เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 346
บทที่เกี่ยวข้อง
แต่งกับขุนนาง บทที่ 347
นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่เหิงจือพาซูชิงลั่วมากราบไหว้พ่อแม่ ก่อนหน้านี้ล้วนแต่ไปที่ศาลบรรพบุรุษตลอดซูชิงลั่วโค้งคำนับตามเขา ก่อนจะดื่มเหล้าแสดงความเคารพในอากาศที่หนาวเข้ากระดูก น้ำเสียงของเขาให้ความรู้สึกเศร้าสลดอย่างบอกไม่ถูก"องค์รัชทายาทปลิดชีพพระองค์เองแล้ว พวกท่านอยู่บนฟ้าได้เห็นหรือยัง"ซูชิงลั่วในเวลานี้ราวกับรู้สึกไปกับเขาด้วย โศกเศร้าจนสัมผัสได้ถึงความปวดร้าวภายใน กุมมือที่เย็นชืดของเขาไว้โดยไม่รู้ตัว แล้วประสานมือกับเขาลู่เหิงจือกุมมือนางกลับเขาไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่ต้องการนั่งข้างพ่อกับแม่อยู่เงียบๆ สักพักบนเขาอากาศหนาว เขากลัวว่าซูชิงลั่วจะทนไม่ได้ เขาจึงนั่งบนพื้นแล้วอุ้มซูชิงลั่วเข้ามากอดไว้บนตัก ก่อนจะเท้าคางลงไปบนไหล่นางเบาๆท่าทางราวกับสัตว์ร้ายตัวน้อยที่กำลังบาดเจ็บซูชิงลั่วยกมือขึ้นมาลูบศีรษะเขาเบาๆนางไม่เคยถามลู่เหิงจือถึงสาเหตุที่ต้องการจะล้มองค์รัชทายาทมาก่อน ทว่าในเวลานี้ นางอยากรู้เหลือเกินอยากรู้อดีตเหล่านั้นที่นางไม่เคยสัมผัส อยากรู้ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับเขาเช่นนั้นนางก็จะสามารถช่วยแบ่งเบาเขาได้ดียิ่งขึ้นนางหันไปมองเขา เอ่ยถาม : "พี่สาม
แต่งกับขุนนาง บทที่ 348
หยดน้ำตาที่อุ่นร้อนไหลอาบข้างแก้มของซูชิงลั่วคือน้ำตาของลู่เหิงจือซูชิงลั่วเจ็บปวดรวดร้าว ภาพตรงหน้าพลันเลือนรางขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว นางหันไปตั้งใจจะมองเขา ทว่ากลับถูกมือที่เย็นชืดของเขาขวางไว้มือของเขาดันอยู่ที่ข้างแก้มของนาง ไม่ให้นางหันไป"อย่ามองข้า"เขาในเวลานี้ทั้งอ่อนแอ ทุกข์ทรมาน ไร้ความสามารถ หมดสภาพลู่เหิงจือไม่เคยเผยด้านที่อ่อนแอของตนเองต่อหน้าผู้ใดมาก่อนยิ่งไม่มีทางยอมให้ตนดูน่าอดสูเช่นนี้ต่อหน้าซูชิงลั่วซูชิงลั่วกลับคว้ามือของเขาไว้ ออกแรงดึงออกน้ำเสียงของลู่เหิงจืออึมครึม คล้ายจะห้ามปราม : "ชิงลั่ว...""ข้าจะดู" น้ำเสียงของนางนิ่งเรียบทว่ากลับมีพลังนางค่อยๆ แกะนิ้วของเขาออกทีละนิ้ว แต่เขาไม่ยอม แรงบนมือของนางเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ"พี่สาม" นางเอ่ย "ข้าต้องการมองหน้าท่าน"ลู่เหิงจือกลัวว่าจะทำให้นางบาดเจ็บ สุดท้ายก็ปล่อยมือ ทว่าทันทีที่นางหันมา เขากลับเบือนหน้าไปอีกทางซูชิงลั่วเห็นคราบน้ำตาบนแก้มและหางตาที่แดงก่ำของเขานางลุกขึ้นไปนั่งคุกเข่าลงข้างกายเขา สองมือประครองใบหน้าของเขา แล้วจูบที่หางตาของเขาเบาๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน : "พี่สาม ไม่ว่าท่านจะเ
