All Chapters of แต่งกับขุนนาง: Chapter 321 - Chapter 330

ม้าเหงื่อโลหิตกินข้าวโพดปิ้งไปสิบกว่าฝัก ในที่สุดก็คลอเคลียที่แขนของซูชิงลั่วด้วยความพอใจ ก่อนจะฟุบลงข้างนางด้วยความเชื่องซูชิงลั่วลูบแผงคอให้มัน พลางพูดกับลู่เหิงจือ : "ต่อไปมันจะเป็นม้าของพวกเราแล้ว พวกเราตั้งชื่อให้มันเถอะ"น้ำเสียงของลู่เหิงจือนิ่งเรียบ : "เรียกมันว่าม้าช่างประจบ"“……”ซูชิงลั่วไม่ยอม : "มันช่างประจบเช่นไร มันออกจะเชื่อฟังว่าง่าย เช่นนี้เรียกมันว่าเจ้าเด็กดี ดีหรือไม่""เด็กดีตรงไหน" สีหน้าของลู่เหิงจือมองซูชิงลั่วคล้ายกับกำลังบ่งบอกว่า "สายตาเจ้าใช้ไม่ได้เอาเสียเลย" ก่อนจะกวาดสายตาไปมองม้าเหงื่อโลหิตปราดหนึ่ง "อีกอย่างมันเป็นม้าตัวผู้ เจ้าแน่ใจหรือว่าจะเรียกมันว่าเจ้าเด็กดี"ดูเหมือนเพื่อจะสนับสนุนคำพูดของลู่เหิงจือ เจ้าม้าเหงื่อโลหิตส่งเสียงร้องยาวหนึ่งที แสดงออกว่าตนไม่ยินยอมให้เรียกชื่อเจ้าเด็กดีนี้จริงๆ"เจ้าก็ช่างเลือกเหมือนกันนี่" ซูชิงลั่วลูบม้าเหงื่อโลหิตเบาๆ นึกถึงท่าทางที่มันย่ำบนหิมะแล้วยืนตรงอยู่นอกกระโจมเมื่อครู่นี้ จึงพูดขึ้นมา : "เช่นนั้นก็ชื่อท่าเสวี่ยที่แปลว่าย่ำหิมะแล้วกัน"เจ้าม้าเหงื่อโลหิตน่าจะชอบชื่อนี้อยู่ไม่น้อย ไม่ได้ปฏิเสธอีก ทั้

ลู่หมิงซือตอบน้ำเสียงหนักแน่น : "ข้าเป็นว่าที่พระชายารองขององค์รัชทายาท องค์รัชทายาทคือฮ่องเต้ในอนาคต เจ้ากล้าสั่งให้ข้าคุกเข่าเช่นนั้นหรือ"กงกงที่ยืนอยู่ข้างๆ ผู้นั้นมองลู่หมิงซือปราดหนึ่ง แล้วหลุบตาลงไม่ได้พูดสิ่งใดซูชิงลั่วมองนางพลางเอ่ยอย่างช้าๆ : "ดูเหมือนสุดท้ายแล้วน้องลู่ก็ยังไม่รู้จักเรียนรู้ที่จะรอให้เรื่องราวยืนยันแน่ชัดก่อนค่อยแล้วค่อยโอ้อวด ใช่หรือไม่"นางหันไปมองทางกงกง น้ำเสียงฟังดูไพเราะยิ่งนัก "รบกวนกงกงช่วยบอกน้องลู่ทีว่าพระชายารองขององค์รัชทายาทมีลำดับยศอยู่ในขั้นที่เท่าไหร่ แล้วตำแหน่งเก้ามิ่งฟูเหรินของข้าอยู่ขั้นใด ข้ามีสิทธิ์สั่งให้นางคุกเข่าให้ข้าหรือไม่""รับทราบ ฮูหยินลู่"กงกงพูดด้วยท่าทางไม่เป็นเดือดเป็นร้อน "ตำแหน่งพระชายารองขององค์รัชทายาทอยู่ในขั้นที่สาม ส่วนตำแหน่งเก้ามิ่งฟูเหรินที่ฝ่าบาททรงแต่งตั้งให้ด้วยพระองค์เองอยู่ในขั้นที่หนึ่ง อีกทั้งแม่นางลู่ยังไม่ได้เข้าพิธีอภิเษกกับองค์รัชทายาท ฮูหยินย่อมมีสิทธิ์สั่งให้นางคุกเข่า"ซูชิงลั่วพูดน้ำเสียงเรียบเฉย : "ได้ยินชัดแล้วหรือยัง"น้ำเสียงของนางมีความเย็นยะเยือก ราวกับเกร็ดน้ำค้างก็ไม่ปาน ทำให้ผู้คนรู

