เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 297
บทที่เกี่ยวข้อง
แต่งกับขุนนาง บทที่ 298
หัวใจของซูชิงลั่วเต้นเร็วขึ้น ลมหายใจช้าลง นางผลักเขาออกเบาๆ พลางเอ่ย : "ท่านอย่าทำอะไรแผลงๆ"ลู่เหิงจือมองนาง : "ข้าคิดว่าเจ้าจะชอบเสียอีก"ซูชิงลั่วหน้าแดงก่ำรีบผลักเขาออก : "ข้าไม่ได้ชอบเสียหน่อย ท่านรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วเข้า"ลู่เหิงจือถือโอกาสคว้ามือนางไว้ อยากจะดึงนางเข้ามาในอ้อมกอด ทว่านางดิ้นขัดขืนเบาๆ ทำให้หนังสือเล่มหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะตัวเล็กบนเตียงหล่นลงมาลู่เหิงจือโน้มตัวลงไปเก็บซูชิงลั่วพลันเอื้อมมือไปขวาง : "อย่าดู !"ทว่าไม่ทันเสียแล้วลู่เหิงจือหยิบหนังสือขึ้นมา แล้วกวาดสายตามองปราดหนึ่ง ทันใดนั้นเองก็รู้สึกว่าเหตุการณ์ในนั้นช่างคุ้นตายิ่งนัก...[หญิงสาวพูดด้วยความเขินอาย : 'ข้าไม่ระวัง ทำเข็มทิ่มตัวเอง ท่านดูสิ'บัณฑิตผู้นั้นสงสารจับใจ พลันเอ่ยถาม : 'เจ็บหรือไม่'หญิงสาวตอบด้วยความออดอ้อน : 'ท่านเป่าให้ข้าก็ไม่เจ็บแล้ว'ทันใดนั้น บัณฑิตก็ใส่ปลายนิ้วของหญิงสาวเข้าไปในปาก]ซูชิงลั่ว "......"กระอักกระอ่วนเสียจริงเวลานี้ช่างน่าอายยิ่งนักหลังจากนั้นซูชิงลั่วก็เห็นสายตาของลู่เหิงจือเลื่อนจากหนังสือเล่มนั้นมาหยุดบนใบหน้าของนางในระหว่างที่นางกำลังใช้สมองทั้งหม
แต่งกับขุนนาง บทที่ 299
ลู่เหิงจือไปราชสำนักแต่เช้าแล้วซูชิงลั่วไม่กล้าประวิงเวลา รีบตื่นนอน หลังกินข้าวเช้าเสร็จก็ไปหาซ่งเหวินที่นอกประตูวังทันทีหากเทียบกันแล้ว เห็นได้ชัดเลยว่าฝันแรกไม่ได้สำคัญขนาดนั้นแล้ว*หลังจากไปเข้าเฝ้าที่ราชสำนักแล้วก็กลับมายังสภา ลู่เหิงจือกำลังเงยหน้าเอนหลังพิงเก้าอี้ ฟังขุนนางสองคนตรงหน้าทะเลาะกันในมือถือลำดับรายชื่อผู้ที่จะมารับตำแหน่งเสนาบดีกรมธรรมการ ในหัวกลับผุดเรื่องราวในนิยายที่อ่านเมื่อวานอย่างไร้สาเหตุ...ข้าจะให้เจ้าได้เห็นว่าสิ่งใดเรียกว่าหน้าไม่อายที่แท้จริง...เกิดอาการตาลายขึ้นมาชั่วขณะกระทั่งได้ยินคนตรงหน้าถาม : "ไม่รู้ว่าท่านอัครมหาเสนาบดีคิดเห็นเช่นไร"ลู่เหิงจือเป็นผู้ที่ปิดซ่อนความรู้สึกมาแต่ไหนแต่ไร หากยังไม่ได้ข้อสรุป ไม่มีทางให้ผู้ใดคาดเดาได้ดังนั้นขุนนางอีกสี่คนในสภาขุนนางจึงไม่เข้าใจความคิดของเขาเช่นกันปลายนิ้วของลู่เหิงจือเคาะลงไปบนโต๊ะเบาๆ ไม่ได้ตอบสิ่งใดขณะนั้นเองมีขันทีผู้หนึ่งเข้ามารายงาน : "ท่านอัครมหาเสนาบดี ฮูหยินมาแล้ว กำลังรออยู่หน้าประตูวัง ท่านจะไปพบหรือไม่"ซูชิงลั่วไม่เคยมาหาเขาที่นอกวังมาก่อน มากะทันหันเช่นนี้จะต้องมีเรื่องเป็นแน่ลู่เหิง
