บททั้งหมดของ แต่งกับขุนนาง: บทที่ 341 - บทที่ 350

คดีนางหลิ่วยักยอกเงินสินเดิมของซูชิงลั่วเดิมทีเป็นคดีเล็กๆ คดีหนึ่งแต่ถึงอย่างไรเงินที่นางหลิ่วยักยอกไปก็มีจำนวนถึงแสนกว่าตำลึงเงิน อีกทั้งยังมีซูชิงลั่วผู้ซึ่งเป็นฮูหยินของอัครมหาเสนาบดีตีกลองฟ้องร้องด้วยตนเอง จึงเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์อย่างหนักในหมู่ชาวบ้านนางหลิ่วและองค์รัชทายาทนับว่ามีความสัมพันธ์เป็นครอบครัวเดียวกัน แต่เรื่องนี้ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับองค์รัชทายาทมากเท่าใดตั้งแต่แรกกระทั่งกรมราชทัณฑ์สืบเจอว่าหลิ่วเจิ้งเฉิงส่งธนบัตรจำนวนมากไปยังวังบูรพาที่องค์รัชทายาทอยู่ไม่รู้ว่าผู้ใดนึกขึ้นมาได้ก่อน พลันพูดออกมาประโยคหนึ่ง "ธนบัตรเหล่านี้คงไม่ใช่ที่นางหลิ่วยักยอกมาจากฮูหยินอัครมหาเสนาบดีหรอกกระมัง"หินก้อนเดียวทำให้เกิดคลื่นน้ำกระเพื่อมเป็นพันชั้นไม่กี่วันผ่านไปก็มีธนาคารมาฟ้องว่านางหลิ่วยืมเงินไปแล้วไม่คืน และยังมีคดีพระชายารองขององค์รัชทายาทลู่หมิงซือปล่อยเงินกู้ดอกเบี้ยสูงจนมีผู้ถึงแก่ชีวิตในท้องตลาดพากันวิจารณ์ไปต่างๆ นานา"เกรงว่าคงจะไม่เพียงแค่เงินที่เอามาจากฮูหยินอัครมหาเสนาบดี ไม่แน่อาจยังมีเงินที่ได้จากการขายข้อสอบอีก""องค์รัชทายาทเป็นถึงผู้สืบทอดราชวงศ์ จ

หลังจากที่องค์รัชทายาทกลับไปยังวังบูรพา ก่อนอื่นก็จัดการกับพี่สาวของเฉิงซิ่ว ลดนางเป็นสนมเหลียงหยวน และไม่อนุญาตให้ติดต่อกับเฉิงซิ่วอีกก่อนจะตบหน้าลู่หมิงซือไปหนึ่งที : "เจ้าช่างแพศยานัก เพิ่งจะแต่งเข้ามาไม่กี่วัน กล้าปล่อยเงินกู้ดอกเบี้ยสูงจนบีบให้ชาวบ้านตาย บังอาจยิ่งนัก !"ลู่หมิงซือทั้งเสียใจทั้งอับอาย ร้องไห้ฟูมฟายไม่กล้าพูดสิ่งใดมาก ความเกลียดชังที่มีต่อซูชิงลั่วฝังลึกยิ่งกว่าเดิมเรื่องนี้ตั้งแต่ที่องค์รัชทายาทโดนลงโทษ ก็ดูเหมือนจะได้รับบทสรุปลู่เหยียนและนางหลิ่วต่างก็ถูกปล่อยออกมา ลู่เหยียนถูกยึดตำแหน่ง และไม่สามารถลงสอบได้อีกทั้งชั่วชีวิตนี้ ส่วนนางหลิ่วถูกบังคับให้เขียนสัญญาคืนเงินส่วนหลิ่วเจิ้งเฉิง ถูกบีบให้ลาออกจากราชการ แล้วไปจากเมืองหลวงอีกครั้งหลังจากที่นางหลิ่วกลับเข้าจวน ย่อมอดร้องคร่ำครวญกับหญิงชราไม่ได้ : "ไม่รู้ว่าท่านสามคิดสิ่งใดอยู่ ทำให้ฮ่องเต้ทรงกริ้วอย่างเดียวไม่ว่า แม้แต่ตำแหน่งของเหยียนเออร์ก็..."หญิงชราเสียงกร้าว : "เจ้ายังไม่รู้จักพออีกใช่หรือไม่"นางหลิ่วจึงทำได้แค่ปิดปากเงียบหลังจากที่นางหลิ่วกลับไปที่เรือน ก็นำความโกรธไประบายบนตัวเฉิงซิ่ว

