All Chapters of แต่งกับขุนนาง: Chapter 141 - Chapter 150

ยามนั้น เขาขัดสนเรื่องเงินทอง โชคดีที่ยามเด็กร่างกายแข็งแรง ได้เล่าเรียนวิชาต่อสู้ชกต่อยอย่างง่ายๆ มาบ้าง ลู่โย่วจึงเรียกให้เขาไปที่จินหลิง ไปครั้งหนึ่งได้เงินยี่สิบตำลึง เขาจึงไปการดูแลปกป้องเรือทั้งลำก็อยู่ในหน้าที่ความรับผิดชอบเช่นกันหลังจากที่ช่วยเหลือลู่โย่วและนาง ลู่โย่วก็มอบเงินห้าสิบตำลึงให้เป็นการตอบแทนส่วนนางมอบทองให้หลายก้อน แหวนยกปานจื่อหนึ่งวง พร้อมทั้งเสื้อคลุมตัวยาวเนื้อผ้าช้ันดีอีกหลายชุดตั้งแต่ยามนั้นก็รู้สึกว่านางเป็นคนที่เอาใจใส่มาก เพราะเสื้อผ้าเหล่านี้ ต่อให้เขาหาเงินมาได้จริง ก็ไม่มีทางทำใจซื้อลง อีกทั้งทองคำก้อนเหล่านั้น ทำให้เขาสามารถเตรียมสอบคัดเลือกขุนนางได้อย่างเบาใจในช่วงหลายปีนั้น ไม่ต้องวิ่งวุ่นเพราะเรื่องเงินทองอีกส่วนแหวนวงนั้น หากสอบไม่ผ่านก็สามารถนำไปขายแลกเงินได้ราคาสูงไม่น้อยแต่เขาทำไม่ลง เก็บรักษาไว้ตลอด กระทั่งได้รับราชการเป็นอัครมหาเสนาบดีถึงได้นำออกมาใส่ กลับเหมาะสมกับฐานะของเขาในตอนนี้ยิ่งนักลู่เหิงจือก้มหน้ากวาดสายตามองดูแหวนบนนิ้วหัวแม่มือ ทันใดนั้นเองก็ประทับจูบลงบนริมฝีปากของนางกะทันหัน ทว่าเพียงพริบตาเดียว ก็กดทับลิ้นของนางตาม

ซูชิงลั่วพลันตีเขาเบาๆ ด้วยความกลัวที่ฝังใจอยู่เล็กน้อย : "ออกไป ท่านออกไป !"“……”นี่ยังไม่เท่าไหร่เลยมือที่ยื่นออกไปของลู่เหิงจือถูกเก็บกลับมากลางคัน : "ข้าไม่ได้ออกแรงมากเท่าใดเลย...""เงียบปาก ท่านเงียบไปเลย !"ลู่เหิงจือกระแอมเบาๆ : "เช่นนั้นข้าไปอาบน้ำก่อน"ในที่สุดก็สงบลงได้สักทีทว่าซูชิงลั่วพลันนึกขึ้นมาได้ หัวใจที่สงบลงแล้วกลับตื่นตัวขึ้นมาทันควัน : "อะไร ท่านบอกว่าท่านจะทำสิ่งใด""อาบน้ำ" น้ำเสียงของเขานิ่งเรียบซูชิงลั่วมึนงงเล็กน้อย : "อาบ...น้ำ ?"สายตาที่มองมายังนางของลู่เหิงจือก็เรียบเฉยด้วยเช่นนกัน : "อากาศเริ่มหนาวแล้ว เจ้าคงจะไม่ให้ข้าอาบน้ำที่เรือนนู้นก่อนแล้วค่อยมาหรอกใช่หรือไม่ หากมาทั้งที่ผมยังเปียกจะเป็นหวัดได้ง่าย"ซูชิงลั่วไม่เคยนึกถึงปัญหานี้มาก่อนหลายวันมานี้ นางเอาแต่หาเวลาที่ลู่เหิงจือไม่มีทางมาอย่างแน่นอนอาบน้ำด้วยความรีบร้อน คิดว่าเขาเองก็เช่นกันนึกว่าจะเป็นเช่นนี้ไปตลอด คิดไม่ถึงว่าวันนี้เขากลับจะมาอาบน้ำที่นี่ตั้งแต่ที่บอกว่าชอบนาง เหตุใดคนผู้นี้ถึงได้เหมือนได้คืบจะเอาศอกอยู่เรื่อยนางเงยหน้ามองเขา สายตาของเขาเผยให้เห็นความน่าสงสารอย