แต่งกับขุนนาง บทที่ 300
พระชายาองค์รัชทายาทเสด็จมายังจวนหย่งซุ่นป๋อย่างกะทันหัน คนทั้งจวนรีบออกมาต้อนรับแม้แต่นายหญิงเฒ่าก็ยังต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาต้อนรับที่รู้สึกมีหน้ามีตาที่สุดเห็นจะเป็นนางหลิ่ว พระชายาองค์รัชทายาทระบุชัดเจนว่าต้องการให้นางออกมารับ ทั้งยังบอกอีกว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลลู่ทั้งรู้หนังสือแล้วยังรู้ความ ตั้งใจมาพบเป็นการเฉพาะ ใครจะรู้ได้ว่าลู่หมิงซือไม่อยู่ เป็นที่น่าเสียดายยิ่งทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็พอจะรู้ว่าประโยคนี้หมายความว่าเช่นไรหลังจากที่พระชายาองค์รัชทายาทสด็จกลับไป นายหญิงเฒ่าจึงจำต้องสั่งให้รับลู่หมิงซือกลับมาที่จวนนางออกจากจวนไปยังไม่ถึงครึ่งเดือนบ่ายวันนั้น ลู่หมิงซือกลับมาในจวนอีกครั้งซูชิงลั่วเป็นห่วงสุขภาพหญิงชรา ตอนเช้ามาเยี่ยมไม่ทัน ประมาณการเวลาตื่นจากนอนกลางวันของหญิงชรา แล้วมาที่เรือนของนาง จึงได้เจอกับนางหลิ่วที่หน้าตายิ้มแย้มและลู่หมิงซือที่ดวงตาสดใสเป็นประกายนางหลิ่วมองซูชิงลั่วด้วยความท้าทาย ความรู้สึกได้ใจบนใบหน้าปิดไว้ไม่อยู่สายตาที่ลู่หมิงซือมองนางกลับเต็มไปด้วยความเกลียดชังอันลึกซึ้ง แม้แต่ซ่อนก็ซ่อนไว้ได้ไม่มิดซูชิงลั่วไม่ได้สนใจพวกนาง มุ่งหน้าตร
แต่งกับขุนนาง บทที่ 301
นางหลิ่วและลูกกลับมาครั้งนี้สงบเสงี่ยมลงไปไม่น้อยอย่างแรกเพราะลู่หมิงซือกำลังจะแต่งงาน อย่างที่สองเพราะลู่เหยียนก็กำลังสอบคัดเลือกขุนนาง ทำให้ซูชิงลั่วเงียบหูลงไปเยอะนางจึงทุ่มเทฝึกฝนยิงธนูทุกวัน แม้แต่ในวันที่หิมะตกก็ไม่เคยหยุดพักเพราะอีกสามวันก็จะถึงวันล่าสัตว์ฤดูหนาวแล้วพูดแล้วก็แปลก หากจะบอกว่าซูชิงลั่วไม่มีพรสวรรค์ แต่ศรสิบลูก ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเข้ากลางเป้าห้าลูกทุกครั้งแต่หากจะบอกว่านางมีพรสวรรค์ ที่เหลืออีกห้าดอก แม้แต่เป้าก็ไม่เฉียดเลยสักนิด หลุดออกนอกเป้าไปทั้งหมดมีหนึ่งดอกที่เกือบจะพุ่งเข้าหัวสาวใช้แล้วเสียด้วยซ้ำ โชคดีที่โฉวกว่างตอบสนองไว หยุดลูกศรดอกนั้นไว้ได้สาวใช้เพิ่งจะสิบสี่สิบห้า เกือบจะเสียขวัญ ซูชิงลั่วทั้งขอโทษทั้งให้เงินปลอบขวัญ พูดปลอบอย่างใส่ใจอยู่สักพัก หลังจากนั้นก็สั่งให้คนปิดประตูสวนเพื่อฝึกธนู แล้วไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้าออกตามใจหลังจากผ่านเรื่องนี้ไป โฉวกว่างมีเพียงประโยคเดียวให้กับทักษะในการยิงธนูของซูชิงลั่ว...แม้แต่ผีสางเทวดาก็ยากจะคาดเดาหิมะตกสะสมสูงหนึ่งนิ้วจื๋อหยวนกลัวนางจะหนาวจึงรีบนำเสื้อคลุมขนจิ้งจอกมา ตั้งใจจะคลุมให้นาง แต่กลับโดนซูชิงลั่ว
