เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 143
บทที่เกี่ยวข้อง
แต่งกับขุนนาง บทที่ 144
ห้องพลันเงียบสงัดลงไปในพริบตาซูชิงลั่วจ้องมองเขาอยู่เช่นนั้น ก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆ ไหลออกมาลู่เหิงจือก้มลงมองดูตามสายตาของนางปราดหนึ่งจึงกระจ่างในทันที พลันผูกเสื้อชั้นในอย่างรวดเร็ว รีบเดินเข้าไปนั่งริมเตียงแล้วโอบนางเข้ามาในอ้อมกอด"ข้าไม่ดีเอง"เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้นางเสียใจ เพียงแค่ต้องการจะหาวิธีให้ได้คืบหน้าไปอีกขั้นก็เท่านั้น ไม่คิดว่าภรรยาของตนจะใจอ่อนเพียงนี้ แค่เห็นบาดแผลของเขาก็หลั่งน้ำตาเสียแล้วเขาผูกเสื้อแบบลวกๆ เสื้อชั้นในหลวมโคร่งไม่เข้ารูป บริเวณหน้าอกเปิดออกเล็กน้อย มองจากมุมนี้เห็นแผลเป็นพอดีน้ำตาของซูชิงลั่วไหลลงมาที่หลังมือของเขา จึงอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปเช็ดนางลืมความเขินอายไปหมดสิ้น ยื่นมือเข้าไปในคอเสื้อของเขาอย่างระมัดระวัง แล้วใช้ปลายนิ้วลูบรอยแผลเป็นที่ยาวเป็นทางรอยนั้นเบาๆผิวหนังตั้งแต่บริเวณด้านบนหัวใจไปจนถึงกระดูกไหล่ซ้ายนูนขึ้นมาเล็กน้อย พื้นผิวเรียบวาวดุจเครื่องลายคราม ไร้ซึ่งรอยยับใดๆหัวใจของเธอปวดแปลบๆ ราวกับถูกตัวเองเมื่อหลายปีก่อนบนเรือแทงด้วยเช่นกัน"ไม่เป็นไรแล้ว ข้าก็อยู่ตรงหน้าเจ้าอย่างสุขสบายดีแล้วไม่ใช่หรือ" ลู่เหิงจือพูดปลอบนา
แต่งกับขุนนาง บทที่ 145
เหตุใดถึงได้ลืมอยู่ตลอด หากไม่ใช่เพราะช่วงนี้เขาเอาแต่...เอาแต่...มือของนางชะงักไปเล็กน้อย ไม่กล้าจะคิดต่อลู่เหิงจือตอบนิ่งๆ : "อืม เจ้าว่ามา""ก็คือ...ตอนที่ท่านพ่อของข้าอยู่ที่จินหลิงมักจะช่วยส่งเสียบัณฑิตที่ฐานะยากไร้ ข้าอยากจะใช้ชื่อเสียงของท่านพ่อช่วยส่งเสียบัณฑิตที่เดินทางมาสอบยังเมืองหลวงในนามของร้านขายภาพวาด ไม่รู้ว่าจะเหมาะสมหรือไม่ จึงอยากจะถามท่าน"เพราะมีข่าวลือว่าฮ่องเต้ทรงช่างระแวงสงสัยยิ่งนัก ลู่เหิงจือก็เป็นรัฐมนตรีผู้มีอำนาจ หากการกระทำนี้ของนางถูกมองเป็นการซื้อใจคนจะไม่เป็นการดีลู่เหิงจือขบคิด : "ได้""จริงหรือเจ้าคะ" ฟังจากน้ำเสียงก็รู้แล้วว่านางประหลาดใจเพียงใด ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายสว่าง จ้องมองมาที่เขา"นี่เป็นเรื่องที่ดี" เขาอมยิ้ม ทันใดนั้นเองก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้ ก้มลงมองสายตาของเขาเริ่มมืดขรึมทั้งๆ ที่เมื่อครู่ยังอารมณ์ดีอยู่แท้ๆ เหตุใดถึงได้หน้าเปลี่ยนสีกะทันหันเช่นนี้หลังจากนั้นลู่เหิงจือก็หันหน้าแล้วเอื้อมมือไปจับปลายคางของนางเอาไว้ ก่อนจะพยายามบังคับให้ศีรษะของนางหันมาน้ำเสียงของเขาเรียบเฉย : "บัณฑิตผู้นั้นทำให้เจ้านึกถึงเรื่องนี้อย่างนั้น