เหตุใดถึงได้ลืมอยู่ตลอด หากไม่ใช่เพราะช่วงนี้เขาเอาแต่...เอาแต่...มือของนางชะงักไปเล็กน้อย ไม่กล้าจะคิดต่อลู่เหิงจือตอบนิ่งๆ : "อืม เจ้าว่ามา""ก็คือ...ตอนที่ท่านพ่อของข้าอยู่ที่จินหลิงมักจะช่วยส่งเสียบัณฑิตที่ฐานะยากไร้ ข้าอยากจะใช้ชื่อเสียงของท่านพ่อช่วยส่งเสียบัณฑิตที่เดินทางมาสอบยังเมืองหลวงในนามของร้านขายภาพวาด ไม่รู้ว่าจะเหมาะสมหรือไม่ จึงอยากจะถามท่าน"เพราะมีข่าวลือว่าฮ่องเต้ทรงช่างระแวงสงสัยยิ่งนัก ลู่เหิงจือก็เป็นรัฐมนตรีผู้มีอำนาจ หากการกระทำนี้ของนางถูกมองเป็นการซื้อใจคนจะไม่เป็นการดีลู่เหิงจือขบคิด : "ได้""จริงหรือเจ้าคะ" ฟังจากน้ำเสียงก็รู้แล้วว่านางประหลาดใจเพียงใด ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายสว่าง จ้องมองมาที่เขา"นี่เป็นเรื่องที่ดี" เขาอมยิ้ม ทันใดนั้นเองก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้ ก้มลงมองสายตาของเขาเริ่มมืดขรึมทั้งๆ ที่เมื่อครู่ยังอารมณ์ดีอยู่แท้ๆ เหตุใดถึงได้หน้าเปลี่ยนสีกะทันหันเช่นนี้หลังจากนั้นลู่เหิงจือก็หันหน้าแล้วเอื้อมมือไปจับปลายคางของนางเอาไว้ ก่อนจะพยายามบังคับให้ศีรษะของนางหันมาน้ำเสียงของเขาเรียบเฉย : "บัณฑิตผู้นั้นทำให้เจ้านึกถึงเรื่องนี้อย่างนั้น

“……”ซูชิงลั่วพลันหน้าแดงระเรื่อ ไม่ได้มองเขา เพียงแค่รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งเหยาะๆ ไปหาลู่เหิงจือ ลู่เหิงจือยื่นมือไปคว้านางเข้ามา"ไปกันเถอะ"ก่อนจะหันหลังเข้าไปในห้องลับ จากนั้นลู่เหิงจือก็หมุนกลไก ตู้เสื้อผ้าค่อยๆ ปิดลงอย่างชัาๆทางเดินมืดสนิท ซูชิงลั่วอดกอดแขนลู่เหิงจือไม่ได้เขาหยิบพับไฟออกมาจากแขนเสื้อ พลางแตะมือนางเบาๆ ด้วยความปลอบโยน : "ไม่ต้องกลัว"นางพยักหน้า แต่มือกลับไม่ได้ผ่อนคลายเลยสักนิด ยังคงกังวลอยู่เหมือนเดิมก่อนจะออกไป นางได้ยินเสียงคุยกันดังลอดออกมา"เหตุใดท่านถึงทำเช่นนี้ ทั้งๆ ที่มีผู้หญิงมากมายให้ท่านเลือกได้ตามใจ...""ข้ากลับต้องการแค่เจ้า"ไม่ทันไรก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกคิดไม่ถึงว่าในวัดเซิ่งอันจะซ่อนทางลับเอาไว้ ไม่แปลกใจที่ลู่เหิงจือและเซี่ยถิงอวี่จะมาประชุมลับที่นี่บ่อยๆในทางลับค่อนข้างมืด โชคดีที่มีลู่เหิงจืออยู่ด้วย นางจึงค่อยๆ ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรขนาดนั้น เดินไปไม่ไกลนักก็ถึงทางออก เป็นกระท่อมไม้ไผ่สะอาดหนึ่งหลัง แต่ไม่ใช่หลังที่นางเคยอยู่นางมองออกไปนอกหน้าต่างปราดหนึ่ง ทันใดนั้นเองก็นึกขึ้นมาได้...นี่น่าจะเป็นหลังที่ลู่เหิงจืออยู่ หลังเล็กกว

ก่อนจะกัดซาลาเปาซุปไก่ต่ออีกคำ เป็นรสชาติเดียวกับซาลาเปาที่เขาเอามาให้หลังจากเห็นนางร้องไห้ครั้งแรกรสชาติของหน่อไม้และหมูย่างน้ำแดงนี่ก็ใกล้เคียงกับที่กินที่กระท่อมไม้ไผ่คราวก่อน...ซูชิงลั่วมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา : "เช่นนั้นกับข้าวเหล่านั้นเมื่อก่อนหน้านี้ก็ไม่ใช่ซ่งเหวิน แต่เป็นท่านทั้งหมด...""ข้าเอง" เขาตอบนิ่งๆ น้ำเสียงที่อธิบายเรียบเฉย "ซ่งเหวินไม่มีฝีมือทำอาหารที่ดีเช่นนี้"ไม่รู้เพราะเหตุใด นางฟังออกถึงความหยิ่งผยองและตัดพ้อเล็กๆ ในน้ำเสียงของเขาตัดพ้อที่นางเข้าใจว่าฝีมือการทำอาหารของเขาเป็นของซ่งเหวิน"เช่นนั้นเหตุใดท่านถึงไม่บอกข้า" ซูชิงลั่วคีบเนื้อนกพิราบเข้าปากอีกคำ พลางถาม "ทำให้ข้าเข้าใจผิด""อยากดูว่าเจ้าจะเข้าใจผิดไปนานแค่ไหน" น้ำเสียงของเขานิ่งเรียบกว่าเดิม“……”หากซ่งเหวินไม่บอก นางก็คงจะเข้าใจผิดต่อไป มิน่าล่ะเมื่อครู่เขาถึงได้บอกว่าจะไปจับนกพิราบทั้งๆ ที่เขาเป็นผู้ปิดบังนาง นางยังไม่โกรธด้วยซ้ำ เหตุใดเขาต้องทำท่าทีพิลึกพิลั่นเช่นนี้ด้วยซูชิงลั่วจึงพูดออกไปอย่างมั่นอกมั่นใจ : "เช่นนั้นที่ท่านไม่บอกข้า เพราะตั้งใจจะหัวเราะเยาะข้าใช่หรือไม่"น้ำเสียง