เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 324
บทที่เกี่ยวข้อง
แต่งกับขุนนาง บทที่ 325
เหตุใดนางยังคาดเดาความรู้สึกที่ตนมีต่อลู่เหิงจือออกอีกซูชิงลั่วลุกขึ้น ตอบนิ่งๆ : "เจ้าคุกเข่าสำนึกผิดอยู่ตรงนี้ไปสองชั่วยาม"หลังจากพูดจบ นางก็พยุงหญิงชราเดินจากไปคนจากวังทยอยพากันออกไปนางหลิ่วคับแค้นใจแต่ไร้ที่ระบาย เห็นลู่เหยียนเอาแต่จ้องมองแผ่นหลังของซูชิงลั่วที่กำลังเดินจากไป ก็อดเขกกะโหลกเขาอย่างแรงไม่ได้"เจ้ายังไม่รีบกลับไปอ่านหนังสืออีกหรือ เหลืออีกครึ่งเดือนก็จะสอบแล้ว หากสอบไม่ติดข้าจะตัดขาเจ้า"ลู่เหยียนพูดอย่างเหลืออด : "ท่านเรียกข้าออกมารับราชโองการเองไม่ใช่หรอกหรือ ข้าเต็มใจออกมาเองเสียที่ไหนกัน"เขาสะบัดแขนเสื้อเดินออกไป ในใจกลับเอาแต่คิดถึงท่าทางของซูชิงลั่วเมื่อครู่นี้ดูแข็งแกร่งและไม่อาจเอื้อมทำให้คนชื่นชมเลื่อมใสดูเหมือนเขาจะดำดิ่งลงไปลึกแล้วจริงๆ*กลับไปถึงห้อง ซูชิงลั่วสั่งให้จื๋อหยวนนำพระราชกฤษฎีกาและชุดพิธีการพระราชทานไปเก็บ นึกถึงกระดาษแผ่นนั้นที่ซ่อนเอาไว้ก่อนออกไปก็หยิบออกมาอีกครั้งจะต้องหาที่ที่เหมาะสมสักที่ถึงจะถูกนางครุ่นคิด ก่อนจะหาสมุดบัญชีเปล่าๆ เล่มหนึ่งออกมา แล้วแปะกระดาษแผ่นนั้นลงไปตรงกลางที่ยังว่างจากนั้นก็วาดรูปท่าเสวี่ยลงไ
แต่งกับขุนนาง บทที่ 326
ข่าวที่ซูชิงลั่วชนะองค์หญิงอวี้หยางในการแข่งขันยิงธนูที่สนามล่าสัตว์ เจ็ดวันหลังจากนั้นถึงแพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวงนอกจากคนทั่วไปที่รู้สึกตะตะลึงกับฝีมือการยิงธนูของซูชิงลั่วแล้ว ยังต่างประหลาดใจที่รู้ว่าลู่เหิงจือได้รักษาความบริสุทธิ์ให้แก่ซูชิงลั่วมาตลอดหลายปี และยังประกาศต่อหน้าสาธารณชนว่าจะไม่รับอนุ ไม่สนใจเรื่องบุตรด้วยฉับพลันนั้น ใต้เท้าลู่ได้กลายเป็นบุรุษที่หญิงสาวในเมืองหลวงทุกนางต่างยกย่องชมเชยหญิงสาวที่ยังไม่แต่งงานต่างก็ตั้งปณิธานว่าจะหาสามีอย่างใต้เท้าลู่ให้ได้แต่สำหรับชายหนุ่มที่แต่งงานแล้วก็ถูกภรรยาบ่นว่าใต้เท้าลู่ดีอย่างไรโอกาสดีเช่นนี้ นักเล่านิทานย่อมไม่ปล่อยให้หลุดลอยไปมือตบลงบนแผ่นไม้ แล้วเล่าเรื่องราวที่น่าสนใจเป็นอย่างยิ่งว่า“เมื่อก่อน ซูชิงลั่วเคยหมั้นหมายกับคุณชายสี่แห่งจวนตระกูลลู่ แม้อัครมหาเสนาบดีลู่จะมีใจ แต่ก็ทำได้เพียงยืนมองอยู่ห่างๆ......”“ต่อมา คุณชายสี่แห่งจวนตระกูลลู่หลงรักลูกพี่ลูกน้องฝ่ายมารดา ซูชิงลั่วจึงถอนหมั้นด้วยความโกรธแค้น อัครมหาเสนาบดีลู่ของเรานั้นภายนอกดูเหมือนจะเย็นชา แต่ในใจคงจะดีใจมาก จึงรีบฉวยโอกาสนี้ขอพระราชทานอภิเษกสมรสก