แต่งกับขุนนาง บทที่ 302
หลังจากนั้น ลู่เหิงจือก็ก้มลงไปประโลมจูบด้วยความหนักแน่นซูชิงลั่วผลักเขา : "ระวังข้าจะเอาไข้ไปติดท่าน...""ข้าไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น ไม่เหมือนเจ้า" เขาเพียงแค่จูบนางจากนั้นก็ปล่อยนางออก แล้วนวดคลึงศีรษะให้นางซูชิงลั่วจ้องมองเขาลู่เหิงจือหลุบตาลง : "มีอันใด"ในที่สุดซูชิงลั่วก็ตระหนักได้ถึงบางอย่าง : "ท่าน...ท่านแอบอ่านนิยายของข้าหรือ ท่านอัครมหาเสนาบดีผู้ยิ่งใหญ่กลับแอบอ่านนิยายของข้าเสียได้ !"แม้เสียงจะแหบ แต่ทรงพลังยิ่งนักลู่เหิงจือเผลอนวดขมับตัวเองโดยไม่รู้ตัวเมื่อครู่ก็ไม่ได้จงใจนึกถึงนิยายเล่มนั้นเลย ทำท่าทางออกมาเองตามธรรมชาติ เห็นได้เลยว่าเขาถูกนิยายเล่มนั้นเล่นงานเสียแล้วหากอยู่ต่อหน้าคนอื่นอาจจะรู้สึกเก้อเขินบ้าง แต่อยู่ต่อหน้าภรรยาของตัวเอง...ไม่มีสิ่งใดไม่น่ายอมรับเขาอมยิ้ม บีบแก้มซูชิงลั่วเบาๆ : "ข้าไม่เพียงแต่แอบอ่านนิยาย ยังตั้งใจจะเขียนให้เจ้าสักเล่มด้วย เจ้าอยากอ่านไหม"ซูชิงลั่วดวงตาเป็นประกาย : "จริงหรือเจ้าคะ""แน่นอน"ซูชิงลั่วยิ่งตื่นเต้นกว่าเดิม : "ท่านจะมีเวลาหรือ""อืม" ลู่เหิงจือขานรับ ก่อนจะพูดนิ่งๆ "รอข้าเกษียณกลับมาอยู่บ้านแล้ว ย่อมมีเวลาเป็นแน่"“……”
แต่งกับขุนนาง บทที่ 303
รองอัครมหาเสนาบดีเอ่ย : "ได้ เช่นนั้นรองเสนาบดีฝ่ายซ้ายกรมกลาโหม..."ลู่เหิงจือมองดูฟ้าปราดหนึ่ง : "สั่งให้เสนาบดีกรมกลาโหมยื่นฎีกามาบอกความต้องการของเขา ยังมีเรื่องสำคัญใดอีกหรือไม่"น้ำเสียงของเขาไม่ได้แตกต่างไปจากวันทั่วไป แต่มีเพียงแค่เขาเองที่รู้ว่าความอดทนของเขาหมดสิ้นไม่เหลืออีกแล้วโชคดที่มีขุนนางอีกคนหนึ่งมาดึงตัวรองอัครมหาเสนาบดีไปเขาส่งสายตาบ่งบอกเป็นนัยๆ ว่า "รู้ความดีมาก" ให้กับคนผู้นั้น แล้วรีบออกไปจากวังทันทีรองอัครมหาเสนาบดีเอ่ย : "เจ้าทำอะไร ข้ายังมีเรื่องไม่ได้ถาม..."คนผู้นั้นตอบ : "ท่านไม่ได้ยินหรือว่าฮูหยินของใต้เท้าป่วย ใต้เท้ากำลังรีบกลับไปดูฮูหยินเช่นไรเล่า"รองอัครมหาเสนาบดีตำหนิ : "เจ้าอย่าพูดเพ้อเจ้อ ใต้เท้าใช่ผู้ที่รู้สึกกับสตรีลึกซึ้งเสียที่ไหน"คนผู้นั้น : "..."ผู้อาวุโสรอบรู้อย่างท่าน ไม่เข้าใจหรอกใต้เท้ายังหนุ่มยังแน่น*ข่าวที่ฮ่องเต้ทรงเลื่อนการล่าสัตว์ฤดูหนาวออกไปเป็นครึ่งเดือนรู้ไปถึงองค์หญิงอวี้หยาง มุมปากนางพลันยกยิ้มเย้ยหยันโดยไม่รู้ตัว"เกรงว่าคงจะไม่กล้ามาน่ะสิ" องค์หญิงอวี้หยางถือหน้าไม้สีทองไว้ในมือ พลันกดออกไปอย่างรวดเร็ว ศรปักลงไปกลางเป้
