All Chapters of แต่งกับขุนนาง: Chapter 291 - Chapter 300

ต่างก็เป็นชายหนุ่มด้วยกันทั้งนั้น สายตาร้อนลุ่มของลู่เหยียนเมื่อครู่หมายความเช่นไรเขารู้แจ้งดีเขาพูดเสียงขรึม : "คุกเข่าหน้าจวนลู่สามวันสามคืน หากมีครั้งหน้าอีก..."เขากดดาบไว้ที่ต้นคอของลู่เหยียน "ข้าไม่รังเกียจหากจะต้องได้ชื่อว่าเป็นผู้ข้าน้องชายอีก"ลู่เหยียนนึกขึ้นมาได้ ตอนนั้นลู่เหิงจือลงมือฆ่าอาด้วยตัวเขาเองจริงๆเขาตกใจกลัวทรุดลงไปที่พื้นจนลุกไม่ขึ้น เป็นซ่างไฉที่รีบเข้ามาประครองเขาขึ้นมา แล้วทำความเคารพลู่เหิงจือก่อนจะพยุงเขาออกไปลู่เหิงจือโยนดาบกลับไปในมือโฉวกว่าง ทอดมองไปยังแผ่นหลังที่กำลังจากไปของเขาพลางสั่งซ่งเหวิน : "ห้ามให้เขาย่างเข้ามาในจวนอีกแม้แต่ก้าวเดียว"ซ่งเหวินรีบรับคำสั่งทันทีลู่เหิงจือหันไปมองในเรือนปราดหนึ่ง สายตาอ่อนโยนลงกว่าเดิมอย่างสังเกตเห็นได้ด้านนอกเสียงความเคลื่อนไหวดังเช่นนี้ นางคงจะได้ยินหมดแล้วเขาครุ่นคิดก่อนจะสั่งซ่งเหวิน : "ไปบอกน้องหญิงว่าเรื่องข้างนอก นางไม่ต้องสนใจ พักผ่อนให้ดีก็พอ"ซ่งเหวินรีบวิ่งกลับไป ให้จื๋อหยวนนำคำพูดไปบอกต่อ แล้วถือโอกาสตอนที่อวี้จู๋ไปยกน้ำร้อน แอบยัดปิ่นที่เมื่อครู่ยังไม่มีโอกาสได้ให้นางใส่ไปในมือนางเขาเด็กหนุ่มผู้ซึ

แต่ไม่ว่าผู้ใดก็รู้ว่านี่คือโรคหัวใจตั้งแต่ที่หวังเหลียงฮั่นถูกริบสมบัติและเนรเทศออกไป องค์รัชทายาทก็ประหนึ่งเสียแขนไปหนึ่งข้าง เหล่าราชวงศ์ล้วนแต่กลัวตนเองเดือดร้อน ยังไม่ทันเกิดเหตุ ก็พากันแตกตื่นไหวตัวหนีไปก่อนหลังจากสวดมนต์เสร็จแล้ว กลางดึกองค์รัชทายาทไม่ได้ไปที่พระชายา เพียงแต่นั่งทำสมาธิตามลำพังในพระอุโบสถแน่นอนว่าหน้าประตูย่อมมีคนเฝ้าอยู่ แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาหากเฉิงซิ่วจะพาสาวใช้เข้าไปพี่สาวของเฉิงซิ่วคือพระชายารองขององค์รัชทายาท นับว่าเป็นหน้าเป็นตาให้องค์รัชทายาทยิ่งนักเฉิงซิ่วนำสาวใช้ทำความเคารพ ก่อนจะพูดเสียงเบา : "นี่ก็คือผู้ที่ข้าบอกกับท่านพี่ว่าอยากพบท่าน"องค์รัชทายาทเห็นทั้งสองคนเข้ามาก็เงยหน้าขึ้นมา สายตาไปหยุดอยู่บนตัวสาวใช้นางนั้นหน้าตานับว่าพอไปวัดไปวา เป็นลักษณะที่เขาชอบ คล้ายว่าจะเคยเจอที่ไหนมาก่อนองค์รัชทายาทพยักหน้าให้เฉิงซิ่ว : "เจ้าออกไปก่อน"เฉิงซิ่วมองลู่หมิงซือปราดหนึ่ง ก่อนจะรีบถอยออกไปภายในใจลู่หมิงซือก็ตื่นเต้นไม่น้อย แพ้ชนะล้วนแต่ขึ้นอยู่กับวันพรุ่งหัวใจของนางเต้นเร็วขึ้น พลันได้ยินเสียงองค์รัชทายาท : "เงยหน้า"นางค่อยๆ เงยหน้าขึ้นช้าๆองค์รัชทายาท