แต่งกับขุนนาง บทที่ 327
พวกเขาเคยทำอะไรที่มากกว่านี้เสียอีก เหตุใดนางถึงยังเขินอายกับเรื่องแค่นี้นางก็โล่งใจไปด้วยที่เขาไม่ได้ถามอะไรต่ออันที่จริงแล้วนางฝันอีกแล้วในฝันคือชายหนุ่มที่เคยเจอที่ร้านขายภาพวาด เหมือนชื่อว่าอวี๋ซื่อชิงเขาสวมชุดราชการสีน้ำเงิน มองมาที่นางด้วยสายตาจริงจัง “ฮูหยิน ข้าจะช่วยท่านเอง”ปรากฏเพียงประโยคสั้นๆ เท่านี้ดูเหมือนว่าในภายภาคหน้านางจะมีเรื่องขอร้องให้เขาช่วยนางไม่ได้บอกเรื่องนี้กับลู่เหิงจือ เพราะหนึ่งคือไม่มีหลักฐานที่เป็นรูปธรรมสองคือ......หากนางบอกลู่เหิงจือว่านางฝันเห็นชายอื่น ไม่รู้ว่าจะหึงหวงมากเพียงใดก่อนหน้านี้เพียงทักทายอวี๋ซื่อชิง เขาก็ไม่พอใจมากอยู่แล้วทว่าแววตาของลู่เหิงจือที่มองนางเมื่อครู่ จิ้งจอกเฒ่าผู้นี้คงดูออกแน่ๆเขากลับไม่ได้บังคับให้นางพูดออกมา แสดงว่าเขามั่นใจในตัวนางมากนางอดยิ้มมุมปากไม่ได้ แล้วเงยหน้าจูบเขา ถือเป็นการให้รางวัลลู่เหิงจือยิ้มและโอบกอดนางไว้แน่นซูชิงลั่วรู้สึกพอใจกับข่าวลือในเมืองหลวงครั้งนี้มากชื่อของนางถูกเอ่ยคู่กับลู่เหิงจืออยู่เสมอ ราวกับเป็นเรื่องที่ทำให้นางรู้สึกอารมณ์ดีมากแม้แต่เวลาไปตรวจตราร้านของตระกูล ก็
แต่งกับขุนนาง บทที่ 328
เจียงหมัวมัวมองนางครู่หนึ่งพลางถอนหายใจ “ข้าเป็นผู้หญิงก็เข้าใจดีว่าฮูหยินไม่เต็มใจ แต่สามีมีภรรยาหลายคนเป็นเรื่องปกติ ยิ่งฮูหยินมีบุตรยากยิ่งต้องรีบหาคนมาให้เหิงจือ”ซูชิงลั่วค่อยๆ คนใบชา แล้วรอให้เจียงหมัวมัวพูดจบเจียงหมัวมัวเอ่ยต่อ “ลี่ว์เหมยที่อยู่ข้างกายข้าก็ดีมาก ข้าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กๆ นิสัยอ่อนโยน รู้กาลเทศะ ลองให้นางไปอยู่ข้างกายเหิงจือดูหรือไม่”ไม่แปลกใจเลยที่ลี่ว์เหมยจะปล่อยใบสั่งยาของนางออกไป คงเป็นเพราะเจียงหมัวมัวได้พูดเรื่องนี้กับนางมาก่อนแล้วซูชิงลั่วฝืนยิ้มและมองเจียงหมัวมัว โดยไม่พูดอะไรเจียงหมัวมัวพูดพร่ำยาวมาก ซูชิงลั่วไม่ได้โต้ตอบ เจียงหมัวมัวยังคิดว่าซูชิงลั่วเป็นคนว่านอนสอนง่าย จึงถือโอกาสที่ตนอาวุโสกว่า เอ่ยต่อว่า “หากฮูหยินเห็นด้วย ข้าจะไปเตรียมการเอง ไม่ต้องลำบากฮูหยิน”ซูชิงลั่ววางถ้วยน้ำชาลงบนโต๊ะอย่างแรง และเอ่ยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่ได้”เจียงหมัวมัวไม่คิดว่าจะถูกปฏิเสธตรงๆ จึงชักสีหน้าทันทีซูชิงลั่วเอ่ยเสียงราบเรียบ “อ่อนโยน รู้กาลเทศะ? คงไม่ใช่แน่ หากนางนิสัยดีจริง นางจะเอาใบสั่งยาที่ข้าใช้ทุกวันไปให้คนของฮองเฮาทำไม? แล้วข้าจะถูกฮองเฮาหาเรื่อง
