื้อหาที่อยู่ภายในออกมา“เจ้ารู้หรือไม่ว่ากำลังพูดถึงเรื่องเล่าใด?” ฮองเฮาเอ่ยปากเสียงเรียบซ่งรั่วเจินยิ้มน้อยๆ “ฮองเฮาอยากเตือนหม่อมฉัน สิ่งใดมิใช่ของหม่อมฉันก็ไม่สมควรคาดหวัง แม้ว่ามองดูแล้วงดงาม แต่ลงท้ายก็เป็นเพียงความว่างเปล่าดุจจันทร์ในน้ำบุปผาในคันฉ่องเพคะ”เห็นซ่งรั่วเจินอธิบายออกมาอย่างเข้าใจเสียงแผ่วเบาเรียบเฉย ใบหน้าเล็กขาวนวลกลับไม่เผยอารมณ์มิอาจหักใจ ท่าทีเรียบเฉยกลับทำให้ฮองเฮาเกิดความประหลาดใจภายในสายตาก่อนเกี้ยวเจ้าสามข้ามพ้นประตูซ่งรั่วเจินพบว่าหลินจือเยว่ตบแต่งฉินซวงซวงในเวลาเดียวกัน ฝืนเดินลงจากเกี้ยวด้วยตนเอง ถอนหมั้นกับเข