ภายในห้องเงียบสงัดแบบที่ว่าแม้แต่เข็มแท่งเดียวหล่นก็ยังได้ยินในใจลู่โย่วโกรธจนกระสับกระส่าย แต่กลับทำอะไรไม่ได้ เพราะรู้ว่าสิ่งที่ซูชิงลั่วพูดเป็นความจริงผ่านไปสักพัก เขาถึงจะทอดถอนใจออกมา : "ชิงลั่ว เกิดเป็นคนต้องใจกว้าง ยิ่งไปกว่านั้นในมือเจ้าก็มีเงินมากมายถึงเพียงนั้น ให้น้าสะใภ้รองของเจ้าใช้หน่อยจะเป็นไรไป"ซูชิงลั่วโมโหจนแทบจะกลั้นขำไว้ไม่ไหวนางไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าลู่โย่วจะเป็นคนหน้าไม่อายเช่นนี้เขาพูดแทนนางหลิ่วเช่นนี้ เชื่อว่าเงินพวกนั้นต้องไม่ใช่เพียงแค่นางหลิ่วใช้แต่ผู้เดียวแน่ เขาก็ใช้ด้วยเหมือนกันที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เดิมไม่มีความผิด แต่กลับผิดเพราะมีของล้ำค่าในครอบครองซูชิงลั่วมองเขาเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ย : "ในมือข้ามีเงิน จึงต้องยกให้พวกท่านใช้เช่นนั้นหรือ หากเป็นเช่นนั้นน้ารอง...""ห้องหนังสือของท่านสะสมจานฝนหมึกจากร้านดังไว้มากมายเพียงนั้น มอบให้ข้าสักกี่ชิ้นคงจะไม่ใช่ปัญหาหรอกใช่หรือไม่"ลู่โย่วพูดด้วยความมั่นใจ : "นั่นจะไปเหมือนกันได้อย่างไรเล่า แท่นฝนหมึกคือของรักของข้า เป็นสิ่งที่ข้าเก็บสะสมมาอย่างยากลำบาก..."คำพูดของเขาถูกซูชิงลั่วแทรกเสียงดัง : "เงิน

หัวใจของซูชิงลั่วเต้นเร็วขึ้น ลมหายใจช้าลง นางผลักเขาออกเบาๆ พลางเอ่ย : "ท่านอย่าทำอะไรแผลงๆ"ลู่เหิงจือมองนาง : "ข้าคิดว่าเจ้าจะชอบเสียอีก"ซูชิงลั่วหน้าแดงก่ำรีบผลักเขาออก : "ข้าไม่ได้ชอบเสียหน่อย ท่านรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วเข้า"ลู่เหิงจือถือโอกาสคว้ามือนางไว้ อยากจะดึงนางเข้ามาในอ้อมกอด ทว่านางดิ้นขัดขืนเบาๆ ทำให้หนังสือเล่มหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะตัวเล็กบนเตียงหล่นลงมาลู่เหิงจือโน้มตัวลงไปเก็บซูชิงลั่วพลันเอื้อมมือไปขวาง : "อย่าดู !"ทว่าไม่ทันเสียแล้วลู่เหิงจือหยิบหนังสือขึ้นมา แล้วกวาดสายตามองปราดหนึ่ง ทันใดนั้นเองก็รู้สึกว่าเหตุการณ์ในนั้นช่างคุ้นตายิ่งนัก...[หญิงสาวพูดด้วยความเขินอาย : 'ข้าไม่ระวัง ทำเข็มทิ่มตัวเอง ท่านดูสิ'บัณฑิตผู้นั้นสงสารจับใจ พลันเอ่ยถาม : 'เจ็บหรือไม่'หญิงสาวตอบด้วยความออดอ้อน : 'ท่านเป่าให้ข้าก็ไม่เจ็บแล้ว'ทันใดนั้น บัณฑิตก็ใส่ปลายนิ้วของหญิงสาวเข้าไปในปาก]ซูชิงลั่ว "......"กระอักกระอ่วนเสียจริงเวลานี้ช่างน่าอายยิ่งนักหลังจากนั้นซูชิงลั่วก็เห็นสายตาของลู่เหิงจือเลื่อนจากหนังสือเล่มนั้นมาหยุดบนใบหน้าของนางในระหว่างที่นางกำลังใช้สมองทั้งหม

พระชายาองค์รัชทายาทเสด็จมายังจวนหย่งซุ่นป๋อย่างกะทันหัน คนทั้งจวนรีบออกมาต้อนรับแม้แต่นายหญิงเฒ่าก็ยังต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาต้อนรับที่รู้สึกมีหน้ามีตาที่สุดเห็นจะเป็นนางหลิ่ว พระชายาองค์รัชทายาทระบุชัดเจนว่าต้องการให้นางออกมารับ ทั้งยังบอกอีกว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลลู่ทั้งรู้หนังสือแล้วยังรู้ความ ตั้งใจมาพบเป็นการเฉพาะ ใครจะรู้ได้ว่าลู่หมิงซือไม่อยู่ เป็นที่น่าเสียดายยิ่งทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็พอจะรู้ว่าประโยคนี้หมายความว่าเช่นไรหลังจากที่พระชายาองค์รัชทายาทสด็จกลับไป นายหญิงเฒ่าจึงจำต้องสั่งให้รับลู่หมิงซือกลับมาที่จวนนางออกจากจวนไปยังไม่ถึงครึ่งเดือนบ่ายวันนั้น ลู่หมิงซือกลับมาในจวนอีกครั้งซูชิงลั่วเป็นห่วงสุขภาพหญิงชรา ตอนเช้ามาเยี่ยมไม่ทัน ประมาณการเวลาตื่นจากนอนกลางวันของหญิงชรา แล้วมาที่เรือนของนาง จึงได้เจอกับนางหลิ่วที่หน้าตายิ้มแย้มและลู่หมิงซือที่ดวงตาสดใสเป็นประกายนางหลิ่วมองซูชิงลั่วด้วยความท้าทาย ความรู้สึกได้ใจบนใบหน้าปิดไว้ไม่อยู่สายตาที่ลู่หมิงซือมองนางกลับเต็มไปด้วยความเกลียดชังอันลึกซึ้ง แม้แต่ซ่อนก็ซ่อนไว้ได้ไม่มิดซูชิงลั่วไม่ได้สนใจพวกนาง มุ่งหน้าตร