แต่งกับขุนนาง บทที่ 349
ซูชิงลั่วอยู่เป็นเพื่อนลู่เหิงจือบนเขาตลอดทั้งเช้าอารมณ์ความหดหู่ของเขาสุดท้ายก็มลายหายไปเกือบหมด ทั้งยังมีกะจิตกะใจมาพูดจาหยอกล้อนางหลายประโยคหลังจากเวลาล่วงเลยไปได้สักพัก ทั้งสองก็จูงมือกันลงมาล่างเขาท่าเสวี่ยรออยู่แต่แรกแล้ว มันเดินเข้ามาข้างกายซูชิงลั่วด้วยความเชื่อง แล้วคลอเคลียแขนเสื้อของนาง หลังจากนั้นก็รีบเดินไปข้างรถม้า ราวกับว่าจะผูกบังเหียนรถเข้ากับตนเองเสียเดี๋ยวนั้นซูชิงลั่วลูบแผงคอของมัน พลางชมมันว่าเชื่อฟังรู้ความ อีกทั้งยังพูดพึมพำต่อ : "ดูเหมือนท่าเสวี่ยจะไม่ได้กินข้าวโพดปิ้งมานานมากแล้ว""ฮี่" ท่าเสวี่ยส่งเสียงร้องแสดงออกว่าเห็นด้วยลู่เหิงจือเลิกคิ้ว : "ที่จวนปิ้งไม่ได้หรือ"ซูชิงลั่วพูดอย่างจนปัญญา : "ท่านไม่รู้เสียแล้ว เจ้ามาตัวนี้ช่างเลือกนัก ในจวนไม่สามารถก่อกองไฟได้ ข้าวโพดที่ปิ้งออกมาความร้อนไม่ถึง มันไม่กินแม้แต่คำเดียว"ท่าเสวี่ยพ่นลมออกทางจมูกยาวๆ สองที ดูเหมือนจะไม่ชอบข้าวโพดปิ้งในจวนเสียเหลือเกินซูชิงลั่วอดขำไม่ได้ลู่เหิงจือครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ย : "อีกสองวัน พวกเราไปเปลี่ยนบรรยากาศที่บ่อน้ำพุร้อนในบ้านพักนอกเมืองกัน เรียกติ้งอ๋อง
แต่งกับขุนนาง บทที่ 350
เลือกอยู่ครึ่งค่อนวัน ซูชิงลั่วก็ยังตัดสินใจไม่ได้ระหว่างปิ่นสองด้ามลู่เหิงจือหยิบมาเพิ่มอีกด้าม : "ข้าว่าอันนี้ก็ไม่เลว ยังมีด้ามนั้น...เอาไปให้หมดเลยเถอะ"ซูชิงลั่วมองเขา : "จะซื้อมากมายเช่นนี้ไปใย"ลู่เหิงจือหลุบตาลง : "เจ้าชอบใช้ที่ข้ามอบให้ไม่ใช่หรือ อย่างไรก็ต้องเอาไปสักสิบกว่าด้ามถึงจะมีให้พอเปลี่ยน"ซูชิงลั่วก้มลงมองดูปิ่นในมือของตน พูดเสียงเบา : "ก็ไม่จำเป็นต้องมากเช่นนั้น...""จำเป็น" ลู่เหิงจือเสียงต่ำ "ข้าอยากเห็น ใส่ให้ข้าดู ดีหรือไม่""เจ้าค่ะ" ซูชิงลั่วขานรับด้วยความเขินอายลู่เหิงจือมองนางด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะโบกมือเรียกเถ้าแก่เนี้ยให้นำต่างหูและกำไลข้อมือออกมา แล้วเลือกอย่างละหกคู่ จากนั้นถึงจะกลับไประหว่างนั่งรถม้ากลับไป ซูชิงลั่วมองดูกล่องเครื่องประดับทำจากไม้ที่วางกองคล้ายภูเขาลูกเล็กๆ อยู่ด้านข้าง มุมปากที่ยกขึ้นยังไม่ตกลงมาเลยหลังจากกลับไปถึงบ้าน ลู่เหิงจือได้รับแจ้งว่าฝ่าบาททรงประชวรอย่างหนัก จึงรีบเข้าวังทันทีส่วนซูชิงลั่วก็เรียกจื๋อหยวนมา นำของที่ลู่เหิงจือมอบให้แต่ละชิ้นไปเก็บไว้อย่างดี วาดภาพตัวอย่างอยู่ทั้งคืน เพื่อจดลงไปในสมุดบันทึกฝีมือการวาดข
