บททั้งหมดของ แต่งกับขุนนาง: บทที่ 271 - บทที่ 280

ก่อนหน้านี้ลู่เหิงจือไม่เคยบอกเรื่องในราชสำนักกับนาง ด้วยคิดว่าขอเพียงแค่นางอยู่ข้างกายเขาก็พอแล้วต่อให้วันข้างหน้ามีภัยอันตราย เขาก็สามารถจัดการทุกอย่างแทนนางได้แต่หลังจากการเดินทางในหังโจว เขาก็เปลี่ยนความคิดแม้ภรรยาของเขาจะดูอ่อนแอบอบบาง แต่กลับไม่ใช่หญิงสาวอย่างในตระกูลธรรมดาทั่วไป นางสามารถขี่ม้าจับดาบมาช่วยเขาได้หากจะรู้เรื่องในราชสำนักบ้าง ก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรครั้นแล้วเขาจึงเล่าเรื่องวันนี้ให้นางฟังพอสังเขปฮ่องเต้อาจจะมีความสงสัยเคลือบแคลงพระทัยอยู่บ้าง แต่จะยังไม่ทำอะไรเขาในระยะเวลาอันใกล้นี้ซูชิงลั่วสีหน้ามึนงง : "ฝ่าบาททรงอยากพบข้าหรือเจ้าคะ ทรงประสงค์สิ่งใด"ลู่เหิงจือจับช่อผมนางขึ้นมาเล่น พลางเอ่ย : "เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก ทรงแค่สงสัยว่าภรรยาที่ได้ใจข้าไปครอบครองลักษณะท่าทางเป็นเช่นไร"ซูชิงลั่วพูดด้วยความกังวล : "แม้ข้าจะขี่ม้าได้ แต่ยิงธนูไม่เป็น การล่าสัตว์ครั้งนี้..."ลู่เหิงจือไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่ : "มีข้าอยู่ เจ้าไม่ต้องยิงธนูเอง""แต่หากข้าทำไม่ได้ กลัวว่าจะทำให้ท่านขายหน้า""แค่รูปโฉมของเจ้าก็ไม่มีทางทำให้ข้าขายหน้าได้แล้ว" ลู่เหิงจือบีบแก้ม

นางหลิ่วตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าเหตุการณ์จะเป็นเช่นนี้ พลันพูดด้วยความร้อนใจ "จะทำเช่นนี้ได้อย่างไร ท่านแม่ สถานการณ์ในบ้านท่านแม่ก็รู้ แค่ค่ายาของท่านแม่ในแต่ละวันก็ต้องใช้เงินถึงห้าหกตำลึงแล้ว"นางหันไปมองทางนางเฉียนและนางเหอ คล้ายจะพยายามขอการสนับสนุน "อาการป่วยของท่านสองจำเป็นต้องใช้เงินสองสามตำลึงทุกวัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหมิงจิ้งหมิงอี๋ เด็กพวกนั้นต้องออกเรือนจัดงานแต่ง มีแต่เรื่องต้องใช้เงิน ลำพังแค่รายรับของจวนจะพอได้เช่นไร"หญิงชรามองนางด้วยความไม่พอใจ : นางหลิ่วไม่รู้จักนึกถึงส่วนรวมเอาเสียเลย เรื่องเช่นนี้พูดต่อหน้าสาวใช้ที่อยู่เต็มห้องได้เช่นไรนางหันไปมองเยว่เออร์ปราดหนึ่ง เยว่เออร์รีบสั่งให้เหล่าสาวใช้ออกไปทันทีนางหลิ่วเพิ่งจะรู้ตัวว่าตนเลินเล่อไม่รอบคอบ พลันพูดด้วยความละอายใจ : "ข้าผิดไปแล้ว ข้าร้อนใจเกินไปหน่อย"นางหันไปมองทางซูชิงลั่ว : "ชิงลั่ว ก่อนหน้าเจ้าเป็นเด็กกตัญญู รู้ความมาโดยตลอด เหตุใดกลับมาจากเจียงหนานแล้วกลับกลายเป็นไม่รู้เดียงสาเช่นนี้แล้ว""เจ้ากลับมา ไม่ได้ไปเยี่ยมอารองของเจ้ายังพอว่า แม้จะบอกว่าที่อารองเจ้าเข้าไปรับมีด เป็นความเต็มใจของเขาเอง โทษเจ้าไม

ซูชิงลั่วย้ายเข้าไปอยู่ในเรือนที่พักของตนตั้งแต่คืนนั้น เนื่องจากตั้งอยู่ทิศตะวันตก ทุกคนจึงเรียกว่าจวนตะวันตกตรงกลางระหว่างสองจวนมีซุ้มประตูกั้น เปิดไว้ในช่วงกลางวัน เพื่อให้ไปมาหากันได้สะดวกในเมื่อออกไปสร้างครอบครัวของตนแล้ว แน่นอนว่าย่อมต้องมีคนใต้การดูแลของตนลู่เหิงจือรับปากให้รับแม่นมเจียงหมัวมัวจากตรอกปาเถียวมาช่วยนางเรื่องหุงหาอาหารได้นางรู้สึกว่าสมเหตุสมผล แล้วก็อยากจะทำความต้องการของลู่เหิงจือที่มีความตั้งใจดีต่อแม่นม จึงสั่งให้คนไปรับเจียงหมัวมัวมานอกจากนี้ นางก็ซื้อบ่าวรับใช้จากข้างนอกมายี่สิบกว่าคน ทั้งในครัว ห้องเย็บปัก ฝ่ายเก็บกวาด ตัดแต่งสวน พืชผักสวนครัว ล้วนแต่จัดสรรอย่างดี ใช้เวลาทั้งสิ้นไปกว่าครึ่งเดือนเนื่องจากฐานะของเจียงหมัวมัวไม่เหมือนกับผู้อื่น ซูชิงลั่วจึงเตรียมเรือนแยกให้นางอยู่โดยเฉพาะ อีกทั้งยังยกหน้าที่ซื้อของในครัวทุกอย่างให้นางจัดการนางพอใจเป็นอย่างยิ่ง ถูกบ่าวไพร่เบื้องล่างนับถือเหมือนนายอยู่กลายๆ แม้แต่จื๋อหยวนก็ต้องยอมให้นางหลังจากที่ทุกอย่างในจวนเข้าที่เข้าทางแล้ว ซูชิงลั่วก็เริ่มจัดการกับปัญหาของบัญชีที่นางหลิ่วทิ้งไว้ก่อนหน้านี้เดิ