แต่งกับขุนนาง บทที่ 146
รุ่งขึ้นตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของลู่เหิงจือ นึกถึงเรื่องที่เขาจะพานางออกไปข้างนอกวันนี้ นางก็อดดีใจไม่ได้รู้สึกถึงการขยับตัวของนาง ลู่เหิงจือเองก็ลืมตาตื่นด้วยเช่นกันสองมือของซูชิงลั่วเกยคาง ดวงตาใสเป็นประกายดุจน้ำในฤดูใบไม้ร่วงจ้องมองเขา : "วันนี้จะพาข้าไปที่ใด"ลู่เหิงจือชะงักไปชั่วขณะ : "เกือบลืมบอกเจ้าไปเลย วันนี้พวกเราต้องแยกกันออกเดินทาง"ความเลินเล่อเช่นนี้ ไม่ควรจะเกิดขึ้นกับเขา“……”นี่เขาเตรียมการเช่นไรกันแน่ความตื่นเต้นดีใจในน้ำเสียงของซูชิงลั่วหายไปในพริบตา : "เพราะเหตุใด""เซี่ยถิงอวี่อยากพบกับคุณหนูใหญ่เมิ่งแห่งจวนซิ่นกั๋วกง" เขาตอบกระชับได้ใจความ "ฉะนั้นวันนี้เจ้าเรียกนางไปสักการะที่วัดเซิ่งอัน"ซูชิงลั่วนิ่งไปเล็กน้อย แต่ก็ข่มความสงสัยไว้ไม่อยู่ จึงเอ่ยถาม : "พวกเขา..."ดูเหมือนลู่เหิงจือจะรู้ว่านางต้องการถามสิ่งใดจึงพยักหน้า"แต่ข้าได้ยินมาว่า คุณหนูใหญ่เมิ่งถูกหมั้นหมายไว้ให้องค์รัชทายาท""เป็นเช่นนั้นจริง""เช่นนั้น...""แผนอยู่ที่คน ผลอยู่ที่ฟ้า"นึกถึงท่าทางเอ้อระเหยลอยชายไม่เป็นโล้เป็นพายของเซี่ยถิงอวี่ตอนอยู่ที่ป่าทไผ่ นางไม่ประทับใจเขาสักเท่าไหร่น
แต่งกับขุนนาง บทที่ 147
“……”ซูชิงลั่วพลันหน้าแดงระเรื่อ ไม่ได้มองเขา เพียงแค่รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งเหยาะๆ ไปหาลู่เหิงจือ ลู่เหิงจือยื่นมือไปคว้านางเข้ามา"ไปกันเถอะ"ก่อนจะหันหลังเข้าไปในห้องลับ จากนั้นลู่เหิงจือก็หมุนกลไก ตู้เสื้อผ้าค่อยๆ ปิดลงอย่างชัาๆทางเดินมืดสนิท ซูชิงลั่วอดกอดแขนลู่เหิงจือไม่ได้เขาหยิบพับไฟออกมาจากแขนเสื้อ พลางแตะมือนางเบาๆ ด้วยความปลอบโยน : "ไม่ต้องกลัว"นางพยักหน้า แต่มือกลับไม่ได้ผ่อนคลายเลยสักนิด ยังคงกังวลอยู่เหมือนเดิมก่อนจะออกไป นางได้ยินเสียงคุยกันดังลอดออกมา"เหตุใดท่านถึงทำเช่นนี้ ทั้งๆ ที่มีผู้หญิงมากมายให้ท่านเลือกได้ตามใจ...""ข้ากลับต้องการแค่เจ้า"ไม่ทันไรก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกคิดไม่ถึงว่าในวัดเซิ่งอันจะซ่อนทางลับเอาไว้ ไม่แปลกใจที่ลู่เหิงจือและเซี่ยถิงอวี่จะมาประชุมลับที่นี่บ่อยๆในทางลับค่อนข้างมืด โชคดีที่มีลู่เหิงจืออยู่ด้วย นางจึงค่อยๆ ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรขนาดนั้น เดินไปไม่ไกลนักก็ถึงทางออก เป็นกระท่อมไม้ไผ่สะอาดหนึ่งหลัง แต่ไม่ใช่หลังที่นางเคยอยู่นางมองออกไปนอกหน้าต่างปราดหนึ่ง ทันใดนั้นเองก็นึกขึ้นมาได้...นี่น่าจะเป็นหลังที่ลู่เหิงจืออยู่ หลังเล็กกว
