บทที่ 296

ภายในห้องเงียบสงัดแบบที่ว่าแม้แต่เข็มแท่งเดียวหล่นก็ยังได้ยิน

ในใจลู่โย่วโกรธจนกระสับกระส่าย แต่กลับทำอะไรไม่ได้ เพราะรู้ว่าสิ่งที่ซูชิงลั่วพูดเป็นความจริง

ผ่านไปสักพัก เขาถึงจะทอดถอนใจออกมา : "ชิงลั่ว เกิดเป็นคนต้องใจกว้าง ยิ่งไปกว่านั้นในมือเจ้าก็มีเงินมากมายถึงเพียงนั้น ให้น้าสะใภ้รองของเจ้าใช้หน่อยจะเป็นไรไป"

ซูชิงลั่วโมโหจนแทบจะกลั้นขำไว้ไม่ไหว

นางไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าลู่โย่วจะเป็นคนหน้าไม่อายเช่นนี้

เขาพูดแทนนางหลิ่วเช่นนี้ เชื่อว่าเงินพวกนั้นต้องไม่ใช่เพียงแค่นางหลิ่วใช้แต่ผู้เดียวแน่ เขาก็ใช้ด้วยเหมือนกัน

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้

เดิมไม่มีความผิด แต่กลับผิดเพราะมีของล้ำค่าในครอบครอง

ซูชิงลั่วมองเขาเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ย : "ในมือข้ามีเงิน จึงต้องยกให้พวกท่านใช้เช่นนั้นหรือ หากเป็นเช่นนั้นน้ารอง..."

"ห้องหนังสือของท่านสะสมจานฝนหมึกจากร้านดังไว้มากมายเพียงนั้น มอบให้ข้าสักกี่ชิ้นคงจะไม่ใช่ปัญหาหรอกใช่หรือไม่"

ลู่โย่วพูดด้วยความมั่นใจ : "นั่นจะไปเหมือนกันได้อย่างไรเล่า แท่นฝนหมึกคือของรักของข้า เป็นสิ่งที่ข้าเก็บสะสมมาอย่างยากลำบาก..."

คำพูดของเขาถูกซูชิงลั่วแทรกเสียงดัง : "เงิน