บทที่ 331

ลู่เหิงจือไม่ได้พูดเล่น เขาดูเหมือนจะไม่สนใจเรื่องบุตรจริงๆ

ซูชิงลั่วนึกถึงความฝัน ในอดีตชาติเขาไม่ได้แต่งงานและไม่มีบุตร

ใช้ชีวิตอย่างขมขื่น

นางรู้สึกเจ็บปวดและเศร้าใจอย่างอธิบายไม่ถูก

เพื่อที่จะไล่ความรู้สึกหดหู่ใจที่เกิดขึ้นมาอย่างกะทันหัน นางจึงคิดเย้าแหย่ลู่เหิงจือ

"ไม่รีบจริงๆ หรือ? อายุท่านก็ไม่น้อยแล้วนะ......"

เสียงลากยาวอย่างตั้งใจ

ลู่เหิงจือหรี่ตาลงเล็กน้อย "ใช่หรือ"

“……”

ทำไมนางถึงรู้สึกอันตรายเล่า

ลู่เหิงจือใช้ปลายนิ้วกดที่คางของนาง "ดูเหมือนเมื่อครู่ข้าเรียกฮูหยิน จึงไม่ค่อยพอใจใช่หรือไม่? มิเช่นนั้นฮูหยินจะรังเกียจที่ข้าแก่ได้อย่างไร"

"ไม่ ไม่ ไม่เลย" ซูชิงลั่วรีบยืนยันอย่างมั่นใจ

ลู่เหิงจือยิ้มและโอบกอดซูชิงลั่วไว้ในอ้อมแขน ชั่วครู่เขาก็เรียกชื่อนางออกมา "ชิงลั่ว"

"ห้ะ?"

ลู่เหิงจือหลับตาลงเบาๆ “ไม่มีอะไร”

ซูชิงลั่วเงยหน้ามองเขา “พี่สาม ทำไมหลายวันมานี้พี่แปลกๆ ไป หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

ลู่เหิงจือเอื้อมมือลูบผมของนางเบาๆ แล้วพูดว่า “ข้ากำลังเตรียมการจะลงมือกับองค์รัชทายาท”

ซูชิงลั่วรู้สึกเนื้อตัวสั่นสะท้านทันที

ลู่เหิงจือโอบกอดนางไว้ “น่าจะไม่กระทบ