แต่งกับขุนนาง บทที่ 148
มิน่าล่ะใบหน้าของเขาในยามนี้ไม่แสดงออกถึงสิ่งใดเลย ที่แท้ยังมีตอนดึกอีกซูชิงลั่วชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะหน้าแดงแจ๋ขึ้นมาทันควัน : "เหตุใดถึงค้างที่นี่ ที่นี่หนาวถึงเพียงนี้""ไม่หนาว" ลู่เหิงจือตอบ "ข้าสั่งให้คนเอาถ่านมาก่อไฟตอนค่ำแล้ว"นี่เพิ่งจะปลายเดือนสิบ ยังไม่เข้าเดือนสิบเอ็ดเลย ต่อให้อยู่บนเขา แต่จะมีใครก่อไฟเร็วถึงเพียงนี้เพื่อจะรั้งให้นางอยู่ที่กระท่อมไม้ไผ่แห่งนี้จึงยอมทำทุกวิถีทางเสียจริงซูชิงลั่วพูดต่อ : "ที่นี่ไม่มีสิ่งใดเลย ข้าอยากจะอาบน้ำก็ไม่สะดวก"ลู่เหิงจือวางกาน้ำชาในมือลง ยืนนิ่งอยู่ข้างกายของนาง กลิ่นหอมที่คุ้นเคยปะทะเข้าที่ปลายจมูกในชั่วพริบตา"สะดวก ข้าจะหาบน้ำร้อนปรนนิบัติเจ้าเอง""ผู้ใด ผู้ใดต้องการให้ท่านปรนนิบัติกัน..." ซูชิงลั่วไม่กล้ามองเขา มือกำชายแขนเสื้อไว้แน่น "แต่ แต่ข้าไม่ได้นำเสื้อผ้ามาด้วย...""ข้าเอามาให้เจ้าแล้ว" เขาโน้มตัวลงมาแล้วคว้ามือนางไปอย่างเป็นธรรมชาติ ก่อนจะกระซิบข้างหูนางเบาๆ "ทั้งยังทำซาลาเปาซุปไก่ที่เจ้าชอบ นกพิราบตุ๋นน้ำเกลือเจ้าชอบหรือไม่ เป็นอาหารขึ้นชื่อของจินหลิงเช่นกัน"สายตาของซูชิงลั่วพลันฉายประกายทันทีที่ได้ยินคำว่
แต่งกับขุนนาง บทที่ 149
ก่อนจะกัดซาลาเปาซุปไก่ต่ออีกคำ เป็นรสชาติเดียวกับซาลาเปาที่เขาเอามาให้หลังจากเห็นนางร้องไห้ครั้งแรกรสชาติของหน่อไม้และหมูย่างน้ำแดงนี่ก็ใกล้เคียงกับที่กินที่กระท่อมไม้ไผ่คราวก่อน...ซูชิงลั่วมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา : "เช่นนั้นกับข้าวเหล่านั้นเมื่อก่อนหน้านี้ก็ไม่ใช่ซ่งเหวิน แต่เป็นท่านทั้งหมด...""ข้าเอง" เขาตอบนิ่งๆ น้ำเสียงที่อธิบายเรียบเฉย "ซ่งเหวินไม่มีฝีมือทำอาหารที่ดีเช่นนี้"ไม่รู้เพราะเหตุใด นางฟังออกถึงความหยิ่งผยองและตัดพ้อเล็กๆ ในน้ำเสียงของเขาตัดพ้อที่นางเข้าใจว่าฝีมือการทำอาหารของเขาเป็นของซ่งเหวิน"เช่นนั้นเหตุใดท่านถึงไม่บอกข้า" ซูชิงลั่วคีบเนื้อนกพิราบเข้าปากอีกคำ พลางถาม "ทำให้ข้าเข้าใจผิด""อยากดูว่าเจ้าจะเข้าใจผิดไปนานแค่ไหน" น้ำเสียงของเขานิ่งเรียบกว่าเดิม“……”หากซ่งเหวินไม่บอก นางก็คงจะเข้าใจผิดต่อไป มิน่าล่ะเมื่อครู่เขาถึงได้บอกว่าจะไปจับนกพิราบทั้งๆ ที่เขาเป็นผู้ปิดบังนาง นางยังไม่โกรธด้วยซ้ำ เหตุใดเขาต้องทำท่าทีพิลึกพิลั่นเช่นนี้ด้วยซูชิงลั่วจึงพูดออกไปอย่างมั่นอกมั่นใจ : "เช่นนั้นที่ท่านไม่บอกข้า เพราะตั้งใจจะหัวเราะเยาะข้าใช่หรือไม่"น้ำเสียง