แต่งกับขุนนาง บทที่ 304
แน่นอนว่าลู่เหิงจือไม่มีทางแสดงให้นางดูตอนนี้ได้ เขาก็ยังเป็นมนุษย์คนหนึ่งอยู่เห็นได้ชัดว่าซูชิงลั่วเองก็เข้าใจถึงจุดนี้เช่นกัน จึงลองหยั่งเชิงโดยการโผล่ออกมาจากผ้าห่มนางไม่ได้พูดเรื่องที่จะให้ลู่เหิงจือเขียนนิยายให้นางอีกแล้ว เพียงแค่แสร้งทำเป็นพูดอย่างไม่ได้ตั้งใจ : "ได้ยินมาว่าตอนที่พี่เมิ่งไม่สบาย เพื่อที่จะทำให้นางอารมณ์ดี ติ้งอ๋องถึงขั้นระบำดาบให้นางด้วย"น้ำเสียงของลู่เหิงจือเรียบเฉย : "ข้าก็ทำได้"ซูชิงลั่ว : "แต่ข้าไม่ชอบดูระบำดาบ ข้าชอบอ่านนิยาย"“……”"ท่านเขียนมาสักท่อน ไม่แน่ข้าอ่านแล้วอารมณ์ดี ไข้อาจจะหายทันทีเลยก็ได้"ลู่เหิงจือมองนางเงียบๆซูชิงลั่วเขย่าแขนเขาด้วยความออดอ้อน : "ท่านพี่..."ลู่เหิงจือจ้องนางต่ออีกสักพัก ถึงจะไม่ได้พูดอะไรเลย แต่สุดท้ายก็ลุกขึ้นไปข้างโต๊ะด้วยสีหน้าอึมครึมซูชิงลั่วหลุดขำลั่นออกมา รู้สึกว่าอาการป่วยของตัวเองหายไปครึ่งหนึ่งแล้วอัครมหาเสนบาดีก็คืออัครมหาเสนาบดีจริงๆ เขียนนิยายก็เขียนไว้กว่าผู้อื่นยิ่งนัก จับพู่กันเขียนเสร็จหนึ่งหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหยิบมาแล้วโยนให้นางอ่านตอนที่นางกำลังจะรับได้ กระดาษแผ่นนั้นก็ถูกเขาหยิบกลับไปลู่เหิงจือ
แต่งกับขุนนาง บทที่ 305
นางมองลู่เหิงจือลงมาจากที่สูง สายตาเลื่อนไปหยุดบนตัวซูชิงลั่ว แววตานั้นแฝงไว้ด้วยความริษยาและเกลียดชังอย่างเห็นได้ชัด"ฮูหยินของอัครมหาเสนาบดีอ่อนแอเพียงนี้ อย่าว่าแต่ล่าสัตย์ ห่วงแค่ว่าไม่เป็นเหยื่อให้ผู้อื่นล่าก็พอ"ซูชิงลั่วสบตากับนางโดยไม่หลบตาแม้แต่น้อย : "องค์หญิงทรงล้อหม่อมฉันเล่น ในสวนของราชวงศ์ หม่อมฉันจะกลายเป็นเหยื่อให้ผู้อื่นล่าได้เช่นไร"ลู่เหิงจือก้าวไปด้านหน้า ดึงซูชิงลั่วมากันไว้ด้านหลังแสดงออกถึงการปกป้องอย่างชัดเจนองค์หญิงอวี้หยางส่งเสียงค่อนแคะบ่อยๆ แล้วควบม้าจากไปเมื่อตกดึก ลมในเขตล่ากลับสงบลงท้องฟ้าดูสูงไกลลิบตา ดวงดาวในยามค่ำคืนทั้งเยอะและสว่างกว่าในเมืองหลวงนักซูชิงลั่วมองดูอยู่นอกเรือนพักชั่วคราวอยู่นาน ไม่ไกลออกไปยังมีกลุ่มคนห้อมล้อมกันก่อไฟย่างเนื้อย่างของกินกัน ทั้งดูรื่นเริงและคึกคักยิ่งนักการล่าสัตว์ฤดูหนาว โดยรวมแล้วเน้นความสบายๆ ไว้ก่อนลู่เหิงจือเห็นนางชอบ จึงพานางไปยังที่ที่ไกลออกไปตามลำพัง ก่อไฟกองเล็กๆ ทั้งยังนำขาแกะชิ้นเล็กและข้าวโพดมาย่าง เพื่อบรรยากาศที่สดใหม่ซูชิงลั่วมองเขาย่างขาแกะด้วยความตื่นเต้นดีใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความชื่นชม : "เหตุใดท่
บทล่าสุด
