บทที่ 144

ห้องพลันเงียบสงัดลงไปในพริบตา

ซูชิงลั่วจ้องมองเขาอยู่เช่นนั้น ก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆ ไหลออกมา

ลู่เหิงจือก้มลงมองดูตามสายตาของนางปราดหนึ่งจึงกระจ่างในทันที พลันผูกเสื้อชั้นในอย่างรวดเร็ว รีบเดินเข้าไปนั่งริมเตียงแล้วโอบนางเข้ามาในอ้อมกอด

"ข้าไม่ดีเอง"

เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้นางเสียใจ เพียงแค่ต้องการจะหาวิธีให้ได้คืบหน้าไปอีกขั้นก็เท่านั้น ไม่คิดว่าภรรยาของตนจะใจอ่อนเพียงนี้ แค่เห็นบาดแผลของเขาก็หลั่งน้ำตาเสียแล้ว

เขาผูกเสื้อแบบลวกๆ เสื้อชั้นในหลวมโคร่งไม่เข้ารูป บริเวณหน้าอกเปิดออกเล็กน้อย มองจากมุมนี้เห็นแผลเป็นพอดี

น้ำตาของซูชิงลั่วไหลลงมาที่หลังมือของเขา จึงอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปเช็ด

นางลืมความเขินอายไปหมดสิ้น ยื่นมือเข้าไปในคอเสื้อของเขาอย่างระมัดระวัง แล้วใช้ปลายนิ้วลูบรอยแผลเป็นที่ยาวเป็นทางรอยนั้นเบาๆ

ผิวหนังตั้งแต่บริเวณด้านบนหัวใจไปจนถึงกระดูกไหล่ซ้ายนูนขึ้นมาเล็กน้อย พื้นผิวเรียบวาวดุจเครื่องลายคราม ไร้ซึ่งรอยยับใดๆ

หัวใจของเธอปวดแปลบๆ ราวกับถูกตัวเองเมื่อหลายปีก่อนบนเรือแทงด้วยเช่นกัน

"ไม่เป็นไรแล้ว ข้าก็อยู่ตรงหน้าเจ้าอย่างสุขสบายดีแล้วไม่ใช่หรือ" ลู่เหิงจือพูดปลอบนา