แต่งกับขุนนาง บทที่ 329
ซูชิงลั่วลืมตาขึ้น มองไปยังเจียงหมัวมัวด้วยสีหน้าสงบนิ่งเจียงหมัวมัวพูดเสียงทุ้มต่ำว่า "รอให้เหิงจือกลับมาก่อน ข้าจะไปบอกเขาเอง"เสียงเย็นชาก็ดังขึ้นมาในขณะนั้น"จะพูดอะไร?" ลู่เหิงจือเดินเข้ามาในห้องเขาไม่เห็นซูชิงลั่วอยู่ในห้องหลังจากกลับมา เมื่อถามจึงรู้ว่านางมาที่เรือนของเจียงหมัวมัว เมื่อครุ่นคิดเล็กน้อยก็คาดเดาได้ว่าน่าจะเป็นเรื่องที่ตรวจสอบใบสั่งยา จึงรีบมาด้วยตัวเองเมื่อเข้ามาในลานกว้าง ก็พบว่าลี่ว์เหมยคุกเข่าอยู่ตรงบริเวณลานกว้าง ซูชิงลั่วนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆ สีหน้าเรียบเฉย แต่เจียงหมัวมัวกลับปรากฏสีหน้าไม่พอใจเมื่อเห็นเขาเข้ามา ซูชิงลั่วก็ไม่ได้ลุกขึ้นมาต้อนรับ แค่เหลือบมองเขาอย่างเงียบๆรู้สึกราวกับมหัตภัยโจมตีโดยไม่รู้ตัวลู่เหิงจือเห็นเช่นนั้นก็รู้ทันทีว่าตนเองโดนโกรธโดยไม่รู้ตัว ก็กลั้นหัวเราะไม่อยู่เขาเดินไปหานาง แล้วพูดเสียงอ่อนโยนว่า "เกิดอะไรขึ้น ทำไมฮูหยินโกรธถึงเพียงนี้?"ซูชิงลั่วหันเหลือบมองจื๋อหยวน จื๋อหยวนจึงรีบเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟังลู่เหิงจือหันมองเจียงหมัวมัว แล้วเอ่ยเสียงเรียบเฉยว่า “หมัวมัวอยู่ข้างกายข้ามาตลอดหลายปี เจ้ารู้ดีว่าข้าจัดก
แต่งกับขุนนาง บทที่ 330
ความหึงหวงเป็นเหตุผลอันดับหนึ่งในการหย่าร้างแน่นอนว่าลู่เหิงจือย่อมไม่หย่ากับนาง แต่หากข่าวแพร่สะพัดออกไปชื่อเสียงของนางก็คงไม่ดีนักแต่แม้จะถูกกล่าวหาว่าหึงหวง แล้วจะอย่างไรซูชิงลั่วกำลังจะเอ่ยปาก ก็ได้ยินเสียงอันแผ่วเบาของลู่เหิงจือ "ชิงลั่วเคยเกลี่ยกล่อมให้ข้ามีอนุอยู่หลายหนแต่เป็นข้าเองที่ไม่ยอม""หากข้ายอม ข้ารอแต่งงานจนอายุปูนนี้ทำไม หมัวมัวอยู่กับข้ามาหลายปี ไม่รู้เลยหรือ"ขณะลู่เหิงจือพูด เขาจับมือของนางไว้ และใช้นิ้วหัวแม่มือถูเบาๆ ที่หลังมือของนางราวกับเป็นการปลอบโยนสมกับเป็นอัครมหาเสนาบดีจริงๆ ถึงพูดจาไพเราะเช่นนี้ซูชิงลั่ว รู้สึกสบายใจขึ้นทันทีและได้ยินลู่เหิงจือเอ่ยอย่างมีเหตุผลต่อว่า "ดูเหมือนว่าหมัวมัวจะว่างเกินไปเสียแล้ว สู้กลับไปดูแลเรือนที่ตรอกปาเถียวดีหรือไม่"เจียงหมัวมัวใบหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจนี่แทบจะเหมือนถูกไล่กลับเลยนะนางจ้องมองลู่เหิงจืออย่างงงงวย แต่ลู่เหิงจือไม่ได้หันมามองนาง และคอยดูแลซูชิงลั่วก้าวเดินจากไป*เมื่อกลับถึงห้อง ทันทีที่ปิดประตู ซูชิงลั่วก็รีบเอื้อมมือมากอดลู่เหิงจือ ก้มศีรษะแนบแก้มบนซอกคอของเขาอย่างเชื่อฟัง“ท่านสามีดีม