แต่งกับขุนนาง บทที่ 351
หลังจากกินอาหารจิบน้ำชาเสร็จแล้วนั่งคุยกันต่อสักพัก สามีภรรยาสองคู่ก็แยกกันไปหาสระที่เหมาะแก่การแช่น้ำร้อนก่อนไป เมิ่งชิงไต้ยังขอลายเย็บปักลายใหม่ๆ จากซูชิงลั่วมาอีกสองสามใบแสงอาทิตย์ในยามเที่ยงแรงกำลังดีหลังจากแช่น้ำร้อน ลู่เหิงจือและซูชิงลั่วก็เตรียมพร้อมจะเข้าไปพักผ่อนในกระโจมข้างๆ ที่ประกอบเสร็จแล้วก่อกองไฟไว้ด้านนอก ทำให้ไม่รู้สึกหนาวมากนักก่อนเข้ามา ลู่เหิงจือชี้ไปยังท่าเสวี่ยและเอ่ยเสียงเรียบ : "หากเจ้ากล้ากวนพวกข้า ต่อไปจะไม่ได้กินข้าวโพดปิ้งอีก"ท่าเสวี่ย : น้อยอกน้อยใจซูชิงลั่วเกือบจะหลุดหัวเราะลั่นออกมา ดูเหมือนเรื่องครั้งก่อนที่ถูกท่าเสวี่ยขัดจังหวะจะยังคอยตามหลอกหลอนเขาอยู่กระโจมหลังนี้แม้จะประกอบขึ้นมาอย่างง่ายๆ แต่กลับปูด้วยพรมขนจิ้งจอกขาว อบอุ่นยิ่งนักซูชิงลั่วแช่น้ำจนเหนื่อย เอนตัวลงไปด้านบนพลางลูบไล้ขนจิ้งจอก : "นอนสบายเสียจริง"ลู่เหิงจือกวาดสายตามองตามท่าทางของนาง : "หากคุกเข่าก็ดูเหมือนจะไม่เลวเช่นกัน"ซูชิงลั่ว "...?"ที่จริงแล้วตอนอยู่ที่นี่ ในใจซูชิงลั่วรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อยไม่รู้เพราะเหตุใดลู่เหิงจือถึงได้ดูกระตือรือร้นเป็นพิเศษ...นางเ
แต่งกับขุนนาง บทที่ 352
หลังจากลู่เหรินผู้เป็นพ่อจากไป เฮ่อเสวี่ยหลานผู้เป็นแม่มีรูปโฉมงดงาม จึงเป็นที่ถูกตาต้องใจของลู่ซิวอาของเขา ทุกครั้งที่ลู่เหิงจือไม่อยู่บ้าน เขาจะเข้ามาเกาะแกะลวนลามแน่นอนว่าเฮ่อเสวี่ยหลานไม่ยินยอม ลู่ซิวจึงคิดหาหนทางครอบครองที่นาร้อยหมู่ของบ้านพวกเขา หนำซ้ำบ่าวชั่วยังหอบเงินหนีไปเพราะการยั่วยุของลู่ซิว อีกทั้งยังขายลู่ซือไหวที่ตอนนั้นยังเด็กน้อยอยู่ที่บ้านขาดรายรับอย่างกะทันหัน เหล่าคนใช้พากันแยกย้ายไปคนละทิศละทาง เหลือเพียงแค่ซ่งเหวินและเจียงหมัวมัวที่รับใช้เขามาแต่เด็กเฮ่อเสวี่ยหลานได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจติดๆ กันหลายหน ร่างกายก็ทรุดลงไปแม้จะเป็นเช่นนี้ หลังจากที่รู้ว่าลู่เหิงจือไม่มีเงินไปเรียน นางก็ยังคงฮึดสู้ขึ้นมา นึกถึงจวนหย่งซุ่นป๋อที่เป็นญาติห่างๆ ตระกูลนี้ จึงไปขอร้องจนลู่เหิงจือได้โอกาสเข้าศึกษาเล่าเรียนที่โรงเรียนแห่งหนึ่งหลังจากกลับไป แม่ก็ล้มป่วยรักษาไม่หาย ไม่นานนักก็ลาจากโลกไปน้ำเสียงของลู่เหิงจือหนักแน่น : "ข้าเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น ผู้อื่นกระทำผิดต่อข้า ข้าจะต้องเอาคืนเขาเป็นร้อยเท่าพันเท่า ฉะนั้น ข้าจะยอมปล่อยลู่ซิวไปได้อย่างไร..."หลังจากที่เขาได
แต่งกับขุนนาง บทที่ 353