ข่าวที่ซูชิงลั่วชนะองค์หญิงอวี้หยางในการแข่งขันยิงธนูที่สนามล่าสัตว์ เจ็ดวันหลังจากนั้นถึงแพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวงนอกจากคนทั่วไปที่รู้สึกตะตะลึงกับฝีมือการยิงธนูของซูชิงลั่วแล้ว ยังต่างประหลาดใจที่รู้ว่าลู่เหิงจือได้รักษาความบริสุทธิ์ให้แก่ซูชิงลั่วมาตลอดหลายปี และยังประกาศต่อหน้าสาธารณชนว่าจะไม่รับอนุ ไม่สนใจเรื่องบุตรด้วยฉับพลันนั้น ใต้เท้าลู่ได้กลายเป็นบุรุษที่หญิงสาวในเมืองหลวงทุกนางต่างยกย่องชมเชยหญิงสาวที่ยังไม่แต่งงานต่างก็ตั้งปณิธานว่าจะหาสามีอย่างใต้เท้าลู่ให้ได้แต่สำหรับชายหนุ่มที่แต่งงานแล้วก็ถูกภรรยาบ่นว่าใต้เท้าลู่ดีอย่างไรโอกาสดีเช่นนี้ นักเล่านิทานย่อมไม่ปล่อยให้หลุดลอยไปมือตบลงบนแผ่นไม้ แล้วเล่าเรื่องราวที่น่าสนใจเป็นอย่างยิ่งว่า“เมื่อก่อน ซูชิงลั่วเคยหมั้นหมายกับคุณชายสี่แห่งจวนตระกูลลู่ แม้อัครมหาเสนาบดีลู่จะมีใจ แต่ก็ทำได้เพียงยืนมองอยู่ห่างๆ......”“ต่อมา คุณชายสี่แห่งจวนตระกูลลู่หลงรักลูกพี่ลูกน้องฝ่ายมารดา ซูชิงลั่วจึงถอนหมั้นด้วยความโกรธแค้น อัครมหาเสนาบดีลู่ของเรานั้นภายนอกดูเหมือนจะเย็นชา แต่ในใจคงจะดีใจมาก จึงรีบฉวยโอกาสนี้ขอพระราชทานอภิเษกสมรสก

เจียงหมัวมัวมองนางครู่หนึ่งพลางถอนหายใจ “ข้าเป็นผู้หญิงก็เข้าใจดีว่าฮูหยินไม่เต็มใจ แต่สามีมีภรรยาหลายคนเป็นเรื่องปกติ ยิ่งฮูหยินมีบุตรยากยิ่งต้องรีบหาคนมาให้เหิงจือ”ซูชิงลั่วค่อยๆ คนใบชา แล้วรอให้เจียงหมัวมัวพูดจบเจียงหมัวมัวเอ่ยต่อ “ลี่ว์เหมยที่อยู่ข้างกายข้าก็ดีมาก ข้าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กๆ นิสัยอ่อนโยน รู้กาลเทศะ ลองให้นางไปอยู่ข้างกายเหิงจือดูหรือไม่”ไม่แปลกใจเลยที่ลี่ว์เหมยจะปล่อยใบสั่งยาของนางออกไป คงเป็นเพราะเจียงหมัวมัวได้พูดเรื่องนี้กับนางมาก่อนแล้วซูชิงลั่วฝืนยิ้มและมองเจียงหมัวมัว โดยไม่พูดอะไรเจียงหมัวมัวพูดพร่ำยาวมาก ซูชิงลั่วไม่ได้โต้ตอบ เจียงหมัวมัวยังคิดว่าซูชิงลั่วเป็นคนว่านอนสอนง่าย จึงถือโอกาสที่ตนอาวุโสกว่า เอ่ยต่อว่า “หากฮูหยินเห็นด้วย ข้าจะไปเตรียมการเอง ไม่ต้องลำบากฮูหยิน”ซูชิงลั่ววางถ้วยน้ำชาลงบนโต๊ะอย่างแรง และเอ่ยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่ได้”เจียงหมัวมัวไม่คิดว่าจะถูกปฏิเสธตรงๆ จึงชักสีหน้าทันทีซูชิงลั่วเอ่ยเสียงราบเรียบ “อ่อนโยน รู้กาลเทศะ? คงไม่ใช่แน่ หากนางนิสัยดีจริง นางจะเอาใบสั่งยาที่ข้าใช้ทุกวันไปให้คนของฮองเฮาทำไม? แล้วข้าจะถูกฮองเฮาหาเรื่อง

ความหึงหวงเป็นเหตุผลอันดับหนึ่งในการหย่าร้างแน่นอนว่าลู่เหิงจือย่อมไม่หย่ากับนาง แต่หากข่าวแพร่สะพัดออกไปชื่อเสียงของนางก็คงไม่ดีนักแต่แม้จะถูกกล่าวหาว่าหึงหวง แล้วจะอย่างไรซูชิงลั่วกำลังจะเอ่ยปาก ก็ได้ยินเสียงอันแผ่วเบาของลู่เหิงจือ "ชิงลั่วเคยเกลี่ยกล่อมให้ข้ามีอนุอยู่หลายหนแต่เป็นข้าเองที่ไม่ยอม""หากข้ายอม ข้ารอแต่งงานจนอายุปูนนี้ทำไม หมัวมัวอยู่กับข้ามาหลายปี ไม่รู้เลยหรือ"ขณะลู่เหิงจือพูด เขาจับมือของนางไว้ และใช้นิ้วหัวแม่มือถูเบาๆ ที่หลังมือของนางราวกับเป็นการปลอบโยนสมกับเป็นอัครมหาเสนาบดีจริงๆ ถึงพูดจาไพเราะเช่นนี้ซูชิงลั่ว รู้สึกสบายใจขึ้นทันทีและได้ยินลู่เหิงจือเอ่ยอย่างมีเหตุผลต่อว่า "ดูเหมือนว่าหมัวมัวจะว่างเกินไปเสียแล้ว สู้กลับไปดูแลเรือนที่ตรอกปาเถียวดีหรือไม่"เจียงหมัวมัวใบหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจนี่แทบจะเหมือนถูกไล่กลับเลยนะนางจ้องมองลู่เหิงจืออย่างงงงวย แต่ลู่เหิงจือไม่ได้หันมามองนาง และคอยดูแลซูชิงลั่วก้าวเดินจากไป*เมื่อกลับถึงห้อง ทันทีที่ปิดประตู ซูชิงลั่วก็รีบเอื้อมมือมากอดลู่เหิงจือ ก้มศีรษะแนบแก้มบนซอกคอของเขาอย่างเชื่อฟัง“ท่านสามีดีม