แต่งกับขุนนาง บทที่ 150
ซูชิงลั่วใบหน้าแดงก่ำ ลำคอและใบหูก็พลอยแดงไปด้วย แต่กลับไม่ขยับเขยื้อนใดๆได้ยินเสียงลู่เหิงจือพูดขึ้นอีกครั้ง : "หลับเต็มอิ่มแล้ว ท้องก็อิ่มแล้ว ไม่ควรจะออกแรงหน่อยหรือ"ที่แท้คำพูดของเขาเมื่อครู่ก็หมายความเช่นนี้นี่เองเขานั่งกึ่งคุกเข่าอยู่บนเตียง โน้มตัวลงมาหานาง เห็นนางไม่มีความเคลื่อนไหวอยู่นาน จึงหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วก้มลงขบใบหูของนาง"จะจูบหรือไม่"ซูชิงลั่วรู้สึกจักจี้ พลันหดไหล่เพื่อหลบ ทว่าหลบไม่พ้น โชคดีที่เขาหยุดทันนางเงยหน้าขึ้นมามองเขานัยน์ตาของเขาดำขลับดุจน้ำหมึกเข้มข้น นิ่งและเย็นเยียบ จ้องมองมาที่นาง ทว่ากลับทางให้นางร้อนผ่าว ลมหายใจอุ่นร้อนปนด้วยความชื้นรดอยู่บนแก้มริมฝีปากของเขาเรียวบาง เส้นขอบปากคมชัดดุจใบมีด ดูมีพลังนางคิดถึงความรู้สึกครั้งแรกที่จูบเขา...นั่นเป็นครั้งแรกที่นางจูบกับมนุษย์ เกรงว่านางคงไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิตยากจะจินตนาการได้ว่าริมฝีปากเช่นนี้ เมื่อจูบแล้วกลับให้สัมผัสนุ่มนวลเสียยิ่งกว่าดอกฝ้าย ความนุ่มนั้นพุ่งตรงเข้าที่หัวใจ ทำให้นางที่โดนยาปลุกกำหนัดในตอนนั้นยับยั้งใจไม่ได้ผ่านไปนานเห็นนางไม่ขยับ เขาจึงยกแขนขึ้นจับหลังของนางแล้วกดใ
แต่งกับขุนนาง บทที่ 151
ร่างของนางเสียวซ่านชาไปทั้งร่าง รู้สึกราวกับตนเป็นไข่ไก่ที่ถูกปอกเปลือกออก เผยให้เห็นผิวขาวเนียนนุ่ม แม้แต่สติก็ถูกกลืนกินไปพร้อมกันจนสิ้นไม่รู้เพราะเห็นใจที่เป็นครั้งแรกของนางหรืออย่างไร ท่วงท่าของเขาอ่อนโยนเป็นพิเศษ ต่างจากตอนที่จูบนางเมื่อครู่ราวกับเป็นคนละคน คล้ายกับมีความอาลัยอาวรณ์ไม่รู้จบเสื้อผ้าร่วงลงที่พื้น ความหนาวเย็นปะทะเข้าที่ผิวหนังลู่เหิงจือดึงผ้าห่มมาห่อร่างของทั้งสองคนไว้ จากนั้นก็แก้มัดมือทั้งสองข้างของนางมือของเขาค่อยๆ เลื่อนลงไปเบื้องล่าง ซูชิงลั่วเอ่ยถามเสียงเบา : "จะ...เจ็บมากหรือไม่"นางจำได้ว่าท่านยายเตรียมยาไว้ให้นางโดยเฉพาะเขาตอบเบาๆ : "อาจจะเจ็บบ้าง ไม่ต้องกลัว"คล้ายกับกำลังเกลี้ยกล่อมนางคล้องคอเขาไว้โดยไม่รู้ตัว มองเขาด้วยดวงตาที่เปียกชุ่ม : "พี่สาม"เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะจูบลงไปที่ซอกคอของนาง "เรียกท่านพี่"“……”นางกัดริมฝีปาก มือเผลอคว้าแผ่นหลังของเขาไว้โดยไม่รู้ตัว น้ำตาพลันไหลออกมาเป็นสายเขารีบหยุดทันทีที่รู้สึกได้ : "เจ็บหรือ"นางพยักหน้าด้วยท่าทางน้อยอกน้อยใจแต่ก็รู้อยู่ว่า เกิดเป็นหญิง อย่างไรก็ต้องเจอเรื่องเช่นนี้เข้าสักวั
บทล่าสุด
