บททั้งหมดของ แต่งกับขุนนาง: บทที่ 311 - บทที่ 320

หิมะโปรยปรายลงมาเงียบๆ เพียงแค่ตกหนักขึ้นกว่าเดิมซูชิงลั่วสูดหายใจเข้าลึก จู่ๆ ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาชั่วขณะเดิมทีก็ใช่ว่าจะคว้าอันดับหนึ่งมาได้ นางเพียงแค่คิดว่าถ้าหากได้อันดับหนึ่งขึ้นมาจริงๆ จะได้ถือโอกาสช่วยชีวิตม้าตัวนั้นให้รอดได้ คิดไม่ถึงว่าองค์หญิงอวี้หยางจะโหดร้ายถึงเพียงนี้ถึงอย่างไรก็เป็นม้าที่นางเลี้ยงมาหลายปีซูชิงลั่วรู้สึกเหนื่อยล้ามากจริงๆ จึงเอ่ย : "กราบทูลฝ่าบาท ฮองเฮา ก่อนหน้านี้หม่อมฉันเป็นไข้หวัด เพิ่งจะหายไข้ไม่นาน ร่างกายยังอ่อนแอนัก ไม่ทราบว่าจะขอให้หม่อมฉันพักสักหน่อย เข้าประลองเป็นผู้สุดท้ายได้หรือไม่"หิมะตกลงมาปลกคลุมศีรษะของนางเป็นชั้นสีขาวบางๆแต่เดิมรูปร่างของนางก็อ่อนแอบอบบางกว่าผู้อื่น ร่างกายอ้อนแอ้นอรชร ร่างทั้งร่างราวกับกำลังจะถูกหิมะทับจนจะโค้งเป็นกิ่งไม้อยู่แล้ว น้ำเสียงก็แผ่วเบาไร้เรี่ยวแรงกติกาการแข่งขันคือให้ยิงธนูสิบลูกติดกันแบบไม่พัก ผู้ที่ยิงเข้ากลางเป้ามากที่สุดจะเป็นผู้ชนะองค์หญิงอวี้หยางพูดด้วยความดูถูก : "ก็แค่ยิงธนู จะเหนื่อยสักเพียงใด เข้าประลองเป็นผู้สุดท้าย ฮูหยินลู่คิดจะเอาเปรียบกันง่ายๆ เช่นนี้หรือ"เห็นได้ชัดว่าไม่อยา

ทั้งสนามเงียบสงัดในพริบตาซูชิงลั่วยังคงกลั้นหายใจพร้อมเพ่งสมาธิอยู่ ไม่ได้ผ่อนคลายแม้จะรักษาหน้าไว้ได้บ้างแล้ว แต่ก็ยังรักษาชีวิตม้าเหงื่อโลหิตตัวนั้นไว้ไม่ได้หากไม่ผิดความคาดหมาย ลูกต่อไปคงพลาดเป้า แต่ลูกที่สามจะเข้ากลางเป้าพอดีเช่นนี้นางก็จะเหมือนกับองค์หญิงอวี้หยาง ล้วนแต่เข้าใจกลางเป้าสองลูกเหมือนกันถ้าหากศรที่เข้าใจกลางเป้าเท่ากัน เช่นนั้นก็ต้องนับจากจำนวนศรที่เข้าเป้าองค์หญิงอวี้หยางเข้าเป้าทั้งสามลูกซึ่งก็หมายความว่า แม้นางจะไม่สามารถยิงเข้าใจกลางเป้าได้ แต่ต้องยิงศรให้เข้าเป้าให้ได้ ถึงจะมีความเป็นไปได้ที่จะรักษาชีวิตม้าเหงื่อโลหิตไว้ได้นึกถึงภาพที่ม้าเหงื่อโลหิตคุกเข่าแล้วคลอเคลียแขนนาง ใจของนางก็พลันอ่อนยวบโดยไม่รู้ตัวนางสูดลมหายใจเข้าหนึ่งที หยิบศรขึ้นมาได้แต่อธิษฐานอยู่ในใจว่าขออย่าให้การยิงครั้งนี้พลาดเป้าค่อยๆ ง้างสายธนูช้าๆสายตาทุกคู่จับจ้องมาบนตัวนางทันใดนั้นเองลมก็พัดมาอีกครั้งเสื้อของซูชิงลั่วพัดไปตามแรงลม นางเงยหน้ามองฟ้าปราดหนึ่งกลับมาพัดในเวลาแบบนี้เสียได้ดูท่าไม่ดีเอาเสียเลยเดิมทีซูชิงลั่วตั้งใจจะรอให้ลมระรอกนี้พัดผ่านไปก่อน จึงหย