แต่งกับขุนนาง บทที่ 331
ลู่เหิงจือไม่ได้พูดเล่น เขาดูเหมือนจะไม่สนใจเรื่องบุตรจริงๆซูชิงลั่วนึกถึงความฝัน ในอดีตชาติเขาไม่ได้แต่งงานและไม่มีบุตรใช้ชีวิตอย่างขมขื่นนางรู้สึกเจ็บปวดและเศร้าใจอย่างอธิบายไม่ถูกเพื่อที่จะไล่ความรู้สึกหดหู่ใจที่เกิดขึ้นมาอย่างกะทันหัน นางจึงคิดเย้าแหย่ลู่เหิงจือ"ไม่รีบจริงๆ หรือ? อายุท่านก็ไม่น้อยแล้วนะ......"เสียงลากยาวอย่างตั้งใจลู่เหิงจือหรี่ตาลงเล็กน้อย "ใช่หรือ"“……”ทำไมนางถึงรู้สึกอันตรายเล่าลู่เหิงจือใช้ปลายนิ้วกดที่คางของนาง "ดูเหมือนเมื่อครู่ข้าเรียกฮูหยิน จึงไม่ค่อยพอใจใช่หรือไม่? มิเช่นนั้นฮูหยินจะรังเกียจที่ข้าแก่ได้อย่างไร""ไม่ ไม่ ไม่เลย" ซูชิงลั่วรีบยืนยันอย่างมั่นใจลู่เหิงจือยิ้มและโอบกอดซูชิงลั่วไว้ในอ้อมแขน ชั่วครู่เขาก็เรียกชื่อนางออกมา "ชิงลั่ว""ห้ะ?"ลู่เหิงจือหลับตาลงเบาๆ “ไม่มีอะไร”ซูชิงลั่วเงยหน้ามองเขา “พี่สาม ทำไมหลายวันมานี้พี่แปลกๆ ไป หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”ลู่เหิงจือเอื้อมมือลูบผมของนางเบาๆ แล้วพูดว่า “ข้ากำลังเตรียมการจะลงมือกับองค์รัชทายาท”ซูชิงลั่วรู้สึกเนื้อตัวสั่นสะท้านทันทีลู่เหิงจือโอบกอดนางไว้ “น่าจะไม่กระทบ
แต่งกับขุนนาง บทที่ 332
ซ่างไฉขานตอบวันรุ่งขึ้นเช้าตรู่ ลู่เหยียนก็ได้นัดเจอกับเฉิงซิ่วที่ห้องแยกในโรงเตี๊ยมแห่งเดิมเฉิงซิ่วมองเขาด้วยสีหน้าเขินอาย “พี่เหยียน พี่ไม่ตอบจดหมายข้าเลย ข้าคิดว่าพี่เกลียดข้าเสียแล้ว”"จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร" ลู่เหยียนตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พร้อมดึงเฉิงซิ่วเข้ามากอด “เจ้าก็รู้ว่าข้ากำลังเตรียมสอบ ไม่มีเวลาให้เรื่องอื่น”เขากักใจตัวเองมาหลายวันแล้ว คราวนี้คงได้ผ่อนคลายบ้างแล้วเฉิงซิ่วเองก็ยินดีมากลู่เหยียนเอามือลูบไล้ร่างกายของนาง พลางถามว่า “คิดถึงข้าหรือไม่”เฉิงซิ่วหลับตาลงเล็กน้อย ส่งเสียงครางเบาๆ แล้วเอนตัวแนบอกเขาลู่เหยียนยิ้มและเลื่อนมือเปิดเสื้อผ้าของนาง แล้วกระซิบข้างหูนางว่า “ที่เจ้าพูดเมื่อครู่จริงหรือ? เรื่องข้อสอบนั้น…...”เฉิงซิ่วหายใจไม่ทั่วท้อง กระซิบตอบเสียงเบาว่า “จริง ข้าได้ยินกับหูตัวเอง…...”ลู่เหยียนจูบที่ใบหูของนางและถามเสียงแหบพร่าว่า “ข้อสอบคืออะไรหรือ”เฉิงซิ่วตอบว่า “คือ…...อ้าก อย่า...…”ลู่เหยียนเอ่ยเสียงนุ่มนวลว่า "กลัวอะไรหรือ อีกเดือนกว่าก็จะแต่งงานกันแล้ว ถึงเจ้าจะตั้งครรภ์ก็ไม่เห็นเป็นไร"เฉิงซิ่วใบหน้าแดงก่ำ ก้มศีรษะลง ไม่พูดไม่
บทล่าสุด