ภายในอุโบสถพลันเงียบสงัดเวลานี้เป็นเวลาเที่ยงตรงพอดี แสงแดดเจิดจ้า ถูกกลุ่มเมฆขาวก้อนหนาบดบังเป็นระยะแสงแดดส่องลงมาทางหน้าต่างที่สูงและแคบ รูปปั้นอสุราขนาดยักษ์ปรากฏให้เห็นวอมๆ แวมๆ อยู่ภายใต้แสงที่ริบหรี่น้ำเสียงของลู่เหิงจือสะท้อนอยู่ในอุโบสถที่กว้างใหญ่"ทายผิดแล้ว ข้าไม่ใช่"เขายืนอยู่กับที่ มององค์รัชทายาทจากที่สูงกว่าลงไปในเชิงเหยียดหยาม"แต่ท่านพ่อของข้าตายด้วยเหตุนี้ น้องสาวของข้าหายสาบสูญไปเพราะเหตุนี้ ชาวบ้านยี่สิบกว่าชีวิตในหมู่บ้านสกุลกูต้องตายอย่างอยุติธรรมเพราะประโยคเดียว เทียบกันแล้ว ความไม่เป็นธรรมที่องค์รัชทายาทได้รับดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย"องค์รัชทายาทจ้องเขาเขม็ง พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แทบจะเหมือนคำราม : "พวกชาวบ้านต้อยต่ำเช่นนั้นมีสิทธิ์อะไรมาเทียบกับข้า ข้าคือองค์รัชทายาทที่อยู่ภายใต้คนเพียงผู้เดียวและอยู่เหนือผู้คนเป็นหมื่น พวกเขาไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง กล้ามาวิจารณ์ข้าก็สมควรตายแล้ว ข้าผิดอันใด"ลู่เหิงจือพูดตอกย้ำทีละคำ : "เช่นนั้นยามนี้ท่านจะพูดเรื่องถูกใส่ร้ายอย่างไม่เป็นธรรมไปใย ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงวิจารณ์ฝ่าบาท ไม่สมควรตายด้วยหรอกหรือ"องค์

นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่เหิงจือพาซูชิงลั่วมากราบไหว้พ่อแม่ ก่อนหน้านี้ล้วนแต่ไปที่ศาลบรรพบุรุษตลอดซูชิงลั่วโค้งคำนับตามเขา ก่อนจะดื่มเหล้าแสดงความเคารพในอากาศที่หนาวเข้ากระดูก น้ำเสียงของเขาให้ความรู้สึกเศร้าสลดอย่างบอกไม่ถูก"องค์รัชทายาทปลิดชีพพระองค์เองแล้ว พวกท่านอยู่บนฟ้าได้เห็นหรือยัง"ซูชิงลั่วในเวลานี้ราวกับรู้สึกไปกับเขาด้วย โศกเศร้าจนสัมผัสได้ถึงความปวดร้าวภายใน กุมมือที่เย็นชืดของเขาไว้โดยไม่รู้ตัว แล้วประสานมือกับเขาลู่เหิงจือกุมมือนางกลับเขาไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่ต้องการนั่งข้างพ่อกับแม่อยู่เงียบๆ สักพักบนเขาอากาศหนาว เขากลัวว่าซูชิงลั่วจะทนไม่ได้ เขาจึงนั่งบนพื้นแล้วอุ้มซูชิงลั่วเข้ามากอดไว้บนตัก ก่อนจะเท้าคางลงไปบนไหล่นางเบาๆท่าทางราวกับสัตว์ร้ายตัวน้อยที่กำลังบาดเจ็บซูชิงลั่วยกมือขึ้นมาลูบศีรษะเขาเบาๆนางไม่เคยถามลู่เหิงจือถึงสาเหตุที่ต้องการจะล้มองค์รัชทายาทมาก่อน ทว่าในเวลานี้ นางอยากรู้เหลือเกินอยากรู้อดีตเหล่านั้นที่นางไม่เคยสัมผัส อยากรู้ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับเขาเช่นนั้นนางก็จะสามารถช่วยแบ่งเบาเขาได้ดียิ่งขึ้นนางหันไปมองเขา เอ่ยถาม : "พี่สาม

ซูชิงลั่วอยู่เป็นเพื่อนลู่เหิงจือบนเขาตลอดทั้งเช้าอารมณ์ความหดหู่ของเขาสุดท้ายก็มลายหายไปเกือบหมด ทั้งยังมีกะจิตกะใจมาพูดจาหยอกล้อนางหลายประโยคหลังจากเวลาล่วงเลยไปได้สักพัก ทั้งสองก็จูงมือกันลงมาล่างเขาท่าเสวี่ยรออยู่แต่แรกแล้ว มันเดินเข้ามาข้างกายซูชิงลั่วด้วยความเชื่อง แล้วคลอเคลียแขนเสื้อของนาง หลังจากนั้นก็รีบเดินไปข้างรถม้า ราวกับว่าจะผูกบังเหียนรถเข้ากับตนเองเสียเดี๋ยวนั้นซูชิงลั่วลูบแผงคอของมัน พลางชมมันว่าเชื่อฟังรู้ความ อีกทั้งยังพูดพึมพำต่อ : "ดูเหมือนท่าเสวี่ยจะไม่ได้กินข้าวโพดปิ้งมานานมากแล้ว""ฮี่" ท่าเสวี่ยส่งเสียงร้องแสดงออกว่าเห็นด้วยลู่เหิงจือเลิกคิ้ว : "ที่จวนปิ้งไม่ได้หรือ"ซูชิงลั่วพูดอย่างจนปัญญา : "ท่านไม่รู้เสียแล้ว เจ้ามาตัวนี้ช่างเลือกนัก ในจวนไม่สามารถก่อกองไฟได้ ข้าวโพดที่ปิ้งออกมาความร้อนไม่ถึง มันไม่กินแม้แต่คำเดียว"ท่าเสวี่ยพ่นลมออกทางจมูกยาวๆ สองที ดูเหมือนจะไม่ชอบข้าวโพดปิ้งในจวนเสียเหลือเกินซูชิงลั่วอดขำไม่ได้ลู่เหิงจือครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ย : "อีกสองวัน พวกเราไปเปลี่ยนบรรยากาศที่บ่อน้ำพุร้อนในบ้านพักนอกเมืองกัน เรียกติ้งอ๋อง