เสียงโห่ร้องยินดีกระหน่ำจนกลบแทบจะทุกสิ่งอย่าง"ยอดไปเลย !""ฮูหยินลู่ยิงเข้าใจกลางเป้าติดกันสิบลูก นี่คืออัจฉริยภาพตัวจริง""ต่อให้เป็นบุรุษก็มีน้อยคนที่จะมีทักษะยิงธนูที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้""คราวนี้องค์หญิงอวี้หยางไม่มีสิ่งใดจะพูดแล้วใช่หรือไม่...""ชู่ว เบาๆ หน่อย…"ขณะที่ผู้คนกำลังดื่มด่ำอยู่กับภาพเหตุการณ์ชวนตื่นเต้นเมื่อครู่ มีเพียงลู่เหิงจือที่เห็นหยดเลือดตรงปลายนิ้วของซูชิงลั่วเลือดสีแดงสดหยดลงบนหิมะสีขาวสะอาด ราวกับดอกกุหลาบดอกหนึ่งใจเขาพลันบีบรัดด้วยความเจ็บปวด ราวกับถูกสายธนูรัดไว้ทว่าซูชิงลั่วกลับสงบนิ่งใจเย็น ยังคงไม่รู้ตัวว่าตนเองได้รับบาดเจ็บเมื่อครู่ตอนยิงธนู นางมีลางสังหรณ์ที่ประหลาดอย่างหนึ่ง เหมือนรู้ว่าตัวเองจะยิงเข้ากลางเป้าติดกันกระทั่งลู่เหิงจือก้าวไปข้างหน้า คุกเข่าข้างหนึ่งลงไปตรงหน้านาง นางถึงจะรู้สึกตัวว่าปลายนิ้วกำลังมีเลือดไหลออกมา ขณะเดียวกันความเจ็บปวดก็ถาโถมเข้ามาในเวลานี้ด้วยบรรยากาศที่คึกคักร้อนแรงพลันเงียบสงบลงไปในทันตาเห็นอัครมหาเสนาบดีที่ดูเฉยชาและอยู่สูงดุจดวงจันทร์สุกสกาว หยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวออกมาจากแขนเสื้อ แล้วค่อยๆ พันแผลรอบนิ

น้ำเสียงของลู่เหิงจือชัดถ้อยชัดคำและกังวานไปไกลเมื่ออยู่ในที่เงียบ"กระหม่อมตัวคนเดียว ชินกับความสงบ หากไม่มีชิงลั่ว อย่าว่าแต่ทายาท เกรงว่าชาตินี้กระหม่อมคงจะไม่แต่งงาน"น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาราวกับหิมะที่บางเบาไร้น้ำหนักในยามนี้"ฉะนั้นแล้ว มีหรือไม่มีทายาท สำหรับกระหม่อมไม่ใช่เรื่องสำคัญใดเลย""หากมี แน่นอนว่าย่อมดี""แต่หากไม่มี ก็ดีที่ชิงลั่วจะได้ไม่ต้องทนเจ็บปวดจากการคลอดบุตร หากชิงลั่วชอบเด็ก วันข้างหน้าพวกเรารับอุปถัมภ์สักคนก็ได้ หากนางไม่ชอบ กระหม่อมก็รู้สึกยินดีที่จะไม่มีผู้ใดมารบกวน"บุรุษผู้ใดบ้างจะคิดว่าทายาทไม่สำคัญจริงๆแต่ไม่รู้เพราะเหตุใด ลู่เหิงจือในชุดสีขาวแสงจันทร์ ท่าทางเย็นชาและสง่า พูดประโยคเหล่านี้ออกมาอย่างง่ายๆ สบายๆ ทำให้คนรู้สึกเชื่ออย่างไม่ตะขิดตะขวงใจเลยสักนิดเพราะหลายปีก่อนหน้านี้ เขาเฉยชาไร้ความต้องการ ไม่สนใจสตรีมาก่อนจริงๆทุกคนต่างก็รับรู้เขาชอบซูชิงลั่วถึงขนาดนี้เลยหรือชอบจนให้นางเป็นข้อยกเว้น ชอบกระทั่งที่แม้จะไม่มีทายาท ก็จะไม่ยอมรับอนุเข้ามาเช่นนั้นหรือสายตาที่ทุกคนมองไปยังซูชิงลั่วมีความอิจฉาเพิ่มขึ้นมาฮองเฮาหัวเราะเบาๆลู่เหิงจ

หลังจากเห็นชัดๆ แล้วว่าคือสิ่งใด ใบหน้าของเมิ่งชิงไต้ก็แดงก่ำลามไปถึงต้นคอเพราะดูไปแล้วตัวอักษรไม่ได้เยอะมากนัก อีกทั้งซูชิงลั่วยังนำพกติดตัวออกมาอย่างเปิดเผยเช่นนี้ นางจึงคิดว่าอาจจะเป็นบทกลอน เดิมตั้งใจจะเปิดดูแล้วเอ่ยชมน้องซูสักสองสามประโยค คิดไม่ถึงว่ากลับเป็น...ของลับของสตรีนางเสียใจที่ตนหุนหันพลันแล่นเกินไป ทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะซูชิงลั่วเองก็หน้าแดงแจ๋ไม่แพ้กันแต่อยู่ข้างนอก นางยังรู้จักรักษาหน้าตาให้ลู่เหิงจือ จึงรีบพูดด้วยความเก้อเขิน : "นี่คือนิยายที่ข้าคัดลอกมา..."เมิ่งชิงไต้พยักหน้าหงึกๆ แล้วก็ไม่มีกะจิตกะใจจะดูการเย็บปักแบบสองหน้าแล้ว รีบหลับตาพับกระดาษแล้วยัดกลับลงไปทว่ายังไม่ทันได้ใส่กระดาษแผ่นนั้นกลับเข้าไปในถุงหอม ก็มีมือข้างหนึ่งมาขวางไว้เสียก่อน"นี่คืออะไร"เซี่ยถิงอวี่เห็นเมิ่งชิงไต้หน้าแดงระเรื่อจึงเกิดสนใจสิ่งที่อยู่บนกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมา เดินเข้าไปหยิบกระดาษแผ่นนั้นมาเปิดดูหลังจากนั้นก็เห็นลายมือที่คุ้นเคยยิ่งนัก...อีกทั้งเนื้อหาที่ยากจะบรรยายเดิมทีคิดว่าอย่างแย่ที่สุดก็คงจะเป็นแค่กลอนลามกจำพวกนั้น แต่ทุกคนล้วนแต่ออกเรือนกันแล้ว นำมาดูบ้างก็ไ