หลังจากกลับมาเมืองหลวง ลู่เหิงจือก็ยุ่งอยู่ที่ห้องหนังสือเรือนหน้าจนปลีกตัวไหนไม่ได้ ส่วนซูชิงลั่วกลับยุ่งกว่าเขาเสียอีกนางเอาแต่ตรวจสอบรายการบัญชีอยู่เรือนหลัง ยุ่งเสียจนลืมแม้กระทั่งจะดื่มชาสักอึกบางครั้ง ลู่เหิงจือสั่งคนไปเชิญนางมากินข้าว ก็ถูกนางปฏิเสธอย่างแรกเพราะยุ่งมากจริงๆ อย่างที่สองเพราะความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดีเกินไป บางครั้งเพียงแค่สบตากันแวบเดียวก็เชื้อเพลิงก็เกิดปะทุขึ้นมาได้ รบกวนเวลาทำเรื่องอื่นไม่น้อยยิ่งไปกว่านั้นช่วงนี้นางคิดแต่จะจัดการนางหลิ่วให้ได้วันนี้ ฉางกุ้ยได้รับคำสั่งจากลู่เหิงจือให้เชิญนางมากินข้าวด้วยกัน และถูกปฏิเสธอีกครั้ง จึงกลับไปรายงานด้วยความระแวดระวัง : “นายหญิงบอกว่าบ่ายวันนี้จะตรวจสอบรายการบัญชีเสร็จแล้ว จึงยังไม่มากินข้าวก่อน”ลู่เหิงจือวางฎีกาในมือลง เลิกคิ้ว : “ไม่ยอมมากินข้าวกับข้าหลายวันเพียงเพราะนางหลิ่วคนเดียว”เขานวดหว่างคิ้ว “ช่างเถอะ คืนนี้ข้าจะไปหานาง”ตกบ่าย ขณะที่ดวงอาทิตย์กำลังเคลื่อนไปทางทิศตะวันตก ในที่สุดซูชิงลั่วและคนของนางก็จัดการรายการบัญชีในช่วงหลายปีระหว่างที่นางหลิ่วดูแลร้านเสร็จเรียบร้อยช่างน่าสะเทือนใจยิ่งนัก

ทันใดนั้นเองภายในเรือนก็มีลมพัดโชยเข้ามากะทันหันเดิมธาตุร่างกายลู่หมิงซือเป็นคนหนาวง่าย เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของซูชิงลั่วก็รู้สึกหวั่นจนผละถอยหลังโดยไม่รู้ตัวซูชิงลั่วจ้องมองลู่หมิงซือ น้ำเสียงเชื่องช้าเอื่อยเฉื่อยราวกับแมวกำลังหยอกหนู"ดูเหมือนน้องลู่จะผิดหวังไม่ใช่น้อย"ลู่หมิงซือถูกนางจ้องจนอดถอยหลังไปอีกก้าวไม่ได้น้ำเสียงของซูชิงลั่วเย็นเยียบ : เจ้าคิดว่าเข้ามาแล้วจะได้เห็นฉากเด็ดใช่หรือไม่ คิดว่าพี่สามจะควบคุมตัวเองไม่ได้ คิดว่าอวี้จู๋ควรจะอยู่ในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย คุกเข่าอ้อนวอนให้ข้าอภัยให้นางใช่หรือไม่"ลู่หมิงซือ : "เจ้า เจ้าพูดเพ้อเจ้ออะไร เรื่องนี้เกี่ยวกับข้าอย่างไร""ไม่เกี่ยวหรอกหรือ" ซูชิงลั่วจดจ้องไปที่นาง "เจ้าคิดว่าเจ้าหนีพ้นแล้วจริงๆ หรือ"นางหัวเราะ สั่งให้คนยกเก้าอี้มาให้หญิงชราและนายหญิงที่เหลือนั่ง "อวี้จู๋ เจ้าเล่าให้ท่านยายฟัง"อวี้จู๋รีบคุกเข่าลงไป ก่อนจะก้มหน้า : "นายหญิงเฒ่า นายหญิง พวกท่านช่วยตัดสินแทนข้าด้วย""หลายวันก่อนหน้านี้ ข้าย้ายตามนายหญิงไปยังจวนตะวันตก จู่ๆ ฉ่ายไป๋สาวใช้ประจำตัวคุณหนูใหญ่ก็เรียกบ่าวไปเที่ยวเล่นด้วย"แม้บ่าวจะเป็นคนบ้า