สามีภรรยาสองคู่ไม่สนใจเรื่องโลกภายนอก พักที่บ้านพักบ่อน้ำพุร้อนอยู่ห้าวันเต็มๆ ถึงจะกลับไปยังเมืองหลวงหิมะครั้งนี้ก็ตกๆ หยุดๆ ตลอดทั้งห้าวันบรรยากาศเงียบสงบเป็นพิเศษล้อรถวิ่งผ่านกองหิมะหนาสีขาวโพลนซูชิงลั่วนั่งอยู่ในรถม้าพร้อมกอดโถน้ำร้อนเอาไว้ ภายในใจเกิดความรู้สึกหวั่นๆ อยู่ลางๆกล้บถึงบ้านกลางดึก ซูชิงลั่วเหน็ดเหนื่อยจนผล็อยหลับไปในอ้อมกอดของลู่เหิงจืออย่างรวดเร็วตื่นมาวันรุ่งขึ้น เขาออกไปราชสำนักแล้วซูชิงลั่วเพิ่งจะล้างหน้าหวีผมเสร็จ นายหญิงเฒ่าก็สั่งให้คนมาเรียกนางไปกินข้าวเช้าด้วยกันเป็นการเฉพาะหลังจากที่นางออกเรือน หญิงชราก็ยังไม่เคยสั่งให้คนมาเรียกนางเลย เห็นทีคงจะกังวลเรื่องของลู่เหิงจืออยู่เช่นกันไม่ได้เจอท่านยายหลายวัน นางคิดถึงเหลือเกินซูชิงลั่วรีบไปหา หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ หญิงชราก็ถามเรื่องคดีฟ้องร้องลู่เหิงจืออย่างที่นางคิดไว้จริงๆซูชิงลั่วตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน : "ท่านพี่บอกว่าไม่ใช่ปัญหาใหญ่ใด"หญิงชราพยักหน้า : "เช่นนั้นก็ดี"หลังจากคาราวะหญิงชราเสร็จแล้วก็ออกมาพร้อมกับนางเฉียน ซูชิงลั่วเอ่ยถาม : "ท่านแม่ เหตุใดไม่เห็นน้าสะใภ้รองมาคาราวะท่านยา
แต่งกับขุนนาง บทที่ 354
ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเขารู้สึกเช่นไรกันแน่ตอนที่ผ่านหน้านางไปตั้งแต่ไกลๆแม้จะรู้สึกอาลัยอาวรณ์อยู่บ้าง แต่ก็ทำได้เพียงแค่เดินผ่านนางไปเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นซูชิงลั่วคิดเตลิดไปไกล ในใจนึกถึงแต่ลู่เหิงจือ ไม่รู้สึกเลยสักนิดว่าอวี๋ซื่อชิงกำลังมองนางอยู่ แล้วก็ไม่รู้สึกตัวด้วยว่าอวี๋ซื่อชิงเข้ามาใกล้นาง และจากนางไปแสนไกลแล้วกระทั่งหน้าผากถูกเขกเบาๆ หนึ่งทีเสียงของลู่เหิงจือฟังดูใสกังวานโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออยู่ท่ามกลางเสียงดังวุ่นวายของหมู่ฝูงชน : "ดูจบหรือยัง"ซูชิงลั่วคล้องแขนเขา ทั้งประหลาดใจทั้งดีใจ : "ท่านมาได้เช่นไร"ลู่เหิงจือมองนางหน้าตายซูชิงลั่วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม : "เมื่อครู่ข้ากำลังคิดว่าขบวนยินดีของท่านในปีนั้นก็เป็นเช่นนี้หรือไม่ มีหญิงสาวโยนดอกไม้ให้ท่านเยอะเหมือนกันใช่หรือไหม"ลู่เหิงจือไม่เคยสนใจเรื่องเหล่านี้ แล้วก็ไม่เคยโอ้อวดแต่ไม่รู้เพราะเหตุใด จู่ๆ วันนี้เขาเกิดอยากจะรู้สึกเอาชนะใครบางคนขึ้นมา จึงเอ่ย : "แน่นอน เยอะกว่าที่โยนให้เขานัก"เขาดึงซูชิงลั่วเข้ามาในอ้อมกอด ใช้ปลายนิ้วจิ้มไปบนหน้าผากนางเบาๆ อีกครั้ง "ฉะนั้นเจ้าอย่าทำตัวไม่รู้จักพอ""ข้าไม่รู้จักพอ
บทล่าสุด
